Tweedehands boeken

Zoals u al lang weet waarschijnlijk, ben ik een boekenliefhebster. Niet dat ik eerste drukken wil of zeer fraaie uitgaven, maar gewoon om te lezen. Nu koop ik de laatste tijd nogal eens boeken bij een Kringloopwinkel. In Enkhuizen is er een, waar alle boeken maar 0.50 cent zijn., maar daar vind ik niet veel meer wat mij interesseert, behalve af en toe prachtige kunstboeken. Bij de Kringloopwinkel in ons eigen dorp zijn ze wat prijziger, één hele euro of  1.50 of  1.80 en soms wel 2.50 of meer.  Oké, wat duurder, maar soms zie ik daar boeken die pas nog in de boekhandel lagen en die ik best wilde lezen, ware het niet dat die dan ongeveer 20 euro zijn. Tja…

Nu kom ik soms heel gelukkig thuis met drie of vier boeken waar ik echt zin in heb voor een habbekrats eigenlijk. Gisteren pakte ik een van die boeken  – het was er een met losse verhalen –  voor tussendoor omdat ik een nogal dik boek aan het lezen ben. Ik sloeg het open, voelde even aan het papier, pakte een pen en schreef er mijn naam in en als aankoopdatum maart ’15. Precies de dag doe ik niet meer, meestal weet ik die ook niet meer. Terwijl ik dat deed, mijn naam erin schrijven, dacht ik opeens: “Wat ben ik toch een  gelukkig mens”. Dat boek is nieuw (voor mij dan), ik hoef het niet op tijd bij de bieb in te leveren, kan geen boete krijgen en vooral: ik heb al met al weer een lekker leesvoorraadje.  Een geluksmomentje noemt men dat, geloof ik. Een beetje een lullig woord, maar ik weet zo gauw niks anders.

 

Advertentie

Een rustig weekend

Ja, ben ik zomaar al weer een week verder, zonder hier ook maar één letter op papier gezet te hebben.. Och hemel, wat een ouderwetse uitdrukking, want er komt geen papier meer aan te pas. Waar is de tijd gebleven dat je zo gezellig een velletje in het masjien draaide met zo’n grote knop rechts, vervolgens lekker hard op de toetsen ramde en er steeds aan het eind van de regel … een tringeltje ging. Je gaf eenslinger aan zo’n hendel, die onder die knop zat en je kwam weer bij het begin én op de volgende regel? Nou ja, u merkt nu wel hoe stokoud ik ben en een beetje nostalgeren mag dan ook best. Maar zo’n computer is veel handiger, hoor. Laat dat gezegd wezen.

Maar goed, wat heb ik deze week gedaan, na dat drukke weekend? Ik heb wat getekend en geschilderd, wat geruimd, ‘k was bij de pedicure, ik heb gewandeld, ik was in Drimmelen om mijn zusje en zwager op te zoeken, ik beleefde een gigantische stroomstoring –heel N.Holland lag plat – , ik schrok vreselijk van een akelige vliegtuigramp en vanmorgen werd ik te laat wakker vanwege het ingaan van de zomertijd. De rest ben ik vergeten, geloof ik. U ziet wel, dat ik mijn tijd wél besteed heb.

Een leuk druk weekend

’s avonds

En dat was het, met kleinzoon, kleindochter, twee zoons en schoondochter. Dan kan je veel doen.

En dat deden we. We hebben gekringloopt en daar leuke dingen gevonden om te bouwen, men heeft spelletjes gedaan op de computer, men heeft gedwarsfluit, Mare solo en samen met haar moeder, men heeft gepuzzeld, met Boeli gespeeld, eieren geverfd, geplaymobield en we zijn naar het Zuiderzeemuseum geweest.

Daar vielen we midden in een muziekgezelschap, heeft Mare een klompje geverfd, hebben we veel gezien, heeft Rein zijn kop uh… hoofd door zo’n ding gestoken en … nou ja, de rest ben ik vergeten, zo ongeveer dan, behalve dat het leuk was.

Maarten ’t Hart

Ik lees momenteel Maarten ’t Hart’s  boek over zijn moeder ‘Magdalena’ getiteld. “Na mijn dood” zei zij, “kun je over me schrijven wat je wilt, maar spaar me zolang ik leef”.  Daar heeft hij zich aangehouden.  Ik heb het al bijna uit, want het is zo’n boek dat je bijna niet neer kunt leggen. “Thé, vooruit aan de afwas”, denk ik dan bijvoorbeeld en ik gehoorzaam mijzelf braaf, maar zo gauw als dat gebeurd is, hop, even een hoofdstukje, terwijl er natuurlijk veel meer te doen is soms. Het is misschien ook zo dat hij. nu het eindelijk mag, zich helemaal laat gaan en het daarom zo’n geweldig boek is geworden. Hij portretteert niet alleen zijn moeder maar o.a. in hun gesprekken,  van jong tot ouder,  ook zichzelf. Veel meer ga ik er niet over schrijven, behalve dat ik het een geweldig boek vind.

Amersfoort (vervolg)

Het museum daar wil ik even apart beschrijven, want het is zeer de moeite waard. Het ligt midden in de stad in een prachtig gebouw en heet Museum Flehite. Van oorsprong was daar de geschiedenis van Amersfoort te vinden, de notabelen op schilderijen, het Mirakel van Amersfoort en nog veel meer.

Maar ook, en daar waren wij het meest benieuwd naar, was er een grote kunstverzameling van het echtpaar  van Schaik te zien. Nu heb je verzamelingen en verzamelingen… het was voor ons afwachten of het interessant was. Wij wisten er namelijk helemaal niets van. Maar gelukkig sprak het werk ons erg aan. Veel kunst over Noord Holland van kunstenaars in onze streek. Het echtpaar woonden namelijk hier in een boerderij en leerden zodoende ‘onze’ kunstenaars kennen. Zelfs werken van enkele bevriende collega’s  en dat was best leuk. Zodoende zagen wij de polders weer eens door het oog van een ander.

Ook waren er veel beeldjes van dieren, geïnspireerd door de dierentuin van Amersfoort. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, plaats ik wat foto’s om een indruk te geven. Mocht u daar in de buurt zijn, het is de moeite waard.

Amersfoort

Twee  boeken had ik al ruim voor zondag gekocht: een voor mijzelf, Maarten ’t Hart’s  nieuwe boek Magdalena en voor Kwaster een dik boek voor mannen , ‘Noem het slaap’ van Henry Roth. Zodoende had ik twee boekenweekgeschenken waarmee wij samen met de trein konden reizen, waar ook maar naar toe, mits je niet over de grens ging. Dan was je in het buitenland en dat vond de NS nu ook weer niet echt nodig.  Binnen Nederland was vermaak genoeg en dat vonden wij ook. Waar gingen wij heen? Kwaster stelde voor om naar Amersfoort te gaan. Dan hoefden wij niet over te stappen, want in de trein naar Amsterdam hangt een bord A’dam Centraal  – Amersfoort Schothorst. Dat had ik al vaak gezien en misschien zagen wij dan gelijk Schothorst, wat het ook moge wezen???  Enfin, wij stapten in, mét de boekjes, met opgesmeerde broodjes en een thermoskannetje koffie. Het is toch prettig reizen om zo je eigen lunch te kunnen nuttigen. Enfin, we kletsten wat, we keken naar buiten, ik las wat, we lunchten en zo kwamen wij in Amersfoort. We hadden redelijk weer, geen regen en niet erg koud. Amersfoort was zo vriendelijk geweest een heleboel pijltjes op de stoepen aan te brengen met het opschrift Centrum. Ik heb er eentje gefotografeerd. Zo kwamen wij zonder te verdwalen op de goede plaats. Wij bezochten daar allereerst een museum en daarna maakten wij nog een wandeling. Ik zal u allereerst wat foto’s laten zien van het centrum en morgen of overmorgen ‘doe’ ik het museum.

klik op foto’s voor groter

foto 7 en 8: De lange Jan en de deur, de grootste van Nederland, las ik.

Alweer een zonnige dag

Eigenlijk is de lente nog niet echt begonnen, die op de kalender dan, maar het lijkt van wel. Alwéér een strakblauwe lucht, hoe is het mogelijk!  Omdat je niet weet, wat we over een tijd krijgen, nam ik maar een soort vrije middag. Ik liet mij door Kwaster helemaal naar het eind van het Streekbos brengen en zou op mijn gemakkie door het bos dwalen en daarna naar huis wandelen. De natuur is nog niet echt wakker geworden, dat zal nog even duren maar door die knalblauwe lucht ziet alles er vrolijk uit. De vogels zongen volop, de honden renden superblij rond, de hangjongeren hingen gezellig te praten en  oudere echtparen of eenlingen strekten rustig en tevreden de benen. De kinderen zaten nog op school, dus er heerste een kalme sfeer. Eigenlijk was ik van plan om eventueel wat te tekenen en thuis had ik nog een lekker zacht potlood opgezocht. Mijn schetsboekje zat in mijn rugzak, dacht ik … maar toen ik een boomstammetje om op te zitten gevonden had met uitzicht op een pittoresk plekje, nee, geen schetsblokje. Hè wat stom nu weer. Wel een potlood maar geen papier. Ik probeerde nog wat in het binnenblad van een agendaatje, maar dat werd niks dus.  Nou ja, niet getreurd, hoor. Het was evengoed een heerlijke middag.

Snellezen

Vorige week kocht ik wat 2ehandsboeken, o.a. eentje van Renate Dorrestein. ’Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor’. Een lange titel, dat wel. Maar het is een tijd geleden dat ik een boek zo snel gelezen heb. In nauwelijks twee dagen had ik het uit. Kwaster (Hans) zei eens tegen mij: “Vroeger las je minstens twee boeken per week …”  Ik keek hem ongelovig aan en zei: “Nee joh, dat kan helemaal niet”. Maar het kan dus wel. En het was geen dun boekje, hoor. Het pakte mij. Had ik maar even tijd, hop, ik las weer verder.  De ik-figuur heeft een moeder, die plotseling een herseninfarct krijgt en dat is een vreselijk iets. Toch –ondanks alles- valt er ook te lachen, hoe gek het ook klinkt. Een aanrader, wat mij betreft, dat heeft u al begrepen. Laatst las ik ook al een boek waarin de schrijver over zijn moeder vertelt, namelijk Adriaan van Dis’  meest recente boek: ‘Ik kom terug’. Ook al een erg goed boek. En in de Boekenweek koop ik hoogstwaarschijnlijk het nieuwste boek van Maarten ’t Hart, waarin hij … jawel ook al over de zijne schrijft. Is het toeval of wat is dat?

Nou ja, ik vind het altijd feestelijk die Boekenweek, een gloednieuw boek uitzoeken, daarbij het Boekenweekgeschenk van Dimitri Verhulst in ontvangst nemen (een favoriet van mij), voor € 2,50 het essay –even vergeten van wie- en a.s. zondag lekker,gezellig en gratis met de trein ergens heen reizen en ook weer terug natuurlijk. Waarheen? Dat weet ik nog niet. Een mens kan niet álles plannen! We zullen wel zien …

Ná de kunstdiscussie

Omdat er bij mijn vorige blog flink gediscussieerd is over kunst, wat het is en wat het voorstelt en wanneer het kunst is en wanneer niet, of je soms voor de gek wordt gehouden of juist niet en ga maar door –dank allen voor het meedenken trouwens – is het nu de hoogste tijd voor iets luchtigers.  Ik kwam toevallig een behoorlijk oud boek tegen met tekeningen van ene Jean François en ik heb twee schetsjes over kunst daaruit gefotografeerd.

klikklik

Ik ben trouwens aardig bezig met schilderen in mijn atelier, mocht u daar benieuwd naar zijn.

Opening Cees Baas

Gisteren bezochten we weer eens een feestelijke opening, van een vriend en collega Cees Baas. Hij maakt al zijn hele leven houtsnedes (houtsneden?)  op een heel eigen wijze en ja, ook zeer ‘eigenzinnig’ zoals de galeriehouder ‘snedig’ opmerkte. O jee, ik ben nu woordspelingen aan het maken en dat is geheel niet de bedoeling. Cees heeft het ene na het andere stuk hout bewerkt, van heel groot tot heel klein en ook reststukken, die niet rechthoekig meer zijn. Moeilijk inlijsten? Nee, hij timmert daar zelf aparte lijsten voor. U kunt het op mijn foto’s zien. Sommige houtsnedes zijn kleurig afgedrukt en weer anderen mooi zwart-wit. Wij praatten eens met deze en gene, wij toostten op de kunst en op Cees en al met al was het weer gezellig. Nu nog maar hopen dat er veel verkocht wordt, want dat is wel de bedoeling van een tentoonstelling . Er moet ook brood op de plank en niet alleen drukinkt, dat spreekt.

klik op foto’s