Wat los zand

Van alles en nog wat dus. Gisteren zijn wij naar Breda geweest tot groot genoegen van ons mam. Zij verwachtte ons al een tijdje, maar steeds kwam er wat tussen. Gisteren was het dan toch zover. Vanwege het almaar voortdurende, alsof het ‘inene’ niet óp kan mooi najaarsweer maakten wij daar een leuk wandelingetje met haar in de rolstoel. Wij bespraken uitgebreid de dingen die daar gebeuren ‘onder het genot van een kopje koffie met gebak’ zoals men altijd zo vrolijk aankondigt bij dorpsberichten, vrouwendingen betreffende.  Of men nu katholiek is (Het RK Vrouwengilde) of niks of protestant (de Plattelandsvrouwen), men wil best van alles doen, maar dan wel ‘onder het genot van…’. Zo gaat dat bij dames, meen ik. Het was allemaal heel gezellig, tot wij op de terugweg in de file zaten. FILE FILE EN….FILE. Tjonge, ruim drie uur hebben wij toen in de auto gezeten.  Nou ja, het is weer voorbij. 

Op de terugreis: het IJsselmeer

Vandaag ging ik even naar de boekhandel en kocht o.a. Het muizenhuis. Het is eigenlijk een kinderboek, maar ik denk zomaar dat Mare en Rein én ik er langdurig intens van zullen genieten.  Een medeblogster had mij er attent op gemaakt. Zij dacht aan mij, vanwege mijn 19 hamsters en één varken. Logisch, hè? Ook kocht ik een boekje van Hella Haasse. “Omdat zij dood is?”, vroeg Kwaster mij. Nee, want ik wist dat helemaal niet. Het is wel een bijzonder toeval, vind ik.

Twee mooie aanwinsten

 En dan iets totaal anders. In ons dorpsblaadje las ik een vreemde advertentie: ” Wie mist de kater al enige weken. De kater laat zich niet pakken, maar hij eet samen met onze poes in de Spoorsingel 36. Tel. ……”  Wat gezellig hè voor de kater? Samen eten met een poes in een singel. En er is sprake van de kater. Zal wel een BKer zijn, een beroemde kater, bedoel ik, want we zullen toch niet maar één kater in het hele dorp hebben en onze Koos is gewoon hier. Hij heeft zich net in de speelgoedkinderboerderij gewurmd en niet in de Spoorsingel.

Advertentie

Hemels najaarsweer

De natuur kan van slag zijn en opeens tot ieders blijdschap alsnog mooi weer brengen, waar iedereen op zijn manier  erg van geniet, toch……ja toch, lieve lezers, is het herfst geworden. Je hoeft maar even goed uit je ‘doppen’ te kijken, zoals wij dat vroeger noemden, en je ziet het. De bladeren kleuren in rood en geel en bruin, de paddenstoelen schieten de grond uit, de kastanjes,beukennoten, eikels en hazelnoten vallen op de grond, zo ook de walnoten, die wij afgelopen zondag met z’n allen zijn gaan rapen, ja dat alles gaat wel gewoon door. Herfst, het lijkt zo’n afgezaagd onderwerp. Toch hoor je niemand zeggen””Die herfst….helemaal niks aan, zeg…precies hetzelfde als vorig jaar en het jaar daarvoor…ik heb dat nu wel gezien, zeg”.  Maar goed, ik zal er niet te lang over schrijven. U moet die zelf gaan zien. Toen ik vanmiddag thuis kwam na een uitgebreide wandeling, was ik zelf alsnog verbaasd over de gelukte foto’s. Zo in de zon was het meer gokwerk dan precisiewerk. Maar wat mooi …..en met die spinnen. Ik laat er maar eentje zien. Die zegt al genoeg wat ik bedoel. Geniet er van, zou ik zeggen, zeker met dit hemelse najaarsweer !!!!!

Wat een prachtkleuren.......

Een aanwinst voor de zaak??

Wij hadden nog een heerlijke portie zuurkool, maar een rookworst erbij, dat zou wel lekker zijn. Dus maar even gauw naar het buurtsupermarktje.  Ik loop ermee naar de kassa en zeg: “Hallo”, omdat ze daar ook altijd eerst groeten voordat ze met je boodschappen aan de gang gaan. Er zit een nieuw meisje. Zij snuft wat, zegt niks en pakt de rookworst. ‘Misschien verkouden, denk ik’. Ik doe een graai in mijn portemonnee, vind niet zo gauw genoeg gepast geld en zeg: “Ik geloof niet dat ik het kan passen. Mag het zo?” en ik reik een briefje van 50 aan. Zij kijkt, zij zucht, zij kijkt met grote ogen alsof dát iets nieuws voor haar is en zegt verontwaardigd, maar tegelijk moedeloos: “Zóóó groot?”. Ik tel nog eens het kleingeld en zie dat ik één euro over het hoofd gezien heb. “Ik heb het toch, hoor. Was het niet 1.69?” Het meisje is net in haar kassa aan het rommelen, kijkt op en zegt, zo mogelijk nog dieper zuchtend: “Eén zeventig”.  Het is een gezellige winkel, hoor, waar de mensen niet zo veel haast hebben. Dus zo’n beroerd baantje lijkt het mij ook weer niet. Maar goed, misschien had zij echt veel last van haar verkoudheid. Dat kan.

De geschiedenis herhaalt zich

De geschiedenis herhaalt zich….(l’histoire se répète) is een bekend gezegde. Dit weekend heb ik hetzelfde beleefd als mijn moeder vroeger, toen wij met z’n vijven nog heel kleine kinderen waren. Ik zal het in het kort proberen te vertellen. In Brabant waar ik vandaan kom, was het de gewoonte voor de kinderen die nog in Sinterklaas geloofden, ’s avonds de cadeautjes –oningepakt- neer te zetten. Wij kwamen dan ’s ochtends naar beneden en keken onze ogen uit. Wij moesten vooraf altijd wachten tot onze ouders toestemming gaven. Maar op een keer nam ons dienstmeisje –die bestonden toen nog- de waarschijnlijk ongeduldige kinderen mee de huiskamer in. Mijn moeder heeft dit verhaal nogal eens opgehaald met de verzuchting: “…..en ik had zo graag jullie gezichtjes gezien !” Uiteraard kon ik mij dit heel goed voorstellen, toen ik geen kind meer was. En als ik het nog niet helemaal begrepen had, zou ik dat nu nóg beter kunnen invoelen. Ja, niet dat Sinterklaas nu direct bij ons kwam in het weekend, maar er gebeurde het volgende. U weet misschien dat ik een hele garderobe gemaakt had voor het popje van mijn kleindochter Mare? Ik had een leuk koffertje gekocht, alle kleertjes erin gedaan en het popje zovast in een jurkje en met een hoedje erbovenop klaar gezet, voor als Mare straks zou komen met haar ouders en haar broertje Rein. En daar zijn ze !!!!  Ik ben in de keuken nog even thee of zo aan het zetten en roep: “Nog even wachten, hoor. Nog niet uitpakken. Ik kom eraan….” Stel u voor: daar zitten drie mannen (de Opa, de vader en de Oom) en één vrouw, haar moeder en zij doen  NIKS, helemaal niksniemendal om dat kind éven tegen te houden. Nou ja, zij roepen alleen, dat Mare al bezig is. U begrijpt het al: kon ik haar toetje niet zien en ik was zo benieuwd……natuurlijk heb ik het hele weekend wel gemerkt hoe mooi zij alles vond, maar toch…..begrijpt u wel? Wat zal mijn moeder (93) van dit verhaal genieten. Zij zal het begrijpen. Een wonderlijk gelijke geschiedenis, nietwaar?

Opa ‘leest’ voor.

Een grote volksverhuizing?

Een grote volksverhuizing?  

Van webstreepjelog via een voorlopig Punt, dat eigenlijk mijn website is, ga ik nu naar Word Press.  Mét mij zijn heel wat medeloggers voorlopig elders bezig op een noodadres of hebben definitief hun biezen gepakt. Men is ook naar elkaar op zoek gegaan, want onze contacten zijn belangrijk. Dat hebben we wel gemerkt toen iedereen iedereen ‘zomaar’ kwijt was.  Gelukkig is er iemand zo vooruitziende geweest en heeft het weblog Verhuisd aangemaakt. Dat stelde al enigszins gerust. Sommige contacten zijn er

Een hond. Beeld: Giacometti.

weer, maar veel andere nog steeds niet. Eigenlijk zie ik een soort mierenhoop voor mij, met een hoop mieren uit verschillende ‘hopen’, die de weg kwijt zijn en veel van hun zo vertrouwde contacten, de meesten met hun spulletjes in een soort vluchtkoffertje, op zoek naar een nieuw, beter en zo mogelijk betrouwbaarder weblog adres. Anderen blijven min of meer kalm afwachten en hopen hun webpagina’s ongedeerd terug te krijgen, al zal er heel wat aan gerepareerd moeten worden. Er schuilen zelfs wat drama’s achter. Ik hoorde iemand via Facebook zeggen: “Ach, Thérèse, ik word te oud om nu weer een nieuw blog te beginnen…*zucht*…”. Ook kreeg ik een mailtje van een medelogger, die ik ook in het echt ontmoet heb, die mij zei: “Het was mooi, onze vriendschap, maar ik denk dat ik het web-log nu maar laat voor wat het is…”. Er zit meer tragiek achter dan je zou denken. Oké, ik ben misschien wat sentimenteel, maar het ontroerde mij. En vanaf nu dus zit ik bij Word Press, grotendeels dankzij Nanos, die bij mij op bezoek was en spontaan aanbood ‘even’ een blog daar voor mij aan te maken. Bij deze mijn hartelijke dank, Nanos. Mooi hè, dat wij elkaar ook helpen? Na een komend waarschijnlijk druk weekend ga ik mij er eens goed in verdiepen. Het is toch allemaal weer anders. En veranderingen….ik houd juist zo van alle vertrouwde dingen in het leven. Nou ja, ik ben nog uit de vorige eeuw, denk ik dan maar.

Nieuw bij WordPress

Om uit te proberen hoe het hier werkt, zal ik een kort berichtje plaatsen.  Mijn vervolgverhaal over Poes staat nog even in de wacht. Eerst dan maar even kijken, hoe ik dit erop krijg.