Heb ik die dan? Momenteel niet. Eigenlijk viel mij daarnet opeens deze interessante titel in, terwijl ik zielstevreden Kerstballen zat te breien. En… aangezien ik hier meestal blijde blogjes spui, leek het mij wel reëel om aldus jullie eens te laten weten, dat ik niet altijd zo gelukkig, blij, vrolijk, positief ingesteld en zwaar optimistisch ben. Dat stelt jullie gerust misschien wel. Soms opeens heb ik ook nare gedachten, ga ik heel erg twijfelen, word ik bang voor van alles en denk zelfs –ik durf het haast niet te schrijven- : “Hoe lang heb ik nog? En zo ja, zou de ouderdom wel goed zijn met al die kwalen? En dat soort dingen”. In lichte mate overviel mij dit gisteren bij het Kruidvat. Ik wilde voor Kwaster wat lekkere drop meenemen, maar ik kon ze niet vinden, de droppen. Ik vroeg het aan een medewerkster, die ze aanwees en zei: “Kunt u erbij? Of zal ik ze voor u pakken?” Ze stonden nogal laag met allerlei rommel ervoor. Op de terugweg bedacht ik opeens dat dit niet normaal is, dat doet een Kruidvatjuffrouw niet, alleen voor werkelijk oude dames… o jee. En mijn vriendin E. zei: “Och, je had zo’n prachtige haar, zo mooi, met die kleur en die krullen..” Later, in de trein pas, dacht ik aan het woordje: ‘hád’. En ik werd er wat droevig van. Kijk en dit is nog maar klein verdriet. Over het echt grote durf ik niet eens goed na te denken, meestal dan, laat staan te schrijven hier.
Nog even iets blijs dan maar: ik heb genoten van Arjen Ederveen in zijn programma Ederveenzaamheid, ik had die kaartjes gewonnen nota bene. Zijn hondje mocht ook meedoen. Nee, niet Trudy (= vertoeft reeds lang als Bekende Hond in dito hemel). Stuk heet de hond. Gezellig hoor; hij liep ook soms een rondje door de zaal en hij mocht bijvoorbeeld even Lassie zijn. Is toch geweldig voor zo’n beest, niet? En áltijd met het baasje meemogen. Nou? O jee, ik word ál blijer, merk ik. Nou ja, ik heb mijn hartige woordje met u gewisseld. Ik zal een foto erbij zetten van mijn eerste en tweede bal. De anderen houdt u nog te goed. Morgen komt Sinterklaas hier aan, leuk! En mijn miskoop is ook al prettig geregeld.
Thérèse Aarts 
Ik word blij van die prachtige ballen!
Hee wat leuk, Sjanne. Zal ik je het basispatroon sturen? Verder verzin ik het meeste zelf.
Zulke gedachten hebben we allemaal wel eens denk ik en naarmate je ouder wordt wat vaker
Fijn dat je miskoop netjes geregeld is. Verder blijven we maar een beetje breien, daar kan je ook fijn bij mijmeren 🙂
Tja, we worden ouder, grijzer en wijzer. We weten dat het leven niet eeuwig is dus zulke gedachten zijn normaal en zelfs goed. Denken aan de dood maakt dat je het leven niet als vanzelfsprekend gaat ervaren of zoiets. Ach, zolang je hart maar jeugdig blijft toch. Mooie ballen!!!
Thérèse, een mens mag echt wel eens zwaarmoedig zijn, niet te lang en liever ook niet te diep. Deze buien brei jij er wel uit gezien de logjes waarmee je je lezers vrolijk maakt.
ps
Ooit had ik lang haar; donkerbruin met een rode gloed, beetje dikker dan ze nu zijn…. 🙂
wat heerlijk zo’n tijdje met arjen en stuk! arjen heeft trouwens zijn krullen inmiddels verloren, zo kan het ook. jij hebt je mooie haar gewoon lekker!
Hahaha, hij hij was bijna kaal, maar nog steeds een stuk. Een indrukwekkende man, bedoel ik. En wat heb ik heerlijk gelachen, Jeannette. Wat een lieve hond ook!
Wat leuk hier een reactie van jou!
Vandaag ruimde ik wat op in laadjes. Toen kwam ik een gebreide bal tegen en dacht aan jou, en vroeg me af hoe het met je breisels zou zijn. Zo dus! Ze zien er prachtig uit.
Mijn bal kreeg ik ooit als stressbal, maar ik ben er nooit gestressed genoeg voor geweest, denk ik. (Ik ben een trommelaar en daar worden anderen dan weer zenuwachtig van.) Ik zal de bal morgen nog eens pakken, ik weet nu weer dat ik hem heb, en waar. Dan kan ik er een foto van malen en er een stukkie over schrijven. 🙂
Ik denk dat ook wel eens hoor: “Hoe lang heb ik nog? En zo ja, zou de ouderdom wel goed zijn met al die kwalen? En wil ik dat wel, krakkemikkig oud worden?”.
Ja, als we ouder worden worden we er niet mooier op, maar ouder worden is altijd nog beter dan jong sterven.
En ik zie Ederveen liever terug op tv, en dan niet dansend op de AVRO
We hebben dus eigenlijk allemaal hetzelfde! En dat was ook al zo toen we jong waren. Wat ik bij me zelf constateer is dat ik haast wil maken. Dat nog en dat nog…
Ik ken die gedachten die je beschrijft maar al te goed. Maar als ik dan bij mijn oude vader ben weet ik dat het mogelijk is dat er nog heel wat jaartjes komen. Bovendien weet ik dat elke dag een keer eindigt, dat is nu zo, maar dat was toen ik jong was ook zo. Dagen zijn nu eenmaal onomkeerbaar, geen enkele dag kan overgedaan worden.
omdat je niet weet wanneer en hoe het eindigt: geniet van elke dag!
Ik zie toch echt 3 ballen….
De Sint is hier ook net voorbij gereden op een echte witte schimmel.
Ach ja, we worden allemaal wel eens een beetje weemoedig/zwaarmoedig. Dat is ook helemaal niet gek als je meer tijd achter je hebt liggen dan vóór je. Maar ja, we maken er wat van. Tralalalala! Bij mij is het altijd zo: ik wíl nog zo veel maar dóe het maar niet. Wanneer doe ik het wél? Maar wie weet heb ik nog een boel jaren te gaan en word ik kwiek en fit oud (geestelijk en lichamelijk). Die ballen zijn mooi! En ik ben Sinterklaas ook tegengekomen 🙂
we zijn mensen, geen cartoonfiguren, ook al kunnen sommige lezers van de blogs dit over ons denken.
fijne zondagavond.
Ja, ooit had ik ook nog haar…
Mooi maar ook droevig-stemmend. Sterkte daar, Mam.
Oh, het gaat alweer beter, hoor. Hopelijk met jou ook. Liefs Mama.