Het Kattenkabinet

In het kader van wekelijks een vrije dag voor mij, ging ik gisteren gezellig in mijn dooie eendje uh eentje naar Amsterdam. Op naar het Kattenkabinet aan de Herengracht 497, te bereiken met tramlijn 16 of 24, kijk dan hoeft u dat al vast niet meer op te zoeken. Service van Thé, altijd meegenomen. Voor wie van katten houdt zo als ik, is dit wel een belevenis. Op de 1^e etage zijn de fraaie stijlkamers en de gangen geheel ‘rücksichtslos’ volgepropt met kattenafbeeldingen, schilderijen, tekeningen, etsen, bronzen beelden en beeldjes, affiches en nog veel meer.

Van heel modern tot zeer oud,  namelijk een kattenmummie uit Egypte. Kan het nóg ouder? Maar hun grote trots is, lijkt mij, een echte Rembrandt en …een heuse Picasso. Er hangt dan plotseling een bordje in de vorm van een poes en daar staat op met een pijl : Rembrandt. Of natuurlijk: Picasso. Verdere namen ontbreken vaak of ik zag het over het hoofd. Misschien zou het ook verstandig zijn een klein toneelkijkertje bij je te hebben omdat sommige schilderijen héél hoog hangen en soms ook nog met glas ervoor en dat spiegelt zo lekker. Maar aan de andere kant is dit juist de charme van het Kattenkabinet. Er staan ook overal antieke stoelen en bankjes, waar geen bordje op staat dat het zitten daarop verboden is. Als je geluk hebt en dat had ik natuurlijk, kan je ook een echte kat zien liggen of meerdere. Gewoon op een antieke bank of stoel. “Een kat, een echte kat..” schijnen soms bezoekers te roepen alsof zij nooit eerder een echte gezien hadden

Tot mijn plezier zag ik ook op een lage kast een heleboel briefjes en tekeningen liggen van kinderen uit allerlei landen. Ik héb foto’s gemaakt, maar door de tamelijk donkere kamers, wel met spotjes op de kunstwerken, was het moeilijk fotograferen, te meer daar flitsen wel verboden was. Nou ja, u krijgt toch een indruk. Het is beslist de moeite, hoor.

klik op foto’s voor groter

Advertenties

Grote opruiming

Al dagen zijn we bezig. Hoe is het in godsnaam mogelijk … pardon Joost mag het weten hoe een zoldertje zo vol komt. En waren het nu maar leuke dingen, nee, het is alleen maar troep. Ik schaam mij om het te zeggen, maar het móét gezegd: wij bewaren ALLES, zo is nu duidelijk gebleken. Nu … uh…alles is wel een groot woord, maar toch wel heel veel. Daar komt nog bij *alweer schaam schaam*  dat wij net als Dorus twee motten op bezoek gekregen hebben, die daar een serie feestmaaltijden aangericht hebben in een zak met ongesponnen schapenwol. U begrijpt wat een lekkernij dat is voor motten die in een acrylwereld zijn opgegroeid. Van gekkigheid namen ze soms een hapje uit een ander ‘iets’, iets wat nu onherkenbaar geworden is, zodat wij nooit te weten zullen komen wat dat’ iets’ ooit geweest is. En door die overheerlijke en voedzame wolhappen ging het ook heel goed met nageslacht krijgen gezien al die dode vleugeltjes die wij vonden. Want kennelijk is er in dat mottenparadijs toch eens een ramp gebeurd, zo’n grote ramp dat er geen mot dat overleefd heeft of geen twee in elk geval, geen paartje zogezegd. In ieder geval zal ik een monumentje voor hen breien, ter nagedachtenis.

Hoe doen wij dit alles, hoe pakken wij dit aan en voor wie of wat doen wij dit? Wij DOEN het zo: wij brengen geleidelijk alles naar beneden en maken daar drie afdelingen. Eén voor gewoon naar ‘het stort’ zoals men dat in Vlaanderen zegt, één waar naar wij hopen de Kringloopwinkel enorm blij mee zal zijn en één wat wij toch willen bewaren. Nee, vergissing, er is ook een stapel van twijfelgevallen en dat is de moeilijkste natuurlijk a. omdat wij het niet weten, b. omdat het aan ons hart gaat nog goede dingen weg te gooien c. omdat wij tot het genre ‘bewaarderige eekhoorns’ horen (Wieneke) en nee, dat is geen slechte eigenschap, nou ja, een beetje wel, maar het heeft OOK zijn goede kanten. En ‘voor wie of wat’ doen wij dit? Om er een fatsoenlijke en gezellige logeerkamer van te maken.  Dat is het plan. Maar eerst moet ALLES leeg en daar zijn we nog niet mee klaar. Dus als ik niet veel schrijf, *kuch kuch hááát…sjie* dan weet u wat ik aan het doen ben.

Museum De Fundatie

Om er even lekker tussenuit te zijn, reden wij gisteren in een opwelling naar Zwolle. Kwaster wilde al veel langer de Fundatie zien. Het was eerst het Paleis van Justitie –heb ik mij laten vertellen- en nu met een grote koepel erop en van binnen gerenoveerd is het een mooi museum voor moderne kunt. Al met al hadden wij een gezellige en interessante dag. De tentoonstelling ‘Van van Gogh tot Cremer’ was nog in opbouw en verboden gebied maar verder was er veel te zien.

Ze hebben een interessante vaste collectie. Van allerlei bekende kunstenaars is er wel wat. Schilderijen maar ook etsen, tekeningen en beelden..

 Er was een uitgebreide beeldententoonstellingen van Lotta Blokkers, verspreid over twee verdiepingen. Het zijn levensgrote zeer knap geboetseerde bronzen beelden van allerlei mensfiguren. Er zit een uitgebreid verhaal aan vast, maar ik laat u alleen wat foto’s zien. Er waren portretten van één familie, geschilderd door Gerard Ten Borgh en leerlingen. Het gebeurt maar zelden dat die portretten bij elkaar blijven maar dat was hier wel het geval. Ook heel interessant om dit te zien.

Recht onder de Koepel heb je een prachtig uitzicht over Zwolle. Onder het genot van een kopje koffie met een taartje konden wij alle kanten uitkijken. Leuk, hoor. En zo gingen wij weer helemaal tevreden op huis aan. Het is niet eens zo ver voor ons. We gaan er vast nog wel eens heen. Misschien als ze klaar zijn op de verboden etage; lijkt mij ook heel boeiend.

klik op foto’s voor groter