Naar Wieringerwaard

Al weer een tijdje geleden zijn Nynke en Margareta, die ik via Facebook heb leren kennen, bij mij in de school geweest. En nu gingen wij bij Nynke in Wieringerwaard op bezoek, Margareta vanuit Heiloo en ik vanuit Bovenkarspel. Voor mij was de treinreis al een beetje spannend.  Eerst naar Hoorn, daar overstappen op de trein naar Alkmaar, in Heerhugowaard niet vergeten uit te stappen, dan  in de trein naar Den Helder waar Margareta al in zou zitten en dan samen in Anna Paulowna uitstappen, waar Nynke ons zou komen afhalen met haar auto. Dat was het plan. Ik was wat onzeker geworden of ik alles wel goed zou doen. Er hoefde maar één ding fout te gaan, of ik liet de dames in Anna P. vergeefs op mij wachten. Maar tot mijn verbazing en grote opluchting ging alles volgens schema. Ik trof Margareta in de trein, in Anna P. stond Nynke klaar, alles helemaal volgens het boekje. Wij reden naar het huis van Nynke en Peter. Ik was ontzettend benieuwd naar haar tuin maar nog meer naar haar Russische blauwe katten. Wij bekeken de voortuin, ‘vluchtig’ want Nynke veronderstelde dat wij wel trek in koffie zouden hebben. En ja, dat was ook wel zo. Wij mochten op een soort waranda gaan zitten, onder een afdakje, want er dreigde wat onweer en regen aan te komen. Kijk, daar zitten wij, (zie foto)  in lekkere stoelen mét een voetenbankje. Koffie en koek werden ons aangereikt. Het leek wel een kuuroord én wij hadden meteen het uitzicht op een werkelijk prachtige tuin. Het onweerde wat, het regende even en toen klaarde het weer op.

Intussen heb ik onderricht gekregen in sms’en. Daarna gingen wij op ons gemak een ronde door de tuin maken, wisselden wat ervaringen uit, kletsten en lachten wat af. Daarna, gesterkt door een lekker soepje, gingen wij watertorenwaarts. Deze ligt op loopafstand en er zit een echtpaar in, dat daar van alles en nog wat verkoopt, een beetje kringloopachtig gebeuren, maar toch net even anders. Daar hebben we ook uitgebreid rondgescharreld, ook op ons gemakkie, want niemand jaagt je op en dat is heerlijk ontspannend.

Intussen scheen de zon weer volop en hebben we heerlijk buiten een door Nynke gemaakte Thaise Kipsalade zitten eten. Tot half acht hebben we gezellig buiten zitten eten en kletsen en toen werden wij. Margareta en ik, weer naar Anna Paulowna gebracht. Ik zal u zeggen: het was een heerlijke ontspannen, relaxte en leuke dag. En … dat vonden we allemaal. Ook op de terugreis ben ik noch in een verkeerde trein gestapt noch ergens vergeten uit te stappen. Goed hè?  

Rest mij Nynke en ook Peter heel hartelijk te bedanken voor een echt schitterende dag. Wat kan het leven toch mooi zijn.

Advertentie

Enquête

Ik kreeg laatst een brief van het CBS Of ik een enquête wilde invullen, die over de gezondheidszorg ging. Het zou niet zo lang duren, máár 20 minuutjes of zo. Nou, ik zal u zeggen: ik werd kwaad. Sinds kort moet ik een gedeelte van mijn diabetespillen zelf betalen, die toch echt nodig zijn –ik slik ze niet voor de lol- en ál met ál wordt eigenlijk, ook door het hoge eigen risico, NIKS meer vergoed. Nou ja, een kinderachtige reden om niet op hun verzoek in te gaan, ik weet het, maar ik had er geen zin in, zeg maar.  Ik kreeg een volgende brief, waarin mij nogmaals verzocht werd toch vooral dat ding op de computer in te vullen, want anders zou ik gebeld worden. Ik weigerde halsstarrig of stelde het in ieder geval uit en vergat de hele zaak. Men belde niet en ik gooide de 2^e brief gewoon in de prullenbak, de echte van papier dus in de echte prullenbak van metaal en leefde vrolijk verder.

Tot gisteren. Toen ging de telefoon. Kwaster nam op. “…met tegenzin; ze krijgt er de kriebels van..”, hoorde ik hem zeggen. En dat was ook zo, achterafgesproken. Een vragenlijst, mensen!!!  En ik maar braaf antwoorden.  Een mevrouw met een zwaar Limburgs accent stelde de vragen. Ik zeg dit alleen dat u het zich beter kunt voorstellen hoe al die vragen klonken. Wat voorbeeldjes: “Bent u de laatste 12 maanden* wel eens bij een psychotherapeut geweest, bij een …. enz. enz. “Nee”, riep ik steeds en dacht bij mijzelf: “Nóg niet…”. “Gezond ben ik, hè?” riep ik maar eens tussendoor.

Zij vervolgde onverstoorbaar: “Ja. Wat voor cijfer geeft u uw huisarts, gegeven de schaal van 10 voor zeer goed tot 0 zeer slecht?” Ik: “Nou… een klein zeventje, een kleintje hoor!” “Een zeven” zei zij onverstoorbaar. Nogmaals met ‘Lemburggs accent’ dan hè? Dat maakte het nog enigszins draaglijk, hoewel… ik werd er toch tamelijk gestoord van. “Hoeveel weegt u? Staat u gemakkelijk op uit uw stoel? Gaat u gemakkelijk naar bed? Komt u er ook zodanig weer uit?” Nou ja, zeg!  “Bent u gelukkig op de schaal van 10 tot 9?” Ik: “Tot voor kort wel een 9, maar…” Zij stelde mij gerust: “We naderen het einde, mevrouw…” Ik: “Ja, op deze manier wel. Maar u eerder dan ik, mag ik hopen..”  CBS-mevrouw:  “Zeker, zeker. Ik dank u hartelijk voor de medewerking. Mag ik uw e-mailadres misschien nog noteren?”  En ik gaf het haar ook nog.

Ik wist het wel: ik ben te braaf, veel te braaf. En dat laatste heb ik een tikje overdreven. Dát begrijpt u wel, hè? Ik zou zoiets nóóit durven zeggen. Ik kan dat alleen maar achteraf bedenken. Wat ben ik toch een stomkop 1^e klasse. Dat is wat ik nu denk.

*de laatste 12 maanden kwam vaker voor.

Weerpraatje

Overal in het land heeft het geregend, geonweerd, zelfs overstromingen  hebben plaats gevonden, hoorde en las ik. Behalve… hier. Geen spatje, helemaal niks. En nu zag ik gisteravond de Hortensia’s alweer verschrikkelijk slap hangen, ondanks de gieters water die ik bij ze neergekieperd had.  Dus wat te doen? Kwaster (Hans) ging resoluut de tuinslang halen  – een heel lange, want hij moet de hele schoolgang door en het kraantje zit achter-  en begon te spuiten. Je hoorde en zag de boel opklaren. Ook Koos genoot van de plasjes die her en der achterbleven. En vanmorgen, wat zag ik? Nee, de Hortensia’s stonden er weer fit bij en alle planten en bloemen wel. Maar aan de overkant? Daar staat een prachtige oude Catalpa, die kennelijk heel veel bloemen verloren had. Ik weet niet of het de droogte was of dat het vannacht zo gewaaid heeft of allebei, maar het leek wel sneeuw, zeg. Kijkt u maar.

Vollemaansfeest

Gisteren was dat, beste lezers. Weer werden wij uitgenodigd door onze vriend Gerrit die aan het IJsselmeer woont. Wat hadden wij er mooi weer op! Wat waren er gezellige muzikanten, met wie wij allemaal mee mochten zingen.

Wat een heerlijke wijn schonk Gerrit. Wat een lekkere hapjes hadden de gasten meegenomen. En wat was het water heerlijk om in te zwemmen.  En dan die lieve hond. Hij leek wel een kruising tussen een leeuw en een gorilla, de goeierd. Wat waren de mensen vrolijk en blij. En … wat was de maan mooi. Het was een geweldige avond, die wij nooit zullen vergeten.

Gerrit  (en de weergoden) heel hartelijk bedankt.

Een stralende zondag

Wij en zoon M. gingen deze zondag zoon Aron en zijn gezin opzoeken. Zodoende reden wij al vroeg over de dijk Enkhuizen – Lelystad.  Het beloofde een werkelijk schitterende dag te worden. Ik begin altijd, gezeten op mijn plaatsje achterin , voorzien van een boek en een haakwerkje, enkele foto’s daar te maken. Vanuit een rijdende auto fotograferen is een sport op zich voor mij.

Vervolgens kwamen wij aan in Gorkum (Gorinchem), waar iedereen al op de uitkijk stond. Wij begroeten elkaar extra hartelijk, want door allerlei omstandigheden was het al een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Mare had intussen twee medailles gehaald, een voor de avondvierdaagse (knap hè?) en een voor turnen. Ze had al één balletuitvoering achter de rug en twee wiebeltanden waren er nu uit. Rein kwam op het idee een rondleiding door het huis te verzorgen voor zijn oom Martijn, die daar erg van genoten heeft. Voor mij deed hij een rondleiding door de tuin. “Daar zijn aardbeien, Oma en daar en daar ook al, daar komen onze bramen…” Oma was verguld een privégids geheel voor zichzelf te hebben.

En daarna gingen we met z’n allen lekker buiten eten, onder het zonnescherm en mijn schoondochter was zo slim nog twee lakens te spannen zodat wij heerlijk in de schaduw konden zitten. Ik gaf de kinderen de vakantiecadeautjes, waar ze heel blij mee waren. “Heb je er lang aan gebreid, Oma?”, was Rein zo attent om te vragen. “Ja, ik had ze nog maar net op tijd af”, zei ik.

Na het eten gingen wij allemaal naar ‘het Lingebos’. Daar is een mooie zwemplas. Wij waren daar niet alleen, dát begrijpt u wel? Maar evengoed hebben we daar een hoop lol gehad. Wij gingen met z’n vieren te water: Linda, Mare, Rein en ik. De mannen bleven op de kant. Het was genieten. Mare kan al zwemmen en Rein (met vleugeltjes) liet mij zien hoe ver hij al gevorderd was met zijn zwemkunst én hoe hij helemaal niet bang was om koppie-onder te gaan. Nou, die leert het wel, lijkt mij zo. Thuisgekomen hadden wij nog een zalige zomeravond buiten. De zomer, och jee, wat is die toch zalig!

Groot nieuws

Zojuist … stil nou … zójuist heb ik een eigen blad opgericht. Omdat ik nog geen echt goede naam bedacht heb, komt het voorlopig uit onder de titel: ‘Sprookjes?  Ja!’   Er zal werkelijk van alles in komen te staan, zoals roddels en nieuwtjes over de mensen en dieren in Sprookjesland, maar ook verhalen vol romantiek en krachtige emoties. Wat zal dit voorzien in een behoefte, in een wereld die steeds vreselijker wordt en waarin wij ons het liefst zouden willen verstoppen in een … ja sprookjeswereld. Maar het moet geen zoetelijk paradijsje worden, nietwaar? Dan zou al gauw het glazuur van onze tanden springen. Nee, ook akelige dingen zullen aan bod komen en roddels, achterklap en geheimzinnige berichten. Dat voorziet in een menselijke behoefte –nee, schaam u maar niet- en dat zal er dan ook vrijuit  in gepubliceerd worden. Kortom, het wordt een fijn blad voor jong en oud, voor man, vrouw en kind, een blad voor iedereen dus.

Hier volgen zovast ter kennismaking, in afwachting van de prachtige sprookjesverhalen,  een paar losse berichten en aankondigingen…  bijvoorbeeld deze: Is er een romance gaande tussen de boze heks en de wrede wulpse wolf? Is hij daarom naar een plastisch chirurg geweest om zijn kaaklijn te laten veranderen? En zal de heks haar lelijke pukkels laten verwijderen, uit pure liefde?

En dan: wat doet Roodkapje daar met een kikker? Is zij het spoor een beetje bijster, een burnout gekregen soms? Dat kan de beste gebeuren.

En heeft een roodharige prinses Amalgania genaamd een ongeluk gehad? En nog erger: heeft zij eigenlijk een pruik??? Is haar haar níet haar eigen haar? Onze fotograaf, die  toevallig in de struiken lag, heeft dit op de gevoelige plaat vastgelegd. (Zie foto hierboven) Kijk… Wat denkt u?

Trouwens deze zelfde roodharige –het is ook altijd wat met dat soort- heeft opeens te maken met twee kikkers! Wie moet zij nu vertrouwen? Wie is de echte prins die haar gouden bal zal gaan halen? Die met die malle zwembroek en flippers of dat bescheiden diertje op de achtergrond? Wilt u weten hoe het verder loopt, koop dit blad en … bekijk de talrijke plaatjes en lees het ! Losse nummers verkrijgbaar bij uw kiosk. Ook een abonnement behoort tot de mogelijkheden. 

Colofon. Hoofdredactrice Thérèse Aarts. Editor Berendien van der Heyden. Assistent: Koos Kater. Fotograaf: Henk Struik. Papier: Troost en Krant.

Heeft u nog  wensen of vragen, meldt ze en stel ze en wij komen er wel uit, zou ik zeggen.

P.S. Zit er in de Sprookjeswereld ook iemand in het Torentje? Een kleine Rutteman? Of nog beter een kleine Ruttevrouw??

Diverse aan- en inkopen

Wat deed ik vandaag zo al?  Eerst gingen wij, Hans en ik,  samen naar de markt vanochtend, want ik wilde (o.a.) een stofje scoren om mijn ouwe theemuts weer eens een nieuw overtrekje te geven.  Die theelichtjes ben ik zat, want steeds zijn die krengen onverwacht opgebrand. Het leek mij leuk om die muts vervolgens op te sieren met gehaakte of gebreide bloemen, – niet in één keer, alleen als ik zin heb- net zo lang tot ik met een soort ‘bloemenzeetheemuts’ kan pronken.  Snapt u het nog? Geeft niks hoor. U zult het nog wel eens zien als hij lukt. Maar er was geen leuk stofje op die bijna halflege markt; de wolman was er ook al niet. Wij keerden terug met alleen aardbeien.

Dan maar naar de Kringloop gegaan. En jawel, daar hadden ze voor een schappelijk prijsje een beschaafd gordijn, waar wel 50 theemutsen uit kunnen. Maar dat zien we wel. Alleen … het bleef niet bij een gordijn. Hans kocht daar 2 oude schilderijen, meer voor de lijsten eigenlijk en een boek van Paul Cézanne en ik een leuk, Indisch groen bloesje met borduursel en een ijzeren haantjesbeeld. Maar goed, dat zal allemaal van pas komen. Verder ben ik druk aan het haken voor mijn kleinkinderen. Voor Rein een kikker met zwembroek en zwemvliezen om mee te nemen als vriendje op vakantie en voor Mare –denk ik, weet nog niet zeker- een nijlpaard met badmuts en zwemband. Wij gaan er zondag heen, dus ik moet wel doorwerken. Dáááág.  

P.S. Zijn jullie dagen ook zo snel om? Dat verbaast mij zo. O ja, ook nog gewandeld, deze week elke dag.

Moeilijkheden met Internet

Net had ik beloofd iedere dag een logje te schrijven of Internet begint raar te doen. Dan is er wel verbinding, dan weer niet. Dus beste lezers, even dit plaatsen, dat u weet dat ik mij altijd aan mijn beloftes houd. Dat hoop ik dan.

Ik ga nu maar wat 12 uur -fotootjes plaatsen, zodat u kunt zien hoe druk er gefietst werd. Allemaal naar de winkel aan de overkant of naar de zwemplas in het Streekbos? In ieder geval hadden we de hele dag mooi weer en dat is toch bijzonder. Dat was in de Haute-Provence wel anders, zag ik daarnet bij de Tour op de TV. Gelukkig doet die het nog wel. Misschien schrijf ik er straks nog wat bij, maar misschien ook niet. Ik ben verdorie gewoon aan het Internet overgeleverd, getverderrie! Een prettige zwoele zomeravond in ieder geval gewenst.

Het ene plan na het andere

Ik zal in deze ‘strenge’ week (zie vorig logje) ook eens proberen elke dag wat te schrijven. Zoals Ria in Zeeland bijvoorbeeld, die kan dat en die doet dat. Knap hè? Om te beginnen wil ik u vertellen dat de 1^e dag mij gelukt is; ik heb niet aan verboden dingen gezeten. Ik kreeg wel erg de neiging, maar toen heb ik een strafregel geschreven en … het hielp. Zowaar. Vanochtend stond ik redelijk op tijd op, zag dat het alweer mooi weer was, nam een uitgebreide douche  en begon zo de dag goed. Daarnet was ik bij de pedicure en nu kan ik weer heerlijk lichtvoetig gaan wandelen. Ook ben ik begonnen van een ringbandschetsblokje een soort feestboekje te maken.   Een boekje over uitjes zoals pas naar Antwerpen, feestjes, etentjes enzovoort. Het kwam eigenlijk omdat ik altijd de kaartjes bewaar van musea bijvoorbeeld en er vervolgens thuis naar kijk van: “Wat doe ik er nu mee?” Dat gaat allemaal in dit boekje nu. Zelf lijkt het mij wel een goed plan. De baas worden over eigen chaos a.h.w. Ik zal u nog even laten zien wat voor gezonds en lekkers ik gisteren genuttigd heb voor ik naar mijn mandje ging. Het vruchtvlees zat er nog omheen vóór de consumptie, dat u niet denkt dat… (ik pitten schrans als boetedoening in mijn’ kloostertje’)

Een heel strenge week

Dat gaat het worden deze week, te beginnen met vandaag. Ik heb u nog nooit lastig gevallen met mijn afvallen en aankomen-gedoe. Maar nu doe ik het een keer. Ik heb iemand nodig om mij tot steun te zijn, iemand met een wakend oog en één die hard durft te roepen: “WAT MOET DAT DAAR met die spekjes, Thérèse? En waar zijn die cashewnoten gebleven? En die koekjes? Nou?? En nog een glas wijn? Thérèse, je deed het zo goed, wel 6 kilo eraf en als je zo doorgaat, zijn die er zo weer bij. Bah, wat valt ons dát van jou tegen…”  

En dat ik dan gauw-gauw de spekjes weer terugleg als ik die stem hoor. Begrijpt u een beetje wat er nu van u verwacht wordt? Voor mij wordt het dus volop vasten, een ascetisch leven leiden, zonder een pietseltje suiker, zonder een glas koele witte wijn, ook geen zalige rode trouwens, alles uiterst sober dus, bijna alsof ik in een klooster zit als het ware. Overdrijf ik nu niet een beetje? Ja zeker, maar dat doe ik bewust voor de duidelijkheid. En ik vind het leuk, maar dat is bijzaak. Hoofdzaak is dat ik weer enigszins slank word, hoeft niet ineens, mag in etappes, maar het zal en moet lukken. Zo, dat heb ik straf gezegd. En iedere keer dat ik erg in de verleiding kom, zal ik dat opschrijven als een soort strafregel(s): “Thé, overal afblijven, vooral van dattum!” Zo, dat wassum!

Afblijven!  Denk d’rom…