Een zondagse wandeling

Daarnet heb ik een heerlijke wandeling gemaakt met zoon Martijn. De wind is gaan liggen en daarom was het veel aangenamer. Afgelopen vrijdag wandelde ik ook en er stond toch een koude wind. Gelukkig had ik een das om en kon die goed gebruiken. Ik zette mijn capuchon op en bond die das eromheen. Toch was het nog bitter koud. Maar dat alles was nu niet meer nodig. Wat een invloed heeft zo’n wind toch. Het zal wel Oostenwind geweest zijn. Enfin, we deden een gezellig rondje, we kletsten wat, we zagen een grote paddenstoel, we lachten, we maakten wat foto’s en kwamen lekker opgefrist weer thuis. En dat was dat voor vandaag.

Advertentie

Voor Menno en Lies

Hierbij wilde ik jullie nog even heel hartelijk bedanken voor al die zalige heerlijkheden die jullie voor ons klaargemaakt hadden. Een soepje van paddenstoelen met stukjes zalm, die benaming alleen al, lieve mensen. En al het lekkers wat daarna kwam, ik durf het niet op te noemen, want misschien maak ik dan wel fouten, maar het was allemaal zeer exquis, dat weet ik wel. Omdat ik nu lid ben van een clubje ‘Schets je dag’ bij Facebook, zend ik jullie ook maar dit tekeningetje. Een vrije interpretatie van een ontzettend gezellige avond.

Vervolg expo

En wat mij ook zo opviel daar, was dat er zo’n beschaafde stemming heerste. Er werd niet geroepen of geschreeuwd, nee men fluisterde haast. Men was enigszins artistiek gekleed, maar niet al te nadrukkelijk. De kinderen deden keurig wat van hen verwacht werd, ze tekenden en deden dat ook geconcentreerd en in stilte.

Af en toe klonk er muziek vanuit het nagebouwde atelier. Dat had een bezoeker dan aangezet, maar dat mocht ook. Men werd zelfs vriendelijk verzocht dat even te doen. Eigenlijk een weldaad als je uit Bovenkarspel hier arriveert. In West-Friesland praten de meeste mensen zo luid, dat het bijna roepen wordt. Nee, hier was alles rustig, keurig, belangstellend, mooi gekleed, helemaal niets op aan te merken. ZO KAN HET DUS OOK. Sorry, ik maakte mij even kwaad, omdat men dat allemaal wil inperken en weg wil bezuinigen. *pruttelt nog wat na: “Hobby’s van links…”

Bergen/Bergen a.Z.

Gisteren zondag zijn we naar Bergen aan Zee geweest. Wij bezochten daar een pracht van een tentoonstelling over en mét Lucebert, zou ik haast zeggen. Zijn atelier was daar compleet nagebouwd, met stapels tekeningen, een heleboel schilderijen, een rek met pijpen, persoonlijke bezittingen, tubes verf, krijtjes, rommel en overal asbakken barstensvol met peuken. Het leek wel of hij even een boodschapje was gaan doen en ieder moment weer terug kon komen. Wat heeft die man hard gewerkt ook!

Ook bijzonder was dat er een lange tafel stond met banken met tekenblokken, potloden en viltstiften. Groot en klein mocht een tekening maken als men wilde en zelfs –ja echt- mocht men wat op een muur schrijven of tekenen. Ik zal u wat foto’s laten zien, want dat allemaal te beschrijven is mij te moeilijk.

Daarna gingen we nog even naar de zee kijken natuurlijk. We reden door een prachtig herfstbos en klommen naar boven en daalden toen weer af naar het strand. Het was mooi rustig weer. De golfjes kabbelden wat, de mensen deden een wandeling, de honden renden er vrolijk op los en er kwamen paarden aan. Allemaal heel mooi om te zien. Maar wat vond ik nu het allermooiste? Er liep een piepklein vogeltje, steeds hard voor de golven uit, met die piepkleine pootjes. Zonder echt om te kijken rende hij precies op tijd voor de golfjes uit. Het was zo’n leuk gezicht. Hans denkt dat het de kleine strandplevier is, toen hij het thuis opzocht. Ik had dit leuke beestje in ieder geval nog nooit gezien.

Klik op foto’s voor groter

De schatkamer van Sint

We blijven gewoon nog even in de sinterklaassfeer Vandaag ben ik namelijk naar het Museum van de 20^e eeuw geweest in Hoorn, want daar is dit jaar de schatkamer van Sint Nicolaas. Ik ging expres op Woensdag daar het mij leuk leek ervan te genieten met heel veel kinderen erbij. Ik had de trein al tijdig om op de weg erheen –een knap end lopen, hoor- langs een wolwinkel te gaan en langs een boekenzaak en zo gezellig om mij heen kijkend tenslotte bij het museum uit te komen.

Aan de kassa vroeg men wat ik wilde zien, waar ik voor kwam. “Voor Sinterklaas zijn schatkamer”, zei ik beleefd. “O nee, u bent toch geen kind meer, gaat u maar kijken naar al die dingen van vroeger…” Ik protesteerde dat ik dat al gezien had en juist voor Sinterklaas kwam. “Bovendien ben ik een Oma” zei ik en keek triomfantelijk.  Men keek al minder streng en tenslotte zei een vriendelijke meneer: “Vooruit dan maar. Een oma is wat anders en het is nog helemaal niet druk vandaag. Belooft u wél niet op het dak te gaan, dat is te gevaarlijk voor oudere dames?”. Goed, ik beloofde het.

En wat was het daar leuk. Er waren heel veel boeken, foto’s en  prentbriefkaarten over de Sint en Zwarte Piet. Ik zag zelfs op één foto prinses Marijke en de Sint en zij was het, hoor, want ik herkende koningin Juliana achter haar. Tja, Marijke werd later Christina en Juliana was toen koningin in plaats van Maxima, maar goed, dat is minder belangrijk. Er was ook een ‘pakjesinpakmachine’, handig hè? En je kon via een dakje een pakje in de schoorsteen gooien om ‘het Pietengevoel’ te krijgen. Zo’n klein dakje zal die meneer toch niet bedoeld hebben? Ik wilde dat ook wel eens doen, een pakje gooien. En… je kon met chocoladeletters woorden maken; eigenlijk waren ze van hout gelukkig maar want anders had ik de hele tentoonstelling onder de chocola gesmeerd. Dat moeten we niet hebben natuurlijk. En waren er veel kinderen? Eéntje maar!  Nou ja, het was toch heel gezellig en leerzaam. Ik heb nog een boekje gekocht in de museumwinkel, waarin alles staat over ‘hoe wij vroeger Sinterklaas vierden’. Ja, toen had men nog niet van discriminatie gehoord en al helemaal niet van racisme. Het was er wel, maar men zag het niet op die manier. Haha, toen ging de roe over een stout kind heen –nu ook niet meer- of nog erger, men ging mee in de zak naar Spanje, oejoei. Maar zoals men zegt: andere tijden, nietwaar? Nou, ik ga eens kijken of ik nog wat foto’s heb die gelukt zijn, want flitsen mag bijna nooit in een museum. Dag beste lezers.

Klik op foto’s voor groter

In Bovenkarspel alles rustig

Gisteren kwam hier in ons dorp de Sint met zijn gevolg aan. Het is altijd een enthousiaste, echt dorpse stoet. Het viel mij wel op dat alles gewoon als andere jaren was, alsof men van geen Pietendiscussie* gehoord had. Ze waren pikzwart, hadden knalrode lippen en ook nog koperen ringen in hun oren. Ze waren wel voorzien van paraplu’s, maar dat was omdat het regende en het blééf regenen.

Wél hadden wij minstens twee vrouwelijke Pietjes, eentje met roze strikjes in het haar en eentje met veelkleurige. Ik vroeg gauw of ik een foto mocht maken en ja, dat mocht.

Verder was de tocht bijna hetzelfde als ieder jaar, behalve dat er één fanfare minder in de tocht liep, geloof ik. Alleen is het rare maar ook dat is ieder jaar dat de stoet eerst van links komt, van de Broekerhaven en dan na een hele tijd komt de stoet ietwat uiteengevallen van rechts weer terug, maar ook dat gebeurt ieder jaar tot onze lol. Omdat mijn eerste foto’s veelal bewogen waren wegens het grote tempo van de optocht, waarschijnlijk vanwege de regen, heb ik de tweede keer toch maar weer een film gemaakt. En weer war foto’s. Nu ging het meeste rustiger aan. Wéér zwaaide ik naar Sinterklaas en naar allerlei andere brave mensen en zo gebeurde het dat ik van allerlei Pieten handenvol lekkers kreeg, tot groot vermaak van Hans en zoon Martijn. De laatste hield mij nog een paar keer voor de gek door luidkeels te roepen: “Mam, daar komen ze weer!” En ik zal u zeggen, dat het mij niets verbaasd zou hebben. Het was weer ouderwets genieten voor mij.

*Even voor de duidelijkheid: Ik zelf vind de ‘zwarte pietendiscussie’ geen onzin. Als er veel bruine mensen zijn, die zich dat echt aantrekken, dat racistisch vinden, zou ik het logisch vinden dat er geleidelijk iets anders voor in de plaats komt, bijvoorbeeld veelkleurige pieten, bonte Pieten dus. Ik noem maar wat.

Klikken op foto’s voor groter.

Een nieuwe kijk op foto’s

Sinds wij een groepje vormen dat zich bezig houdt met zwart-wit foto’s, ben ik langzaam heel anders gaan kijken. “Ik ben een kleurenmens, Willem…”, zei ik laatst tegen mijn zwager, naar aanleiding van de vraag om vijf keer een zwart-wit foto op FB te plaatsen. Inmiddels, langzaam maar toch, begint het mij meer en meer te interesseren. Zo zeer zelfs, dat ik opeens dacht, toen ik wat kleurenfoto’s zat te bekijken: “Hè, eigenlijk wel een beetje ordinair eigenlijk,  al die kleuren…” . Ja echt, dat dacht ik.  Ik moet er nu wel om lachen. Ik ben een mens van uitersten, altijd geweest, daar ben ik inmiddels wel achter. Ik vind het helemaal niet erg. Zo verras je jezelf eens en misschien jullie ook wel?

H

Herfst in de Hoofdstraat, heet deze.

 

Ik blijf wandelen…

…Ja het is ook zo mooi weer!!  Ik ben helemaal van mening veranderd wat de herfst betreft. Hij is prachtig, ik kan niet anders zeggen. De bladeren zijn geweldig mooi van tint, er bloeien nog heel wat bloemen ook, tenminste bij ons. De zon schijnt aan een wolkeloze hemel. Ik zou bijna gaan zingen van “Het gras is groen, de lucht is blauw, ik denk dat ‘k hier mijn tentje bouw, een twee opgelet, fluks de tent hier neergezet” (Herman van Veen, lang geleden).

 Ik liep dit keer langs de Hoofdstraat naar Enkhuizen. En wat zag ik allemaal? O.a. dan hè, want ik zag natuurlijk zo veel, meer dan ik op kan schrijven. Ik zal het even opsommen: een pracht van een boom, kippen in een renntje, honden. Mooie bladeren, heel veel, een pedicure met een mooie gevelsteen, foeilelijke tuinbeelden maar ja, ik was in een goede bui en onze pianostemmer met een humeurige Beethoven (Kom op Ludwig!) en een poezenmetronoom en daar was weer de bekende torenklok met een haantje er bovenop, dat schitterde in de zon. Van mij mag het zo blijven, heerlijk!

Klik op foto’s voor groter

Een mooie wandeling

Wat een weertje vandaag, hela hola falderaldera! Een beetje fris, maar toch nog 12 gr. zag ik bij de drukkerij hier aan de overkant. Maar wel een prachtig blauwe lucht met lieve schapenwolkjes. Kijk, dat mag ik graag zien en dan neem ik november wel voor lief. Het kan dus best: dat mooie weer nu nog. Het is te hopen voor Sinterklaas dat hij het a.s. zondag ook zo treft als hij bij ons in de haven arriveert. Wat men hier doet met de Pieten daar heb ik nog niets van gelezen. Enfin, we zullen zien.

Nog even dit:  Boeli heeft zich van zijn beste kant laten zien toen wij weg waren. De vriendin die hem verzorgde had een briefje in de bus gedaan, waarop stond: ”Leuke poes! Groetjes Ankie.”

En tenslotte nog dit: ik heb een prachtig boek gelezen op aanraden van mijn zus. Het is van Tom Lanoye: Sprakeloos. Ik heb het in drie dagen gelezen en het is best een dikke pil. Dat zegt genoeg, denk ik zo.  Een aanrader dus. En dat bloemrijke Vlaams, o heerlijk!

Een 80 jarige

Dit weekend zijn wij naar Ootmarsum gereden op uitnodiging van Hans zijn oudste zus (en mijn schoonzus dus) om daar haar 80^e verjaardag te komen vieren. Met de hele familie. En Hans heeft een echt GROTE familie, want hij komt uit een gezin met 11 kinderen. Toen ik met hem trouwde, kreeg ik in één klap 8 schoonzusjes en 2 zwagers. Nee, eigenlijk niet, want de schoonzusjes trouwden en hun mannen werden ook al mijn zwagers en de zwagers trouwden en zo kreeg ik nog meer schoonzusjes. En daarna natuurlijk hun kinderen die trouwden en ook weer kinderen kregen. Het is niet te overzien, maar wat een rijkdom, niet waar?

Enfin, om kort te gaan, de broers en zussen met hun eventuele partners kregen van haar deze geweldige uitnodiging: een gezellige middag met koffie/taart en een glaasje, een heerlijk diner, lekker blijven slapen en een gezamenlijk ontbijt, dit alles in een gemoedelijk hotel ‘Het wapen van Ootmarsum’.  Mijn schoonzusje Jeanine kent dit hotel en de mensen goed, omdat zij er al drie jaar samen met haar man de Kerstdagen en Oud en Nieuw heeft doorgebracht. En dit leek haar dé plek om haar verjaardag te vieren. En dat was het ook. Bovendien hadden we er nog mooi weer op ook, zodat de lange reis opgefleurd werd door de mooie herfstkleuren en een strakblauwe hemel.

(Lieve Jeanine, mocht je dit lezen, alsnog wederom heel hartelijk bedankt.)