Hoofdstuk 4 Het Kerstcircus

Verteller:  “Geacht publiek,  zojuist heeft een kleine groep artiesten voor een grandioos optreden gezorgd , een reizend circusje dat pas in Bethlehem is aangekomen. Hoe zij nu precies hier gekomen zijn, dat weet eigenlijk niemand. Misschien zagen zij ook die grote ster of was het puur toeval?  In ieder geval waren zij meer dan welkom. En luid gejuich steeg op en Maria was nog het meest enthousiast. Een onderbreking van het alsmaar wachten op die drie trage Driekoningen. Helaas mocht de fotograaf er geen film van maken, want zo’n heilig gebeuren met Jezuske erbij, dat kan niet, dat zult u wel begrijpen. U zult dus te zijner tijd gewoon kaartjes moeten kopen, mocht men in uw woonplaats optreden. MAAR… surprise, er zijn wel foto’s van gemaakt en die mag ik u laten zien.  

Daar had je de clown Popovski, de vermaarde ballerina Zwaan uit de Jordaan, een Baskische vogelverschrikker, de Kok als artiest én voor het koken. En er hadden zich ook twee vrouwen bij het gezelschap gevoegd: een Brabantse boerin, die de Kleine een mandje met eieren kwam brengen. Zij werd hartelijk verwelkomd door de Kok, die al een schaapje onder de arm had, maar net over eieren stond te piekeren. En ook –het zal u verbazen- een bruid, eentje helemaal in het wit met een tule sluier, maar die zal ik nog wel voor u interviewen. Dat is echt een mooi katholiek verhaal. Maar eerst blijven we bij het circus. Natuurlijk was het eerst de beurt aan Zwaan. Jaja, er was een kleine woordenwisseling aan voorafgegaan, want de clown vond dat hij de belangrijkste ster was, maar een ballerina uit de Jordaan laat zich niet zomaar opzij schuiven. Maar pal daarna was hij aan de beurt met een ontzettend grappig babbeltje en daarna speelde hij een gevoelig wijsje op zijn geleende viool en daarna kwam Zwaan weer opgedanst. De Baskische vogelverschrikker jongleerde met stro, echt reuze knap. Hij deed dat thuis ook zo, in Baskenland om de vogels te verdrijven, maar nu was het zijn act geworden. Bijna allen gebruikten de oude stoel, die in de stal stond, zodat de kleine Jezus het goed kon zien. En die genoot, hoor. Het werd een wervelende show, zo aanstekelijk dat de boerin mee ging doen en de bruid, maar ook de dieren, de ezel en de os.

Zelfs de schaapjes gingen hun oude spelletje doen: schapenkontje duwen*. Het was zo gezellig dat zelfs Jezus het niet meer hield en ezeltje ging rijden. De clown speelde en danswijsje, nou ja, kijkt u maar op de foto’s. Kortom, iedereen was reuze blij en nog lang werd er doorgefeest en ook werd er een echte Kerstdis door de Kok opgediend. Morgen meer, beste lezers!”  

Even terzijde: sommige figuren had ik al in Mei geïnterviewd; misschien wilt u dit nogmaals lezen. Zie de links.

* schapenkontje duwen: een oud Heilige Land gebruik. Wie het hardste duwt, alleen met de kont, is de winnaar.

 Ballerina:  https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/04/hela/  of https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/05/hola/  of  https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/05/voorwoord/  of  https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/06/een-gesprek-met-zwaantje/  

Clowntje: https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/15/een-zeer-bewogen-geschiedenis/  of https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/13/waar-is-de-viool/

Vogelverschrikker: https://thereseaarts.wordpress.com/2012/05/23/goeie-genade/

Advertentie

Hoofdstuk 3 Een verrassing, echt waar? Ja.

Verteller: “Nou, het bleef daar dus ook alsmaar Kerstmis, zo ongeveer net als hier. Het is nu al de 5^e dag. Maria en het kindje maakten het goed, alleen uh … net als vorige keer begon vooral Maria zich een beetje te vervelen. Het is ieder jaar zo hetzelfde, nietwaar? De herders waren al 3x op bezoek geweest om samen met Jozef een fikse borrel te drinken en het wachten was nu weer op de drie Koninginnen, pardon Koningen.  Het is ál man wat de klok daar slaat; ik zelf ben ook enorm blij met het herderinnetje, eindelijk een vrouwpersoon erbij. Maar goed, het is nu eenmaal zo.

Maar toen… wat hoorde Maria opeens? Een luid geroezemoes, een heleboel stemmen, onverstaanbare talen, maar ze zag niks bijzonders. Daar kwam Jozef aanlopen en riep opgewonden: “Mariaatje, daar is een circus, geloof ik, of een show of… ik weet het niet. Ik zie allemaal vreemde figuren. Er zal vast wat gebeuren, oh een verrassing in deze saaie dagen, hieperdepiep ja … ze komen hierheen, joepie!” Maria had Jozef nog nooit zo opgewonden gezien en zijzelf werd ook helemaal blij. En ook leuk voor het  kleine Jezuske, dacht zij. Hij zal er vast om kunnen lachen. En aangezien Maria reeds toen een heilige was, wachtte zij rustig af, totdat het onbekende gezelschap zich zou aandienen. En dat zult u ook moeten doen, want nu is het al te laat voor een echte voorstelling in een primitieve stal. Geen schijnwerpers zijn daar, niet eens gewoon licht. Dus misschien morgen? Nou ja, ik kan zelf ook niet anders doen dan afwachten.

 

Hoofdstuk 2 Daar is het Kindje Jezus dan

Verteller Th.:” …en het gebeurde midden in de nacht, dat het Kindje ter wereld kwam. (Nog net vóór twaalven gelukkig, want anders zouden al onze kalenders niet meer kloppen.)  Wij wachtten en wij wachtten en ik moet intussen eventjes in slaap gesukkeld zijn, want opeens was er een licht, een groot hemels licht. Boven de stal zweefde namelijk een engel en die zong helemaal in zijn eentje* : “Glo ho ho ho ho hóo (5x) …ria, in excelsis De ee o enz.”  En ja hoor, ik zag een opgeluchte Maria en een blije Jozef en dáár in de kribbe, ja hoor, daar lag het Kindeke, helemaal tevreden en nu al keek het pienter om zich heen.

De tijd ging kennelijk snel, want opeens waren daar de herders ook al. Zij waren de kleine Johannes achterna gehold, want die rende als een  speer naar de stal, ontzettend nieuwsgierig naar zijn cadeautje. Gehaast groette hij een glimlachende Jezus en zocht met zijn ogen de stal af. En ja, oooooooooooooooo  wat was dat?

Een schoonheid van een Oosters meisje* met lange vlechten en ogen zo helder, dat de eenvoudige herdersjongen bijna van zijn stokje ging. Kortom: liefde op het eerste gezicht.  En het was wederkerig ook nog, want zij zei gauw: “Dag kleine Johannes, mag ik jouw vriendinnetje zijn?”. De jongen wist niet wat hij hoorde en hij begon te stotteren, aldus: “J jjj jaaj ja, ikik w wil wwwel”. Nou ja, laten we die twee maar even met rust, nietwaar? Voor het grote gebeuren doen zij er niks toe natuurlijk. Maar… wat liefde ertussen, jawel, dat is altijd romantisch, vooral voor de vrouwen, die dit lezen.  Verder ging alles gewoon zoals ieder jaar. Maria stond te stralen en trots te zijn, Jozef idem dito, de os blies maar door en het werd dan ook lekker warm in de stal, de ezel blakte uh balkte, de schaapjes mekkerden en de herders waren heel beleefd en vriendelijk en gaven dingen cadeau, die zij konden missen, arm als zij waren. Iedereen was gelukkig en blij. Het was toch allemaal weer goed gegaan

……….  Zo vast wat aanwijzingen voor de spelers, die morgen hun rol moeten vervullen. “Hee, jullie daar tussen de  coulissen, nog even geduld, hè? Ja, we zijn wat verlaat vanwege alle toeristen in de stad hier. Maken jullie je  maar zo vast klaar, trek je sluier recht, zet je pinopet op, al naar gelang en repeteren, oefenen zo dat alles morgen leuk en gezellig kan worden”.  

En tot het publiek sprak de vertelster: Verder mag ik nog niks verklappen. Let op, want dit wordt een zeer bijzonder feest, heel anders dan vorig jaar”.

• De andere engelen zijn helaas nog niet gebreid, wegens oponthoud door KerstBALLEN.
• Een nieuw figuur, is wel afgebreid. Een lief vriendinnetje, omdat voor een kleine herdersjongen het saai is alleen met oude mannen op te trekken.

Hoofdstuk 1. Onze bewondering gaat uit naar Jozef

Verteller (Thé):  “En wederom was het Kerstmis.  Alles gebeurde zoals ieder jaar. De engel kwam met de blijde boodschap, Maria trouwde snel met Jozef, die zich alwéér moest melden in Bethlehem voor een volkstelling, men ging per ezel, dit keer met een eigen dier omdat Jozef daarvoor flink gespaard had, het was opnieuw  een zeer zware tocht, langs bergen en langs dalen – weet u nog?- , tot men in Bethlehem arriveerde en Jozef nergens meer vroeg of er misschien nog plaats was, maar regelrecht en doelbewust de ezel ergens heen stuurde.  “Jozef, we hebben geluk, het is toch dezelfde stal als vorig jaar? Wat een bof…” riep Maria enthousiast. “Nee Maria, het is geen geluk, daarvoor deed ik nu die cursus; ik kan mailen en heb zo tijdig ‘onze’ stal besproken”, en hij keek supertrots naar zijn vrouw. Maria wilde net vragen hoe dat dan ging, toen zij weer een forse wee kreeg. Arme Maria hè?

Enfin, Jozef ging aan de gang, maakte een lekker bedje van stro met het dekentje erop voor Maria klaar, zuchtte ook maar een beetje mee, zette de (ook al besproken)  os in de goede blaasrichting, fluisterde het dier bemoedigend toe, bekwaam ossenfluisteraar als hij nu ook was, en meer kon hij niet doen als man, zeg maar. Jozef gaat vooruit, hè? Hij is lang niet zo’n onhandige sukkelaar meer als vorig jaar, nietwaar? Hij bond de ezel vast aan de andere kant en toen was het grote wachten begonnen. ……………………………………………………………………………………………………………………………………………  Zovast enige regieaanwijzingen voor het volgende hoofdstuk waarin de herders komen.  “Staat iedereen klaar? De schapen? Ook het zwar…   waaristie?  O daar. Jij klaarstaan hee!  En alle herders, doen jullie zovast je nette kleren aan? Baarden borstelen en snorren, de doek netjes vastmaken, nee kleine Johannes, jij hebt nog geen baard, dat weet ik, ik heb trouwens een verrassing voor je, lieverd, nee, ik zeg niks, je zult het straks wel zien, als het kindje Jezus er is. Dat zal nu niet zo lang meer duren…  Nee Johannes, het is géén hond, ja het hád gekund. Nou, allemaal jullie best doen. Ik kom straks.”  En daar ging de regisseuse, tevens vertelster, fotografe en costumière. “Dat heb je met die low-budgetproducties , nietwaar? Maar ja, men moet zo nodig weer op kunst bezuinigen … Wie Johannes is? Die lieve herdersjongen, dat is toch duidelijk…”  *gaat heen, al mopperend*

En ja… een klein olifantje

O wat ben ik heden blij… mijn hartewens is vervuld. Ik heb een klein olifantje gekregen. Weet u nog, dat ik daar laatst over schreef? Dat ik dat vroeger zo vaak aan Kwaster (Hans) vroeg, omdat die mij zo schattig leek, dat kleine olifantje dan hè, -niet Kwaster bedoelde ik, hoewel die toen ook heel schattig was-, en die dan niet meer zou groeien als u begrijpt wat ik bedoel. Ik ben wat opgewonden geraakt dus. Niet iedere dag wordt iemands hartewens vervuld toch? En kijk eens hoe lief. Met van die grote oren, een mooi slurfje en echt helemaal gebreid ook nog. En van wie kreeg ik hem dan? Van mijn lieve zoon Martijn, die heel toevallig mijn logje daarover gelezen had en nóg toevalliger dit beestje tegenkwam. Lief hè? Zoon én olifantje. Ik weet alleen nog geen naam. Ik zal er eens stevig over gaan denken bij een inspirerend en rustgevend stukje Bach.

De kortste dag

De kortste dag   dan mag    met een blijde lach    ’n fuga van Bach    op de kortste dag

Voor mijn dierbare lezers

klik op kaart voor groter a.j.b.

Een drukke dag voor Mare

 

Het zal je maar gebeuren als meisje van 5 jaar (binnenkort 6, maar goed…) dat je op één middag voor je turnclub in de gymnastiekzaal op de foto moet én erna, bijna meteen, gaat afzwemmen voor je B. Waarom is dat druk? Nou, ik die het meegemaakt heb, zal het u vertellen. Eerst naar de gymzaal, gewone kleren uit en wedstrijdpakje aan voor de foto. Dan na lang wachten, intussen gewoon lekker wat koprollen, eindelijk op de foto mogen, terwijl haar vader steeds wat nerveus op zijn horloge keek. Eindelijk dan was de foto genomen. Haar moeder kon er die dag niet bijzijn. Dus Mare en ik snelden naar de dameskleedkamer om de kleren weer aan te trekken.

Vervolgens ‘hup hup’ naar het zwembad. Daar renden wij weer naar een andere kleedkamer om de gewone kleren te verwisselen voor de zwemkleren en het zwempakje. Na het gekleed zwemmen die natte dingen weer uit en verder zwemmen. Tjonge, ik Oma kreeg het er warm van en het was er al bloedheet, maar Godzijdank bleef Mare nogal kalm. Misschien is zij dat meer gewend in deze bijna altijd drukke tijd. Ik zelf zou er niet aan moeten denken en wie weet wat ik gedaan zou hebben. Als enige met een zwempak op de foto helemaal in de war en in tranen? Maar goed, het is allemaal gelukt. Ik zal u wat foto’s laten zien. Na afloop was ik beretrots, hoor, zo’n klein prulleke dat zo goed kan zwemmen en ook nog als één van de beste kan turnen. Een Oma en ook een Opa mogen dat,  trots zijn, dacht ik, ook héél erg trots (en opgelucht ook al).

En ook al op de rug…

Gelukkige toevalligheden

Normaal zou ik het heel gewoon vinden, de dingen die vaak toevallig gebeuren, maar nu, in deze Kerstdagen, ga ik daar opeens meer op letten. Raar hoor, want ik ben helemaal niet gelovig. Ik doe alleen met Kerst mee voor de gezelligheid en om niemand teleur te stellen. Maar goed, er gebeurden drie merkwaardige dingen.

A. Ik ben al dagen bezig de boom aan de overkant te fotograferen met de steeds wisselende lucht erachter. Daar gaat het natuurlijk om. De boom is eigenlijk een soort decor, een mooi decor, maar niet de hoofdzaak. Nu kwam ik gisteren net terug van mijn foto-sessietje en keek even op facebook (ja, ik zit op facebook voor wie dat nog niet weet) en zag daar een foto van een goede vriend (Gijs) van … ook een lucht en een filosofische opmerking erbij. Nou, dat vond ik een bijzonder toeval.

B. Ik had jongste zoon Martijn aan de telefoon en hij vertelde iets over een plaat van Hans Dorrestijn, “Bofkont, zijn allereerste LP,  Mam, dat weet je waarschijnlijk niet …”, maar ik onderbrak hem en zei: “Jawel, ik ben net een dik boek van hem aan het lezen en daarin vertelde hij net uitvoerig over die plaat…” Enfin, wij hadden nog een prettig gesprek en al weer vond ik het een opmerkelijk toeval. Het zal vast door de Kerstsfeer komen, maar ik werd er blij van.

En nu C.  Een vriend van ons (Simon) zou een dezer dagen voor meer dan een maand naar Taiwan vertrekken om bij het afstuderen van zijn vrouw aldaar te zijn, Siau Lee, die bij ons een atelier heeft. Ik liep op het winkelcentrum net te dubben of ik nog even bij hem langs zou gaan, toen ik hem uit een winkel zag komen. De begroeting was hartelijk en wij besloten samen een kopje koffie te gaan drinken. Dat deden wij dus, wij namen de tijd ervoor en het werd een bijzonder gesprek, waarin wij ‘nader tot elkaar kwamen’ zoals dat heet. Zo werd een eenvoudig boodschapje de aanleiding voor een middag om te onthouden. Is het nu een heel gewoon toeval of ligt het misschien toch een beetje aan de Kerstsfeer? Ik zal het nooit weten, maar niet voor niks noemde ik mijn verhaaltje ‘Gelukkige toevalligheden’. Zie zo, de cirkel is rond.

Het piekje

Terwijl de ene bal na de andere van mijn breipennen kwam, dacht ik opeens: “O jeetje, de piek… nou dat doen we toch ook eventjes”. Want er stond ook een patroon in het betreffende boekje, dus dat zou een makkie zijn, zo dacht ik.. Ik had tenslotte al ongeveer 17 ballen gebreid, ben even de tel kwijtgeraakt, dus zo’n piek ach dat is gauw gepiept, dacht ik weer eens al té optimistisch. Enfin, ik koos leukere kleurtjes dan men in het boekje deed, breide een fraaie onderste helft, daarop een wit bolletje en toen… toen was hij bijna af, maar niet dus. Met een minimum aantal steken, 8 stuks, moest ik nog 25 toeren breien. Maar wat gebeurde? Het breisel ging draaien, de naalden tolden in het rond, ik kon er helemaal geen wijs meer uit worden, ik breide nog wat in het wilde weg, met de moed der wanhoop, maar het werd een steeds raardere kluwen. “Ik kan het niet, zo gaat dat niet, dat wordt niks…”, riep ik wanhopig. “Kan je het niet verder haken?”, riepen vader en zoon mij toe. Nee dus. Toen kreeg ik een lumineus idee. Ik pakte het elektriciteitsdraad, dat mij ook al geholpen had bij de Kerststal vorig jaar en riep: “Ik steek er gewoon wat draad in en daaromheen draai ik flink wat wol. Rustig maar, is zo gepiept”. “Nee, nee… dat gaat los, doe dat nou niet…” paniekeerden opnieuw vader en zoon. Wel lief hè, dat medeleven?

Ja, een mens moet zo af en toe vindingrijk zijn, want intussen stond de boom al met lichtjes en… ballen. Nou, ik zal u zeggen, van een afstandje ziet hij er prima uit. Desnoods brei ik volgend jaar een wat grotere, maar nu staat er een prachtige boom vol met ballen en een piekje.

PS Misschien brei ik er nog een paar, ballen bedoel ik, maar echt nodig is het niet. Een geruststellende gedachte, haha.