Hemelvaartsdag

Raar vind ik dat zo’n christelijke feestdag hier in ons land geldt als een officiële vrije dag. Raar omdat waarschijnlijk de helft van het land niet meer protestant of katholiek is is  –de juiste feiten weet ik niet, hoor- én we al heel lang scheiding van kerk en staat hebben. Ik vind het best, hoor zo’n vrije dag, daar niet van. Maar waarom kan dat niet ook op 5 mei? Waarom gaan wij dan opeens zo zuinig doen met maar eens in de vijf jaar? Of is dat zelfs niet meer? Nou ja, al kijkend in mijn agenda, vroeg ik mij af of er ook mensen zijn die totaal niet weten waar dat woord vandaan komt. Het woord hemel kent iedereen wel, denk ik. Maar die vaart dan? Ik zou aan een bootje denken, maar een bootje kan weer niet omhoog varen naar de hemel boven ons. Een vliegtuig wel, maar dat noemen we een vlucht. Maar dat lijkt weer op ‘er vandoor gaan’. En wie ‘vaart’ er dan wel hemelwaarts? Jezus, beste lezers. “Maar wie is Jezus?”, zullen sommige mensen vragen. Kijk en daarom is het wel raar zo’n godsdienstige vrije dag. En nu heb ik het nog helemaal niet vanuit moslimstandpunt bekeken. Een rare wereld, dacht ik en plots krabbelde ik een verklarend tekeningetje in mijn (dagboek)agenda.

Zo, dan ga ik nu maar eens een stukje wandelen.

Volgende keer nog een raar onderwerp 

Advertentie

Dé oplossing

Omdat iedereen, – ook op Facebook raadt men mee- intussen razend nieuwsgierig is geworden, zal ik u de oplossing geven. Maar eerst even dit. Wat valt het mij tegen, dat niemand zei, dat het natúúrlijk de toverkunst van Thérèse is. Nou ja, leuk in ieder geval dat u enthousiast meedeed. Ik zal het nu gaan uitleggen: wij zaten aan tafel, Kwaster en ik, om een lunchhapje te nuttigen. En waarom Kwaster nu aan zijn fleece vest zat te frummelen, weet ik niet, maar opeens haalde hij witte draad uit dat fliebertje onder dat dingetje van de ritssluiting. Hij trok verder en er kwam steeds meer en meer wit spul uit. Net wilde hij het maar weggooien tot ik riep: “Nee, niet wegdoen. Daar kunnen we vast iets mee”. Hij keek mij vragend aan en ik pakte mijn camera, hield voorzichtig een heel dun draadje met dat wolkje eraan tegen een witte muur, in de hoop dat niemand dat draadje zou zien en nam een foto. Dat is alles, beste lezers. Teleurgesteld? Nou ja, het was wel een grandioos mysterieuze kiek, vind ik zelf. Misschien wel de allerbeste die ik ooit zal maken. Bijna toverkunst als het ware…

klikklik

P.S. Alleen Eva vertrouwt op mij, zie ik net. Dank je Eva!

Geheimzinnig dingetje

U mag raden, beste lezers. U krijgt een drie keuze vraag. Andere suggesties zijn natuurlijk ook welkom. Na verloop van een tijdje krijgt u een uitgebreide oplossing. Spannend, nietwaar? Hier komt-ie: wat zou dit kunnen zijn?
a. Een toverkunstje van Thérèse?
b. Een binnenshuis bewegend wolkje?
c. Een vliegend watje?
Of … is het geheel iets anders en zo ja, wat dan??

Missie voltooid

Mijn kleindochter Mare had twee verzoeken aan mij. Het eerste was nieuwe kleertjes maken voor haar popje, want… niks om aan te trekken, weet u nog? Het tweede was een beer met een vlinder te haken; had zij bij mij in een boekje zien staan. “Hoeft niet allemaal tegelijk, hoor Oma” zei zij toegeeflijk. “Ik zal eerst wat aan de kleren doen, Mare”, beloofde ik. Maar wat overkwam mij? Ik had er zomaar weinig zin in. Ja, kan gebeuren toch? Maar ik heb er wat op gevonden. Ik heb twee kledingstukjes gemaakt, die voor méér kunnen dienen. Vreselijk slim van mijzelf, haha. Een zwembroekje dat tevens een onderbroekje kan zijn. En –nog slimmer-  een ‘dingetje’ dat een hesje is, maar als je het omdraait een jurkje is. Als je erop zit, is het een plaid en op het hoofdje lijkt het net een zonnehoedje. Ik heb er wat foto’s van gemaakt, zodat u snapt wat ik bedoel.

En toen ik daarmee klaar was, kon ik snel aan het beertje beginnen, wat nu ook al af is. Hahaha  Ziezo!  En omdat het voor Rein (kleinzoon) anders sneu zou zijn, haak ik nu ook een beertje voor hem. Een timmerbeer of een tuinbeer, zo iets.  Dan is hopelijk de hele boel voor zondag gereed. Goed plan, Thé!

Een goed gesprek

Zou ik Boeli te hard beoordeeld hebben? Een heleboel mensen schreven zo iets van: “Brengt hij een cadeautje voor jullie mee en is het nog niet goed!” of: “Het is de natuur…” en dergelijke dingen. Ria (in Zeeland) schreef : “…en misschien was het vogeltje zélf wel naar binnen gevlogen en kon Boeli er eigenlijk niks aan doen”. Ik heb hem dus maar eens aan de tand gevoeld, uh… een gesprekje met hem gevoerd.
“Hoe kwam dat vogeltje binnen, Boeli?” vroeg ik streng.
Hij keek mij op z’n onschuldigst aan en zei: “Ik wee nie; hij was er opeens, door het raam, denk ik. Enne… toen wilde ik hem naar buiten brengen. Ik nam hem voorzichtig in mijn bekje, maar die domoor ontsnapte enne… hij verloor wat veertjes en toen probeerde ik het nog eens, nóg zachter nam ik hem alweer in mijn bekje, maar té zacht, denk ik, want hij vloog alweer op –hahaha, de veertjes stoven in het rond, joh! – enne toen moest ik hem wel steviger pakken, maar misschien was dat weer té stevig, want opeens liettie z’n koppie hangen. Ik porde hem nog een beetje, zo van:  “Hee joh, wakker worden. Je moet gauw naar buiten, hoor. Je moet vast weer op de eitjes gaan zitten. Dan komen er nog veel meer lekkere hapjes, ik bedoel malse uh…schattige vogeltjes uit die eitjes van jou. Kom op, hee!…” maar hij zei niks meer. Echt waar. Helemaal niks. Nog geen tjilpje… *leeft op* Zal ik morgen een nieuw vogeltje voor jullie halen?”
Hij kijkt mij goeiig aan. Enne jawel, zo gezegd, zo gedaan.

Wel potverdorie

Wel ja, die Boeli. Zijn we één dag van huis geweest en wat vinden we als we thuis komen? De hele vloer vol met veertjes. Het raam stond open vanwege het mooie weer en toen wij de huiskamerdeur open deden, waaiden ze allemaal op. Het leek wel een zwarte wolk. Boeli keek ons onschuldig aan, misschien wel trots –wie zal het zeggen?-  en kwam blij miauwend naar ons toe.  “O jee o jee” riepen wij en gingen op zoek naar het slachtoffer. We vonden het beessie al gauw, morsdood. Hield hij zich nu maar bij muizen, maar nee…  Omdat onze Koos op zijn ouwe dag dit niet meer deed, waren wij dit eigenlijk een beetje vergeten. Ja, we wisten wel beter natuurlijk, maar ja … tssssssssssss! Wij zijn ook maar mensen en het is zo gezellig een kat, ja … Ik heb nog een foto van het vogeltje gemaakt; misschien teken ik hem nog wel eens een keer. Wordt hij toch alsnog vereeuwigd, sus ik mijn geweten.

Wij gingen n.l. naar het Zuiden op familiebezoek via de dijk Enkhuizen – Lelystad. Wat een mooie luchten boven het IJsselmeer. Dat wilde ik u ook even laten zien. “Kwaster” zei ik, “ik had fotograaf moeten worden, ik fotografeer mij het rambam maar ja, dan zat ik nu waarschijnlijk zonder werk”.  “Of je was misschien wel wereldberoemd..” sprak Kwaster complimenteus. En zo dagdroomde ik maar wat verder. Het lijkt mij eigenlijk niks, hoor, dat heel erg beroemd zijn. Ik zou vast niet tegen al dat gedoe kunnen. Nee, ik ben best tevreden zo. Lijkt het ú wat?

Tja…

Ik zal u eens vertellen hoe ik de afgelopen vrijdag heb doorgebracht. Ik stond héél vroeg op, waar ik een bloedhekel aan heb, om om 9 uur al bij de nieuwe dokter te zijn. Zij –want het is nu een zij- zit ook in een ander gebouw, dus nu hoefde ik niet meer naar de Watertorens van Nederland te kijken. Die hing n.l. pakweg…  15 jaar of langer als poster bij de ‘oude’ dokter. Hier hing een intrigerende foto van een vrouw die gezeten voor een lange rij jongetjes iets uit een fles zat uit te delen. De jongetjes hingen allemaal scheef om naar het gezicht van het eerste jongetje te kijken, maar hielden hun voeten keurig op hun  plaats. “Wat zou dat voor spul zijn in die fles?” zei ik. “Vast levertraan…brr… “ zei de vrouw die naast mij kwam zitten. Al snel waren wij in een leuk gesprek gewikkeld, tot er een deur openging en de dokter de vrouw opriep omdat het haar beurt was. Ik moest bij de assistente zijn, niet bij de dokter, maar zíj bleef rustig achter haar glazen luikje zitten, terwijl het inmiddels al ruim tien over negen was. Ik zal toch maar eens vragen, dacht ik. Misschien was er een misverstand? IK liep naar het luikje en legde haar mijn vraag voor. Een mooie en vriendelijke vrouw tussen haakjes. “Oren doen wij altijd ’s middags, wat was uw naam, Aarts, ja hier staat het tien over één”.  “Nou dan kom ik vanmiddag weer terug”, zei ik dapper. Mijn oren moesten namelijk uitgespoten of doorgespoten worden, iets waar ik erg tegen opzag omdat ik dat nooit meegemaakt had. Dus op naar huis, daar zitten zenuwen en daar was ik weer om 13.10 u. Nou, beste lezers, het viel allemaal reuze mee. En inderdaad, het is een heel leuke, meelevende en geduldige assistente. Als de nieuwe dokter ook zo is, boffen wij. Daarna ben ik opgelucht nog een uitgebreide wandeling gaan maken, want het was prachtig weer. Maar wat een stommiteit weer, hè? Gewoon verkeerd in de agenda geschreven. Tja…

Boeli vindt er iets op

Onze Boeli staat nooit voor het probleem: wat zullen we vandaag weer eten? De dierenarts van het asiel heeft hem namelijk op een dieet gezet van Dentalbrokken omdat hij wat rood tandvlees had. Hij mag er niks anders bijhebben. Dus ja, wat doe je dan als braaf mens én kattenliefhebber? Je houdt je keurig aan die regels. Wij vinden het wel eens sneu, hoor. Het lijken potjandorie wel hondenbrokken, zo groot. Hij moet er ook hard op bijten maar dat zal de bedoeling ook zijn. Hij eet er gretig van, dus wij zijn gewoon zeurkousen eigenlijk. Toch heeft Boeli er wat op gevonden om zijn dieet wat te verrijken, want verandering van spijs doet eten, dat weet iedereen, dus ook een schrandere zelfredzame kat als onze Boelemans. Gisteravond heeft hij zijn eerste zelfgevangen muis genuttigd ! Ja, bij ons dan, hè? Van zijn vroegere adres weet ik dat niet. Ik zat in de kamer nog wat te lezen en ja hoor, daar kwam hij triomfantelijk binnen met zijn buit. De muis was morsdood, dus ik liet het maar even. Boeli gaf hem een lel, het slachtoffertje gleed razendsnel over onze gladde vloerbedekking en Boeli sprong er enthousiast achteraan. Dat ging zo een tijdje door. Naar zijn brokken taalde hij niet. Ik ging nog even wat doen op de computer en toen ik terugkwam, zag ik een restantje muis en een likkebaardende Boeli. Dat had gesmaakt, hoorde ik hem  zeggen.

Familiedag organiseren

Dat is namelijk waar wij (Kwaster en ik) onlangs druk mee waren, een familiedag organiseren.  U denkt misschien dat zo’n gebeuren zo gepiept is, maar voor ons is dit de eerste keer. De familie van Kwaster doet dit al jaren ,maar wij, de Aartsen  zijn pas onlangs ‘weesjes’ geworden. Een al wat oudere wezen, maar toch. In december afgelopen jaar is onze moeder (en schoonmoeder, oma én overoma) overleden tot ons groot verdriet. Wij hebben haar moeten beloven dat wij minstens één keer per jaar met elkaar zouden gaan eten, want zij was namelijk bang dat zonder haar zorgen de familie jammerlijk uiteen zou vallen. Dat was nog eens een moeder, hè? Ook heeft zij een spaarpotje aangelegd speciaal voor dit doel. Dus wij moeten wel, graag of niet, want moeders wil is wet. Gelukkig willen wij wel, dat is het punt helemaal niet. Lastig was waarheen, wat te doen buiten het eten om én een gezellige gelegenheid te vinden, waar wij niet alleen smakelijk kunnen eten, maar ook met wat privacy erbij. Maar het is ons gelukt, mooi zo! Wij zijn zelf op wat adressen gaan kijken, want die foto’s zeggen ook niet alles en we hebben wat gevonden. Het wordt… *tromgeroffel*… Rhenen. Dit heeft namelijk diverse voordelen. Het ligt voor iedereen centraal, er is een dierentuin, Ouwehands Dierenpark én er zijn mooie bossen voor wie liever de rust zoekt. Er zijn nog een paar mensen van wie wij nog niet weten of zij zullen komen, maar de meerderheid zal van de partij zijn. Voorlopig kan Mama tevreden zijn, denk ik. Als zij hierboven met hulp van wat heiligen voor mooi weer zorgt, dan zullen wij heel de dag extra lief zijn voor elkaar. O ja, de eetgelegenheid verklap ik pas erna. Uiteindelijk weten wij dan pas wat meer.

*piepstemmetje* als alles nu maar goed verloopt… *dappere stem* vast wel, waarom niet?
Dit is Artis, maar dat doet er niet toe.

Expositie Anne van de Pals

Gisteren zijn Kwaster en ik naar de opening van de expositie van Anne van de Pals geweest. Wij hadden al vaker werk van haar gezien, al was dat wat langer geleden. Des te meer reden om te gaan kijken wat zij nu maakt. Ik kan u niet veel van haar werk laten zien, want veel zat achter glas en is moeilijk te fotograferen. Ik geef u wel haar webpagina: www.annevandepals.nl  of klik hier Wat mij zo in haar werk boeit, is dat zij –ogenschijnlijk- maar wat experimenteert met van alles wat haar onder handen komt.  Zij werkt met papier, maar ook met textiel, zij krabt weg en gebruikt het geschraapte erbij, zij maakt foto’s of gebruikt delen van foto’s, zij knipt figuren uit en maakt die soms ruimtelijk door bijvoorbeeld armen en benen uit te laten steken en nog veel meer. En nu ik net een grote pagina van haar werk ontdek, (kijk bij klik hier) zie ik opeens toch een groot verband, een boeiende eenheid in al haar werk. Wat op deze tentoonstelling te zien is, is eigenlijk maar een klein stukje Anne, maar daarom een goede kennismaking wellicht. De tentoonstelling duurt nog t/m 8 juni en is in galerie Han Sterk, Klooster 3, 1601 NW Enkhuizen. Dagelijks geopend van 12.00 – 17.00 uur, behalve maandag en dinsdag.

Geanimeerde opening. Anne midden met roze vestje.