Gedachten van een gans

“Hè tjonge, wat zitten we weer gezellig met z’n allen aan de waterkant. En als ik zo eens in ’t water kijk, mag ik er nog heel best zijn.  Ik zie er vandaag extra mooi uit. En dat moet ook wel, want de broedtijd komt eraan.

Nu hoop ik maar dat ik ‘gevraagd’ word, ja niet door al die mannen –dát wordt mij te gek- maar door één speciale, eentje met de grootste kans op mooi nageslacht, want dat is bij ons heláás het enige dat telt. Verder heb je niet veel aan die mannen, van medebroedzorg schijnen zij nog nooit gehoord te hebben.  Zelfs een beetje mee opletten is al te veel gevraagd. Om nog maar helemáál niet te spreken van af en toe eens een ‘Papadag’  Hoe ik dat weet? Nou… ik hoorde de mensen die hier boodschappen doen, erover praten. En ik zag allemaal vaders met kinderwagens en boodschappentassen. Die hebben dan vast hun papadag. Iets moois hoor! Maar de herenganzen  hier trekken zich er geen donder van aan, dat wij al het werk doen. Het broeden an sich vind ik wel prettig. Een kwestie van enkele weken lekker rustig zitten, een beetje mijmeren en het komt wel goed. Maar als de kleintjes er zijn, dan wordt het druk, begrijpt u? Let maar eens op het hele stel.  Vaste prik dat er eentje een andere kant uitgaat en een ander blijft juist achter en..nou ja, het is nog niet zo ver. Weet je wat? Ik ga eens lekker wat verderop zitten en zo vast wat oefenen, op dat broeden, hè. Ja, je verleert het niet, hoor! Maar het voelt zo goed, een beetje schudden met de bips, nog wat verder wiebelen en HOEPS daar zit ik. De a.s. Moeder de Gans, gak gak. Mmmm… voelt lekker zo.

Update: Deze gans schijnt een eend te zijn en dan nog wel een muskuseend. Maar trekt u er maar niets van aan. Het verhaal blijft gewoon hetzelfde.

Daar issie dan !!

Hij is af, het jochie. Wat is hij leuk. De jongenspop voor Rein. Bijna zonde om hem weg te geven. Hij heeft ook al een naam.  Ik noem hem Pietje Puk, maar natuurlijk mag mijn kleinzoon hem zelf een heel andere naam geven, Bob bijvoorbeeld. Dat is  een makkelijke en stoere naam, vind ik. Het was nog best wat werk. Ik had eerst te strenge wenkbrauwen gemaakt en toen die weer weggehaald. Dat stond meteen veel vriendelijker. Zijn truitje was nog wat saai en daar heb ik toen leuke balletjes op geborduurd.  Net nog heb ik een foto-sessietje van hem gehouden. Nou ik moet zeggen dat hij wel fotogeniek is, hoor.  Ik zal er straks nog wat meer maken, want later is te laat, dan woont hij bij Rein. Daar zal hij geknuffeld worden met handjes met pindakaas, misschien in bad vallen en krimpen, mee in zijn bedje mogen maar onder het snot komen te zitten, mee naar school mogen af en toe maar onderweg in een modderige plas vallen. Maar ja, het moet hè? Je moet je kind loslaten, ook een poppenkind. Toch een beetje moeilijk, lieve lezers…

Een ongewone week

Een heel ongewone week kan ik wel zeggen. Vorig weekend was alles nog tamelijk gewoon met een nasleep van een akelige verkoudheid. Maar maandag begon het. Een goede vriend Simon, die zag dat ik online zat, meldde dat hij uit Taiwan twee cadeautjes voor mij meegebracht had. Hij woont vlakbij en vroeg of ik zin had om misschien even langs te komen. Nu mag ik Simon heel erg graag én ik ben dol op cadeautjes krijgen. Een beetje kinderlijk, ik weet het, maar het is nu eenmaal zo. Het gaat er niet eens om wát, maar dat iemand de moeite genomen heeft om…begrijpt u? Enfin, ik naar Simon. Hij presenteerde mij een glas wijn, nam er zelf ook een en hij begon te vertellen. Dat hij in Taipei op bezoek bij zijn daar studerende vrouw steeds maar dingen zag, waarvan hij dacht: “O dat is nu net iets voor Thérèse..”, terwijl zijn vrouw hem dan verbaasd aankeek. En ja, hij had gelijk. Een mooi chinees tasje, terwijl hij niet eens wist dat ik een zwak voor tassen heb en een pandabeer, die (met behulp van een batterij) kan lopen, geluid maken en zijn ogen kan laten lichten. Doodeng, vindt Hans het, maar ik vind het prachtig. Denk u in, een panda, bijna uit China zelf. Wij namen er nog een glaasje op en hebben veel lol gehad samen. Dat was maandag.

 

Dinsdag was het weer raak. Er zat een dik envelopje in de brievenbus van een facebookvriendin. Erin zaten een mooie kaart van het Bonnardmuseum en opgevouwen koffiezakjes met zaadjes erin plus een uitvoerige beschrijving erop geschreven. Wat ontzettend lief, hè?

Zaterdagochtend kreeg ik van zoon Martijn twee boeken, een plaat van J.J. de Bom (voorheen Kindervriend) en een mooi houten doosje voor mijn verzameling.

Zaterdagmiddag gingen wij nog even langs de Kringloop en wat kreeg ik daar? Een bon voor een kopje koffie met appeltaart, geheel gratis. Tjonge, tjonge, wat een bofkontenweekje, zeg. Leuk hoor!

Een suikerzoet versje

Dit weekend maar eens een oud versje uit een tijd toen alles nog heel anders was dan nu. Van de welbekende en doorgaans vreselijk belerende man, Hieronymus van Alphen.  Maar nu kreeg ik van hem dit allerschattigst wensje onder ogen. Ach zo lief. Een ‘wensje’ van een klein meisje voor haar moeder. Wij deden dat  vroeger namelijk, een wensje opzeggen, voor een Moederdag of een trouwdag. Meestal had een non of een juf het mooi uitgeschreven en wij moesten dat dan uit ons hoofd leren en met een buiging vooraf dat zo mooi mogelijk voordragen.  Wij gaven het versje dan aan de feesteling en gelukkig las mijn moeder het een beetje hardop mee, zodat wij niet in de war konden raken. Bovendien hadden wij al gauw in de gaten dat het uit het hoofd leren zo ook veel sneller gebeurd was. Kijk, dat is nog eens een moeder, hè? Hier komt het versje dan.  

P.S. Alleen die zin al: “Wijl gij heden jarig zijt….” hahahahaha!

Schrijven over ‘iets’

En alwéér overkwam het mij, dat ik wel een logje wilde schrijven, maar ‘bij Allah’ niet wist waarover. Dat heb ik zo af en toe.  Het is ook een beetje saaie tijd, hoewel ik het af en toe best druk heb met het een of ’t ander. Maar dan heb ik plotsklaps geen zin om daarover te schrijven. Of ik denk zo vast:  “Tja, weer een feestje, weer een opening, weer de kleinkinderen, weer de oude lieve moeder opzoeken, nee, er moet wel wat afwisseling zijn”. Maar ja, dan schiet je ook niet echt op. Dus zo kreeg ik het volgende idee:  je kunt natuurlijk proberen over ‘iets’ te schrijven, maakt niet uit wat precies, gewoon om te kijken of je dat kunt…bijvoorbeeld over uh… een theezakje.  En dat probeerde ik dus. Aanvankelijk dacht ik nog helemaal niet aan de Islam, maar gewoon aan een theezakje, toevallig in de vorm van een piramide. Ik wilde daar juist eens een beetje gezellig over gaan zeuren, een beetje mopperen, kijken of ik dat een tikje amusant kon, toen mijn gedachten naar Egypte afdwaalden  –logisch, nietwaar-  maar opeens dacht ik aan moslims en zo schreef ik dus mijn vorige stukje.  Al schrijvend kreeg ik er zelf wel lol in eigenlijk.  Maar het pakte kennelijk toch niet zo goed uit. Wél weet ik nu door alle reacties heel wat meer over de Islam én tegelijkertijd over het fenomeen ‘theezakjes’, in wat voor vorm dan ook, waarvoor ik u natuurlijk hartelijk wil bedanken. Toch blijf ik een beetje zitten met de vraag: “Kan dat niet, is dat niet ‘comme il faut’ ? Ben ik wat te ver gegaan, zowel met de godsdienst als met die zakjes? En wat is te ver?”  Zo zit ik met enkele vragen.  Nou ja, zo erg is dat ook niet. Maar toch…

De Islam en ik

Nu hoorde ik laatst van ene Geert Wilders dat de Isláááám aan het oprukken is en dat dit voor ons Westerlingen gevaarlijk is, daar wij helemaal geen moslim(a) willen worden, omdat dit voor ons moderne mensen maar middeleeuwse toestanden geeft. En als wij iets niet willen, is het wel terug naar die donkere tijden, toen men zich te voet verplaatste of met paard en wagen of op een ezel of een kameel en dat vinden wij nu, vandaag de dag maar niks. Wij willen gewoon in de file kunnen staan en niet bovenop een kameel naar ons werk sjokken. om maar één voorbeeldje te noemen.  En dan … wij als vrouwen, wij kunnen dat helemáál niet meer, leven als een moslima. Eerbiedig achter onze man aan sjouwen, welnee zeg, dat doen wij niet. Laat hij zelf maar achter óns aan lopen met de boodschappen en ‘de kids’, ja hee! En ziet u ons lopen met een hoofddoekje? Nee hoor, laat die mannen maar mooi zelf zo´n dingetje om hun kin knopen. Wij vrouwen, wij mooi niet! Ik word al kwaad bij de gedachte alleen al. Nou ja, enfin en zo, nu dacht ik altijd dat die Wilders helemaal mesjogge was en dat hij alleen zo praatte om kiezen kiezers te trekken. Maar daarstraks ben ik echt geschrokken, heus waar. Ik ging een lekker kopje thee zetten voor ons tweetjes, ik maak een nieuw pakje open en wat zie ik in plaats van de normale zakjes, u kent ze wel? Piramides! Zakjes in de vorm van een piramide. “Kijk nou toch eens, Kwaster” roep ik. “Dit is het begin. Ze komen. Ze willen ons bekeren. O jee, wat moeten we nou?” Kwaster wist het ook niet. “Nou, daar zijn we mooi klaar mee”. Mijn vraag is nu: “Wat denkt u ervan? Moet ik in paniek mijn biezen pakken? Of wat? Wat vinden jullie, lieve lezers?”

Een akelig drama

Het gebeurde gisteren. Ik zat al een paar dagen tussen de bedrijven door zielstevreden te breien en ik dacht nog optimistisch: “Nou dat schiet lekker op!”  Ik maakte kleine blije, primitieve aantekeningetjes in mijn superfijne agenda en was al bijna aan de hals bezig van de pop (voor mijn kleinzoon Rein). Even tussendoor: deze poppen breit men van de voeten naar het hoofd, van onder naar boven, begrijpt u wel? Ik zal dat nog wel eens uitleggen t.z.t. als mijn leed wat over is. Ik was dus bijna aan de hals begonnen, toen het gebeurde… juist omdat ik met grote aandacht en zorgvuldigheid de naadjes onder de oksels dichtnaaide, gleed er een pen van de vier uit de steken. “Tik”  klonk het. Ik zag het wat te laat. Gauw weer de pen erin doen? Ging niet meer. Er begonnen steeds meer steken naar beneden te glijden en wat ik ook probeerde, het werd een steeds grotere knoeiboel. O, dat wordt uittrekken, wist ik. Niet alles, maar wel een heel stuk. Hier en daar moest ik ook even in het breiwerk knippen, omdat ik een gedeelte al vastgezet had.

En dit was het resultaat, erg hè? Eigenlijk had ik moeten weten dat dit breien met 5 pennen té hoog gegrepen is voor mij. En dat al 3 andere poppen wel gelukt zijn, is een wonder boven wonder. Eerlijk gezegd is er bij iedere pop wel iets mis: de neus zit een tikje scheef, het ene been zit niet helemaal recht of bijna helemaal achterstevoren, eentje loenst wat maar het valt niet eens op. Dan nog even over die foto: het lijkt wel wat bloederig, maar het is gewoon zijn rode T-shirt, hoor. Maar evengoed ben ik ‘op heden’ niet meer zo ver als ik gisteren al was én…veel onzekerder. Treurig hoor. Maar ik ben het al weer een beetje aan het herstellen, te herbreien zeg maar. Ik zet door, net zolang tot ik een jongenspop heb.  Hoe zal ik ‘m voorlopig noemen? Geen Guus Geluk in ieder geval.

Update: Opdat de lezer goed moge slapen vannacht, plaats ik snel deze foto. Ik ben erin geslaagd het letsel bijna onzichtbaar te herstellen. Dank voor uw meeleven. En nu maar hopen dat de rest ook goedkomt. Er zijn nog moeilijke delen te breien namelijk. Duimt u mee?