De zomertijd

Ik geloof wel dat dit iets uitzonderlijks is. De zomertijd ging in en meteen kregen we een prachtige zondag. Alsof het weer gehoorzaamde aan ons gedoe met de klok, alsof wij mensen de zon voor de gek zouden kunnen houden. Maar hoe dan ook, wij reden naar een wat verder gelegen bos, het Robbenoordbos in de punt van de Wieringermeerpolder  gelegen, net onder Den Oever. Het is voor ons het dichtstbijzijnde echte bos. Het zogenaamde Streekbos waar wij meestal gaan wandelen lijkt meer op een park, vinden wij. Niet dat het Robbenoordbos het háált bij de bossen rond Breda, mijn geboortestreek, maar wij doen het er mee. De rit erheen was ook prachtig, met lammetjes, bloesem en tulpenvelden, hoewel … wij ook velden zagen bedekt met plastic en daaronder de bloemen. Nou ja, zeg. Natuurlijk weet ik wel dat men de bollen niet voor ons plant, toeristen als wij zijn, maar om geld te verdienen. Het is weer die verrekte economie, die veel moois van ons afpakt. Maar ja, ook een bollenboer wil een liefst goedbelegde boterham. We gaan nog eens een rondje maken om te kijken of we nog echte velden zien. Het is nog wat vroeg misschien.

klik

En het bos? Het was er nog een beetje kaal ,er was veel omgehakt en er was veel schade aan bomen te zien, waarschijnlijk nog van de novemberstorm. Het is indrukwekkend zo’n grote totaal ontwortelde boom te zien. Ik heb er twee foto’s van gemaakt. Wat een kracht zit daarachter. Maar de temperatuur in het bos was heerlijk. Het was bijna een zomerse dag gisteren, 30 maart. Van mij mag het een prachtige lente blijven en een dito zomer worden.

Advertentie

Boekenweek (2)

En dan nu de stommiteit, waarover ik gisteren al wat zei. In het kort gezegd: ik kocht een boek wat ik al had, nota bene!  “Thé, hoe presteer je dat nu weer?” zult u misschien zeggen of niet zeggen maar denken. Nou, ik zal het u vertellen. Ik loop daar door die winkel en bekijk het ene na het andere boek en opeens valt mijn oog op een boek van Helga Ruebsamen. “Hee, die heb ik pas op de televisie gezien, ja bij Adriaan van Dis; het zal dus wel een nieuw boek van haar zijn…” dacht ik. Nu moet ik erbij zeggen dat ik maar half opgelet had, omdat ik tegelijk met iets handwerkerigs bezig was. Ik bekijk het boek, zie dat het in ‘ons’ Indië speelt, lees ook de titel en denk: “O vast net zo’n mooi boek als ik laatst nog gelezen heb, o wat heerlijk, dat koop ik”. Nu had ik dat boek tweedehands gekocht en wist de titel ook niet meer, maar het leek er wel wat op, de titel dan, niet de omslag. Ik kwam ermee thuis en vertelde dit enthousiast aan Kwaster. “Hoe heette dat boek dan?” vroeg hij. “Ik zal eens kijken” zei ik en holde naar de boekenkast boven. “Hè hoe kan dat nu…  het heet ook ‘Het lied en de waarheid’ …zou het een vervolg zijn of … nee, het ziet er héél anders uit … hier, ja hoor 1979, het is een herdruk, potjandorie en ik was zo blij…”  Natuurlijk kon ik het ruilen maar ik had mij zo verheugd. Ik had enorm gehoopt dat het net zo mooi was en natuurlijk zou dat het zeker geweest zijn hahaha want wie koopt er nu een boek wat hij al heeft?  Ik begon er toen toch maar de humor van in te zien. Ik heb nu een ander boek, een heel dik en € 10.00 duurder, waarvan ik hoop dat het ook zo mooi zal zijn, zo niet mooier zelfs. Ja, een mens maakt soms de gekste dingen mee.

Boekenweek

Hebt u al het Boekenweekessay van Jelle Brandt  Corstius gelezen? ‘Arctisch Dagboek’ heet het.  Ik wel, in één ruk uit. Als alle essays toch eens zó waren, dan zou ik mij daar helemaal op storten. Vroeger dacht ik altijd dat essays dodelijk saai waren, maar deze niet. Als u er nog aan kunt komen, want ik weet niet hoe hard ze gegaan zijn  -voor maar € 2.50- zou ik u aanraden, kopen dat mooie boekje en lezen. Geweldig.   Ook heb ik nog iets heel stoms gedaan in diezelfde Boekenweek, maar dat zal ik morgen vertellen, want ik heb nu te weinig tijd.

Boeli vindt er niks aan, maar hij is misschien nog te jong. Bovendien is hij niet zo het leesgrage type, denk ik, zoals mijn lieve Koos wél was. Die keek altijd graag mee, als ik een boek las of een krant. Maar hij is ook pas één jaar (en nog wat). Het kan nog komen dus.

Paashazen

Na de kersttijd ben ik onmiddellijk begonnen met Paashazen te breien. Mijn gedachten gingen als volgt: “Soms is de kerst net voorbij of het is al weer Pasen. Bovendien vinden mijn kleinkinderen nú een door Oma gebreide Paashaas nog leuk en volgend jaar zijn ze daar te groot voor, als de tijd zo hard blijft gaan…dus hop Thé, paashazen breien!” Spoedig had ik er eentje klaar, met een knalroze truitje voor Mare natuurlijk of de volgende kwam er al bijna aan. Ik verkeerde namelijk in de veronderstelling dat dit jaar Pasen al héél dichtbij was. Tot ik ontdekte dat het pas op 20 april valt … jeminee. “Wil iemand nog graag een ‘lapjeshaas’?” vroeg ik laatst.  “Anders ga ik die voor mijzelf breien”. Mijn zoons schudden van nee en praatten gewoon verder. Maar mijn schoondochter stak bescheiden haar vinger omhoog en zei dat zij dat erg leuk zou vinden. “Maar jijzelf dan?” vroeg ze nog. “Welnee joh, dan brei ik voor mijzelf er nog wel een; het is nog lang geen Pasen..”  En nu is die voor schoondochter ook al  klaar, op de pompoen na, de pompom zoals andere mensen zeggen. Ik zal wat fotootjes laten zien. Raar hoor die brei- en haakmanie van mij. Ik heb jaren zónder gekund. En nu zit ik al te tobben wat ik daarna ga doen als er een werkstukje zijn voltooiing  nadert.  “Zij kon het breien niet laten…” (à la Wim Zonneveld’s: ‘zij kon het lonken niet laten..’

De appeltaart

Omdat Kwaster wel wist dat ik niet wilde snoepen (en het voor hemzelf eigenlijk ook beter zou zijn), was hij sterk zaterdag j.l. in de supermarkt, iedere keer dat hij dozen appeltaart zag staan met een spuitbus slagroom erbij.  Die waren samen in de reclame namelijk. Maar toen hij ‘ijzersterk zonder..’ bij de kassa aangekomen was, zag hij daar alwéér stapels dozen staan, waarin door het ruitje duidelijk dat heerlijke gebak te zien was. Ja, een man is ook maar een mens en hij bezweek. Logisch, hoor! Dat alles vertelde hij mij ’s avonds. Ik was er namelijk niet bij geweest. Wij namen pas de volgende avond zondag dus een klein stukje met een kloddertje slagroom, want toevallig hadden wij niet zo’n grote trek. “Dan kunnen wij de rest misschien beter invriezen, Kwastje, want het is veel te veel voor ons tweeën…” stelde ik voor. “Nou, ik denk uh… dat het niet goed zal gaan, weet je, want hij is nu al zo kruimelig, dat hij bijna uit elkaar valt. Kijk, als het nu een stevige was, ja dan zou je hem zeker en vast goed in kunnen vriezen, maar nu … (blik op de taart) nee, dat kan niet goed gaan”. Ik lach een beetje maar Kwaster doet alsof hij niets merkt. De volgende avond na het eten … jawel, Kwaster komt met bordjes, vorkjes, taart en slagroom. “Heb je er misschien zin in?” vraagt hij. Ja, dan zeg ik ook geen nee. Kwaster doet er een royale dot slagroom bij. Misschien begrijpt u het al? Dinsdag en ook woensdag aten wij appeltaart en woensdagavond deelden wij het laatste stukje. Wij voelden ons wat samenzweerderig, maar wel zei ik, dat ik de volgende dag op de weegschaal zou gaan staan om de schade onder ogen te zien. “Niets aangekomen”, moest ik bekennen. Kwaster lachte eens fijntjes en zei dat appeltaart niet zo slecht was en die slagroom ook helemaal niet. Oei oei, hij heeft nu een sterke troefkaart in handen. En het wordt ook al weer Pasen straks …

Goede dag, fout tijdstip

Afgelopen zondag mocht ik vanwege het Boekenweekgeschenk geheel gratis met de trein door het land reizen. Ik vind dat altijd zo iets gezelligs hebben. Een heleboel mensen zitten daadwerkelijk in Het Geschenk te lezen. Dat is zo’n bijzonder gezicht, allemaal met hetzelfde boekje. Maar … waarom ging het niet door voor mij? Een dierbare vriend van ons en collega kunstschilder had op die dag de opening van zijn overzichtstentoonstelling. Dus wat deed ik? Ik besloot grootmoedig (jawel!) dat de trein dan maar zonder mij moest gaan en zou dus samen met Kwaster (Hans) tegen 16.00 uur naar de feestelijke vernissage gaan. Wij hadden ons voorzien van een fraaie Italiaanse Spumante als cadeau, dus er kon niks mis gaan. Dat dachten wij. Bij de expositiezaal aangekomen vonden wij het daar nogal stilletjes. Nou ja, wij naar binnen dus. Daar zaten drie dames gezellig met elkaar te praten en ze keken ons vragend aan. “Wij komen voor Menno Bauer”, zei ik. “O maar dan bent u wel te laat, de opening was namelijk al om 14.00 uur, 2 uur dus. U mag nog wel kijken, maar de kunstenaar is al weg..” Nou, daar sta je dan. Wij gingen dus maar kijken en terugkomend zagen wij een andere collega, die in de lach schoot, toen ze ons zag. Wij moesten ook wel lachen, maar niet van harte. Tenslotte had ik er mijn jaarlijkse treinreis voor opgegeven én onze vriend zou misschien denken dat we hem vergeten waren. Thuisgekomen heb ik Menno meteen gebeld om hem het misverstand uh… onze stommiteit uit te leggen. Ik had gewoon zin om potdorie die Spumante dan maar soldaat te maken, maar nee, ik ben er afgebleven. Braaf toch? Jawel! Nu moet ik wel even zeggen, dat wij als doorgewinterde openingbezoekers een opening om 14.00 uur (2 uur dus) nog nooit meegemaakt hebben. Dus het zij ons een heel klein beetje vergeven, maar we hadden natuurlijk even beter moeten opletten, dat wel. Nu hadden wij nog een andere uitnodiging, bedenk ik opeens. Misschien dat die om 4 uur was… nou ja, het is gebeurd. Niets meer aan te doen. Dom dom diedeldom …

Nog even wat over Boeli: hij vindt het hartstikke geinig bij ons!

Weblogboek

Omdat veel lezers het verzamelalbum van mijn blogjes zo’n goed idee vonden, heb ik maar even een foto gemaakt van mijn boek, toen het klaar was. Ik ben er erg blij mee. Ik kan zo eens teruglezen, lekker gezeten op de bank. Als ik bijvoorbeeld denk: “Waar was vorig jaar de familiedag ook weer?” Ik kan het opzoeken. Voor ongeveer  € 4,– is het keurig voorzien van een ringbandje en het oogt prima. Ik wens jullie allen een fijn weekend met mooi weer, lekker eten en vooral veel gezelligheid.

 

Een verheugende mededeling

Het zal u vast plezier doen dat de naam van Mr.Bingley veranderd is. Hij heet niet meer Bing of Binges, zeker geen Bink, maar met algehele instemming (behalve één klein stemmetje ’n beetje tegen dan) Boeli. Afgelopen zondag heb ik hem persoonlijk herdoopt. Ja ach, weet u hoe dat gaat bij mij? Ik had besloten voet bij stuk te houden, maar er werd algemeen geklaagd. Het was een stomme naam en het ‘bekte’ niet lekker. Toen verzon ik Binges. Maar nee, men kon er niet mee instemmen. Plots kwam Kwaster (Hans) met het verlossende woord: “Boeli, hoe vinden jullie dat?” En ja, het klonk leuk, het riep lekker, dus vandaar. Het gaat nu niet meer veranderen. U kunt er gerust op zijn. Het is maar even dat u het weet. Leuk hè mensen? Boeli zelf maakt het niet zo veel uit. Het is een ruimdenkende kat.

En natuurlijk denken wij nog heel veel aan die lieve Koos. 

Een kleine excursie

Ik zal u een geheimpje verklappen. Alles wat ik schrijf op mijn weblog, print ik en aan het eind van het jaar heb ik dan een zeer bijzonder dagboek. Ik moet dan nog wel even naar een zaak in Andijk (een naburig dorp) die er voor mij een mooi ringbandje omheen prikt. En dat deed ik dus net. “Het is al maart” zult u zeggen. Ik weet het. Ik loop met veel wat achter, maar het is nu eenmaal zo. Ik stap daar dus binnen en zei: “Hier ben ik dan met mijn schrijfsels van een héél jaar. Misschien kunt u dat weer voor mij mooi verzorgen?” Nadat wij alles afgesproken hadden en alles zwart op wit stond, begonnen wij een praatje. “Er zijn bijna geen copyshops meer; dit is nog bijna de enige…”, begon Kwaster (Hans). “O wij doen nog veel meer”, zei de man enthousiast. En dat was ook zo.  En aangezien wij geïnteresseerd waren, kregen wij geleidelijk zowaar een hele rondleiding. Men deed kleine dingen zoals petjes bedrukken en T-shirts, maar ook grote affiches en ‘tuindoeken’ en daar zijn weer heel grote machines voor nodig, die hij ons allemaal heeft laten zien. Hij had over vroeger de nodige anekdotes, toen wij op onze beurt vertelden dat wij in 1973 in deze streek waren komen wonen. Hij liet ons heel oude kranten zien, ‘De Andijker Courant’ uit 1921 o.a. Zij drukten ook de rouw-en trouwkaarten. Vooral de rouwkaarten waren erg duur ‘voel maar hoe mooi dik papier’ zei hij, waarop ik mompelde dat zulke dingen voor ons hopelijk nog toekomstmuziek waren en hij mij  enthousiast op de schouder sloeg en “Natuurlijk, meisje” of zo iets zei. Tot zijn spijt kwam er op dat moment een nieuwe klant binnen en moest hij de excursie beëindigen. Wij weten nu heel wat meer van het moderne drukkersvak dan voordat wij uit Bovenkarspel vertrokken. Ik hoop wel dat morgen mijn boek klaar is zoals beloofd. Want tenslotte gaat er veel tijd zitten in zo’n rondleiding en oude herinneringen ophalen. Of zou hij dat niet bij iedere klant doen?

Bing, Bing en … Bing

Sinds wij weer in het dolgelukkige bezit van een kat zijn, hebben wij bijna nergens anders oog voor. En Bing (Mr. Bingley officieel) die houdt niet alleen ons goed in de gaten, maar tegelijk kijkt hij zijn ogen uit, want er is zoveel te zien bij ons. Dat is nog eens een verschil met dat praktisch lege kamertje in het asiel. Hij zat daar overigens maar 14 dagen, maar toch … En de mogelijkheden zijn legio.  Ren je bijvoorbeeld een balletje achterna, kan je zo leuk onder de banken door glijden. Lig je heerlijk bovenop een bank, ontdek je opeens een zwarte staart, die gepakt moet worden. En wij maar lachen, alsof we nog nooit een jonge kat hebben zien uh…doen. Dat hij zo snel gewend is, verbaast ons ook al zo.  Hij komt enthousiast naar ons toe, als wij de kamer binnen komen, ’s ochtends maar ook als wij maar heel even weg zijn geweest. Wij zijn dermate gefascineerd, dat wij niet eens gemerkt hebben wat er zoal pal voor onze neus heeft afgespeeld en dat was niet niks, hoor. U kent die prachtige treurwilg, waarop wij uitzicht hadden

. Nou, dit is er van over en eigenlijk nóg minder. Het lijkt wel alsof men wist dat onze aandacht ergens anders was. En zou dit de hele zomer ons uitzicht zijn?? Nu vraag ik u. Een dag later begon men onze hele stoep ondersteboven te woelen. Een lawaai dat ze maakten. Het is dat ‘onze’ Bing zô’ne stoere is, maar leuk vond hij het niet.

Kijk, ik heb een foto van die lui gemaakt en gevraagd of het niet wat zachter kon. Maar nee hoor, ze stonden daar zo’n beetje mij uit te lachen en zeiden dat ze met katten absoluut geen rekening konden houden. Maar inmiddels zijn ze naar huis en is de rust wedergekeerd. Bing is er moe van geworden en doet momenteel een fikse dut. Wel heeft hij gemerkt dat achter de deuren nog een veel grotere wereld is, maar die wordt steeds voor zijn neus dichtgedaan. Hij zal het allemaal nog mogen ontdekken, maar vier weken moet hij binnenblijven is ons gezegd en dat doen we dan maar.