Goed nieuws

Hiephoi, we zijn eruit! We nemen weer een kat.  Of een volwassen gezellige (2^e hands) boerenkat of twee maatjes, die liever bij elkaar blijven of een raskat(je) of twee boerenkittens, die binnenkort wel geboren zullen worden. U ziet wel dat wij nog reuze twijfelen.  Maar theoretisch is de kogel door de kerk. Ik hoef niet te gaan verpieteren in een katloos bestaan. Ik ben nu steeds druk aan het zoeken, geholpen door lieve vriendinnen die veel kennis op dit gebied hebben. Ze hebben mij aan instellingen geholpen, waarvan ik nog nooit gehoord had. En dan is daar ook nog het asiel natuurlijk. Toen we het erover eens waren geworden, Kwaster en ik, was mijn eerste opwelling naar het dichtstbijzijnde asiel te snellen en daar de eerste de beste lieve kat aan mijn boezem te drukken. Maar nee, ik houd mij in en ga heel verstandig te werk. Een kort logje dit keer, lieve lezers. Ik ben er helemaal blij en opgewonden van geraakt.

Advertentie

Zie je nou wel?

… oftewel ‘Een hartverscheurend stukje’.

Sinds ons Koosje dood is gegaan, ben ik nog niet alleen thuis geweest, realiseer ik mij vandaag. Kwaster (Hans) is namelijk de hele dag weg en misschien ook wel een groot deel van de avond. Normaal heb ik daar geen moeite mee en ik had dat nu ook helemaal niet gedacht, want ik heb genoeg te doen, ook leuke dingen. Maar nu voelt het gemis van Koos nog dieper…. “Zie je wel”, denk ik, “ik kan niet meer zonder”.  Kwaster en ik hebben het er natuurlijk over gehad of we weer een kat zullen nemen. Voor mij was dat eerlijk gezegd geen vraag hoewel ik eerst een maandje erover zou denken, had ik mij voorgenomen. En dan speelde voor mij meer de kwestie:  weer een kitten of een jonge of niet zo oude kat uit het asiel? Maar Kwaster dacht er anders over en dat begrijp ik nu wel, geloof ik tenminste.  Hij somt de nadelen op: a/je kunt minder gemakkelijk weg, b/zeker met vakanties,  b c d enz. ben ik nu al vergeten. Ik antwoordde: a/ je kunt gewoon weg, als er maar eten en drinken voor de hele dag staat b/ die vakanties van ons, ach, die duren niet zo lang en zijn ook niet zo vaak c/ de halve meisjesschool stond te dringen om Koos te mogen verzorgen d/ ook zoon Martijn –woont dichtbij- wil altijd inspringen e/ ik weet heus wel dat ik Koos er niet mee terug krijg f/ik vind het zo verschrikkelijk gezellig g/ik vind het zo niks, zo zonder. En nu vandaag ben ik helemaal van slag. Ja, misschien overdrijf ik wat, maar niet veel, hoor. Ik schreef net deze mooie zin op Facebook:  “En met Koos was ik nooit alleen; ik was altijd met z’n tweeën en Koos ook, als ik er maar was”.  En zo is het maar net!

Vrolijkheid troef

Daarnet schoot er opeens een scheut van blijdschap door mij heen. Ik keek namelijk naar de twee Paashazen die ik aan het maken ben voor mijn kleinkinderen. Ik vond ze zo’n ondeugende blik hebben. Ze lijken zelfs een beetje op die twee. Wonderlijk, hè? De ene is dan ook een mannelijke Paashaas, zie de snor en de schipperstrui en de ander is een hazinnetje, zie de modieuze cyclaamkleurige  kleding én zij krijgt misschien ook nog een strikje op de kop. Daar werd ik dus net even heel gelukkig van. Maar binnenkort ga ik echt weer aan de slag in mijn atelier. Ik heb de boel weer wat veranderd daar, ik voel een zekere drang en dan kan ik toch nog altijd ’s avonds punniken en frunniken? Wat zegt u? Het zal u benieuwen? Ja, mij ook, maar het plan lígt er.

P.S. Ik heb ze uit een boek, hoor. Van Arne en Carlos voor de kenners. Dus zo creatief is het niet. Wel moeilijk breien, met 5 naalden maar liefst.

 

De Olympische Spelen

Ik bedenk opeens dat ik nog geen woord gewijd heb aan die Spelen. En ik ben dat bij nader inzien ook helemaal niet van plan.  Dat schaatsen is mooi, hoor en al die oranje triomfen. Maar wat moet ik met die rare sporten: langlaufen en dan schieten? Ik vind het geen gezicht. Wel grappig vind ik al die door de lucht buitelende skiërs, maar ik dacht dat het eigenlijk de bedoeling was met beide skilatten op de piste te blijven en gewoon snel naar beneden te komen. In die winterse bergachtige gebieden is dat ooit een mooie uitvinding geweest, want zo iets red je niet op je fietsje. Je gewoon laten glijden, wie zou dat ooit bedacht hebben? Een zeer praktisch type ongetwijfeld.  Of toch een ongedurig iemand, zo iemand die  niet rustig op zijn gemak kan blijven zitten, met een glaasje Schnapps en een mooi boek met de geruststellende gedachte: “Ik ben heerlijk ingesneeuwd. Lekker! Ik kan niet naar kantoor, het is overmacht, hiep hoi!” Nee, ik vind dat een beetje genante sport, dat kopje duikelen op ski’s. Ik weet niet eens hoe het heet. Dat snowboarden heeft nog iets logisch, dat zie ik tenslotte ook in ons eigen dorp, maar dan zonder sneeuw en op wieltjes. Schaatsen is ook praktisch. Men gaat lekker hard ergens naartoe. Hier niet natuurlijk, want de baan is rond en leidt dus nergens heen. Maar wie er het snelst is, heeft dan toch maar gewonnen en dat is weer logisch. En dan … ik vind Poetin gewoon een heel nare man. Dus beter is het er helemaal niet over te hebben.  

Cupcakes

Dit zijn speelgoedcupcakes, door mij gehaakt, voor elke dag eentje.  Zondag: dag van het paard  maandag: dag van de koe  dinsdag: dag van de goudvis  woensdag: dag van het lieve heers beestje   donderdag: dag van het knorretje  vrijdag: dag van de kip zaterdag: dag van de hond ofwel ….

zondag Paardendag maandag Koeiendag dinsdag Goudvissendag woensdag LHB-dag donderdag Knorretjesdag* vrijdag Kippendag zaterdag de Hondendag.

En de kat dan, de poes? Komt die d’r bekaaid van af? Neen. Alle dagen zijn eigenlijk het meest van de kat.

*Ik vind het woord Varken tegenwoordig een scheldwoord en het zijn zulke leuke beesten. Vandaar dat ik het woord Knorretje maar gebruik.

Kozepoes

En zo heb ik deze week maar voortgesukkeld. Ik ben benieuwd hoe lang het blijft duren dat je de huiskamer leeg vindt, omdat Koos er niet is. Je realiseert je niet eerder dat het eerste wat je elke dag deed, was: Koos begroeten, een paar aaitjes, dan zijn etensbakje gaan vullen, wat water uit de kraan laten lopen, omdat hij dat nu eenmaal zo graag wil, veel lekkerder dan uit een schoon vers bakje en dan een knuffelpartij. Vaste prik iedere ochtend. Er is denk geen dag geweest dat ik geen kusjes van hem kreeg. Nou, reken maar uit:  18 keer (bijna 19) maal 365 dagen (366 soms) min wat vakantiedagen = heel veel. De rekengragen onder u mogen het uitrekenen. ’s Avonds denk je opeens: “Wij gaan nu eten, maar Koos heeft nog niet gehad… o nee…”  Mare, mijn kleindochter, aan wie het voorzichtig verteld werd, barstte in tranen uit. “Nu heeft alleen Oom Arjen  nog maar een huisdier. O wat jammer, die lieve Koos..”  Pas nog zei ze: “Als Koos dood gaat, Oma, dan kom ik naar jou toe, hoor, voor de begrafenis. “  Hoe kon zij weten dat het al zo gauw ging komen?  Oké, Koos was oud, hoorde ze mij vaak zeggen, maar toch niet zó oud? Ja toch wel. Opeens was hij ziek, strompelde hij en de dierenarts vertelde ons dat zijn nieren niet meer functioneerden en dat hij dus eigenlijk langzaam vergiftigd zou worden als er niets zou gebeuren. Nou, u begrijpt dat rustig inslapen (euthanasie) het beste zou zijn. En zo is het dan ook gebeurd, afgelopen dinsdag. Koos richtte zich nog één keer op om mij een kusje te geven – echt waar- en dat was heel ontroerend.  Ja, het zou kunnen dat u mij wat sentimenteel vind, maar zo is het gegaan. Ik kan het ook niet helpen.

Ik wil trouwens iedereen, ook op Facebook ontzetten bedanken voor al jullie medeleven. Was fijn.

Ons Koosje is dood

Veel mensen hebben het al op Facebook gelezen, maar ik wil het hier ook bekend maken. Ik heb een zeer droevige mededeling. Onze o zo geliefde Koos is vanmiddag overleden. Hij is bijna 19 jaar geworden. Voor ons is hij altijd een schat van een kat geweest. Wij zullen hem dan ook verschrikkelijk missen. “Dag lieve Koos”.

 

Nou ja, hee zeg! (2)

  Eindelijk tijd om verder te gaan met mijn verhaal. Thuisgekomen (NIET een station te ver gereisd, haha) vertelde ik het verhaal aan Kwaster, die meteen ijverig begon te zoeken. Volgens mij lag dat ding al tijden op de printer, maar helaas … het was niet zo. De volgende dag zochten wij onverdroten door, wij keken in kastjes en laatjes, in postvakjes en overal waar wij maar wat papieren zagen liggen. Maar nergens, echt helemaal nergens en nooit  kwam dat verrekte ding te voorschijn. “Kwaster”, zeik. “Ik geef het op. Het zal wel met het oud papier mee zijn gegaan, want het zat in een brief… zo kunnen we niet doorgaan. En Kwaster die eerst zo begrijpend was, zei opeens een beetje nijdig (zo kwam het op mij over dan…) : “Waarom heb je dat ding ook niet meteen in gebruik genomen?”  Ja, een goede vraag. Maar dingen gaan zoals ze gaan, vind ik. Dingen achteraf bedenken heb je niks aan. “Ik zal naar de bank moeten”, zei ik. En dat deden we. Na een tijdje werden wij te woord gestaan. Hoofdschuddend hoorde de bankdame mijn belevenissen aan. Zij zocht in de computer en zei: “Wij hebben u die pas al 31 oktober toegestuurd”. “Tjonge, dat is een tijd geleden…” mompelde ik en probeerde schuldig te kijken. Zij zuchtte diep en schoot haar volgende pijl af: “Waarom heeft u hem ook niet meteen gebruikt?” Ik knikte en zei: “Ja, dat zei mijn man ook al. Het is de ouderdom, denk ik, dan word je wel eens wat vergeetachtig…” en was weer te beleefd om eraan toe te voegen: “Wie weet hoe u zelf dan bent, poeh!” Enfin, de passende maatregelen zijn met frisse tegenzin genomen door de bankmevrouw en nu maar wachten op mijn nieuwe pas. Zou het trouwens wel de ouderdom zijn of heb ik altijd al zulke dingen gehad? Nou ja, dát hebben we ook weer gehad. Maar intussen krijgt een oudere dame zoals ik maar steeds brutaalweg op haar kop nota bene, nou ja, hee zeg!

Nou ja, hee zeg! (1)

Krijg ik maar drie kwartier om een logje te schrijven, waar ik gemakkelijk een lezing van 2 x 3 kwartier over zou kunnen houden. Als iemand mij zou uitnodigen dan natuurlijk. En wie verordonneert  dat dan, zult u vragen. Mijn bezoek vindt dat n.l. niet gezellig. Net nu ik eindelijk inspiratie krijg, na een week van niks te melden hebben –bij wijze van spreken dan- en/of geen tijd om überhaupt  iets te melden, zul je net zien. En juist nu wilde ik u iets eens uitgebreid vertellen (figuurlijk dan, ik brei gewoon verder) . Het ging aldus, let u goed op, want dit alles heeft mij nogal aangegrepen. Afgelopen donderdag ging ik maar eens naar Hoorn omdat ik dringend behoeft had het dorp eens te verlaten. Dat kwam goed uit ook, want ik wilde iets aardigs uitzoeken voor een zeer dierbaar familielid dat binnenkort 75 jaar wordt. Goed, ik ga dus nietsvermoedend naar Hoorn, een gezellige stad en lang niet zo druk als Amsterdam. Al  in de eerste winkel, na veel zoeken en doen, krijg ik een idee. Ik ga hier niet schrijven wat precies, want je weet maar nooit of de bewuste jarige dit niet leest. Ik zoek iets uit en wil met de pin afrekenen. Het lukt niet. Nog een keer proberen dan. Ik toets zorgvuldig mijn pincode in en … weer niet. Potver… Ik besluit dan maar met geld af te rekenen. Ja, je moet toch wat, nietwaar? Oké, niet leuk, maar ik kom langs een bankloket. “Kijken of ik toch wat cash kan pinnen..” denk ik. Nee dus. Na aanvankelijke schrik –ik denk aan rovers of hackers of algeheel faillissement door bankomval, net terwijl ik even weg ben- schiet mij plots te binnen dat ik onlangs een nieuwe pas gekregen heb, terwijl ik de oude nog een tijd kon gebruiken. Het was een beetje onduidelijk allemaal. Ik besloot het eens goed uit te zoeken en vaag dacht ik nog: “Wie dan leeft, dan zorgt…” In het begin dacht ik er nog wel eens aan, het pinnen lukte nog altijd en zodoende vervaagde het hele idee in mijn hoofd. Tot donderdag dan. Gelukkig had ik wat contanten in mijn portemonnee zodat het middagje ‘dorp uit, stad in’ niet meteen verknald werd. Mijn tijd schijnt op te zijn. (Misschien schrijf ik straks nog verder, als het mag…)  Anders wordt vervolgd…

Update: Het vervolg van dit uitermate spannende verhaal laat even op zich wachten door omstandigheden. Voor wie het té zenuwslopend vindt, er gebeurt heel wat maar het loopt redelijk goed af, hoor

Een mooie rustige zondag

Eindelijk weer eens wat rust én nog mooi weer ook. Dat wil zeggen, dat de zon wat scheen én het niet regende en er geen koude wind was. Zoon Martijn en ik gingen dan ook een wandeling maken in het Streekbos. Met ons liepen nog meer meer mensen, veel kinderen en vooral veel honden. Die kunnen zo heerlijk genieten van alles. Tien keer heen en weer rennen tussen baas en iets in de verte en spelen met andere honden. Voor ons mensen of in ieder geval voor mij is het al een plezier om naar ze te kijken. In het bos was er trouwens ook veel gezaagd. Of dat nu echt nodig was of niet, daar krijg ik geen hoogte van. Ik denk steeds maar dat de West-Friezen dat zomaar graag doen als mensen van de polder die graag een weidse blik willen houden. Maar ik weet dat niet, hoor.