weinig woorden

Onze Aron is de oudste zoon.

Advertentie

Mooi IJsselmeer

Wij waren gisteren nog even bij Gerrit, onze vriend die aan het IJsselmeer woont, weet u wel? Wij dronken een glas wijn op een goede vakantie voor hem want hij gaat maar liefst 7 weken naar La douce France. Wij –althans vooral ik – bewonderde intussen het prachtige uitzicht op het IJsselmeer. Wij zaten binnen omdat het wat fris was maar foto’smaken vanuit de ramen lukte ook goed. Er is daar toch altijd wat te zien.  Zelfs een conainerboot, had ik daar nog nooit gezien. Weet u wat? U mag meekijken, goed? Hier komen ze.

Lieve lobbes

Er lag naast de modezaak aan de overkant een bruine* hond. Aan de lijn natuurlijk, maar hoe gelaten lag hij daar. Aan zijn hele houding kon je zien dat het wel een tijd zou duren. Ik liep even naar hem toe om een foto te maken. Die kalme geduldige houding ontroerde mij. Maar bij mijn nadering keek hij op en begon te kwispelen. Ik sprak hem vriendelijk toe, zo van “ja, je bent braaf, het vrouwtje zal zo wel komen…”. Hij keek mij ietwat droevig aan. Je zag hem denken: “Ik weet wel beter”. Hij legde zijn kop neer, en van achteren gezien lag hij weer precies in dezelfde houding waarin hij mij opgevallen was. Ik maakte de foto, die ik wilde maken, groette hem en ging weer naar binnen. Hij heeft vast nog een tijd moeten wachten ….

* Waarschijnlijk een Labrador Retriever, ik weet het.

Hierbij vergeleken…

detail . Ziet u die traan? Anders even vergroten.

Hierbij vergeleken kan die Bob Ross wel ophoepelen, hoor!”  Gisteren zondag hadden wij zin er even tussen uit te gaan. Na rijp beraad,  ook met zoon Martijn, werd het Alkmaar. Daar was een nieuwe tentoonstelling: Kruseman, kunstbroeders uit de Romantiek. Bovendien hadden wij zin om lammetjes te zien en bollenvelden, tenminste ik dan. En daarna de Krusemannen , dat was de bedoeling. Ik had maar vaag van die luitjes gehoord, maar dat maakte het des te spannender. Ik citeer nu even uit de folder:  ‘Vijf Nederlandse kunstbroeders, allemaal met dezelfde achternaam: Kruseman. In de negentiende eeuw waren de schilderende neven en achterneven uit deze familie bekende en gewaardeerde kunstenaars. Cornelis, Jan Adam. Frederik Marinus, Hendrik Dirk en Jan Theodoor konden bovendien putten uit een rijke familietraditie…..’  Men had de grote benedenzaal ook in vijf afdelingen gesplitst met de diverse namen groot erbij. Ik schrok en zei meteen tegen Hans Kwaster: “Ik weet niet of ik al die namen uit elkaar kan houden, hoor Hans!”.  Gelukkig had hij er ook moeite mee, dus dat was in het geheel niet nodig.

 Als ik een korte indruk mag geven, waren er twee dingen die mij opvielen. Ten eerste dat alles behoorlijk zoet en hier en daar flink dramatisch was weergegeven.. Nu ken ik de werken uit de 19^e eeuw niet zo goed, dus misschien was dát even wennen. Het tweede dat mij opviel was dat alles ook ontzettend knap was geschilderd, getuigend van een groot vakmanschap. Misschien dat de portretten nogal geflatteerd waren, want ik zag zonder uitzondering allemaal mooie mensen, in prachtige kleren, ook al zo goed weergegeven.

detail

Je kunt van de Krusemannen veel zeggen misschien, maar schilderen kónden zij. Ook landschappen waren er te zien en ik stond met grote bewondering te kijken. “Kijk eens Martijn” zei ik tegen mijn zoon, die even naast mij stond, “wat is dat toch mooi. Die mensen daar heel ver weg en die koeien en schapen en daar een hondje en zó klein geschilderd, wat knap toch!” “Ja mam, en die blaadjes, helemaal echt …” Goh ja, en daar een vogeltje en nog een … ik zal je zeggen Martijn,  hierbij vergeleken kan die Bob Ross wel ophoepelen, hoor!” Martijn schoot in de lach en zei onmiddellijk: “Dat wordt de titel van je volgend blogje”. Dat deed ik dus bij deze. Nog wat foto’s en klaar is Trees. Geniet u mee?

Nog even een anekdote van Martijn. Een schrijver zei eens tegen een schilder: “Wat heeft u toch een zwaar vak. Stel, u schildert een boom, al die blaadjes, wat zult u lang bezig zijn… en ik, ik schrijf gewoon BOOM en daar staat hij al.”

Mooi of niet mooi?

Behalve tamelijk veel huishoudelijke klussen maar ook een mooie wandeling heb ik vandaag (dus gisteren)  niet veel bijzonders beleefd.  Daarom maar voor de verandering een piepklein logje. Zo zag ik deze boom en normaal spring ik dan een gat in de lucht bij het zien van zoveel schoonheid. Maar opeens dacht ik: “Is dit niet een beetje overdreven?”  De takken zitten zo vreselijk vol, de bloempjes laten elkaar bijna geen plaats en dat allemaal voor een paar dagen maar. Tenminste dat denk ik. Wat vind u er van? Spreek u maar rustig uit, hoor, neem geen blad voor de mond, hups een spontane reactie graag!

Blije én droevige dingen…

…. en dat alles in vier dagen.  Afgelopen vrijdag was de uitvaart van mijn dierbare zwager Willem. Er was veel werk van gemaakt, zodat wij nog lang aan zo’n mooi afscheid zullen terugdenken. Het gemis wordt daar echter niet minder om.

Zaterdag gingen wij naar Drenthe, waar onze zoon Aron en schoondochter Linda hun koperen bruiloft vierden, samen met Mare en Rein en de beide Opa’s en Oma’s. Dat was een blijde gebeurtenis.

Wij waren in een Hunebedmuseum, waar binnen alles zeer aanschouwelijk werd uitgelegd en buiten ook heel veel te zien en te doen was.

Wij waren in het dorp Orvelte, een prachtig oud Drents dorp dat min of meer op een openluchtmuseum  leek.  Voor de kleinkinderen was het hoogtepunt een Zoo Bizar, waar zij o.a.  een koningspython om hun hals kregen. Nou nou? Is dat niet iets om op school te vertellen? Gelukkig hadden wij foto’s gemaakt,  zodat niemand kon zeggen dat zij dat maar verzonnen hadden.

Verder was het gewoon gezellig met z’n allen in een huisje voor drie dagen. Wij hadden er redelijk weer op. De kinderen konden spelen in een binnenspeeltuin. Enfin, dat was genieten dus. En wat deden wij de maandag erna? Juist, wéér een uitvaart. Ditmaal van een oom van Hans. Het was een heel leuke oom. ‘Zijn humor was in brede kring bekend. Met die gave heeft hij het meer dan 100 jaar volgehouden’…. Er is gehuild maar er is ook gelachen want er werden veel anekdotes verteld. Nu hopen wij het een tijdje rustig aan te kunnen doen, want al die emoties maken je erg moe.

Verdrietig

Ik heb een triest bericht en ik moet het nu echt even kwijt. Mijn zwager Willem, de man van mijn zusje Jenneke, is afgelopen vrijdag overleden. Hij was pas net 66 jaar. Ik wist al meer dan een jaar dat hij ernstig ziek was, met heel weinig hoop op genezing. Omdat hij liever had dat het op Facebook en weblogs  niet bekend werd, heb ik er nooit over gesproken. Maar nu wil ik het toch even melden. Ik wil wel graag iets over hem vertellen, maar dan misschien een andere keer. Alleen dit: ik heb grote bewondering voor hem, hoe hij alles voor zijn kleinkinderen bleef doen tot hij het niet meer kon en hoe actief hij bleef met fotograferen en allerlei dingen die zijn belangstelling hadden. Heel bewust heeft hij al zijn beloftes waar gemaakt. Een toen al waarschijnlijk laatste vakantie met zijn vrouw in de Provence, een reisje met zijn zoon naar Rome, omdat hij vond dat die een beloning verdiende en heel veel fotomappen heeft hij afgemaakt voor zijn ‘oogappeltjes’ zijn kleinkinderen. Ook die zullen hem verschrikkelijk missen. Het ergst is het voor mijn zusje, maar dat spreekt natuurlijk. Het is heel triest.

De storm van 14 miljoen

Zoveel schijnt hij gekost te hebben. Dat vind ik zo typerend dat zo iets weer in geld wordt uitgedrukt. Niet van wat jammer dat er zo veel bomen zijn ontworteld terwijl onze bossen toch al schaars zijn, dat het lang duurt voordat een boom zo groot is geworden dat hij kán omwaaien, dus dat een nieuwe sprietige aanplant niet hetzelfde is als een grote mooie volwassen boom.  Eigenlijk geef ik die storm wel een beetje gelijk dat als er toch gestormd moet worden, dan ook gelijk maar goed. Nu heb ik al bij veel bloggers en facebookers gelezen over hoe en wat. Er zijn kennelijk mensen die ervan houden tot mijn grote verbazing en het machtig spannend vinden, al dat natuurgeweld. Ik niet. Het maakt mij onrustig en ik vind het eng. Ik kom er rond voor uit. Maar goed, het is bijna voorbij, hoewel ik gisteren op mijn wandeling naar het winkelcentrum nog aardig wind tegen had. Maar ja, ik was het binnen zitten zat en ik moest wat dingen kopen. Dus erop uit dan maar. Misschien krijgen wij een redelijke Pasen, hoorde ik bij het weerbericht. Dus niet “een paor aokelige paosdaogen” (in plat Amsterdams) zoals lang geleden in mijn schoonfamilie een aangetrouwde oom, naar buiten kijkend,  geregeld verzucht schijnt te hebben.

O ja, nog even dit –ik zou het bijna vergeten hebben- mij bereikte een merkwaardig bericht. Een kabouter  Joris geheten meldde dat hij met twee handjes aan het stuur met wind van opzij over de Brienenoordbrug reed… vreemd hè? Wat doet zo’n klein manneke in een hevige storm op de Brienenoordbrug off all places? Vreemd hoor…