Het leek
een beetje voorjaar
te worden
er was
tenminste een mooie
hemelsblauwe
lucht aanwezig
en bloemen
dacht ik mij
in oranje
en ingeel
de kleuren van de zon
de zomer die begon
ik stond te juichen
‘kwerd blij
een wolkje kwam voorbij
en kleine witte dingen
het zingen verging mij
wederom
Waarschuwing: Dit wordt een lang verhaal. U kunt nog stoppen.
Altijd als ik met de trein naar Amsterdam ga en daar soms ook een tram pak, gaat alles goed. Oké, er zal wel eens wat vertraging zijn, maar niet noemenswaard. En nu maakten wij, nog niets vermoedend, een reis naar Den Haag. Hans had alles tevoren bestudeerd, waar over te stappen en naar welk perron en welke trams (Holland Spoor) of bussen (Centraal) wij konden nemen om het Gemeentemuseum te bereiken. Laat het dus duidelijk zijn, dat de rampspoed, die nog komen ging, NIET aan ons lag. Ik zal het proberen uit te leggen, hoewel het volgens mijn Kwaster niet te volgen is, zelfs niet als je er bij geweest was. Wij stonden vroeg op en haalden zelfs een trein eerder dan gepland. Een goed begin, nietwaar? Wij reisden niet naar A’dam Centraal, maar moesten in Sloterdijk overstappen. Dat ging ook goed, voor zover ik mij herinner. Wij reisden verder en stapten in Den Haag Centraal uit. Dáár begon de ellende. Ergens, op een ijskoud station, zagen wij een bordje met BUS erop, wij volgden de pijl en liepen het station uit waar wij bijna omver werden geblazen door een snijdende Oostenwind, maar wat nóg erger was: geen bussen te bekennen. “U moet helemaal terug, naar boven, wwacht, ik wwijs het u wwwel”, sprak een behulpzame, Surinaams uitziende dame. Wij vingen de terugtocht aan, ál meer en meer bevriezend. En ja, daar was een groot plein met een of twee bussen. Wij stapten in lijn 24, maar… de verkeerde. De buschauffeur zei dat gelukkig vóór wij aan de andere kant van Den Haag waren. Dus wachten *bibber bibber* op een die de goede kant uitging. En na een heel koud kwartier, jawel. In die bus werden straten omgeroepen, maar NIET het Gemeentemuseum. Gelukkig zagen wij dat op tijd. Na een geweldig bezoek aan dat museum (zie vorig logje) was het duidelijk: wij moesten ook weer terug. Ach wij wisten nu de halte –zal wel aan de overkant zijn ongeveer-, en hoopten dat alles naar wens zou verlopen. Maar NEE… Aangekomen bij de halte, zagen wij een groot gat, een berg zand en een bord, waarop stond dat bus 24 van 11 maart tot ong. half mei hier NIET stopte, maar dat verderop bij de kruising tussen de Valeriusstraat en nog iets..?.. een voorlopige halte zou zijn. Wij liepen en liepen, een Haagse dame sloot zich bij ons aan en op de aangegeven plek, geen halte te bekennen, besloten wij gezamenlijk bij de nadering van bus 24 onze duimen op te steken. Daar kwam een bus en jawel met het juiste nummer. Wij wierpen ons praktisch vóór de bus, ook de Haagse mevrouw, maar … hij reed gewoon door. Potverdepotver… Er viel ons niks anders te doen dan naar een echte halte door te lopen. Het was zo mogelijk nog kouder geworden. De Haagse, een struise, stapte stevig door. Wij, behalve Martijn dan, hadden moeite haar bij te houden, maar het moest, wilden wij niet in ijspegels veranderen. Daar kwamen wij dan bij een echte voorlopige halte, zonder enige beschutting én bekaf. “Nu hebben wij het ergste toch gehad? Alleen de trein nog?” , zei iemand. Dat dachten wij ook maar het ergste moest nog komen. Gelukkig wist ik dat nog niet, want ik zou mij ter plekke op de grond geworpen hebben. Wij ‘busten’ naar Centraal, weer lopen lopen lopen, stapten in een volle trein en moesten wederom in Sloterdijk overstappen. Daar en nu opgelet: zagen wij net onze trein wegrijden en de volgende zou over.. 2 minuten op een geheel ander perron vertrekken. Zouden wij dat halen? Of toch maar niet? Iedereen sloeg aan het rennen, ik lag in de derde positie, ik rende tot ik niet meer kon, liep met snelle pasjes door en dan weer rennen, rennen. Voor mij zag ik zoon en man steeds harder gaan. Ik was niet buiten adem, maar mijn voeten voelden aan als loodzware blokken,die ik bijna niet meer omhoog kreeg. Toch bleef ik mijn best doen met de slogan in mijn hoofd: “Nou, niet vallen!!” Ik heb het gehaald. Ik viel zowat die trein in, met kloppend hart. Als we met z’n allen nog weer een half uur hadden moeten wachten door mijn schuld, oei, ik moest er niet aan denken. En toen, geduldige lezers –als die er nog zijn tenminste- gingen wij uitgeput, maar voldaan naar huis toe. Naar Home Sweet Home, waar het lekker warm was en Koos ons verwelkomde …..als u nu denkt dat ik enigszins overdreven heb, NEEN, het was integendeel nog veel erger, geloof ik.
We zitten nog wel met een prangende vraag. Weet iemand wat dit bordje in de trein betekent? Verboden de sirtaki te dansen of wat??
Het leek ons een goed plan om gratis met het Boekenweekgeschenk naar Den Haag te reizen om aldaar de tentoonstelling van Gustave Caillebotte te zien: ‘Een impressionist en de fotografie’. En natuurlijk, als er tijd over zou zijn, nog veel ander moois, want tegenwoordig moet je voor musea een smak geld neertellen. Het was een heel interessante tentoonstelling, zowel de schilderijen als veel zeer oude foto’s. Ook heel indrukwekkend. Tegelijkertijd kun je heel goed het verband zien tussen de fotografie en het werk van Caillebotte. Ik ga hier verder niet véél over vertellen. Ik vind het een echte aanrader, dat zeker.
Toen wij (d.w.z. Kwaster, zoon Martijn en ik) op ons gemakje alles bekeken hadden, stonden wij voor een moeilijke keuze: óf eerst Luc Tuymans, ook een groot overzicht van zijn werk óf de vaste collectie én –verrassing!- de kopstukken uit het Mauritshuis, dat ook al verbouwd wordt. Eigenlijk wilden we alles zien, maar het was te veel, wilde je het op je laten inwerken tenminste. Zelfs Martijn, die toch een doordouwer is op dit gebied, zag het in. Maar wat hebben we genoten. Bij de afdeling van het Mauritshuis mocht je geen foto’s maken, dus geen Stier van Potter en geen Rembrandts… Is niet erg, u kunt zelf gaan kijken tenslotte.
En wat vond ik nu het allermooiste? Ik zal het u zeggen. Ik loop weer een zaal in op de Caillebotte’s tentoonstelling en zie daar plotseling een prachtig bijna abstract schilderij hangen. Ik stond werkelijk paf! Ik keek naar de titel en daar stond Monet. “Eigenlijk gaat er toch niets boven Monet..” sprak ik stiekem tegen mijzelf. En er was een geheel andere verrassing. Ik ontmoette daar zomaar opeens Angeliien en Karin Poiesz, twee medeweblogsters. Nou, is dat niet héél verrassend? We stonden te lachen en vonden het ontzettend leuk elkaar zomaar te ontmoeten. Tenslotte kenden we elkaar alleen van foto’s. Ik laat u nog wat foto’s zien van de tentoonstelling, maar het verhaal over de reis naar en uit Den haag houdt u nog tegoed. Die was net ietsje minder geslaagd.
Nu ik het toch over mijn moeder heb, ga ik nog even door. Altijd als zij een tijdje geleden weer wat gehaakt of gebreid had, bijvoorbeeld een stel hondjes, (ijs)beren, poppen, geiten, clowns, truien en pannenlappen –ja, u leest het goed- nou ja, een heleboel en dat altijd in gróte hoeveelheden, liet zij ze trots zien en zei, bijna verontschuldigend: “Het is maar gefrut, hoor! Maar ik vind het gezellig om te doen. Leuk toch?” Daarmee bedoelde zij te zeggen, dat het geen echte Kunst was, want in die tijd zaten drie van haar vijf kinderen op een Kunstacademie. Maar wij vonden het wél heel leuk en kregen vaak iets cadeau. “Neem maar mee; ik maak nog wel een andere”, zei zij.
Nu willen haar handen niet meer zo goed en weet zij niet meer wat te doen op een hele dag, die nu erg lang duurt. Oud worden is geweldig maar heeft ook zijn duidelijke nadelen. Zij mist duidelijk het ‘frutten’. Lekker gezellig dingetjes maken, gewoon dingen doen, waar je toevallig zin in hebt. Een ander hoeft het niet eens goed te keuren, als je er zelf maar gewoon lol in hebt. En ik heb ook enorm veel van haar geleerd natuurlijk. Het ‘frutten’ is mij met de paplepel als het ware ingegeven, heet dat zo? En waarom tutten dan? Omdat van mij echt schilderen verwacht wordt. Er is altijd wel iemand die mij vraagt: “Nog geschilderd?” Het is kennelijk tuttig, vindt men en niet serieus te nemen… maar ik heb het zwaar te pakken. Nu heb ik net een jurkje af voor de pop van mijn kleindochter Mare, vol met bloemen en één katje en nog eentje die bijna klaar is. Enfin, daarom heb ik een categorie in mijn blog ‘Frutten’ genoemd. Dan weet u dat ook weer, haha. Frutten en tutten dus.
P.S. Ik zou haar graag mijn handen af en toe willen lenen, maar dat gaat niet, hè?
Opeens moest ik aan een gebeurtenis uit een ver verleden denken. Toen mijn zusje en mijn broers en ik al niet meer kind waren, kwam er wel eens een klein neefje, nichtje of kennisje bij ons logeren. Dat vond mijn moeder kennelijk wel gezellig en wij zelf ook overigens, want dan viel er veel te lachen. Zo herinner ik mij bijvoorbeeld dat ene Sjorsje S. (of George-je S.) bij ons logeerde. Hij waardeerde mijn moeders kookkunst zeer tot grote verbazing van mijn vader. Kijk, dáárom alleen al had hij een streepje vóór bij haar. Dan kon het wel eens gebeuren dat hij spijtig verzuchtte: “Tante Coba, ik kán niet meer. En ik wil zo graag het toetje nog…?” Mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als zij geen oplossing wist. “Springen, Sjorsje, hoog springen, dan zakt al het eten wel naar beneden”. En ja, het hielp. Het toetje fietste zo naar binnen.
Maar het aller, allerprachtigst vonden wij haar kunst met de Paaseitjes. Wij dronken koffie en plots begon mijn moeder bedrukt te kijken en zei voorzichtig: “Tok”, waarop zij enthousiast verder ging: “tok tok tok…tok tok tok tóóóóóóók”. Daarna keek zij opgelucht en verbaasd naar haar logé, die ook niet weinig nieuwsgierig was geworden bij deze gebeurtenis. Zij stond op, keek achterom in haar stoel en wat lag daar, tot ieders genoegen? Een echt paaseitje. Bijvoorbeeld een blauwe. Maar andere kleuren kon zij ook, ja hoor. Het ging altijd gepaard met héél veel getok, want gaandeweg kreeg mijn moeder de smaak flink te pakken en wij, wij vonden het ieder jaar om te schateren. Ik zal het ook eens voor mijn kleinkinderen gaan proberen, maar of ik het zo overtuigend kan als zij??…
….en dat allemaal in één weekend. De gasten, zoon Aron, schoondochter Linda en de kleinkinderen arriveerden vrijdagavond, behoorlijk laat en Mare en Rein sliepen dan ook. Zij werden voorzichtig uit de auto getild en in hun bedje gelegd, sliepen gewoon verder en werden de volgende ochtend ‘frisch und fröhlich’ wakker, zomaar opeens bij hun Opa en Oma. “Rein”, zei ik bij het ontbijt, “als jij nu eens je broodje helemaal opeet en je melk opdrinkt, heb ik een verrassing voor jullie…” Rein moest daar even over denken. “Is het een cadeautje?”, vroeg hij. Ik keek neutraal. “Ja, het is een cadeautje, denk ik”, zei hij en ging vlot zijn broodje eten en met een vinger onder de beker in één teug de melk opdrinken. En JA, het was een cadeautje. Voor allebei een eigengebreide pop. Het was wel spannend voor mij, hoor of ze ze mooi zouden vinden, maar HIEP HOI ze waren er helemaal verguld mee.
NU het toneelstuk waar wij zaterdagavond heen gingen, in Haarlem. Wij waren uitgenodigd om een 60e verjaardag mee te komen vieren. Eerst kregen wij in een tot theater ingerichte kerk een modern toneelstuk te zien en daarna zouden wij samen het glas heffen op de jarige dominee Aart Mak, de partner van ons zéér geliefd nichtje Astrid. Wij moesten wel onze gasten al vóór vijf uur verlaten en zouden pas laat terugkeren. Zij wisten het en hadden geen bezwaar. Het was een ernstig stuk, goed gespeeld in een prachtig wit decor. De spelers waren allen in het zwart gekleed wat een bijzonder effect gaf. Na de voorstelling werd ons verzocht een glaasje te gaan drinken en daarna in de zaal terug te komen. Dat deden wij dus. Het was er druk. Ik schat toch wel 100 mensen. De jarige ging alle spelers en medewerkers bedanken en daarna verzocht hij Astrid even naast hem op het toneel te komen zitten.
(En nu had ik als klap op de vuurpijl een mooi filmpje voor u gehad, ware het niet dat hij niet werkte op facebook, dus hier waarschijnlijk ook niet*.) Enfin, in het kort verteld: Aart begon een gezellig praatje en opeens vroeg hij of Astrid misschien zijn vrouw wilde worden. De zaal barstte werkelijk uit zijn voegen, men joelde, lachte, gilde en klapte. Astrid, die hier *ssst want geheimpje* al best lang op hoopte, reageerde adrem. Zij stak het vingertje omhoog en zei zo iets als: “Ho ho Aart, dáár heb ik nog niet op gerekend..”, waarop de hele menigte weer in lachen uitbarstte. En om de arme man niet té lang in spanning te laten, stak zij haar armen uit en omhelsde hem, wederom onder luid applaus. Conclusie: ook een dominee wil wel eens in de schijnwerpers staan nee zitten. Dat was de romantiek dus. Tjonge, jonge…
*1) we zullen nogmaals proberen het filmpje te plaatsen
*2) Er komt nog een leuk filmpje van Mare met de twee poppen. (klik hier)
Ofschoon wij nu een nieuwe paus hebben, ga ik toch gewoon verder met mijn plan, een logje te schrijven. Want ja, wat moet ik er verder mee? Niks. Precies. Ik ben nu al weer wat bezig op mijn atelier en misschien wilt u er wat van zien? Het is nog allemaal zoeken en proberen, want ik wil eigenlijk een nieuwe weg inslaan. Voorlopig zijn het dan ook kleine schetsen, idem tekeningen en doekjes. Misschien probeer ik opeens een wat groter doek, misschien zoek ik nog een tijd door. Wie zal het zeggen?
Maar goed, ik bén weer bezig en dat is al heel wat. Het is een raar vak, hoor. Het is soms net alsof je wéér van vooraf aan moet beginnen. Onzeker ben ik, alsof ik nog nooit geschilderd heb en soms denk ik opeens: “Misschien is het wel OP, het zou toch kunnen?” Enfin, ik probeer het maar wat luchtiger op te vatten; dat lijkt mij nog het beste. Hier wat indrukken…
Zoals u misschien wel (of niet?) weet, doe ik ook aan facebook*. Daarvoor maakte ik laatst wat foto’s in een nog winterse tuin, nadat ik daar wat geknipt en gedaan had en er oude blaadjes te voorschijn kwamen en andere fotografisch interessante dingen. Die foto’s deed ik in een zgn. album en zo ontstond het idee om het tuingebeuren eens wat anders vast te leggen. Meestal zie je van alles in bloei staan, maar op zijn winters is hij ook erg boeiend, merkte ik. Vervolgens kwam het idee om ook eens hier wat over de tuin te vertellen. Wij hebben namelijk een merkwaardige verhouding, de tuin en ik.
Een haat –liefde-verhouding is het geworden. Ik zal proberen het uit te leggen. Wij kwamen op het idee om van het schoolplein een tuin te maken, wel met een groot terras. En omdat dat graven een zwaar werk was, besloten wij het eens te laten doen. Kwaster (en waarschijnlijk ik ook) vroegen om een gemakkelijk te onderhouden tuin. En dat gebeurde. In het begin zag het er heel mooi uit. Bloeiende planten, leuke struiken en struikjes, bodembedekkers en aan weerszijden een catalpa op stam. Wij moesten vooral het onkruid eruit halen en dan zou weldra de grond mooi bedekt zijn. Dat deden wij. En weldra was de grond mooi bedekt, zodat er verder weinig werk meer te doen zou zijn.
Maar… en nu komt het geniepige van ‘dat spul’. Zonder dat wij het meteen in de gaten hadden, verdwenen er planten en nog meer en soms een struikje. Ik begon de geraniums (de echte) wat te ontwarren van dat woekerspul en ik maakte eens een plek vrij voor nieuwe planten. Maar lette je bijvoorbeeld een weekje niet op, omdat het regende of omdat je wat anders aan ’t hoofd had, groeide die plek gauw weer dicht. En wat gebeurde? Geruisloos werd bijna al het moois vermóórd door dat rotspul. Kwaster daarentegen vond het mooi, echt waar. Maar ik legde mij er NIET bij neer. Ik bleef trekken, rukken, met de riek graven en van deze en gene kreeg ik stekjes en plantte die dan weer. Maar nu in dit voorjaar zei iemand wat positiefs over de tuin en plotseling hoorde ik mijzelf zeggen: “Ik vind er niks meer aan. De lol is er af voor mij. Ik geef het op. Laat dat onkruid van … (naam tuincentrum) maar groeien. Een paar planten en struiken hebben de strijd min of meer overleefd, maar het is droevig met de tuin gesteld”.
Nu begon ik laatst wat siergras weg te knippen, de lavendel in te korten en dat soort dingen, die wel moeten gebeuren en ik maakte er maar eens foto’s van. Die zien er tot mijn verbazing best mooi uit. Misschien heb ik er dan zo toch weer een béétje plezier in. Het vervloekte spul eruit halen, is geen optie. Dan schiet het vast en zeker in mijn rug en kan ik weken helemaal niks meer. Zo, nu weet u een heel klein beetje van de historie van de tuin.
*Wilt u meer foto’s zien, kijk even op mijn facebook (album De tuin), gewoon onder mijn eigen naam, wie dat nog niet weet dan.
Update: De bodembedekker heet (net opgezocht) Pachysandra terminalis. Het is ook knap stom van die tuinlui, want eigenlijk hoort hij in de schaduw of halfschaduw. Onze voortuin ligt pal op het zuiden nota bene. 
(niet die middelste plant, maar dat groen rondom)
“Pffffffffffffff…. Wat krijgen we nou? Ik word zo vreselijk onwel. Ik bennie lekker, hoor. Ik zak helemaal door mijn benen. Dáár gaan ik, mensen! Effe gaan leggen. Hoe lang moet er nog aan mijn lijf gebreid worden? Oei oei … * duidelijk kreunende en steunende geluiden te horen* En zie je die broer van mij lachen? Kennie wel? Aan zijn lijf geen polonaise meer. Steeds dat gepik en gepook met die breinaalden van dat mens. Een pop heb het lang nie makkelijk, hoor. Nou hoop ik maar dat zij, dat breimens, die ogen goed doet, want een beetje kenne zien wat er allemaal met je gebeurt, zou wel schelen. Hè hè, ik kom weer wat bij, geloof ik. Me broer heb me net op tijd opgevangen,toch wel lief van ‘m. Get, ik dacht echt dat ik het loodje lei en dat terwijl ik nog niet eens kepleet was. Het is toch wat, als pop zijnde…” 
Laat ik ook eens een keertje wat actueels brengen, dacht ik net. Deze prachtige afwasborstel kreeg ik (van mijzelf) ter gelegenheid van deze feestelijke dag. Wij, Kwaster en ik, leven nog een beetje in het Stenen Tijdperk, want wij hebben geen afwasmaschien , nooit bezeten ook, weshalve ik het dus geheel en al met de eigen handen moet fiksen. Mét een afwasborstel, een washing up brush, een Spülbürste , een brosse à vaiselle of ook een leuk woord een zgn. spazzolino per i piatti. Italiaans is toch zo’n leuke taal. Ik heb eens een korte cursus gedaan bij Teleac. En deze zin kon ik al meteen vloeiend zeggen: “Dove la mia valigia piccola? La mia valigia non cést piu.” (Waar is mijn kleine koffertje? Mijn kleine koffertje is niet meer) Ja, in het Nederlands heeft het iets diep treurigs, maar in het Italiaans lijkt het wel of je midden in een opera zit. Il mio spazzolino per i piatti, dat wordt het voortaan voor mij. Het staat er in nog veel meer talen op, maar die interesseren mij minder. Enfin, onthoudt u die woorden goed; het kan van pas komen. Nog iets raars: in Brabant zeggen ze: “Even den OMwas doen”, hier in N.Holland heeft men het over Afwassen en in Engeland kennelijk over opwassen, washing UP, gek hè? Maar goed allen een fijne vrouwendag gewenst, ook de mannen, hoor, jullie mogen ook best meedoen, ja, waarom niet zeg?
Thérèse Aarts 