De kleine zeemeermin deel 3

Arme kleine zeemeermin, zij zag alles aankomen, de prins, háár prins eigenlijk,  verliefd op een ander en men sprak al openlijk aan het hof over de komende bruiloft. Wat kon zij er nog tegen doen? En toen zij, zoals vaak ’s avonds, haar zussen zag, vertelde zij alles, met mimiek dan. Die gingen in onmiddellijk in spoedberaad en beloofden toen naar de heks te gaan. De volgende avond zouden zij terugkomen. Dat gebeurde ook. De kleine zeemeermin zag het water rimpelen, maar wat kwam er boven?  Vijf kale hoofden.  Haar lieve zusjes zonder haar. “Wat is er met jullie gebeurd?”, riep zij -geluidloos- met tranen in haar ogen. De meisjes vertelden dat zij hun krullen aan de heks gegeven hadden in ruil voor een scherp zwaard en trots lieten zij het ding zien. Als de meermin haar prins hiermee zou doodsteken, dan zou zij weer in de onderwaterwereld mogen leven en haar vissenstaart én haar stem terug krijgen. Want als de prins met een ander zou trouwen, dan zou het hart van de kleine zeemeermin breken. En een gebroken hart is het ergste wat er bestaat. Het groeit bijna nooit meer aan elkaar. Het is maar dat u dat goed beseft. Maar het zeemeerminnetje keek bedroefd naar het zwaard. Dat kon zij toch niet doen, die lieve prins doodsteken? Zij durfde het echter ook niet aan haar kale zussen vertellen, die voor haar hun mooie krullen aan die gemene rotheks gegeven hadden. Zij dacht aan haar zusjes, hoe ze waren. Twee hadden pikzwart haar met kleine leuke krulletjes, twee anderen droegen heel lang mooi bruin haar en de vijfde was rood, mahonierood, het aller-allermooiste. En dat hadden zij voor haar opgeofferd. “Het groeit wel weer aan, doe je best en kom maar gauw weer bij ons terug”, zeiden zij en verdwenen onder water. Nou, daar stond ons zeemeerminnetje, met een groot zwaard in haar handen. Zij kon het echt niet doen. Iemand doodmaken, die zij de liefste op de hele wereld vond. Nee, dat ging niet. De bruiloft intussen, kwam nader en nader en de prins kwam niet tot bezinning.

En toen dan eindelijk het huwelijk werd gesloten en zij: “Ja” zei en hij … ook: “Ja” zei, stortte de kleine meermin zich van de rotsen en werd schuim op de golven van de zee.

Ogenblikje, hoor! Het wordt mij nu te machtig, even mijn zoekdoek pakken…en een traan wegpinken en nog een en *snik snik…. Wat is dit erg. Wat vreselijk akelig. Het was wel heel mooi schuim, dat wel.  Een beetje zoals bellenblaas, weet u wel, met die mooie kleurtjes, maar ja…Enfin, al honderden jaren is zij in ons voort blijven leven en misschien kan dat haar nog wat troost bieden.  

Advertentie

De kleine zeemeermin deel 2

 

En … ja, zij was verliefd en niet zo’n klein beetje ook. Tot over haar oren en tot in de puntjes van haar mooie haren, met ‘toute’ haar charmante lijfje en heel haar prachtige vissenstaart tot het allerlaatste graatje nog aan toe, zeg! Nou als dat geen verliefd zijn is… Maar goed, het onweerde en donderde en er stak een fikse storm op. Dat soort dingen zijn niet best voor een schip op volle zee. Vooral niet als er een feest aan boord is. Men lette n.l. helemaal niet op, men proostte op de jarige prins en … iemand kwam op het onzalige idee de polonaise te gaan doen. En zo gebeurde het dat de feestgangers allemaal net aan bakboord (links) waren –stuurboord had ook gekund- toen daarom het schip (in dit geval dus) naar links kapseisde… en tenslotte ongelukkigerwijze omsloeg. Ook de jarige prins verdween in de ruwe golven. Maar de kleine zeemeermin zag dit gebeuren en zwom zo snel als zij kon naar hem toe, droeg hem op haar armen naar het strand en legde hem daar zorgzaam neer. “O wat een lieverd…”mompelde zij en gaf hem gauw een kus. Zij hoopte nu maar dat iemand hem zou vinden, tja meer kon zij niet doen. En beneden aangekomen, vertelde zij niet veel aan haar zussen en al helemaal niks aan haar vader, de wijze koning. Wel bleef zij maar aan hem denken en wilde hem terugzien.

Zij werd stiller en kwijnde zelfs een beetje weg. Haar zusjes merkten dat en vroegen wat er aan de hand was. Tja, zij moest het nu wel vertellen, omdat zij zich in ’t geheel geen raad wist. “Ga dan desnoods maar naar de boze toverheks, als het niet anders kan”, raadden haar zussen. “Misschien heeft zij een idee”.

En dat had zij. Maar niet zo’n fijn idee eigenlijk, moet ik zeggen. De zeemeermin kreeg benen, máár moest haar prachtige zangstem aan de heks geven. Bovendien had zij nu wel benen, maar lopen was andere koek. Het deed gemeen zeer, iedere stap die zij zette. Maar toch bereikte zij ‘haar’ prins. Die vond haar heel lief. Zij mocht op het kasteel bij hem wonen en hij zorgde voor haar als was zij zijn kleine zusje. Hij merkte helemaal niet hoe verliefd zij was. Ook wist hij niet dat zij het was die hem gered had. Waarom zei de kleine meermin dat dan niet, zult u denken? Héééé, wel opletten hè? Zij is haar stem toch kwijt!! Wat een ellende. En de prins dacht er nog wel over te gaan trouwen met … degene die hem op het strand gevonden had. Haar had hij na zijn (bijna)verdrinking voor het eerst in de ogen gekeken en … hij was ook op slag verliefd geworden. Wat nu? Hoe zal het verder gaan? Ik zeg nog niks, maar het zou wel eens niet zo goed kunnen aflopen…

(wordt vervolgd)

De kleine zeemeermin

Hier het 2e nummer van TZT.  Een sprookjestijdschrift dat op onregelmatige tijden zal verschijnen, maar altijd  -wees gerust- te zijner tijd

Het verhaal van de kleine zeemeermin  ( vrij verteld naar Hans Christiaan Andersen)   

Ver weg van hier leefde eens heel diep in een prachtige zee een kleine zeemeermin. Zij had vijf grote zussen boven zich, d.w.z. dat ze stuk voor stuk ouder waren dan zij. Dat valt niet mee, hoor, vijf oudere zussen hebben, die natuurlijk álles beter weten, mooier zijn, harder kunnen zwemmen en verleidelijker met hun staart kunnen wuiven. Die staart is namelijk heel belangrijk voor een zeemeermin, want voor de rest verschillen ze niet zo veel van ons, mensen. Nu hadden de meisjes een wijze vader, want die had het volgende bedacht. Pas als een van de meerminnen 15 jaar werd, – waarom niet 18 eigenlijk? – wacht ik maak er 18 van, dus pas op 18 jarige leeftijd mocht men naar boven om alles daar te bekijken, de bovenwaterwereld en de mensen die daar leven.  En toen dan eindelijk de oudste 18 jaar werd, waren de anderen ook heel benieuwd natuurlijk. Zij moest goed opletten en dan alles vertellen. “Ach, het is er wel mooi…”, zei deze bij haar terugkomst, “maar toch, ik weet niet, hier is alles veel natter en ziet er daarom zo mooi glimmend uit. Daarboven is alles dof en de mensen, tja… ze zijn lang niet zo sierlijk als wij en dat lopen hihihi dat ziet er toch zo dom uit. Ze hebben twee benen in plaats van een staart en ze gebruiken die benen om en om, eigenlijk staan ze telkens maar op één been, heel raar, hoor. Dat ze niet vallen is al een wonder hihihi…misschien gebeurt dat ook wel vaak…” en toen moesten de zusjes allemaal lachen.  

En één voor één werden ze 18 en gingen, best wel nieuwsgierig, de bovenwaterwereld bekijken. Maar allen bleven toch hun eigen wereld prefereren. Ze gingen wel af en toe eens naar boven om er even uit te zijn en het gedoe van de mensen te bekijken en dan gingen ze weer dik tevreden*1) naar huis , het paleis met de mooie tuinen met allerlei kleurige waterplanten, waar je de mooiste schelpen kon zoeken en waar je zo heerlijk door het water kon duikelen*2). 

 Maar onze kleine zeemeermin bleef naar boven verlangen. Zij zou het wél mooi vinden, wist zij zeker. En eindelijk EIN- DE- LIJK wat duurde dat lang, was het zo ver. Zij werd 18 jaar! En daar ging zij, hopsa naar boven. Wat was alles anders daar. De kleine zeemeermin keek haar ogen uit. En daar… ja daar op iets drijvends (een boot, maar zij wist dat niet ) waren mensen. Heel veel mensen. Zij vierden een feest. Misschien was daar ook wel iemand jarig. Het begon al wat donker te worden en er stak een onweer op. De kleine zeemeermin werd ongerust, maar toch wilde zij nog niet naar beneden gaan. Zij had daar op dat schip namelijk een heel knappe prins zien staan. Zij wist niet hoe zij ’t had, maar haar hartje begon razendsnel te kloppen en …  wordt zo spoedig mogelijk vervolgd

*1) ‘dik tevreden’, dit bedoelt de schrijfster kennelijk figuurlijk, want zeemeerminnen blijven altijd slank (en mooi.)

*2) ‘duikelen’ , je moet dat zo ongeveer zien zoals zeehonden zwemmen, draaien, zwenken, alles net zo gemakkelijk alsof het niks is.

Amsterdam

Men heeft mij Utrecht laten zien, studentenstad, terrasjes, de Dom, maar ik wilde graag naar Amsterdam. Vaak, heel vaak kwam ik in Rotterdam, de Lijnbaan, de Coolsingel en het beeld van Zadkine, maar ik was zo benieuwd naar Mokum. Ik logeerde vaak in Den Haag, ging naar de schouwburg, het Binnenhof en de hofvijver om de eendjes te voeren, maar A’dam wachtte op mij, dat voelde ik. En ik kwám er te wonen. Ik zal het wel romantiseren, maar toch heb ik er goede herinneringen aan. Nu nog kom ik er graag, al is het maar voor een daggie. En dit boek tikte ik op de kop: heel veel schrijvers en dichter die allemaal over deze stad verhalen. Daar zal ik nog lang plezier van hebben. Mét foto’s ook nog… koopje!

Een té hoog schattigheidgehalte?

Daar zijn wij in de familie nogal huiverig voor, voor schattigheid. De wereld is in sommige opzichten en dat is de schuld van Walt Disney zo onwerkelijk lief en vooral schattig geworden.  Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat in mijn eentje misschien niet opgemerkt zou hebben , maar ik ben daar herhaaldelijk opgewezen door de altijd kritische zoon Martijn. En hij heeft gelijk. Je kunt geen winkel binnenstappen of overal liggen die drie prinsessen op de loer in akelig zoete kleuren, die kleine onschuldige meisjes ertoe aanzetten een prinsesje te willen zijn. En geen gewoon prinsesje maar zo’n suikerzoet Amerikaans trutje, zal ik maar zeggen. Tussen haakjes:  van Winnie de Poeh, de echte, een prachtig kunstwerk,  heeft Disney met zijn poten ook al niet kunnen afblijven, maar dat is een ander verhaal.  Ik had het dus over de schattigheid. Maar nu ga ik mij er toch aan bezondigen en wel door deze superlieve foto’s te gaan plaatsen, van Mare, mijn kleindochter en Koos, mijn beroemde kat.  Hier zijn ze.

Een middagje boemelen

Het was mooi weer, ik had eens zin in wat anders, maar geen zin ergens met de trein heen te reizen en dus dacht ik: “Een middagje boemelen in eigen dorp, is dat geen idee?”  Gewoon maar gaan doen waar ik zin in zou hebben.  Dus dat ben ik gaan doen. “Nergens meer aan denken”, zei ik tegen mijzelf en ik trok de voordeur achter mij dicht. Het voelde meteen anders. Het voelde VRIJ. Een hele door mij in te vullen middag lag voor me. Ik zette er flink de pas in. Ik keek extra goed naar alle kleurige bloemen, die ik tegenkwam. Dat moest ik allemaal goed onthouden voor als ze straks in een druilerige herfstdag er droevig bij zouden hangen, uitgebloeid. En dan al die tinten groen… op een enkele uitzondering na zou dat alles in de winter voor lange tijd verdwenen zijn. Dat prentte ik allemaal in mijn hoofd, zodat ik later maar mijn ogen dicht hoefde te doen en ik zou dat alles weer helder voor me zien, in kleuren, geuren, maar ook geluiden. Ik hoorde allerlei soorten vogels en het geluid van spelende kinderen. “Onthoud dit allemaal goed, als wintervoorraad…” zei ik weer tegen mijzelf. En verder? Nou, dat is niet zo interessant eigenlijk, maar ik vond het wel gezellig. Op mijn gemakje door winkels gelopen, maar dan ook zo lang ik daar zin in had. En ik houd dat tamelijk lang vol, lezers, haha. Meer dan 5 € zou ik niet uitgeven, nam ik mij ter plekke voor, tenminste niet voor leuke dingen, iets echt nodigs viel daar natuurlijk niet onder. Ook dat is mij gelukt, zonder dat het de pret verstoorde. Ook een Oma-hand is snel gevuld, tenminste die van mij. Toen ik een beetje moe begon te worden, ging ik maar eens op huis aan. Ik nam een andere weg op de terugtocht en daar –jawel- lachte het geluk mij nog eens toe.

Struiken vol met zwarte rijpe bramen zag ik, zomaar aan de weg. Ik begon te plukken en deed de oogst in een plastic zakje dat ik in een andere tas leegmaakte voor de gelegenheid. . Geweldig je eigen toetje plukken; ik voelde mij weer een beetje kind. Al heb ik toen nooit zo veel rijpe bramen bij elkaar gezien. Er kwamen wat kinderen op af, het kon niet uitblijven. “Hee bramen, lekker joh”, zei er een en stopte een rijpe in zijn mond. De andere keken hem vol verwachting aan. Ze twijfelden duidelijk, zo te horen, want ik plukte hebberig voort. “Ik weet het niet, hoor…” en “Moeten ze niet eerst gewassen worden”  drong tot mij door. Jeetje, zo waren wij vroeger niet, hoor. Zijn dit nu Eco-kinderen, biologisch opgevoed? Bang voor een eventueel beestje? Het viel mij van ze tegen. Maar mijn geluk was volmaakt toen ik naar de inhoud van mijn tasje keek, rijkelijk bramen voor vanavond, onbespoten, gratis  én … met de hand geplukt. Leuk hoor zo’n middagje boemelen.

Zij wél

Gisteren zat ik even de streekkrant van de buurtjes door te nemen en wat zie ik? Deze mevrouw met een heel hoge zonnebloem. En ik? Zie hier de foto’s  die Hans Kwaster net van mij met minibloem gemaakt heeft. Ik wist wel dat het geen groot succes was, dat zaaisel van mij. Maar om nu zó met je neus op de harde feiten gedrukt te worden, is hard, hoor! Ik heb ook mijn best gedaan. Zou de krant geen poedelprijsje in kunnen stellen voor wie hem het kleinste kan laten groeien? Altijd moet alles maar zo groot mogelijk … mopper mopper

Een fotoserie

Deze week had ik mijzelf (bij de 12-uurclub*) de opdracht gegeven mij een aantal dagen bij één onderwerp te houden.  Ik had verder nog geen vaste plannen. Ik zou wel zien hoe het ging groeien. En ik moet zeggen: ik vond het heel leuk om te doen. Het kwam door dat vaasje op mijn tafel, weet u nog? Waar Koos zo mee aan het stoeien ging? Het eindigde ermee dat ik het bakje in de gang zette en daar verder ging met fotograferen. Kijkt u maar.

*Een club van kunstenaars die iedere dag om 12 uur een foto maken om aldus met elkaar te communiceren. Momenteel gaat het wat minder met de club, maar dat komt vast wel weer.

Oooo wat mooi

en een zgn, poepvlieg. Had nu niemand er een mooiere naam voor kunnen verzinnen? Dit alles en meer zag ik op een wandeling gisteren. Ha, dat is nog eens genieten.

1 – 0 voor Koos

Of was het misschien een misverstand tussen kat en mens? Ik zal uitleggen, hoe ik de gang van zaken zag. Ik had laatst in een aanval van huishoudelijkheid de middentafel helemaal leeggeruimd, ‘m met een nat doekje schoongepoetst en er een glazen artistiekerig bloemstukje op gezet voor het mooi, want een lege tafel is … wel erg kaal. Koos mag dat graag zien, want hij houdt van schoon en het bloembakje ziet hij als een attente geste van mij voor hem, als eens een andere presentatie van het drinkwater. Voorzichtig en blij verrast sprong hij dan ook netjes op de tafel, zoals een fatsoenlijke kat betaamt.

Hij likte eens voorzichtig, maar hoewel hij het gebaar erg waardeerde, heus waar heel erg, was het toch ‘verrekte’ lastig drinken met zo’n bloem en wat bladeren boven dat heerlijke water.  Hoe hij ook zijn best deed zijn tong in het water te krijgen, het blééf moeilijk.  Hij keek eens of ik keek, hief zijn poot en …hopla, daar vloog de bloem een eind verder.  Zo ging het al een stuk beter. Maar ja … ik zat nu met een half bloemstuk en een losse bloem en veel nattigheid. Ik deed de bloem er dus weer in en zette het echte drinkbakje van Koos ernaast. Koos duwde dat ongeïnteresseerd opzij, nog meer water knoeiend, en duwde zijn snuit nu flink diep in mijn ‘bouquet de table’.

Arme bloem, net was hij weer boven  gekomen, naar adem snakkend of hij werd door een poezentong meedogenloos naar beneden geduwd. Ik zal u zeggen, dat dit gevecht tussen kat, bloem en mens een hele tijd doorging, waarbij ik ook nog tussendoor foto’s moest maken. En net dat ene gebaar van die poot, die de bloem uit de vaas trapte, -Cruyff zou er jaloers op zijn- kreeg ik maar niet gefotografeerd. Daarom ging het ook maar door en door. Ik bleef de bloem er weer indoen en Koos tjoepte hem er behendig weer uit.

Uiteindelijk, lieve lezers, haalde ik maar bakzeil en zette het geval in de gang, bang dat het bakje nog kapot zou vallen. En Koos? Die viel tevreden in slaap. En droomde van voetbalspelletjes met margrieten, tulpen, chrysanten, maar niet met rozen, nee… die niet.