“Natuurlijk kan je wél wat schrijven. Je kletst onzin, Thé. Je moet als er niks gebeurt, gewoon beter onthouden wat er zoal door je hersenpan heengaat. Of je laat je fantasie aan het woord…”
Hoorde u dat ook? Het was de stem van mijn geweten. Af en toe spreekt die mij streng toe. Altijd als ik er niet op verdacht ben; ik schrik mij dan een bult, hee! Bovendien … áls ik dan mijn fantasie laat stromen, dan zegt die: “Niet zo overdrijven, Theresia!” En wat er allemaal door mijn hoofd gaat op een dag, dat kan ik niet allemaal onthouden.
Maar goed, ik zal een poging doen. Gisteren namelijk keek ik naar een programma waarin een Nederlandse jongen een Mexicaans meisje naar hier haalde. Ik viel er midden in, dus wat er daarvoor allemaal gebeurd was met die twee, dat weet ik niet. Maar goed, zij trouwden, in Mexico nog en daarna kwamen zij samen naar hier. Met de bedoeling er het beste van te maken. Je zag het meisje ontzettend haar best doen, omdat zij zielsveel van haar man hield. Maar NIET van Nederland, hoe zij ook probeerde. Zij zag een bloemencorso en haar vent vroeg of zij ervan genoot. “Tja, het is wel mooi, hoor, maar … de mensen hier maken er geen feest van, zij staan stokstijf te kijken en dansen niet eens, ze zijn niet vrolijk, misschien kunnen zij niet feesten”. En zo waren er zo veel dingen, het eten, het weer. Zij miste haar familie, voelde zich alleen tussen al die Nederlandse familieleden, die over haar hoofd heen met elkaar kletsten in hún taal. En zij deed krampachtig haar best, het arme kind.
En terwijl ik medelijden met haar had, ging er door mijn hoofd: “Waarom is er zoveel verschil tussen ‘ons soort mensen’ en Mexicanen of Surinamers? Ik geef maar een voorbeeldje. Waar zou dat toch aan liggen? Alleen omdat daar de zon meer schijnt? Of zijn wij door Luther of Calvijn zo stijf geworden? Of … moeten wij meer pepers in ons eten doen? Of … wat zou dat toch zijn, lieve lezers? Wie iets weet, mag het zeggen. Graag zelfs.
Thérèse Aarts 