De échte wilde dieren

Vergeet die niet, de wilde dieren in Artis. De echte wilde, bedoel ik. Die welke helemaal van niemand zijn, dus niet van Artis. Dus ook niet van mij, een lid van Artis (Natura Magistra) *klopt zich trots op de borst*. “Hè, wa’s dâ nou? Hoe ken dat? Is u een tikje geschift geraakt soms? Hoe bedoellu?”,  zult u allicht zeggen  of iets in die geest. Nee, helemaal niet. Wacht, ik leg het uit. Wat mijn aandacht ook trok, was dat er zo veel eenden waren die net deden alsof zij in de vijver hoorden. Alsof ooit een directeur gezegd heeft:  “Zeg oppassers, kopen jullie eerst maar eens een paar van die oer-Hollandse eenden”.

En die meeuwen … zij staan trots op of bij de Apenrots alsof het hun territorium is. De apen letten er niet eens meer op.

Maar vooral de reigers die zijn nog het arrogantst. Zij hebben talrijke nesten in de fraaie bomen. Overigens wel een mooi gezicht. Zij loeren bij de pinguïns en de Jan van Genten of er al visjes gegooid worden en staan in afwachting trots op één poot neutraal voor zich uit te kijken of zij een nieuwe soort zijn in dat verblijf. Ik zag er ook eentje sierlijk en trots op een boomtak zitten. Hij keek naar die prachtige pelikanen, zachtjes zeggend:  “Zie je wel, ze komen voor mij. Ze maken een foto van me voor thuis”. De pelikanen trekken zich er niets van aan en zwemmen rustig verder. Ze zijn net uitgebreid op de foto geweest en denken: “Laat ‘m maar kletsen…”. Ik zag ook musjes en dat deed mij goed. Je kunt wel lezen dat het weer wat beter met ze gaat, maar ik wil het dan graag zelf zien.

Enfin, u snapt nu wat ik bedoel met de echte wilde dieren, want deze vogels zijn namelijk van niemand, begrijpt u wel?

klik op foto’s voor groter

Een dagje Artis

Gisteren zou het één dag tamelijk  mooi weer worden, volgens een weerman (of vrouw?) Daarna zou het gaan regenen en sneeuwen. Dus ik besloot dan ook om maar meteen die dag te pakken om naar Artis te gaan. En hoera, het kwam nog uit ook. Ik heb geen spatje regen gehad. Af en toe scheen de zon. Het was een prettig aandoende temperatuur na al die kou die we gehad hebben. En … ik ben nu ook lid van Artis. Je hebt geen abonnement maar je bent lid. Mooi hè? Op de brief staat:  Met uw lidmaatschap draagt u bij aan de natuureducatie, onze  natuurbehoudprojecten, de verzorging van de dieren en planten en de instandhouding van het monumentale park.  Doe ik nog een goede daad ook. “Is het niet saai, als je er nu al weer komt?”, zult u misschien vragen. “Nee. Integendeel, beste lezers”, zal ik dan antwoorden. Een voorbeeldje.  Ik kwam bij de grote vijver en de vorige keer lagen alle pelikanen daar tegen een muur maar wat te kleumen. En nu? Zij stonden vlakbij en hadden het vreselijk druk met hun veren eens een grote beurt te geven. Zodoende kon ik heel wat foto’s van ze maken.

Vorige keer was ik ook niet aan het aquarium toe gekomen. “Mam, het aquarium overgeslagen?!?”, riepen onze jongens verontwaardigd. Dat zou mij dus geen tweede keer gebeuren, nam ik mij voor. En zo zag ik niet alleen de vissen en koralen etc. maar ik kwam ook in allerlei andere afdelingen. Ik zag oude affiches van Artis, een allereerste pet gedragen door een toenmalige oppasser, schelpen in een prachtige kast, werk van beroemde tekenaars en daarbij werk van kinderen en volwassenen die daar een cursus kunnen volgen, opgezette dieren en nog veel meer. Even was ik bang daar nooit meer uit te komen, maar opeens was ik toch weer op bekend gebied, bij een romantisch beeld van een waterschenkende dame. Om kort te gaan, ik heb wederom erg genoten. O ja, ik  had ook een klein tekenblokje meegenomen, maar om nu stil te gaan zitten was het nog net even te koud. Misschien de volgende keer? Wie weet?

klikklik voor groter

Schrijver ontdekt

Afgelopen weekend kreeg ik van jongste zoon een heel leuk boekje cadeau van een schrijver die ik nog helemaal niet kende. U misschien wel, maar ik dacht het toch maar even door te geven. Is hij namelijk voor u evenmin bekend, kunt u er misschien ook zo van genieten.  Ik heb het nog niet uit, maar ik weet nu al wel, dat het een plezier is om te lezen. Ik kreeg ‘Eekhrn zkt eekhrn’  van David Sedaris. De oorspronkelijke titel is: ‘Squirrrel Seeks Chipmunk’.  De illustraties zijn van Ian Falconer, ook zeer de moeite waard. Volgens zoonlief is het goed vertaald, wat  bij deze schrijver nauw luistert.  Hij heeft nog meer boeken geschreven. Dus in theorie kan ik even vooruit –altijd een geruststellend idee-  en u misschien ook?

klik klik

Briefjes schrijven

Het is al even geleden dat dit gebeurde, maar ik vind het leuk u dit alsnog te laten zien.  Het ging over een boete die wij opgelegd kregen van Post.nl. die volgens Kwaster (Hans) niet terecht was. Nu kan je dit soort kleine ergernissen over je kant laten gaan, maar niet Kwaster. “Ga je een brief schrijven?” vroeg ik verheugd, want ik zag het aan zijn gezicht. Hij kan dat namelijk zo fijntjes. Hier komt het.

Beste medewerker, Vandaag vond ik in mijn brievenbus een kaart van Postnl met een te betalen bedrag van € 1,92 voor verschuldigde portokosten. Het bleek om een poststuk te gaan dat de dag ervoor bij mij was bezorgd: een kerst- en nieuwjaarswens van een bevriende collega. Het kaartje in gesloten enveloppe is gefrankeerd met een decemberzegel en afgestempeld op 6 januari 2015. Volgens de informatie op het velletje zegels “t/m 6 januari” was dat dus voldoende gefrankeerd. Waarom zou ik dan nog”€ 1,92 moeten betalen. Ik weet dat het bedrijf het moeilijk heeft, maar het moet niet zo zijn dat er vrijwillige bijdragen worden gevraagd aan willekeurige klanten. Het betreft het poststuk met de codeD03.150106.003973. In afwachting van uw antwoord verblijf ik hoogachtend, H.C.de Vries Hoofdstraat 201 …..

Het is allemaal goed gekomen. Het is in ‘der minne’ geschikt. Maar ik ben zo benieuwd of die iemand die op de klachtenafdeling werkt, niet bij het lezen een glimlach op zijn gezicht kreeg.  Ja, ik zie zo maar een meneer voor mij, maar het kan natuurlijk even goed een vrouw zijn.

Duimen voor mooi weer

Weet u nog, dat ik pas jarig was? Afgelopen zaterdag gingen we naar de verjaardag van Mare en tot mijn verrassing kreeg ik ook nog cadeautjes. Het eerste was een mooie uitgave van ‘Le Petit prince’ (Antonie de Saint- Exupéry) met aquarellen van de schrijver. Nu zit ik iedere  avond zielsgelukkig het boek weer eens te herlezen, maar nu met meer en kleurige illustraties. Het blijft een geweldig boekje. Ik ben zo benieuwd of u het ook gelezen hebt. En …?

Het tweede cadeau  is een jaarabonnement op Artis. Daar ben ik geweldig blij mee. Ik kom daar graag niet alleen vanwege de dieren maar ook vanwege de planten, de sfeer en de grote en kleine mensen. Alleen heb ik nog een wens: wat mooier weer. Tot nog toe regende het en stormde het, ging de wind even liggen maar bleef het gieten en dan begon de storm weer van voren af aan. En ik wil zo graag naar Artis, dat begrijpt u wel natuurlijk? En daar wil ik dus graag wat beter weer voor. Het hoeft heus niet zo mooi te zijn, maar een beetje fatsoenlijk weer. Duimt u mee misschien?

Een verhaaltje voor het slapen gaan.

Er waren eens twee leuke vogeltjes. Ze waren allebei precies hetzelfde. Nou ja, bijna dan, zal ik maar voor de zekerheid zeggen. Want ik zie het verschil namelijk niet. Jullie wel? Maar goed, ze zaten laatst weer eens dicht tegen elkaar  te bibberen en te rillen, want het regende, het was kil en het woei ook nog eens heel hard. Het stormde eigenlijk al dagen en ook nachten.  Af en toe als er een harde windvlaag kwam, werden ze zomaar een eind weggeblazen, als een veertje. Het was nog goed dat ze steeds gauw de pootjes ineen geslagen hadden, want anders waren ze elkaar al lang kwijt geraakt. “Pietje”, zei het vrouwtje, “ik kán niet meer. Ik word er zo moe van… en ik heb me al overal gestoten, aan bomen en takken en …  “Ach Mientje meisje, ik ook, zelfs aan een grote lantaarnpaal. En niets gaat voor ons opzij. Straks waaien we nog tegen een kat aan, dan zijn we er geweest, zeg maar”.

Mientje keek zorgelijk en ging als ze weer even stil zaten, zwaar zitten denken. Na een tijdje  kreeg zij plotseling een idee. Zij stootte met haar vleugel tegen die van Pietje aan en zei: “Pietje, kunnen wij ook geen trekvogels worden? Met wind mee hard vliegen en maar zien waar we uitkomen. Erger dan hier kan het niet worden. En hoog in de lucht komen we ook geen katten tegen”. Tjonge, daar zat Pietje van te kijken. Hij wist niet dat hij zo’n slim Mientje had. “Ja ja-ha, daar zeg je wat. Dat is helemaal zo’n slecht idee nog niet. Weet je wat, dat doen we!”  Zo gezegd, zo gedaan. Eerst probeerden ze nog gauw wat te eten en daarna bij de eerste windstoot vlogen ze op en lieten zich meevoeren. “Oe-hoe-hoeps” deed de wind. En daar gingen ze, hoger en nóg hoger en toen zo hoog dat niemand ze meer kon zien.  Maar welke kant gingen ze nu toch uit? Ze hadden geen flauw idee. Ze lieten zich gewoon maar gaan. “Zoals de wind waait, waait mijn rokje” zei Mientje geruststellend. Pietje lachte om haar grapje.

Verder en verder vlogen en woeien zij, tot … de wind wat warmer werd, ja hoor, ze voelden het allebei. Ze keken naar beneden en wat zagen zij daar? Palmbomen in alle soorten en geel zand en kleurige bloemen en … heel veel andere vogels.  “Kijk Mientje, dáár moeten we zijn”, zei Pietje die nu gerust de leiding weer durfde te nemen. “Doe je landingsgestel uit, we strijken neer, recht naar die gele handdoek daar…”  Zij buitelden samen naar beneden, dolblij maar ook erg moe. En wat was dat nou? Er lag niet alleen een handdoekje voor ze klaar maar er stond ook een fleurig parasolletje. Zij namen er blij plaats en keken om zich heen. Allemaal tevreden vogels waar je ook keek. Flamingo’s, ooievaars, toekans, pelikranen, maar ook zwaluwen, merels en heel veel mussen.  Maar er was voor iedereen plaats genoeg omdat er grote tuinen waren, echte niet met stenen en volop eten, namelijk wormpjes en zaadjes en besjes. Overal kon je met gemak een nestje maken en eitjes leggen en dan gaan broeden en broeden… maar eerst gaan wij lekker slapen want wij zijn … zo… zo moe.

Verjaardag van Mare

Morgen wordt mijn kleindochter Mare al 8 jaar. Na haar geboorte mocht ik haar moeder komen ‘helpen’ voor zover ik daar dan goed in ben. Ik zie het kindje nog zo voor me. Luid protesterend als ze in haar badje ging, zo’n modern ding, ik weet niet meer hoe zo iets heet. In het water genoot ze, al had ze nog een bibberend lipje. Wat een lief klein ‘prulleke’, zou mijn moeder gezegd kunnen hebben. Ja ik moet even terug in de tijd. Dat is heel normaal, hoor, dat die herinneringen bij moeders en grootmoeders boven komen. Waarschijnlijk bij de vaders en grootvaders ook, maar weer anders.

Maar goed, nu wordt zij al acht, lieve help. Acht jaar geleden deed ik haar in dat badje en nu heeft zij al lang haar zwemdiploma’s A en B. Bovendien kan zij fantastisch turnen. Zij zit bij de jonge talenten en moet wat uurtjes trainen, maar daarom is zij extra sterk geworden en kan zij op haar leeftijd (pas 8, haha) al heel aardig dwarsfluit spelen. Wat nog meer? Nou, zij heeft bijvoorbeeld prachtig lang blond haar, zij staat haar mannetje uh… vrouwtje en zij knutselt en tekent graag. Onlangs tekende zij zo vast voor mijn verjaardag een mooie tekening, waar ik erg blij mee ben.

En daarstraks gingen wij cadeautjes kopen. Natuurlijk hadden wij eerst haar moeder geraadpleegd. Het hoofdmotief was ‘kleine diertjes’, bijvoorbeeld van playmobile, maar er zijn ook Petshops en knuffeldieren met heel grote ogen. Héél grote, brrr… Wij vinden persoonlijk die laatste twee hartstikke lelijk, de petshopdiertjes hebben niet alleen grote ogen maar ook een veel te grote kop (of veel te klein lijf?) en de knuffels zijn er in afschuwelijke kleuren,  bijvoorbeeld een groen met gele aap met (GROTE) PAARSE ogen, ik noem maar wat. Jammer dat je dan toch iets lelijks moet kopen, maar ja, als Mare daar nu blij mee is… Je doet er niks tegen, mensen. Zou dat nu alleen aan ons liggen of zou het altijd al zo geweest zijn? Ik zou het niet weten. Enfin, ik kocht er een grote rol ROZE inpakpapier bij en ga er straks mee aan de slag. Voor Rein kocht ik ook nog een kleinigheidje. Heeft die kerel ook nog wat uit te pakken, maar dan NIET in roze papier natuurlijk.

De Buitenplaats in Eelde

Even wat over ons museumbezoek in mijn verjaarweekend. Hoewel wij pas om 3 uur in het Zuidlaarderhotel in mochten checken, begonnen wij wél vast met genieten. Wij reden namelijk naar Eelde. Hans had van te voren bekeken wat er zo al te doen was in de omgeving. Op die manier wisten wij dat in Eelde een mooi museum was met een beeldentuin, de Buitenplaats. Het is van het architectenduo Alberts en van Huut, die o.a. in Groningen de Gasunie gebouwd hebben en hier in Hoorn de schouwburg. Misschien kent u dat. De stijl is wat verwant met die van Hundertwasser, maar dan niet zo kleurig.

Om die reden was er een expositie van Hundertwasser met maquettes, tekeningen en houtsnedes.  Tegelijkertijd een van Alberts en van Huut, ook veel ruimtelijk uitgevoerde ontwerpen met verschillende materialen. Bij Hundertwasser voelde ik mij als het ware in een soort sprookje en dacht, wat geweldig het zou zijn in zo’n soort huis te wonen. Bij het duo vond ik het leuk om al die ontwerpen te bekijken. Het geeft zo’n andere blik op huizen en gebouwen. Opeens lijken die maar simpeltjes en saai, alles rechttoe rechtaan. Bij deze architectuur is zowat alles rond en speels.

En En dan die tuin… er was bijvoorbeeld de Verdwaaltuin, waarin je tussen hoge, rondgeknipte taxusbollen kon lopen en steeds een beeld tegenkwam. Verrassend, hoor! En daarachter weer een deftige tuin met een grote (hoekige!) vijver en een pergola van platanen. Wat zal het er ’s zomers mooi zijn. Ik hoop dat we er dan nog eens komen. Mocht u in de buurt zijn, dan is dit een aanrader, dat begrijpt u. De volgende keer over het Gronings museum.

PS De beeldengroep op de tweede foto heet: Het bestuur.

klik klik op foto’s voor groter

Een gesprekje

T:  “Kijk eens Hans, wat een leuk ding om te haken. Ik denk dat ik dat ook wel kan”.
H: “Natuurlijk kan jij dat”.
T: Ja, denk ik ook wel. En je kunt er allerlei kleuren voor gebruiken. Is hartstikke leuk op een saaie trui.
H: Ja … nu nog aan een saaie trui zien te komen …

Intussen in 2015 …

… heb ik al een heleboel meegemaakt.

Op 1 januari vierden wij hier bij ons niet alleen het nieuwe jaar maar ook de verjaardag van kleinzoon Rein. Zijn andere opa en oma kwamen ook om het feest mee te vieren. Zes jaar is hij al geworden. Het is een beetje vreemd jarig zijn, hoor. Eerst word je wakker gemaakt om het vuurwerk te zien, dan ben je wel jarig maar je wordt nog niet echt gefeliciteerd  en moet je klaarwakker weer naar bed. De volgende dag ben je al weer jarig, maar nu gaat iedereen je wel kussen en feliciteren en vooral … cadeautjes geven. (o.a.deze mooie pyjama).  Maar goed, het is nu eenmaal zo en er valt niks meer aan te veranderen. Het was even goed een leuke verjaardag en dat is het belangrijkste, nietwaar?

Daarop volgde mijn verjaardag. Maar wij piepten er even tussen uit en reden opgewekt naar Zuidlaren. Wat Berendbotje met zijn scheepje deed, deden wij met de auto. Hans had daar een hotelletje besproken, waar wij konden slapen, ontbijten, lunchen en dineren. Wat hebben wij genoten. Heerlijk, geen boodschappen doen, niet hoeven koken en wat wij opgediend kregen, was een verrassing. Ik moet u eerlijk zeggen, dat het een heerlijke manier van verjaren is. Ik denk er hard over om de volgende keer … nou ja, dat is nog ver weg. Volgende keer zal ik vertellen wat we daar zo al gedaan hebben.