De dooi en de koningin

Afgelopen zondag begon het hier te dooien. Maar aangezien dat gepaard ging met akelige regenbuien, had ik alleen binnenshuis een foto hiervan gemaakt. De volgende dag scheen de zon echter en omdat ik zowel het IJsselmeer als het dorp in winterse sferen vastgelegd had, wilde ik datzelfde doen met de grote dooi. Dat hoort er bij. En toen Kwaster ook nog zei: “Het zou best eens kunnen dat de sneeuwklokjes en de krokussen nu de grond uitspringen..”, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen. Mijn huishoudplannen schoten met een reuze vaart naar de achtergrond. En ik heb de sneeuwklokjes gevonden, niet in mijn eigen tuin nog, maar wel in andermans tuinen. Ze stonden volop te pronken in de sneeuw, want de dooi ging hier helemaal niet zo hard als ik wel dacht.

 

 

 

Ja, nu is alle sneeuw wel weg, maar gisteren, toen ik een logje wilde schrijven, geïllustreerd met mijn foto’s, kwam er iemand tussen, die zo nodig plotsklaps een toespraak wilde houden. Om 19.00 uur. Waarover? Dat zou nog geheim zijn, ware het niet dat iedereen er al de mond vol van had, op de TV natuurlijk. Om klokslag 7 uur werd het toespraakje van de koningin dan uitgezonden. Voor joker eigenlijk dus. Ik vond dat wel sneu én tevens nogal onbeschoft van het televisietuig. Ja tuig, het moet mij maar eens van het hart. Daarom kom ik nu pas met mijn dooifoto’s. Kwaster heeft nog een poging gedaan om wat ijsschotsen te fotograferen, maar die waren hier in de buurt nog niet. Welnu koningin majesteit, dat het voor u maar gauw 30 april moge worden, dan bent u er vanaf en kunt u misschien nog gewoon wat lol gaan maken.

Advertentie

Nog gauw voor de dooi

Op mijn wandeling vandaag heb ik nog maar gauw wat foto’s genomen. Het schijnt te gaan dooien. Misschien volgt dan wel de Lente? Nou, het zou toch kunnen? In ieder geval ben ik nu volledig gedocumenteerd, zowel over het IJsslmeer als over de toestand in het dorp. Ik probeerde vooral wat fietsers te fotograferen. Alleen de vreselijk donkere figuren heb ik overgeslagen. Met zwarte muts en donkergrijze jas, nee zo somber daar had ik geen zin in.

Expeditie naar de Noordpool

Dat hebben wij even gedaan vandaag, Kwaster en ik. “Even naar de Noordpool?” hoor ik u al vragen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Eigenlijk zou het de Zuidpool moeten zijn, maar de Noordpool klinkt veel stoerder én kouder én witter. Dat was het daar ook bij de voormalige Zuiderzee, nu het IJsselmeer. Eén grote ijs-  en sneeuwvlakte, heel eventjes een tikje zon erbij en af en toe een vogel of een wandelaar. Verder één grote leegte met daarboven heel veel lucht. Je voelt je klein en nietig hier. Het is eigenlijk niet te fotograferen of je zou heel veel foto’s aan elkaar moeten plakken als een groot panorama. Maar goed, ik heb toch maar wat plaatjes gemaakt, zowel van de kant van het IJsselmeer als van de andere kant, alles wat onder aan de dijk ligt. Dat ligt er ook nog zo ongerept bij. Kijk, dit was het.

… en aan de andere kant

2012 herzien

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

4,329 films were submitted to the 2012 Cannes Film Festival. This blog had 26.000 views in 2012. If each view were a film, this blog would power 6 Film Festivals

Click here to see the complete report.

Mooie grote blommen

Als er iemand mocht denken dat mijn breigekte na de Kerstballentijd over en voorbij is, dan heeft die iemand het volslagen mis. Voor mijn verjaardag kreeg ik namelijk een boekje Bloemen breien.  En dat ben ik nu aan het doen. Momenteel heb ik al zeven Anemonen gebreid, want eentje is zo niks, vind ik bij deze soort. Juist die kleuren bij elkaar maken ze zo lieflijk en vrolijk. Ik begin trouwens erg naar de lentekleuren te verlangen, maar ja…dit terzijde.  En bovendien kan ik nu het poppenbreien weer opnemen, nu de ballen niet meer nodig zijn. Mare heeft mij al vriendelijk verzocht zo’n pop voor haar te breien. Zij heeft het boek bekeken en zag daar een pop met roze haar en dat vond zij zo prachtig. “Oma… en dan een blauwe maillot erbij, want blauw staat overal bij, toch? Maar met roze haar, hoor! En zo’n leuk jurkje, kijk zo eentje, dat wil je wel, hè Oma?”  Nou vooruit dan maar. Ik bén begonnen en heb al één voet klaar met een stuk been; het is een heel werk, hoor, zo’n pop.

Er is één groot voordeel aan breien en dat is dat je je nooit hoeft te vervelen, als je maar genoeg wol hebt. Een nadeel is dat je heel soms niet erg aan huishoudelijke klussen toekomt, maar dat kan juist tegelijkertijd een voordeel zijn, bedenk ik ‘inene’. Nu vind ik Cruyff ’s uitspraak: “Ieder nadeel hep ze voordeel”  helemaal briljant.  Zo nu weet u dat ik mijn tijd niet verbeuzel. Ik ben nu begonnen aan een grote roos.

Yorkshire puzzel (2) *

Zoals ik intussen  al verteld heb, is deze 1000 stukjespuzzel (en andere ook waarschijnlijk) in het geheel niet voor mij weggelegd. Maar ik ben nu wel te weten gekomen, WAAROM ik mij zo ontzettend kon vergissen. Ik maakte n.l. die lollige Fiep Westendorppuzzels van 70 stukjes –voor de kleinkinderen, hè?- en dacht het volgende:  “Als ik 70 stukjes in elkaar kan krijgen, is een 500 of 1000 st. puzzel niet moeilijker, maar ben je er alleen langer zoet mee, wat je dan een paar dagen plezier bezorgt en niet maar een half uurtje.

MAAR… dat is helemaal niet zo. Die grotere zijn wel degelijk véél moeilijker én omdat je ook nog eens eeuwenlang tegen dezelfde afbeelding aan zou moeten kijken, zou het onnoemelijk saai kunnen worden, MITS ik het gedaan zou hebben. Want… nu komt de aap uit de mouw: ik ben wel degene geweest, die de puzzel gekocht heeft (voor maar € 1.20 gelukkig)  maar diezelfde persoon, ik dus,  was ook zo verstandig om meteen te besluiten niet eens aan zo iets ondoenlijks te beginnen, omdat voor iemand als ik er NOOIT een einde aan zou komen. Enige zelfkennis is mij niet vreemd. Wél is intussen Kwaster er al dagen mee bezig, soms blij, soms wat minder, hoewel ik hem verzeker dat hij hem zo nodig rustig een schop mag geven. Bovendien heeft zoon Martijn nu een puzzel gekocht van twee duizend stukjes. Ik heb ‘m (de puzzel én Martijn)  nog niet gezien, maar ik stel mij zo voor dat die stukjes zo klein zijn dat ze met het blote oog helemaal niet waar te nemen zijn óf de puzzel zo groot dat je hem op de vloer moet maken, omdat geen enkele tafel  groot genoeg kan zijn. Enfin, we zullen zien.

Intussen heb ik zelf genoeg afwisseling op dit gebied. Pas nog heb ik o.a. een Monet gemaakt, een van mijn lievelingsschilders, een grote coupe ijs met chocoladesaus, twee parkieten in een sierlijke kooi, omringd door bloemen en er zijn er nog duizenden anderen, ook speciale winterpuzzels voor de liefhebber. Nu nog niet al té verslaafd raken en dan heb ik er toch weer wat van geleerd.  

* Niet te verwarren met Yorkshire terrier.

Yorkshire puzzel (1) *

Weet u nog, dat ik laatst opeens zo’n zin had om een legpuzzel te maken? Dat ik in een vlaag van hoogmoed er eentje kocht van maar liefst 1000 (duizend!) stukjes?  “En hoe ging het verder, Thérèse?” zal iemand zich misschien afvragen.

 2 details

Nou… ik keek er naar en nog eens… en gelukkig vroegen Kwaster en Martijn mij of zij zo vast een stukje mochten leggen. “Dat is best”, zei ik. Samen begonnen zij aan de rand, wat nog een heel werk scheen te zijn, want zij waren een hele tijd bezig. Daarna werden zee en lucht uitgezocht, maar ook stukjes met gedeeltelijk lucht en zee, halfom zeg maar, tegelijk donkere zee en lichte zee én donkere en lichte lucht. Vanaf dat moment begon het mij al wat te duizelen, ik zeg het maar eerlijk. Tevens –ja, men ging stug door – zocht Martijn de stukjes van de bootjes bij elkaar en Kwaster sorteerde op geheimzinnige wijze allerlei deeltjes, die hij in door mij aangereikte doosjes deed. Ik zelf kon er nu helemaal geen touw meer aan vastknopen. Ik had er wel vertrouwen in, hoor, dat hij wist wat hij deed, o zeker, maar ik zag het gewoon niet. Het zijn ook zulke kleine rotstukjes. Martijn was nog steeds met die bootjes bezig en ik hoorde hem herhaaldelijk zeggen: “Dat zijn nu die gemakkelijke bootjes van jou, Mam!” Dat had ik inderdaad  gezegd dat die vast niet zo moeilijk konden zijn.  

En toen, terwijl ik nog geen enkel stukje zelf gelegd had, kwam er een welkome reactie van Irene http://www.anderzijds.eu/ uit België. Zij noemde de volgende puzzelpagina: http://www.jigidi.com  Daarop kan men héél veel soorten puzzels doen, van weinig tot heel veel stukjes, van kunst tot katten, van landschappen tot de raarste afbeeldingen. Ik ging onmiddellijk oefenen en kreeg mijn zelfvertrouwen weer een beetje terug. Zó: 18 stukjes had ik toch maar gelegd in minder dan 4 minuten. Ik zeg maar wat. Ook hoef je niet te zoeken welke kant boven is en… een heel tijdsparend iets: als de stukjes passen, hoor je “klik”. Dan weet je tenminste zeker dat het goed is. De eerste keer had ik het geluid zo zachtjes staan, dat je die klik niet hoorde en toen kwam er een beetje rare hond en poes uit. Hij was dan ook niet goed, want er kwam niet zo’n kant en klare afbeelding tevoorschijn, het voorbeeld als het ware. Ook dat weet ik nu. Ik heb er nu al een heleboel gemaakt en ik maak vorderingen. Langzaam maar toch… ik ben nu eenmaal niet erg geduldig van aard, ik word er beter in, hahaha. Wat een gedoe, zeg. (wordt vervolgd)

* Niet te verwarren met Yorkshire pudding.

Nieuwjaarsreceptie Boterhal

Afgelopen zondag 13 januari zijn Kwaster en ik weer eens  naar de Nieuwjaarsreceptie van onze ‘ouwe club’ geweest in de Boterhal in Hoorn. Een beetje op mijn aandringen eigenlijk. Met die ouwe club bedoel ik de Kunstenaarsvereniging Hoorn e.o. Wij zijn daar jaren lid van geweest, maar om een voor mij nu beetje duistere reden hebben wij op een gegeven moment ons lidmaatschap opgezegd.. En hoe gaat dat dan? Je bent van plan ‘gewoon’ toch naar openingen te komen, je dierbare collega’s en vrienden daar vaak te blijven ontmoeten en op zijn minst de tentoonstellingen te bezoeken, maar de realiteit is (bij ons dan) dat het langzamerhand steeds minder wordt.

Het was tevens de laatste dag van de ledententoonstelling. Dus sloegen wij twee vliegen in één klap: we zagen het werk van onze collega’s en tevens dat van de nieuwe leden. Sommigen kende ik inmiddels een beetje van facebook en dan is het leuk om ‘live’ een praatje te maken. Maar ik zal het kort houden, want ik heb het een beetje druk . Ik vond het ontzettend gezellig, het was een interessante tentoonstelling en vele mensen waren blij mij weer eens te zien en ik zal u zeggen: dat geeft een heel goed gevoel!  Ik zit nu alleen wel een beetje te twijfelen of ik toch maar niet weer lid zal worden? Ik kan ook gewoon vaker proberen te gaan. Het werkte toch wel stimulerend, als ik er zo eens aan terugdenk. Je bent vaker tussen mensen die ook met kunst bezig zijn, bij wie het ook niet altijd lukt of die jou juist aanmoedigen bij ernstige aanvallen van twijfel. Nou ja, ik zal er eens over nadenken. De contributie is ook niet mis, hoor…*twijfel, zucht*…

Doorgewinterde feestvierders

Een tijdje vóór de Kerst zijn wij ermee begonnen, met feestvieren. Inmiddels vele taarten, slingers, ballonnen, zingen, glaasjes met ’t een of ’t ander en cadeautjes verder hebben wij gisteren het één op laatste feest weer goed gevierd. Het was de verjaardag van Mare voor de families. Eigenlijk was zij al vrijdag jarig geweest. De Opa’s en Oma’s kwamen en waren blij elkaar alwéér te zien (na 1 januari, Rein zijn verjaardag) en de ooms en tantes waren er ook. Wij zagen de foto’s van het Oerwoudfeestje, het kinderpartijtje van Rein, héél leuk gedaan. Er was veel playmobile, zo veel dat de visite ook mee mocht spelen en als u goed op de foto kijkt, ziet u wel dat er een onpedagogisch persoon wat grapjes heeft uitgehaald.

Dit wordt maar een kort stukje, want dadelijk gaan wij nog even in Hoorn acte de présence geven, bij de Nieuwjaarsreceptie van de Kunstenaarsvereniging De Boterhal e.o. Als ik nog tijd heb, zal ik u nog verhalen van een aller-aardigst/akeligst grapje van de papa van Mare en Rein, maar eerst naar de voornoemde receptie om een glas te heffen op de Kunst en vooral op de kunstenaars.

 Een tevreden jarige

Legpuzzels

Ach die puzzels van wel 1000 stukjes, dat leek mij altijd een vreselijke straf om die te moeten maken. Heel lang geleden, toen onze jongens nog kleine mennekes waren,  maakten zij op geregelde tijden wel eens een puzzel. Ik kreeg dan altijd zin om mee te doen, maar dat was niet sportief, vonden zij, want ik was al een groot mens en dit was een kinderpuzzel. Het gebeurde toen dat ik zomaar voor mijn verjaardag of zo, een grote mensenpuzzel als cadeau vroeg. Het werd de Kaasmarkt van Alkmaar. Moeilijk, moeilijk!! Heel veel dragers, met allemaal witte hoedjes, geloof ik en ook al heel veel stapels allemaal gele kazen. Als ik mij wel herinner, ben ik eruit gekomen met heel veel hulp. Eerlijk gezegd denk ik dat man en zoons hem (af)gemaakt hebben. Mijn ambitie was over en uit.

Nu heb ik kleinkinderen en die vinden puzzelen soms dan best leuk, vooral Rein. Ik koop er af en toe eentje bij de Kringloop en natuurlijk worden ze steeds een graadje moeilijker.  Nu is het stadium begonnen dat ik toch ‘even’ wil controleren of de puzzel compleet is en als dat zo is, maak ik hem nog eens ‘blind’, zonder voorbeeld dus, voor alle zekerheid. Laatst had ik twee puzzels gekocht, allebei van Puk van de Petteflet, maar niet hetzelfde. Ik ben toevallig nogal dol op Annie, maar ook zeker op Fiep Westendorp . Dus dat was echt leuk puzzelen.  Opeens kwam ik op het idee weer –na 30 jaar?-  weer eens zo’n puzzel te proberen. Ik voelde echt drang van binnen, gelijk de spin Sebastiaan. “Maar Kwaster”, zei ik, “ik wil wel een leuke, hoor. Niet zo’n Zwitsers landschap of bomen met allemaal verdacht veel op elkaar lijkende blaadjes of een zee met witte bootjes en een lucht, bèh, hij moet wel geinig wezen”.

Nou, wij met mijn drang naar de Kringloop. Stapels en stapels dozen lagen daar, van wel 2500 stukjes, maar… allemaal even vervelend. Toch hebben wij er een uitgezocht, een ouderwetse kleine, gewoon voor de lol (zie hierboven) en toch maar voor € 1.20 een duizendstukjesgeval, een havenstadje met bootjes en auto’s en een beetje zee en een klein stukje lucht. Oei oei, het zal mij benieuwen.

Achter de categorie Hobby moet voorlopig wel een vraagteken, hoor!