Ups en downs

Ik kan er maat niet toe komen om een logje te schrijven. Soms begin ik met een stukje maar dan verwijder ik het weer. De dagen sukkelen een beetje voorbij en  ik sukkel met de dagen mee. Daar komt het eigenlijk op neer. Gisteren heb ik hard gewerkt, allemaal nuttige dingen gedaan. Ik was zo tevreden over mijzelf dat ik het plan maakte morgen (dus vandaag) een dagje of middagje er even op uit te gaan. Maar wat gebeurde? Ik versliep mij en vergat het hele uitgaansplan. Toen ik er weer aan dacht, was het inmiddels al te laat, het was de moeite niet meer. U zult misschien denken: ze is wel erg veel met zichzelf bezig. Ja, dat is zo. Moeten wij dat allemaal lezen? Nee, dat hoeft niet. U mag het gewoon overslaan. Uiteindelijk schrijf ik dit blog als een soort dagboek, voor mijzelf. Maar ik vind het wel fijn om het met anderen te delen. Bovendien stimuleert het mij om wat zorgvuldiger te schrijven. Vroeger werd het vaak een rommeltje in mijn geschreven dagboeken. Maar nu is niets normaal, ik ben nog te veel van slag. De plotselinge dood van mijn broer Jac houdt mij in zijn greep. Stel je toch voor: je gaat op 13 juni vrolijk van huis om de familiedag mee te maken en nog geen maand later ben je dood. Zomaar, hartstilstand. Ik kan er niet over uit.

Toch moet ik binnenkort wat zomerse dingen gaan doen, want straks is die zomaar voorbij, ben ik bang. Morgen gaan wij de volle maan vieren bij Gerrit, dat is leuk. Lekker zwemmen en badderen in het IJsselmeer, de hele avond buiten zitten met een wijntje en een hapje, misschien zijn er muziekmensen en hopelijk is het onbewolkt zodat wij naar de volle maan kunnen kijken en eventueel een tweede duik durven te doen. Ik verheug mij erop. Dat is zovast wat, vinden jullie niet?

Advertentie

En nu verder?

En nu zo goed en zo kwaad als het kan, proberen de draad weer op te vatten. Eerst ben je ongelooflijk lamgeslagen, moe, in de war en wat al niet. Ik hoor dat ook van de anderen.Je kunt een hele dag  bijna nergens anders aan denken en dat zal zo moemakend zijn.  Ik ben sinds dinsdag weer begonnen met te wandelen, zodat je  even je gedachten kan verzetten.

Er is altijd wel wat moois te zien en te fotograferen, zeker nu in de zomer, hoewel ik dan tegelijkertijd weer denk:  Hier genoot Jac altijd zo van, ’s ochtens fietste hij en ’s middags keek hij naar de Tour. Dat was zijn vakantie en daar was hij heel tevreden mee. Maar goed, ik doe mijn best om weer door te gaan met de dingen waarmee ik bezig was, voordat…met de tuin, met boeken ordenen, met te tekenen en te schilderen, met leuke muizen enzo te ‘frutten’ en al die dingen waar ik altijd zoveel plezier in had. Het lukt al weer een klein beetje. Hier een paar foto’s van de wandeling van vandaag.

En beste lezers, ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor het medeleven. Dat helpt, echt. Dank jullie wel!

Een mooi én droevig afscheid

Dat is wat wij ervan gemaakt hebben, een mooi én droevig afscheid van onze broer Jac, van Hans en schoonzus Fransje een geliefde zwager en van onze jongens hun Oom Jac.  Wij besloten het in kleine kring te doen en dat is een goed idee geweest. Wij waren onder elkaar, met Jac,  en konden iets doen of zeggen, niets doen of zeggen zonder ons ergens wat van aan te trekken. Wij legden allemaal een rode roos op de kist, de kleinkinderen een roze. Deze en gene zei wat, ik las een sprookje van Bomans voor (Johannes) en mijn schoonzusje ook (De dood van een sprookjesverteller) . Wij hadden het niet eens samen afgesproken. Mijn broer Jac was namelijk een groot kenner en liefhebber van deze schrijver. Hij was actief lid van het Bomansgenootschap en schreef veel over hem. Omdat hij veel schreef en las, had Lotte (een van de kleinkinderen) bedacht mooie vormpjes uit bladzijden te knippen en die samen met de andere kinderen over de kist te strooien. Een mooie gedachte, Lotte.Hans, die helemaal niet van plan was iets te zeggen, liep spontaan naar de microfoon. Hij wilde heel graag ook zijn herinneringen aan Jac met ons delen. Zo was de sfeer.

Maar het diepst ontroerde mij persoonlijk de toespraak van zoon Aron. Ik laat hier twee stukjes eruit zien.

“… Eén van die herinneringen betreft oom Jac. We lopen in het bos, geen idee met wie allemaal want we liepen vaak in het bos rond Breda, maar ik mag op de nek van oom Jac. Ik weet dat ik daar al eigenlijk te oud voor was. Ik werd al enige tijd geleden niet meer op de nek genomen, omdat ik toch al aardig op gewicht begon te komen. Maar Jac, deed het toch. En ik weet dat het heerlijk was om nog eenmaal daar te zitten en over alles uit te kijken als een Langnek in de Efteling. Oom Jac was door zijn lengte een ware attractie. Maar ik wist toen ook dat het de laatste keer zou zijn en ik nam daar afscheid van mijn oom als drager, van mijn oom als de heilige Christoffel. Zo nemen we steeds afscheid van iets, maar met het dragen won ik ook iets. Ik won een diepe genegenheid voor mijn oom.

… Lieve Jac, ik zal aan je blijven denken. zoals ik ook soms met liefde terugdenk aan opa en oma. Nu zal ik je dragen Jac, ik neem de herinneringen aan jou mee op mijn nek. Nee, maak je geen zorgen. Het is geen zware last. Want Jac, denk aan Erik of het Kleine Insectenboek. Liefde is als een vlinder. Mogelijk een beetje losbollig, maar uiterst licht. Het zijn warme herinneringen, louter warme die ik draag.”

Erg verdrietig

Afgelopen woensdag kreeg ik het droevig bericht dat mijn jongste broer Jac in zijn slaap is overleden. Volkomen onverwacht.

Voor zover iedereen wist, verkeerde hij in blakende gezondheid. Op 13 juni zagen wij hem op de familiedag, op en top genietend van de gezamenlijke fietstocht . Hij en ik hebben nog uitvoerig samen gepraat over van alles en hij maakte een gezonde en gelukkige indruk. En dat vonden de anderen ook. Hij zag er zó goed uit, vond men. Ook hebben wij op die dag nog samen gekookt, met veel plezier. Dat alles maakte dat wij dit nooit verwacht hadden en dat het als een verschrikkelijk klap aankwam. Wij kunnen het eigenlijk nóg niet geloven. Arme lieve Jac.

Verrassing

Even iets tussendoor. Wat kom je ’s zomers toch veel mooie dingen tegen.

Zo zag ik vanavond bij ons binnen deze groene vlinder. Ik denk dat het een nachtvlinder is maar zeker weet ik dat niet. Hij zat onbeweeglijk tegen de muur. Ik kon hem zo dus heel gemakkelijk fotograferen. En nu zeg ik wel groen, maar wat een bijzonder mooi groen, jade bijna. Nu is hij weer weg, de nacht in, denk ik.

Meisjesschool aan de BBQ

Een prima idee van Siau Lee, gezamenlijk barbequën. En omdat onze tuin voornamelijk aan de straatkant ligt (lawaai!), bood Pietsjanke aan het in haar tuin te laten plaatsvinden. Dat alles gebeurde afgelopen vrijdag toen het nog héél warm was. Het was erg gezellig zo met z’n allen. Iedereen was er behalve Tanja die met vakantie was: Pietsjanke, Jeannette en haar zoon Jonathan, Siau Lee en haar stagiaire Sophia, Tino en Hans en ik. Siau Lee had de stokjes gemaakt, met groente en met vlees, wij brachten wijn en bier mee, Jeannette had ijs gemaakt  en aardbeien en frambozen erbij en Pietsjanke een heerlijke salade, alles uit haar eigen moestuin.

Het is wel belangrijk om zo af en toe iets samen te doen voor de goede contacten, begrijpt u wel? Waarover we het gehad hebben, dat weet ik niet zo goed meer, maar er was een prima sfeer en we hebben veel gelachen. Hier nog wat foto’s, dan kunt u het zelf zien.

Verschil moet er zijn (3)

En inderdaad, de adelijke poes keek en zag een heel lieve grijze katerkop verlangend naar haar kijken. Bijna –zij kon zich nog net inhouden- had zij enthousiast JA geroepen, maar toen herinnerde zij zich wat haar moeder ooit eens gezegd had. “Lieve kind, het belangrijkste in een huwelijk, is NIET of een man goed muizen vangen kan, ook NIET of hij gezellig kan spinnen, maar … onthoud het goed, mark my words, is…  of je met hem kan lachen!” En hoewel onze streepjespoes dat maar onzinnig leek, had zij het toch onthouden. Zij keek nog eens goed naar de grijze met het groene strikje en vroeg: “Kan je ook grappig zijn, ik bedoel kan je mij aan het lachen maken?”

De kater begreep meteen dat het er nu op aankwam. Razend snel deed hij wat hij altijd deed als hij blij was, hij maakte een koprol, hij sprong een gat in de lucht, en nog één, hij sprong omhoog en omlaag en de deftige poes? Die schoot toch in de lach en zij kon er maar niet mee ophouden. Maar de grijze kater keek ernstig en vroeg: “Ja?”  En wat denken jullie, dat ons poezemeisje antwoordde? Ik zal het maar zeggen. “Hahahaha, haha, is dát lachen, ja met jou wil ik (hahahaha) wel trouwen. Dat wordt een feest”. En dat werd het ook, dames en heren. Jongens en meisjes, neem ook maar de wijze les van mama poes ter harte. Een vergissing is snel gemaakt en nu zijn jullie gewaarschuwd. O ja en natuurlijk leefden zij nog lang en gelukkig en kregen veel leuke kittens,met stippeltjes, met streepjes en  eentje zelfs met één roze oor en één blauwe, heb ik mij laten vertellen. Heel apart.