Geluiden

Altijd als ik ga wandelen, neem ik mijn cameraatje mee. Er valt altijd wel iets te fotograferen, nietwaar? Maar nu heb ik onlangs bij een onnozel winkeltje iets héél bijzonders gevonden. Ik kwam er toevallig langs, want ik wist van het bestaan niet af. Ik ging er naar binnen, omdat het mij zo’n leuk zaakje leek en maakte een praatje met het baasje van dat onnozele winkeltje. Eigenlijk was hij een soort uitvinder, vertelde hij, maar geen gewone uitvinder van dingen van nut, maar meer van lollige dingen, totaal onnut maar “voor mensen als u en ik”, zei hij, “van  zeer groot belang”. Om een lang verhaal wat in te korten, beste lezers, want ik heb nog méér te doen, had hij een paar dagen geleden zo iets moois uitgevonden, waar sommige mensen heel blij mee zouden zijn. “Ik zal het u demonstreren”, zei hij.  Hij pakte een cameraatje, dat sprekend op die van mij leek, zette een muziekje op, ‘Für Elise’ om precies te zijn, keek mij plechtig aan, vroeg of het toegestaan was, draaide aan een knopje en maakte een foto van mij. Vervolgens stond hij van oor tot oor te lachen en zei helemaal niks meer. “Uh…meneer… en wat nu?”, vroeg ik voorzichtig. “Kunt u een geheim bewaren?”, vroeg hij. “Nee!” zei ik beslist. “Aha, dan ben ik aan het juiste adres…” vervolgde de man. Hij keek mij nog eens onderzoekend aan en liet mij toen zijn foto zien. En nu komt het: ik zag mijzelf, maar hoorde tegelijkertijd weer Für Elise, heel duidelijk alsof er iemand echt op een piano aan het spelen was. “Ik noem dit muziekje voor de aardigheid “Für Thérèse” zei hij, “want componeren is niet mijn sterkste kant. Beethoven zal dat niet erg vinden…en als u nu weer gaat wandelen en u hoort de vogeltjes zo zingen en kwinkeleren, neemt u mét de foto gelijkertijd die prachtige geluiden op!

Hier voor u” sprak hij en overhandigde mij een verpakt gevalletje. “U kunt mij plezieren door het aan iedereen te vertellen, aan iedereen die het maar horen wil. Dag mevrouwtje en veel plezier ermee!” Ik was er verlegen van, dat spreekt! Nou, nu weten jullie het ook allemaal. Vertel maar verder, hoor!

Advertentie

Effen of … geheel en al in de violen

Boffen wij even, want wij wonen tegenover de mooiste modezaak van Bovenkarspel. Zo komt het dan ook, dat zelfs ik een beetje van de heersende mode op de hoogte ben. En mijn Kwastertje ook al.  Laatst, toen wij samen aan de lunch zaten, -iedereen ‘luncht’ tegenwoordig ’s middags, wij zeggen altijd gewoon: “Zullen we even gaan eten?”, maar goed- toen wij dus aan de lunch zaten, zei Kwaster opeens: “Ik ben benieuwd hoe die groene jurk jou zou staan…” Ik keek hem verbaasd aan en vroeg natuurlijk: “Hè? Hoe? Waar??” Ik keek welke hij bedoelde en vergat de zaak weer. Maar vanochtend toen ik erlangs liep, keek ik nog eens extra. Mmmm, nee, ik was er niet zo weg van, van de groene. Maar ernaast, lieve lezers,  stond een dame in een viooltjesbroek en een viooltjesgilet (jasje zonder mouwen) en daarnaast weer een dame in een viooltjesblazer. Spreek uit ‘blézer’, want ondanks de violen, bedoel ik geen muzikale blazer. Waarom zo iets een blézer heet en geen ‘jasje’ weet ik niet. Maar wat lijkt mij dát nu leuk, van onder tot boven versierd te zijn met violen. Ga ik naar een feestje, geen twijfel: “Ik kan mijn violenpak aan, hoi!”, ga ik naar een concert (komt helaas niet vaak voor) heel toepasselijk speel ik de 1^e viool, omdat ik er het allermooiste uit zal zien, ga ik mijn mama opzoeken, breng ik een bloemetje mee en zal ze zeggen: “Kind, wat zie je fleurig!” Alleen één ding bedenk ik nu pas: deze fraaie kleding staat aan de kant van de jeugd, in het rechtse gebouw, dus ook de kleine magere maatjes en hoewel ik wat afgeslankt ben, zie ik mij nog niet in maatje 34 of 36 zitten. Getverderrie, eer ik zó veel ben afgemagerd  (bij wijze van spreken dan), zijn de aubergine ruiten in de mode, vast!

Open atelier en … mooi weer

Zondag waren we op atelierbezoek bij collega’s, tevens vrienden, Jaap en Juul. Voluit Jaap Beets en Juul Bögemann. Ik laat u wat foto’s zien, want het is nu al weer dinsdag en ik heb deze dagen volop van het weer genoten. Je moet de dag plukken als die er is, nietwaar? Het schijnt alweer bijna voorbij te zijn. Ik zeg expres: “Het schijnt …”, want stiekem hoop ik dat de weerlui zich ontiegelijk vergissen.  

Werk van Jaap. Hij maakt grote tekeningen in een heel eigen handschrift. Op bestaande glazen vazen en schermen laat hij zijn eigen tekeningen zandstralen (mooi voor in een huis bijvoorbeeld) en nog veel meer.

Werk van Juul. Zij maakt sieraden en objecten en ruimtelijke voorwerpen, ook voor aan de wand. Een duizendpoot a.h.w.

Kunst, hobby’s en tuinen

Dat alles (en nog meer) combineren ze in Enkhuizen, gisteren. Het had eigenlijk de week ervoor moeten plaatsvinden, maar ze hadden al rekening gehouden met slecht weer en dan zou het de zaterdag erop gebeuren en ja… het was droog en er scheen een waterig zonnetje, terwijl er daarentegen een guur windje woei. Ik geef u gauw enige foto’s, want ik moet nu dadelijk naar Avenhorn, een expo in een kerkje en een open atelier.

U hoort nog van mij. De stemming zat er goed in. Dat ziet u wel, hè? Persoonlijk had ik die prachtige tuinen liever níet volgehangen met schilderijen gezien, maar ja… het was toch een gezellig gebeuren.

Een klein avontuur

Gisteren ging ik nietsvermoedend mijn (bijna) dagelijkse wandeling maken. Mijn voettocht leidde mij heel toevallig langs onze dorpsmolen, de Ceres. Meestal is die op zaterdag geopend, maar het was woensdag en ik zag het bord ‘Molen open’ langs de weg staan. “Goh hee, wat een verrassing, zal ik eens gaan kijken?”,  zei ik tegen mijzelf. Ik was er namelijk nog nooit in geweest. “Ik zou graag de molen eens zien, maar ik heb geen geld bij mij”, zei ik tegen de man die mij tegemoet kwam. “O, het kost niks, hoor. Ik zal u alles met plezier laten zien”. En dat deed hij ook. Ik heb álles gezien, ik heb op die rand eromheen gestaan (met mijn hoogtevrees), ik ben op de 1^e etage geweest en ook nog op de tweede. Die meneer heeft mij alles uitgelegd, hoe het graan naar boven gehesen wordt, hoe het tussen de twee molenstenen heel fijn gemalen wordt. Dat die stenen, waar ribbels in zitten, -de billen genoemd- geregeld schoon gemaakt moeten worden. Helemaal boven aangekomen zag ik hoe door de wieken een ding heel hard draaide, waardoor weer iets anders ook ging draaien. Hier ben ik even de kluts kwijt geraakt, want het was allemaal zo groot en indrukwekkend. Nou ja, u zult het vast wel ergens kunnen lezen, als u het precies wilt weten. Je kunt de stand van de wieken stellen, voluit op de wind of half als het hard waait. Dat was het geval namelijk. Weer beneden aangekomen, liet hij mij allerlei potjes zien met spelt, tarwe, volkorenmeel, zemelen. Er stond ook een molentje van hout waar zij een handvat aan gemaakt hebben, zodat kinderen even graan mogen malen. Leuk hè? “Mijn maat en ik bakken hier zelf ons brood, komt u maar kijken” en hij ging mij voor. Ik mocht een stukje proeven. Lekker! Helaas deden zij dat heel prozaïsch in zo’n moderne broodmachine. Een heel oud primitief oventje en ouderwets kneden zou meer gepast zijn, maar ja… je kunt niet alles krijgen zoals je het zou wensen in een klein avontuur. Natuurlijk heb ik ook wat foto’s gemaakt, want ik neem mijn camera als een hondje overal mee naartoe. En zo kwam het weer eens goed van pas. Kijkt u maar.

kleine tekeningen

Ik begin weer een beetje op gang te komen… 2 kleine tekeningen:

Een bosuitje

Ofwel een uitje naar het bos. Hoewel al even langer geleden, 1^e Pinksterdag namelijk, toen men ons dat prachtig mooie weer beloofd had, is dat geen reden om er niet meer over te schrijven. Zoon Martijn heeft er vele mooie foto’s gemaakt en het zou toch zonde zijn om die niet even te laten zien.

Door de vele regen en het nogal koude weer stond alles er zeer fris bij. Wij liepen ook door het Ecobos (een gedeelte van het Streekbos) en daar zagen wij een merkwaardig bouwsel. Het leek wel een beetje op een fraai kunstwerk, maar wij wisten dat het iets voor de insecten was. Onmiddellijk kwamen twee mannen op ons afgelopen en later nog de wat dikkere man met de kijker en eentje vroeg aan mij: “Weet u wat dat is, mevrouw?” Ik dacht natuurlijk dat hij het zelf niet wist en ik zei behulpzaam: “Ja zeker, dat is voor insecten…”.  Hij viel mij beteuterd in de rede: “O… dus u weet het al” en je zag zijn hoop vervliegen. Wég was het mooie verhaal dat hij wel eens zou afsteken tegen onwetende wandelaars. Sneu, hè? Ik had natuurlijk moeten zeggen: “Nee meneer, ik heb geen flauw idee en u ziet eruit alsof u als natuurkenner er alles van weet, waarvoor het dient en wie het gemaakt heeft…enz.”  Stom van mij. Ze gingen met z’n drieën het bouwsel inspecteren en zagen dat er al veel kapot gegaan was. Vandalisme duidelijk. Overstekende delen zoals dakpannen bijvoorbeeld lagen treurig op de grond. “Kapot maken, dát kunnen ze. En we hebben er zo hard en lang aan gewerkt…” werd er overlegd. Ik maakte ook maar treurige geluiden mee om toch nog iets goed te maken. Ik vond het ook echt triest, hoor. Het was een mooi én nuttig bouwsel met allerlei materialen en met degelijk cement in elkaar gezet. Jammer, want wat voor lol geeft dat nou?

De grote weegbree

In het ecogedeelte zagen wij geen pulletjes maar verderop ja hoor kleine meerkoetkuikens. Pa zette een dreigende rug op, maar verder raakte niemand in paniek. Ik plaats nog wat foto’s, allen gemaakt door Martijn en dan stop ik met mijn verhaal.

Dé Jaarmarkt

Ondanks het niet zo mooie weer, ben ik toch naar de Jaarmarkt geweest. Zo vaak is er niet iets te doen in ons dorp, zodoende dus. Ook wilde ik graag een bepaalde crème kopen die alleen daar te koop is, voor zover ik weet. Verder had ik eigenlijk niks persé nodig, maar ja… gewoon kijken kan ook. Ik was niet de enige die er zo over dacht, zag ik meteen. Het leek wel alsof heel de kop van Noord Holland daar aanwezig was. Nou moe, ik ga toch ook niet naar hun Jaarmarkt, zeg! Hebben ze niks beters te doen, zo vroeg ik mijzelf af. Schuifelen was het; even een stukje doorlopen was er niet bij.

Dat is jammer want ik vermoedde dat de man van de crème op dezelfde plek stond als vorig jaar. En dat was ook zo. Bovendien kon ik de snoep- en eetkramen overslaan, want dieet… en de sieradenkramen ook, want ik kreeg op Moederdag al een mooie ketting van echtgenoot… en de aardbeien, want nog duurder dan in de winkel… en de ananas, want veel te zwaar om naar huis te sjouwen.  Zodoende had ik veel eerder klaar kunnen zijn als het niet zo stervens druk was geweest. Bovendien, steeds muurvastzittend in de menigte, kwam ik langs de ene verleiding na de andere. Een mooie tas, drie in één, maar ik zei tegen mijzelf: “Heeft die man een pindinges, koop ik er een, zo nee, dan niet!”  Het mocht niet zo zijn. Lang stond ik echter bij de Indonesische kraam. Daar hingen zulke leuke jurkjes, die mijn kleindochter erg leuk zouden staan en ja, ik heb er eentje gekocht. (zie foto   ) Dan ook iets voor Rein, mijn kleinzoon natuurlijk en het werd een Indonesische pijl en boog. Met zuignapjes, hoor bezorgde lezers. Voor mijzelf heb ik alle verleidingen weerstaan. Alleen heb ik nog wat voor het poppenhuis gekocht à 0.50 cent en een verrassingspakje ook voor 0.50 cent. Nou, dat kan er mee door, vind ik. Zo dat was weer een leuk dagje. Nu maar hopen dat Mare en Rein er blij mee zijn. Ik pak het in als cadeautjes voor mijn zoon, hun vader, die NIKS voor zijn verjaardag wist. Dat zal lachen zijn, dat kleine jurkje en die pijl en boog voor hun papa.

PS  Er zitten allerlei glittertjes en kraaltjes op het jurkje. Zie je niet zo goed op de foto.

Het songfestival

Hebben jullie ook zo vreselijk gelachen? Nou, wij wel. Niet dat wij alles gezien hebben, want mijn twee mannen zaten naar een akelige spionagefilm te kijken, die iedereen al 2 of 3 keer gezien had trouwens, maar ertussen zat reclame (de commerciëlen ja…) en dan schakelde men even naar dit merkwaardig gebeuren. Wat een show en wat een gedoe! Lichten , spots en kleuren, iedereen sprong zich een slag in de rondte, totdat er een stel vrolijke Grieken het toneel op kwamen gedanst. Ik schoot in de lach en vind eigenlijk dat die grapjassen hadden moeten winnen. Maar waardoor wij vooral de slappe lach kregen, waren onze eigen herinneringen tussendoor aan die ouwe liedjes. ‘Een beetje’ van Teddy Scholten, ‘Kleine kokette Katinka’ van de Spelbrekers (o punten) en vooral ‘Ik ben zo blij” van Rudy Carrell. En dapper zongen wij het zowaar opnieuw : “…Ik ben zo blij dat ik een stukje van de wereld ben, dat ik de wijsjes van de sijsjes en de merels ken…en dat ik méé mag doen met al wat leeft en mee mag ademen met al wat adem heeft…lalalalalalalalalalalal…ik ben zo blij enz. dat er in mei altijd narcissen zijn en dat er vruchten vlinders veulens vogels vissen zijn ….lalalalalalalalaalalala…enz. Eerlijk gezegd ging het vannacht nog steeds door mij heen, toen ik probeerde in slaap te komen, haha.  En vanochtend aan een tamelijk laat ontbijt hadden wij het er weer over.  Dat ik vroeger dacht dat ‘der Rudy’ narcissen in zich had, ‘in mij’ verstond ik namelijk.  Dat we eindelijk weer mee mochten doen met onze Anouk. Dat het vroeger in die goeie ouwe tijd veel leuker was en dat er veel minder landen meededen ook al. Kan iemand mij bijvoorbeeld vertellen waarom Azerbeidzjan meedeed?  En Armenië?? Enfin, wij zijn verschrikkelijk aan het nostalgeren geslagen tussen de lachbuien door. Nogmaals mijn vraag dus: “Heeft u ook zo tot huilens toe gelachen?” 

Werkzaamheden op mijn atelier

Een tijdje geleden zat ik met zoon Martijn in de tuin over van alles en nog wat te praten. Hij over zijn dingen en ik over de mijne. Ik vertelde hem, dat ik nog steeds niet echt  met plezier tot schilderen kwam en dat zelfs de gedachte om de deur van mijn atelier open te maken, mij al lichtjes in paniek bracht. Voor degenen die dit niet weten moet ik even melden dat dit mijn beroep is, al járen,  en dat het daarom nogal frustrerend is, vooral als je de luxe hebt een prachtig atelier te hebben. Ik geef nu ons gesprek zo ongeveer weer. “Misschien moet je je atelier wat gezelliger maken, Mam…”, stelde hij voor. “Dat is het al, Martijn. Ik vind het op zich het mooiste atelier van de hele school. Het is ook redelijk netjes; ik zou zo kunnen beginnen. En dat doe ik ook soms…”, zei ik. En dat was ook zo. “Nee Mam, je kunt het vast gezelliger maken. Een leuk bankje neerzetten en een paar planten. Dan ga je er gewoon heen en kijk je maar wat je doet. Je kunt er rustig gaan breien of lezen…kijk maar!”, aldus een meedenkende zoon.

En…werkte het? Zeker weten!  Ik ben nu al een tijdje bezig en ik voel mij daar ‘buitengewoon prettig’. Iedere keer neem ik een gedeelte onder handen. Allerlei dingen, die zich toch allemaal al jaren opgehoopt hebben, gaan door mijn handen. Zo krijg ik ook een beetje idee wat ik al die tijd gedaan heb. Dat is lang niet mis eigenlijk. Ik zie afschriften en contracten van galerieën en kunstuitlenen, brieven van de Boterhal, papieren van projecten waaraan ik mee mocht doen en soms ook best mooie tekeningetjes, die ik al lang kwijt was. Sommige dingen gaan de prullenbak in en andere dingen bewaar ik netjes in mappen. Bij open ateliers in het verleden werd er wel altijd wat geruimd en schoongemaakt, maar er hoopte zich ook veel op in stapels, waaraan ik later nooit toekwam. Ik zal u zeggen, dat dit rust geeft. En dát is ook belangrijk, merk ik nu pas. Ik ga er nu al met plezier naar toe. Ik kijk dan rond wat ik dit keer zal doen , ik deel de boel wat anders in, ik gooi er een tafel uit (wel even gekeken of er niet toevallig iemand langs kwam! hahaha) en ik krijg er weer zin in, hoewel ik nog niet echt veel teken of schilder, maar ik krijg in ieder geval nieuwe energie.  

Het lijkt zo simpel…(maar Martijn, jongen, het was een grandioos idee!) Je moet er maar opkomen. Ik dacht dat een werkplaats streng moest zijn, kunst = lijden of zo, maar nee, dat was verkeerd gedacht. Ik ga het nu even heel anders aanpakken. Zo! Ik laat u nog wat fotootjes zien voor de gezelligheid her en der.

PS  “Mijn atelier moest de plek worden waar ik het liefste wilde zijn”, zei M. 

foto 1 een lege tafel, die er vervolgens uitging  foto2 moet nog opgeruimd worden, maar is wél opgestapeld  foto3 er mag nu (evt.) wél gebreid worden (in pauze)  foto 4 alle kwasten bij elkaar  foto 5 eend van …?  foto 6 tekening van nu  foto 7abstract, ook van …