De treurwilg

De grote dikke treurwilg heeft het zwaar te verduren. Normaal is hij al niet zo vrolijk. Daarom heet hij ook zo. Maar nu in de eerste – en dus vast ook niet de laatste- herfststorm heeft hij het heel moeilijk. Zijn takken waaien alle kanten op. Vele zijn er al afgebroken. Die liggen her en der verspreid door  de straat. Arme boom. Hardnekkig probeert hij zijn blaadjes dan maar vast te houden. Dat lukt hem aardig. Maar het is werken, zeker weten. Hij heeft zoveel kleintjes en dat is lastig. Soms krijgt hij hevige kramp in zijn ‘grijpertjes’, ik weet niet hoe die wetenschappelijk heten, maar ik noem ze maar zo.   Uiteindelijk verliest hij tenslotte toch de strijd, maar hij houdt het van alle bomen in de buurt het langste vol. Ik neem mijn petje daarom voor hem af. Dat weet hij niet. Ieder jaar wordt hij erg bedroefd door al dat bladverlies. Dan staat hij er kaal en treurig bij. De hele winter lang. Wéér heeft hij verloren. Maar vroeg in het voorjaar is hij altijd de eerste die weer in blad komt. Een prachtig groen waas trekt dan over hem heen. Het lijkt wel of hij bloost.. Maar dat is nu nog ver weg. Het stormt en het stormt maar soms waait het even niet. Maar plots, hoepla daar krijgt de boom weer een zwieperd. Ja, hij heeft het zwaar vandaag. Maar het is een vechter. Hij kan meer dan alleen maar treuren.

Advertentie

De wilde week

Tja, wat zal ik er van zeggen? Het was een beetje een succes, niet om van verbazing achterover te vallen, maar het had toch iets. Maandag begaf ik mij resoluut naar mijn atelier en daar ging ik zonder uitstel aan het werk. Ik schilderde daar dit doek, maar het is nog niet helemaal klaar, denk ik. Maar helaas werd ik dinsdag een beetje ziek. Woensdag was ik weer tamelijk opgeknapt, maar … toen was het opeens alweer zo’n heerlijk temperatuurtje en moest ik wel een flinke wandeling gaan maken. Zegt u nu zelf: in ons land móet je meteen met volle teugen genieten, want het kan altijd ieder moment betrekken en gaan regenen, dat het giet. En stel je voor dat jij dan niet in de zon geweest zou zijn. Donderdag was de dag al voorbij voordat ik er erg in had. En vanochtend moest ik naar een begrafenis. Ik heb er dus niet zo veel van gebakken, o ja, ook nog niet gekookt, maar iets is beter dan niets, zeg ik maar en de volgende week ga ik er toch tegenaan, dat zul je zien.

Ik laat u wat oudere schetsjes zien. Daar heb ik er heel wat van. Dus iets proberen doe ik wel zo nu en dan, maar het leidt tot niks, dat is het punt. Iets moet mij pakken, zodat ik reuze zin krijg om dáár mee door te gaan, als u begrijpt wat ik bedoel. Enfin, ik heb er weer een klein beetje zin in.

Een degelijke huisvrouw

Ik ben de laatste dagen erg goed bezig met opruimen, met name een boekenkast dus. En ik zal u zeggen: het geeft grote voldoening. Niet alleen dat de boeken zo mooi in het gelid komen te staan, de kunstboeken elkaar weer eens ontmoeten, maar vooral dat er tot mijn stomme verbazing ruimte vrij komt. En dat is een luxe die er lang niet meer was, waardoor én van alles door elkaar kwam te staan én er daarbovenop weer andere boeken kwamen te liggen. Het ging van kwaad tot erger. Totdat … precies tot ik de hand aan de ploeg sloeg. Ik geloof dat de uitdrukking niet helemaal juist is, maar ik weet niks beters. Bovendien heb ik eerst die lange plank die de bovenkant van de kast vormt, helemaal opgeruimd en nogal leeggemaakt, wat ook weer danig orde schiep. Als ik zo doorga met iedere dag een of twee planken, ben ik al over vijf jaar klaar. Ja, u leest het goed. Mooi hè, een vijfjarenplan, klinkt altijd heel doordacht. Maar –ja, er is één maar- om nu niet heel erg te  ‘vertrutten’, ben ik van plan de komende week eens wild te gaan doen. Nee nee, iedere dag een plank of twee, dat gaat door. Maar verder ga ik eens dingen doen, die ik tegenwoordig zelden of nooit doe. Eens onbekommerd met veel verf, die anders maar hard staat te worden, een doek royaal  behandelen. Om het maar eens grof te zeggen* als de mensen met een beperking*, lichamelijk of geestelijk, dat met veel plezier én nog succes ook doen, waarom ik dan niet (meer)?  Ja, zo is het toch? En ik zal ook eens onbekommerd gaan koken. Het zal mij worst wezen of het lukt ja of nee. Echtgenoot kan altijd nog naar de patatboer vlak naast ons. En wat nog meer? Wat zou ik nog meer wild kunnen doen? Mijn voornaamste handicaps, niet meer spontaan kunnen schilderen en mijn kookfobie worden zo al aangepakt. O ja, boetseren daar kom ik ook niet aan toe, terwijl wij nota bene een mooie oven hebben. Onlangs heb ik nog twee broodjes klei gekocht, maar die staan ook nog onaangeroerd. Wild etsen is ook nog een mogelijkheid, maar het moet niet te veel worden, want met ‘wild’ bedoel ik ook leuk. Het moet wel leuk blijven, begrijpt u? Enfin, ik hoef mij niet te vervelen, maar dat doe ik NOOIT, ik weet niet eens wat het is. Misschien is het dan wel verstandig niet te veel achter de computer te zitten, want daar gaat niks wilds van uit. Enfin, nu maar hopen dat er wat, nee véél van mijn plannen terecht komt.

* Ik bedoel het niet zo kwaad, hoor.

Daar issie dan

Het roodborstje, bedoel ik. Ik had hem even op facebook geplaatst en daar vonden zoveel mensen hem leuk, geweldig, schitterend, kortom ik had er toch een succes mee. En daar sommigen van mijn lezers niet op FB zitten, plaats ik mijn vogeltje ook hier maar.  Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar jullie reacties. Vroeger vond ik dit soort dingen vreselijk ‘truttig’ maar nu … tja, heb ik er reuze plezier in. Dit dus over het roodborstje. Misschien volgen er nog meer vogeltjes, kanariepieten, musjes, vinkjes en weet ik veel. Nou ja, misschien ook niet. Dat zal ik wel zien.

En dan het opruimen. Ik heb de hele boekenplank d.w.z. de bovenkant van de boekenkast beneden, onderhanden genomen. Voorlopig alles ‘voor zolang’ op de tafel gelegd en alles pietje precies afgenomen met een doekje.  Ik was apetrots. Alleen vandaag kwam ik helemaal niet aan de verplaatste rommel toe, doordat ik na al die natte dagen ging wandelen bijvoorbeeld. Nou ja, daarover misschien in een volgend logje. Gelukkig, zeg maar, heb ik er toevallig, voor de 12 uurfoto’s een kiekje van genomen. Ben ik nu aan het opruimen of ben ik bezig nog verder van huis te geraken? Figuurlijk dan, hè?  Eén ding is zeker. In huishouden ben ik niet erg goed. Heeft iemand wat advies of tips, gráááááág!

PS dat pinnetje (onder het vogeltje) is voor de foto. Straks hangt hij gezellig in de Kerstboom (of voor het raam).

PS 2 Een nóg sterker staaltje. Het lijkt wel of bij mij opruimen volkomen hetzelfde is als nog meer rommel maken. Zie deze foto. (Nee, ik schaam mij niet. Die leeftijd heb ik gehad. Maar ik blijf wel goede voornemens maken.)

Een roodborstje breien

Aan het kleine beren project is plotseling een (voorlopig) einde gekomen. Ik zag n.l. tot mijn blijde verrassing in de boekhandel een boek liggen getiteld ‘Kleine Kerstversieringen om te haken en te breien. Voor een schappelijke prijs, dus ik kocht het. Thuis ging ik onmiddellijk aan de slag. Het was even moeilijk een keuze te maken, want ik kan, dankzij mijn moeder zowel haken als breien. Maar ik begon maar met een sneeuwpopje. Dat zag er niet zo moeilijk uit en ik vond hem ook heel leuk. Verder haakte ik 2 sneeuwvlokken die samen tot één moeten worden en een ‘wensster’.  Een Franse hen –ja, zo staat het er, ik zie er niks Frans aan, maar goed…- is bijna klaar. Haar Kerstdasje moet nog een beetje langer worden.  Nu ligt er wel een bruin beertje in onderdelen klaar. Dat wordt n.l. een engeltje met licht beige vleugeltjes en een vrolijk Afrikaans rokje, zodat ik niet van discriminatie in de Kersttijd beschuldigd zal kunnen worden. Maar dat bruine engeltje komt ook nog wel tijdig klaar. En ik heb ook al een Kerstbeer, ziet u wel?

Mijn op één na nieuwste beer was een echte Spaanse flamencospeler op de gitaar. Was nog best lastig, hoor, die gitaar te haken. Hij heeft weinig met Kerst te maken, maar ik wilde hem toch even showen met die bloem in zijn bek. Nou? Leuk? En waar ben ik nu mee bezig, zoals facebook altijd zo graag wil weten? Met een tweede gehaakte sneeuwpop en … ik brei een roodborstje. Ach ja, zulke dingen breien vind ik leuk. De een breit sokken, de ander een trui, weer een ander een warm vest of een muts en noem maar op, maar ik brei een roodborstje. Nou ja, ik probeer het. Ik ben benieuwd of hij leuk wordt.

Update: Hier de Franse hen met haar dasje. Als iemand zich afvraagt, waar het roodborstje nu is, dat is nog in wording en is een verrassing, ook voor mij.

Een overvol dakje

Hier begon de herfst wel heel extreem.  Zowel buiten als BINNEN kwam het hemelwater*  naar beneden. Voor eventuele nieuwe lezers zal ik even uitleggen dat wij, echtgenoot en ik, in een oude school wonen en werken. De overige klaslokalen en ook de diverse zolderruimtes worden verhuurd aan andere beeldende kunstenaars. In één lokaal zetelt het dorpsblad. Aldus hebben wij beiden een mooi atelier en wonen er doorgaans erg leuk. Maar er kleven natuurlijk nadelen aan zo’n oud gebouw. Er kan altijd plots wat gebeuren, wat vallende dakpannen bij storm bijvoorbeeld, een raam of raampje kan stuk waaien en dat is nog lang niet alles. Meestal denk ik er maar niet te veel aan en er zijn tenslotte altijd veel ergere dingen op de wereld aan het gebeuren. Maar ja, als iemand aan je deur klopt en vertelt, dat het in haar WC-ruimte behoorlijk aan het lekken is, dat zij al emmertjes neergezet heeft … dan kan je moeilijk zomaar de andere kant uitkijken. Er moet gehandeld worden! Zelf kunnen wij er niet bij, zo hoog is het. “Wie was ook weer die aannemer die het de vorige keer verholpen heeft, een paar jaar geleden alweer, oh.. even aan Hans vragen…” en ik raak al lichtelijk in paniek. Hans wist het. Wij gebeld dus. Hij beloofde nog vandaag te komen of anders morgen. MORGEN????!!!!! Toen gingen wij boven aan het dweilen en aan het dweilen. Wij losten elkaar af en toe af, zodat de ander een …jawel dweilpauze kon nemen. Wij keken hoopvol naar buiten of onze redder er nog niet aankwam, wij keken naar de lucht of de regen nog niet ophield, nee… en het kwam langs alle randen van dat kamertje, dus wat emmertjes neerzetten was er niet bij. Nou ja, om een lang verhaal wat korter te maken, de man die over het dak ging, kwam tenslotte tot onze grote vreugde, vertelde dat de goot verstopt zat, haalde de troep uit het putje en het water –heel veel- kon wegstromen.  De man beloofde nog een roostertje te brengen. Dat helpt iets, maar op de een of andere manier moeten wij de boel beter in de gaten houden.

*hemelwater, dat is een mooie loodgieterterm. Ik las het eens op een rekening.

Ik heb een tekeningetje gemaakt van het dakje. Het stelt de achterkant van de school voor.

 

 

Mijn koffer is op reis geweest

“Je bedoelt zeker dat jij met je koffer op reis bent geweest, Thérèse?”, zult u allicht vragen. Nee, ik ging niet mee. Mijn koffer vervoerde de spulletjes van Pietsjanke Fokkema, een collega hier in de school. Zij had het keurig gevraagd, hoor of zij ‘m mocht lenen om naar de Biënnale in Venetië te gaan. En ik bleef thuis. Teruggekomen gaf zij de koffer netjes weer heelhuids terug en bedankte mij hartelijk. “Hoe was het, koffer? Daar in dat mooie Venetië? Met al die bruggetjes en bruggen *zucht eens diep* ja, en de brug der zuchten, nog steeds even druk? En die gezellige vaporetto’s varen die daar ook nog en de gondels en …al dat water en die sfeer, hè? ” Hier bleef ik steken. Heimwee overviel mij. Het was lang geleden dat ik daar was, in Venetië en ook met de Biënnale. Ik rookte toen nog en dat mocht niet op die vaporetto’s. We waren daar met onze kunstenaarsvereniging en met de Friese. We waren nog lid en we maakten nog kunstreisjes. Ach, die goeie ouwe tijd. De koffer keek me aan en kreeg, geloof ik, medelijden. “Het was lang zo leuk niet als met jou, hoor. Er zaten heel andere spullen in mij, geeneens een badpak, laat staan twee en …  nu ja, ánders, zal ik maar zeggen. En op de terugweg gooide zij de hele mikmak er niet zo vrolijk in als jij altijd doet. Nee, zij vouwde alles weer op. En ze bond ook geen gezellig herkenbaar sjaaltje aan mijn handvat, dus ik maar draaien en draaien op die band…nee, ik hoor bij jou!  De volgende keer gaan wij weer mooi saampjes, ja?”   Ik heb nog niks beloofd, maar ik krijg er nu al zin in. En wat ik mee naar Zeeland had dan, zult u zich afvragen.

Een heel fijne tas, met allemaal vakjes en dus precies goed voor één week. Vandaar dus. Snappuwel? Ik zeg het maar even dat Ria zich geen zorgen maakt.

Een doe-verjaardag

Haha, dit was gisteren nog eens anders verjaren.  Ik zal het uitleggen. Wij waren uitgenodigd door zoon Aron om zondag in Gorkum de verjaardag van schoondochter Linda te komen vieren. Daar aangekomen, keken wij naar binnen, naar wie er al waren en zo, maar wat zagen wij???? Een halflege kamer, allerlei dingen van hun plaats … ik dacht meer aan een verhuizing dan aan een verjaring. Maar wat was nu het geval? De hele vloer moest leeg in verband met een renovatie en ja, dat doe je niet even met z’n tweetjes. Aron had alle boeken gisteren al naar boven gebracht.  Het wachten was toen op de mankracht die de volgende dag zou arriveren. Te weten zijn schoonvader, zijn broer, zijn (aangetrouwde) oom en zijn vader die overigens nog van niks wist. Dan waren er nog drie vrouwen, die vast wat konden stoffen en vegen, te weten zijn schoonmoeder en moeder én zijn jarige vrouw. “Vele handen maken licht werk”, moet hij ongetwijfeld gedacht hebben. Zijn kinderen droegen ook hun steentje bij door gebak te presenteren en spelletjes te spelen met iemand die even niks te doen had. Wat een organisator, die Aron, niet? En wij? Wij vonden het nog leuk ook. Een beetje sjouwen, wat vegen, een spelletje doen, wat kletsen, wat lachen… het had wel wat, lieve lezers. Het is toch weer eens iets heel anders dan visite zitten, ja, het was best leuk eigenlijk. Dus hebt u eens een KLUS, nodig gewoon wat mensen op een feestje, ga zelf druk aan de slag en ze gaan naar alle waarschijnlijkheid gewoon meedoen…

foto 4: De jarige brengt wat cadeau’s in veiligheid.

Update: Nu ben ik wél vergeten te vertellen dat A. zijn schoonvader dol is op klussen.

Een pracht van een bruiloft (2)

En dan nu over de bruiloft zelf. Kijk, dit was de uitnodiging.

En weet u wanneer de foto gemaakt is?  Op 16 maart j.l. toen de bruidegom na een toneelvoorstelling plots –waar wij, de latere bruiloftsgasten allemaal bij waren- de stoute schoenen aantrok om te vragen of onze lieve nicht zijn vrouw wilde worden. Leest u maar eens terug als u het naadje van de kous wilt weten. Dus gevoel voor theater heeft dominee  Aart wel. Enfin, dit over de uitnodiging. De inzegening en het feest zou plaats vinden in De Lichtfabriek, een oud maar sfeervol opgeknapt gebouw, wat eens een gasfabriek geweest is, naar ik vernam. Er was genoeg plaats voor heel veel gasten en die kwamen er ook. Na de officiële gebeurtenissen werd er champagne rondgedeeld, waarmee wij een toast uitbrachten op het prille geluk en daarom ook een Lang zullen ze leven zongen in de Gloria, hiep hiep hiep …hoera! En toen, lieve lezers, begon een prachtige voorstelling. Dans, stukjes, voordrachten, weer dans, vooral dans natuurlijk, logisch toch? Konden wij ook meteen zien dat onze Astrid nog steeds geliefd is bij haar collega’s en leerlingen, die toch maar hun uiterste best gedaan hadden. De meeste foto’s zijn niet zo goed gelukt, maar ja, ik heb toch wat.

En na het variété, zal ik maar zeggen, mochten wij zelf dansen.  Ik begrijp nu dat men wel eens door de vloer zakt bij een dergelijk massaal gespring, maar wij waren al gelijkvloers, dus maakte zich dáár niemand zorgen over. En –helemaal zoals het hoort- toen op een gegeven ogenblik bruid en bruidegom zich bescheiden terug trokken, gooide Astrid haar boeket de zaal in en … ik zag nog net wie het opving. Van een bruiloft, komt een bruiloft, zegt men wel eens. Het zal mij benieuwen… ik wacht rustig af.