Verschil moet er zijn (2)

Maar zou dat niet erg onbeleefd zijn om dat zomaar plompverloren te vragen, dacht de grijze kater met het groene strikje. Hij besloot dat het wel kon. “Mag ik u iets vragen, mevrouw?” zei hij heel beleefd. “Dat ligt er aan wát, monsieur” antwoordde de deftige poes uit de hoogte. “Maar probeert u het maar”.  “Nou, ik zie dat u blauwe ogen heeft, maar ook nog blauwe oren én een blauwe neus, zo mooi *zucht* , dat heb ik nog nooit gezien. Hoe kan dat, bent u geverfd misschien of een spoelinkie gehad?” vroeg de grijze. “GEVERFD, geverfd, gespoeld, u dúrft, zeg!” Zij stak haar blauwe neusje in de lucht. “Als u het persé weten wilt, meneer, ik ben van ADEL, ik heb blauw bloed en dat hebben ze allemaal in mijn familie, wij zijn van zeer oude adel. O zo!”

De grijze keek haar verbijsterd aan. “Ou- oud? U?” stotterde hij. “En ikw w- wilde nog wel met u trouwen…” .  Nu was het de beurt aan de streepjespoes  om ontzettend ontsteld te kijken. “U met mij? Trouwen?? Hebt u nooit gehoord van hogere en lagere standen? Ik ben veel hoger dat spreekt…”   De grijze keek haar eens goed aan en zei: “Pardon dame, maar ik ben toevallig wel een stukje hoger gegroeid en ik ben sterker en flinker, ik kan geweldig goed muizen vangen, ik kan heel hard én heel zachtjes spinnen, ik kan miauwen zonder geluid –dat vinden mensen altijd zo ontroerend- en ik kan… ja, wat kan ik niet? En de grijze vatte plotseling moed en zei: “Wilt u met mij trouwen? Toe lieve  … kijk mij eens smekend kijken…”

En net nu het zo spannend is geworden, loopt de schrijfster dezes weg, mompelend dat zij hoog nodig iets in de tuin moet gaan doen … wordt vervolgd dan maar, sorry hoor!

Advertentie

Verschil moet er zijn (1)

De grijze kater met het groene strikje lag eens te denken of het onderhand geen tijd voor hem werd om zich te gaan verloven en dan als alles goed ging  te gaan trouwen en misschien –hier bloosde hij een beetje- nóg wat later kleine, wollige, lieve zachte kittens te hebben… en net lag hij zo te peinzen of er kwam een beeldschoon poesje aan gelopen. “Plop” zei het hart van de grijze en nog eens “Plop plopperdeplop…”  De grijze kater voelde zich heel raar, een beetje alsof hij zweefde. Gelukkig kon hij met enige moeite nog wel wat zeggen en dat was: “Goededag schone dame”.

De dame keek verwaand een beetje over hem heen en zei alleen: “Pardon monsieur?” “Ik zei u goededag, schone dame. Ik vind u zo mooi…” zei de grijze nederig. “Oui, ik bén ook mooi, très belle, bellebellebel  ja” sprak de streepjes poes, want zij was ook grijs maar met zwarte strepen. En… wat echt  bijzonder was, zij had niet alleen blauwe ogen –dat komt meer voor bij katten- maar zij had ook blauwe oren en een bijpassende blauwe neus. Zo iets zie je niet vaak. De grijze kater zag het ook en wilde haar juist ernaar vragen.

Helaas moet dit verhaal nu even onderbroken worden, want de schrijfster dezes heeft méér te doen, zegt zij…  wordt vervolgd  (misschien morgen al?)

21 juni

Vandaag is het Vaderdag, maar ook het begin van de zomer. Aan Vaderdag mocht ik niets doen, want Kwaster (Hans) , toch een geweldige vader, wilde opeens geen Vaderdag meer vieren. Dus daarmee waren we snel klaar. Dan maar het begin van de zomer. Ik keek vanochtend naar buiten en zag meteen een kletterende regenbui tegen de ramen spatten. Nu, enkele uren later, regent het niet meer maar er is geen zon te bekennen en de lucht is egaal grijs. Vervolgens zag ik op de televisie duizenden mensen die op een bewolkt Stonehenge bij elkaar waren gekomen om de langste dag te vieren. Dat was wel een indrukwekkend gezicht. Helaas was ik te laat voor een foto. Dus een beetje somber begin van de zomer, nietwaar?

Maar… het werd lichter en lichter, er kwamen stukjes blauw in de lucht en plots, dáár was dan toch de zon. Ha, ik vroeg Kwaster mij even naar ons bos te brengen en dat deed hij. Hiep hoi! Ik was daar een tijdje niet meer geweest kennelijk, want er was veel te zien. Het bos zag er prachtig uit en de vogels floten, ik zag een konijntje, ik hoorde én zag een heleboel luid kwakende kikkers, ik ging het stuk Eco-bos in, nou ja, verder zal ik u wat foto’s laten zien. Het duurt even, maar de zomer komt eraan, heus wel.

foto 1 ik 2 Vlierbes 3 Mooi maar weet ik niet 4 Paddenpoeltje  5 bemost hout  6 Zwanenbloem (beschermd)  7 Meerkoeten  8 weet ik ook niet  9 bramen 10 Insectenhuis 11 ik  12 toekomstige bramen.

Familiedag vervolg

Daar waren wij dan in landelijk Brabant op een grote boerderij,bijzonder  blij elkaar in plezieriger omstandigheden te zien, buiten zittend in de zon die nog maar net  doorgekomen was. Wij werden voorzien van koffie en koekjes.  In eerste instantie waren  de kinderen (5 in totaal)  na de begroeting al meteen verdwenen  tot wij de goede kant uitkeken en we hun koppies  op en neer zagen gaan kennelijk vanaf een trampoline. Een goed begin dus. Daarna aan de lunch, met lekkere boerenproducten en eigengebakken broden, kortom smullen!  Maar al spoedig kwam  er een eind aan deze rust.

Wij moesten ‘in de benen’ en nog sportiever op de fiets. Onze kookjuf vertelde dat de tocht 20 kilometer zou zijn, maar… met rustplaatsen, namelijk diverse boerderijen waarop wij boodschappen zouden doen voor het kookavontuur van ’s avonds. Wij kregen een boodschappenlijst mee en de route. Nu, ik zal u vertellen, dat wij er langer over deden dan er gepland was. Geregeld moest er van fiets en/of auto gewisseld worden -Hans deed de bezemwagen-  en bij de Rustende Jager verdwaalden wij definitief, kwamen bij een uitspanning en “Vooruit, dan maar wat drinken”  sprak de reisleider, broer Joop.  En dat was heerlijk, verhit en warm als wij geworden waren.

Maar… wij hebben de reis vervolgd en zijn weer op honk uitgekomen. De mensen daar waren zovast begonnen met wat voorwerk, waar wij niet rouwig om waren. Toch wel enigszins moe geworden, gingen wij braaf de keuken in. Het was een leuk gezicht zo’n hele familie die twee aan twee of alleen aan het snijden, wassen, grillen, stoven en koken was. Het gebeurt niet iedere dag dat je met je jongste broer bezig bent een Marokkaanse groenteschotel te maken. Wij deden ons best en jawel het is gelukt. Langzaamaan ontstond er een heel diner. Hoeveel gangen? Ik zou het niet meer weten. Maar het was een welvoorziene dis, dat begrijpt u. Het leuke was dat ook de kinderen meededen. Mare en haar nichtje Lotte deelden trots de toetjes rond, Rein zag ik ook druk bezig. Wij hebben nog lang nagetafeld, zijn zeker niet om 9 uur ‘opgedonderd ‘ en waren er met elkaar over eens dat het een zeer geslaagde dag was.Zeker een aanrader voor een familiedag of anderszins, lieve lezers.

Onderwerp De ultieme familiebeleving   Beste familieluitjes, Het is bijna zover, nog maar 3 nachtjes slapen, dan is het onze familiedag. Kosten noch moeite zijn gespaard om de kiem te leggen voor een geslaagde familiedag.  Zo had s’moeder, oma, overgroot oma het in gedachten, de hele bups bij elkaar. Heeft iedereen Sprankenhof al digitaal gevonden? Joop.

Op de tweede foto staat onze kookjuf.

De familiedag van de Aartsen

Afgelopen zaterdag was het zover. Voor de tweede keer hadden wij onze familiedag.  ‘Ons moeder’ heeft namelijk een speciaal kapitaaltjevoor ons bijeen gegaard  om zo iets royaal te kunnen organiseren en dat doen wij dan ook, haar wensen eerbiedigend.  Ik heb het vast al eens verteld, maar goed, zo is dus deze dag ontstaan, rond 1 juni omdat dit hun trouwdag was en mooi in de zomer valt.  Dit keer was mijn tweede broer aan de beurt om dit te organiseren.  En wat voor een dag mensen!  In eerste instantie schrok ik nogal, zie hier het plan.

Ik heb gezocht naar een ontspannen, leerrijke, informele, actieve, doe-activiteit voor onze familiedag. Denk deze gevonden te hebben in Udenhout bij Sprankenhof Leuke boerderij, pluktuin voor de groentes, speelgelegenheid voor de kinderen.( niet al te beste kleren aan doen dus!) Worden +\- 12 uur verwacht met koffie of thee, aansluitend een lunch tot ong.2 uur. Er staan voor iedereen fietsen klaar om de omgeving te verkennen, de “Loonse en Drunense Duinen” en inkopen te doen bij lokale boerderijen om de ingrediënten bij elkaar te zoeken voor het diner. Deze gaan we zelf bereiden o.l.v. een chef-kok  in een kookworkshop vanaf 5 uur, Groente en eieren e.d scharrelen we in de tuin bij elkaar. Het opeten van een en ander moet het hoogtepunt van de dag worden.  Rond 9 uur moeten we opdonderen.  Als het weer ook nog meezit moet dit een prima dag kunnen worden. Joop.

O jee, koken… dat is niet mijn hobby. En zo’n doe-dag eigenlijk ook niet. Fietsen, boodschappen doen en dan ook nog de keuken in. Mijn hemel!! Dat is WERKEN, oei joei joei… Maar –hoe een mens zich toch kan vergissen- het was een geweldige dag. Morgen vertel ik alles.

Haartjes knippen

Het is maar goed dat ik geen columniste ben, want dan was Leiden in last. Mijn laatste schrijfsel dateert namelijk van 4 juni en het is nu al 11 juni. Had ik een geldige reden om niet te kunnen schrijven? Nee, totaal niet. Het was alleen mooi weer, ik had een raar boek, ik fotografeerde, ik tekende (mondjesmaat) maar ik had best een blog kunnen schrijven, eerlijk gezegd. Ik wist alleen niet wat. Maar het hád gekund al wist ik niet wat. Ik had best wat kunnen verzinnen, maar daar was ik een beetje te lui voor. Foei Thérèse, men blogt of men blogt niet, nou ja, niet iedere dag maar toch met een zekere regelmaat. Maar nu heb ik wat te vertellen. Ik ben naar de kapper geweest!  Goed hè? En zo als Ria uit Scharendijke haar eigen kapster heeft, haar ‘Mir’ (Mirjam), heb ik tegenwoordig ook een’ eigen’, nee, geen dochter, maar wel een met ook een mooie bijbelse naam Esther. En Esther heeft mijn warboel van een kapsel weer netjes bijgewerkt, niet te kort gelukkig, maar toch verzorgd, als u begrijpt wat ik bedoel. Ik moet namelijk naar twee feesten en ja, dan kan je niet als Mien Pluns komen. Op het ene feest komt de burgemeester van Enkhuizen zelf, dus u begrijpt… Als extraatje heb ik nog een foto gemaakt. Het was eigenlijk voor de 12uurfoto maar misschien vindt u het ook leuk? Esther zelf vond het héél leuk; dat had een klant nog nooit aan haar gevraagd. Kijkt u  maar eens: wat een kappe knapster nee knappe kapster, niet?  Boerhaveplein, meer zeg ik niet.

Update  

Foto’s

Ik ging vandaag uit wandelen. Wat een heerlijk weer!! Ik maakte 61 foto’s en zocht er voor hier een aantal uit. Mag u zelf een verhaal vertellen…

“And now…

“And now…    something completely different”.  Laat ik eens een nieuwe rubriek aanmaken, o nee een categorie heet dat. En die zal gaan heten: MvG. Zo. En nu mag u door dit stukje te lezen proberen te ontdekken waar dit een afkorting voor is. Voorbeeldje: gister had ik één van de twee boeken uit, die ik aan het lezen was. De andere al bijna. Ik voelde mij dik tevreden, want straks kon ik toch maar mooi weer twee titels aan mijn leesschrift toevoegen. Daarin staan namelijk alle boeken genoteerd die ik gelezen heb in 2015, met titel en naam van de schrijver én in welke maand. Een ontzettend handig schrijft voor verstrooide mensen. Ik voelde mij even helemaal gelukkig. Niet dat het slechte boeken waren, nee helemaal niet. Eén was van Aaf Brandt Corstius en Aaf is leuk! Ik bedoel maar… Mijn ogen dwaalden naar de vensterbank, waar de Hoya staat. Jee, hij heeft nu al 5 trossen bloemen en mooi dat hij is, lieve help, wat een schoonheid. En alweer voelde ik een rillinkje van geluk door mij heen gaan. Kent u dat, beste lezers? Heeft u dat ook wel eens?? Zo niet, moet u er eens op gaan letten. Het overkomt mij natuurlijk niet alleen, dat kan niet. Denk eens na, ja…? Nee, toch niet?Ik heb geduld in deze, maar ik ben wel benieuwd.

En al doende…

Terwijl ik druk aan het meedoen was met de vernissage, (zie vorig logje), zei echtgenoot dat hij even buiten ging zitten. Even een luchtje scheppen, zoals dat heet, dát leek mij ook wel wat. Er stonden daar twee bankjes onder de bladeren.  Naast Hans zat een voor ons onbekende dame. “Vroeger stond op deze plaats een Pesthuis” meldde hij mij. Ik wist dat bij hem door al die genealogie ‘vroeger’ zo in de 19e eeuw betekende, maar dat wist die mevrouw niet. “Een Pesthuis” zei zij, “dat is wel erg lang geleden”. Ik probeerde zo’n beetje uit te leggen waarom mijn man vaker in de 19^e eeuw vertoefde, maar opeens herinnerde ik mij dat ik daar zelf gelegen had ná de geboorte van onze tweede zoon. Dat vertelde ik haar ook. “Ja, en vroeger mocht je nog 10 dagen blijven” zei de dame, “nu wordt je na één dag al naar huis gestuurd. Je had toen een kraamhulp die kookte en voor alles zorgde en je leerde hoe je een baby moest vasthouden, ik wist van niks…”. Er schoot mij ook van alles te binnen. “Ik wist ook van niks” zei ik, “de eerste keer dan en u zult het niet geloven maar toen mijn kleindochter geboren werd, ging ik helpen, maar ik was weer net zo onhandig. Er was namelijk een heel ander badje, een tubbyding of zo…”  “Je moest ze onder de armpjes pakken en het hoofdje moest tegen je arm rusten…” mijmerde mijn buurvrouw. “En je had toen nog geen pampers, dat kun je je niet voorstellen, wij moesten stoffen luiers in zo’n grijze ketel koken …getsie vies én een heel werk..” ging zij door. “Er waren er wel”, zei ik, “maar ze waren ontieglijk duur en wij zaten in de kunst –ik wees de kant uit waar de vernissage doorging-  dus dat was niet voor ons weggelegd”. “Wanneer had u dan baby’s?” vroeg zij. “In ‘71” antwoordde ik. “Ach ja, ik al in ‘61” zei zij. En zo spraken wij nog een tijdje gezellig door. Wonderlijk hoe ik tegenwoordig zomaar met een wildvreemde in gesprek raak, terwijl ik vroeger zo vreselijk verlegen was en ook nog heel lang gebleven ben ook.