Zwemdiploma A

Groot nieuws, mijne dames en heren. Sinds vandaag 29 april is onze Boeli een gediplomeerd zwemmer. Of hij ooit zijn B en C zal halen is maar de vraag. Onze katten Koos en ook Fons destijds zijn maar één keer te water geraakt en daarna nooit meer. Ik zal u de zaak verklaren. Vanochtend kwam er plots een kletsnatte kat naar binnen gedropen, terwijl het buiten droog was! Een groot raadsel.  “De sloot”, zei Kwaster. “Vanmorgen zag ik daar allemaal vissen paaien en ik zag Boeli kijken… het zal hem té machtig zijn geworden”. Kwaster gaat n.l. iedere ochtend achter de school met Boeli een stukje wandelen, tot beider plezier. Wat ik al die tijd niet voor elkaar heb gekregen, wat beweging voor Kwaster, is Boeli kennelijk gelukt. Alleen is hij nu te water geraakt, het arme beest.  Afdrogen was hem te vernederend en zo was hij een hele tijd bezig zijn mooie bontjas weer droog én schoon te krijgen. Verder maakt hij het heel goed. Maakt u zich geen zorgen. Waarschijnlijk heeft hij er ook van geleerd, hoewel … het is een vrolijkerd en misschien is hij het morgen weer vergeten? Nou, ik moet zijn intelligentie niet onderschatten, nietwaar? Hij hééft er van geleerd!

 

Advertentie

De 1e Koningsdag

Eigenlijk is het een soort van historische dag, nietwaar? Voor het eerst na al die koninginnen hebben wij nu een koning. In feite is hij pas morgen jarig. Dat weet ik zo goed omdat precies op die dag onze oudste zoon geboren is. En wat doet men? Men zet het meteen maar op een zaterdag, want feestvieren op een zondag, dat schijnt niet te kunnen. Een dag te vroeg vieren wel kennelijk. Enfin, hoewel ik niet echt in de stemming was, sjokte ik toch maar naar de vrijmarkt. Je weet anders niet of je misschien iets moois zou mislopen en je moet toch een beetje de sfeer proeven, want als ik dat niet doe, word ik nog chagrijniger namelijk. Dat weet ik van een ander jaar. Dat gedoe op de TV daar vind ik ook al niks aan –ik zag net een heel klein stukje met de drie prinsesjes*, Jezus wat een truttengedoe- dus dan maar naar het marktgebeuren. Nou, ik zal u zeggen: ik heb helemaal niks moois gezien en kwam dan ook vrij snel met lege handen weer thuis. Ik heb alleen wat aardige foto’s gemaakt.

Maar ja, echt anders dan van het vorige jaar zijn ze nu ook weer niet. Ik moet opeens denken aan le quatorze Juillet, dat hebben wij vaak meegemaakt. Ik wed dat sommige Fransen op zo’n dag ook wel eens de pé in hebben. Eigenlijk is het hier nog leuk vergeleken met dat feest. Maar ja, ik was niet in de stemming. Dat heeft een mens wel eens. Let u maar helemaal niet op mijn gemopper.

*Oud familieverhaaltje: een van Kwasters broers kreeg op de lagere school de vraag voorgelegd: ‘Hoe heten de vier prinsesjes? Opgewekt vulde hij het volgende in: ,De vier prinsesjes zijn de volgende drie: Beatrix en Irene’.

Gesprekje

Een telefoongesprekje met Mare, die een weekje met haar ouders en broer naar Zeeland is geweest. “Hallo Oma..” Héééé hallo Mare, ben je weer terug?” “Ja Oma”.  ‘” En vertel, heb je het fijn gehad?” “Ja Oma, heel fijn”. “En je had ook mooi weer, hè? Hee, wat hoor ik allemaal?”  Op de achtergrond meen ik de stem van een boze papa te horen… Nou, geeft niet, Mare, vertel maar door”. “Nou er is één tand uit, Oma…” “Och, maar er komt wel een nieuwe. Kan je zo nog wel fluitspelen?” Zij speelt sinds kort namelijk dwarsfluit. “Jawel, hoor Oma, maar ik heb ook nog twee wiebeltanden..” “Ach, nou ja, dat komt wel weer goed. Maar vertel eens: wat hebben jullie allemaal gedaan?” “Uh, tja… we zijn naar een tropisch zwemparadijs geweest..” “O wat heerlijk Mare. Dat is fijn. En verder?” “Uh… nou, dat was het eigenlijk wel, Oma”.  (7 jaar! Hahahaha!)

April en verjaardagen

Het is laatst al uitgebreid ter sprake gekomen, het wel of niet enthousiast vieren van verjaardagen. De meeste lezers houden er momenteel niet (meer) zo van, was mijn conclusie. Mijn schoonzusje Cassandra, een zusje van Kwaster, vormt een grote uitzondering daarop. Zij ziet haar verjaardag met plezier tegemoet, kan er zelfs bijna niet op wachten. Zij verheugt zich op de cadeautjes, op de gasten, dit jaar ook op de viering aan een lange eettafel met familie, een bijzondere vriend en twee vriendinnen. Zou het meespelen dat zij het syndroom van Down heeft? Ik weet het niet. Maar gisteren was de grote dag. Wij waren erbij gelukkig.

Zij zat als een vorstin aan het hoofd van de tafel. Je zag haar maar net boven de stapel pakjes uitkomen, want zij is maar klein van stuk en hoog was de stapel. Een feest om te zien hoe zij cadeautje na cadeautje uitpakte en het daarna met een blij gezicht omhoog hield om het iedereen te laten zien. Na een heleboel oh’s en ah’s ging zij door naar het volgende pak of pakje. Wij toostten op haar, zongen ‘lang zal ze leven’ en daarna hebben wij gezellig en lekker gegeten met z’n allen. Ik dacht wel dat Cassandra een verjaardag naar haar hart heeft gehad. Mooi hè?

Een origineel verjaarsfeest

Wat ben ik toch een vreselijke bofkont, lieve luitjes. Ik werd zomaar uitgenodigd door een facebookvriendin om op Paaszaterdag haar 80^e verjaardag mee te komen vieren. Ik had haar nog nooit in het echt ontmoet nota bene. Het feest vond plaats op een boot in de haven van Scheveningen. En Kwaster, wiens boek zij gelezen had,  mocht ook al komen. Nou zo iets is toch geweldig, nietwaar? Daar aangekomen stond ik net te kijken of ik wel het goede schip voor mij had, toen ik hoorde roepen: “Thérèse, hierheen…” En ja hoor, wij herkenden elkaar meteen. Dat is echt iets bijzonders, vind ik, met de tegenwoordige communicatie. Je hebt al vaak en veel van elkaar gelezen en dan voel je je meteen op je gemak. We hadden er mooi weer op ook al. Het was niet voorspeld, maar boven ons was een strak blauwe lucht en het was heerlijk om aan dek te zijn.  Mijn vriendin stelde ons aan familieleden en vrienden voor. Wij klonken op de jarige, praatten met deze en gene en het was reuze gezellig. Een tijdje later hoorden wij vertellen dat ‘het buffet geopend  was’.  Zo werden wij getrakteerd op een heerlijk maal, waar wij konden kiezen uit allemaal lekkere dingen. Onze gastvrouw verplaatste zich van de ene tafel naar de andere om met iedereen een tijdje te komen praten. Kortom, het was een bijzondere en héél gezellige verjaardag, waarvoor wij L. nog van harte willen bedanken. Nogmaals hiep hiep hiep HOERA!

 

Kwaster weer opgelucht

“Hoezo? Waarom dat? Vertel…Hè…, wat? ” hoor ik al mensen vragen. Ik zal het u haarfijn uitleggen. Gisteren namelijk was mijn echtgenoot jarig. Nee, u hoeft niet te feliciteren. Als u even verder leest, zult u begrijpen waarom niet. Het is dus zo, dat Kwaster, misschien wel zo lang als ik hem ken of langer, een grote hekel heeft aan jarig zijn en alles wat daarbij komt. Vooral dus te moeten doen alsof hij blij is; dat is, geloof ik, voor hem het ergste. Vooral sinds hij almaar ouder wordt, is er steeds minder blijdschap en steeds méér spanning én er gruwelijk tegen opzien. Afgelopen zondag hebben wij het er nog uitgebreid over gehad: vluchten, ik meende iets leuks te kunnen doen, en zo maakten wij wat plannen. Zoon M. beloofde op Boeli te komen passen. Wij vroeger dus weer wat hijzelf het állerliefste zou willen doen. En wat zei hij: “Lekker thuisblijven” en gewoon doorgaan waarmee hij bezig was, dus eigenlijk dezelfde dingen doen als anders.  Nou ja, zeg…?!  Kijk en daarin verschillen wij zo enorm. Zo veel dat ik het maar moeilijk kan begrijpen. En nog raarder is dat ik de enige ben die best graag op de een of andere manier mijn verjaardag vier. Zoon M. stelde ons heel vroeger al voor problemen in deze. En nu heeft zoon A. het ook al wat. En waarom ik dit nu schrijf, is dat ik mij afvraag of één of meerdere van u dat ook hebben of herkennen? Wij doen wél cadeautjes; anders zou het helemaal zo triest zijn. Wij feliciteren tóch, want ja … hij is tenslotte jarig. Hij krijgt post van zijn familie en/of email van vrienden en kennissen. Ik geloof dat hij dat nog niet zo erg vindt. Wij eten een stukje taart, toch maar. Dus eigenlijk doen wij alsóf wij het NIET vieren, als je het goed bekijkt. Gek, een beetje raar of heel gewoon? Wat denkt u ervan?

De derde foto is van de zenuwen een tikje mislukt. Ik ben nog één foto vergeten. Ga ik even zoeken.

Voilà.

Blijdschap en een snufje weemoed

Ik was afgelopen zondag op de opening van een expositie van Anneke Helder, een collega met wie wij al heel lang bevriend zijn. En toen ‘mijn’ Hans een openingswoordje had gedaan en ik eens rond keek, zag ik op wat uitzonderingen na allemáál bekende gezichten… En sommige onbekende jonge mensen konden wel eens de zoon en de dochter van Anneke zijn. Zij hadden kleine kindjes bij zich en allebei een partner. En inderdaad had ik het goed gezien. En toen ik nog eens beter om mij heen keek, zag ik met een zekere schrik dat we bijna allemaal opa en oma waren geworden. Heel vreemd. Waar was de tijd dat we allemaal lid werden van de Boterhal, de kunstenaarsvereniging van Hoorn en omstreken, de KVH&O? We hadden nog jonge kinderen, we waren vol plannen en idealen, we maakten soms met z’n allen een kunstreis naar Kassel bijvoorbeeld (de Documenta) en naar Venetië (de Biënnale) en naar Caella, eigenlijk voor de cultuur in Barcelona, maar wat hadden wij ook een lol met z’n allen. Ik was niet de enige die opeens een beetje weemoedig werd. Nu zijn we allemaal op leeftijd en de meesten van ons nog steeds wel bezig. Ach ja …  Gelukkig was daar ook Juul Bögemann, een geweldige vrouw met wie ik een leuk gesprek had, dat mij zeer bemoedigde en daarna moesten wij weer, zoals gewoonlijk, samen verschrikkelijk lachen. Want ik wilde persé  -misschien door de lekkere wijn- aan Juul laten zien hoe Koos (mijn lieve wijlen kat) en ik wel iedere dag even wang aan wang zaten. Tja … dat gaat tegelijkertijd, lachen en tegen een huilbuitje aanzitten. O ja, het was een mooie tentoonstelling, hoor. Maar dat kan je Anneke Helder wel toevertrouwen. Kijkt u maar op haar site: www.annekehelder.nl

Kringloopaankopen

Zoals wel vaker, gingen wij even naar de diverse Kringloopwinkels. Kijken of er nog iets van onze gading was. En ja, voor mij wel, hoor. Ik ben helemaal in mijn sas. Met een leuk oranje petje voor de a.s. allereerste Koningdag à raison van € 0.50.

Twee leuke boeken, eentje van Franz Pointl, u weet wel van De kip die over de soep vloog o.a. en eentje voor een arme zieke meneer die in een ziekenhuis ligt met opbeurende en koortswerende verhalen van diverse schrijvers.Ook € o.50 per stuk. Een prachtig kanten kleedje voor € 0.80, wat aan de dure kant maar om nu ook zelf kleedjes te gaan haken, nee. Ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn onder de taartjes. En nog wat wol, voor een hele euro nota bene, maar ik viel voor het mooie groen. Nou, een rijke buit, vindt u niet?

Boeli buiten

De mensen van het asiel hadden ons aangeraden om Boeli zeker vier weken binnen te houden en dat deden wij ook keurig. Boeli gedroeg zich tevreden alsof hij de reden wel begreep. Af en toe zag je hem in de vensterbank voor het raam zitten kijken,’n tikje weemoedig, maar dat zal ik mij wel verbeelden.

Maar deze week was het dan zover. Wij gingen twee man sterk met hem mee naar buiten, om hem te kunnen pakken als hij te ver weg zou gaan. Maar we stonden daar voor joker eigenlijk. Boeli, die bij zijn vroegere bazin al buiten gewend was, rende jolig alle kanten op. En wat erger was, hij liet niet merken dat hij wist wáár precies het kattenluik was. Na een half uurtje lokten wij hem maar naar binnen, voor onze eigen gemoedsrust dan. De volgende dag zei Hans resoluut: “Hij mag de hele dag erin én eruit. Hij is het gewend en zal de weg heus wel vinden, daar ben ik nu gerust op”. Dat klonk geruststellend. Maar al na een half uurtje zag ik echtgenoot zoekend rondlopen en vroeg mij om even mee te komen om te roepen. Op mijn stem reageerde hij beter, dacht Hans. Maar nee, nergens Boeli meer te zien. Oei, oei… Na een klein uurtje, wat overigens héél lang leek, ja hoor, daar stapte hij binnen. “BOELI hoi Boeli..” joelden wij opgelucht. Daarna liet hij zich geregeld even zien alsof hij zeggen wilde: “Ik ben er nog, ik ga weer, het is genieten buiten, hoor….” Soms zag je even een zwart/witte flits in en uit gaan, haha! Nu is het zo’n beetje gewoon geworden op wat uitzonderingen na. ’s Middags houdt hij een tijdje siësta om vervolgens weer op stap te gaan. Zelfverzekerd stapt hij door de school. Je ziet hem bijna denken: “Ik ben een gelukkige kater en zo is dat”.