…stormt collega J. onze huiskamer in met een bakje pruimen en zegt: “Hier voor jullie; ik heb geen tijd om ze op te eten”. Nou moe, wat is dat nu, minister staatssecretaris van kunst en cultuur? Iemand zo achter zijn kont aanzitten dat hij/zij niet eens TIJD meer heeft om te eten??!!
p.s. Het gaat een beetje beter met mij en mijn Ischias. Bedankt voor al jullie goede wensen. Lief!
Na een tijd van stijf-zijn, het eerst wat beter ging en toen langzaam aan slechter, ging ik uiteindelijk maar naar de dokter. En wat ik al vreesde: Ischias, jawel. Ik kreeg pijnstillers, maar die hielpen eigenlijk niks, terwijl er nog wel codeïne in zat. Gevolg: heel het weekend pijn. Nu sterkere gekregen. Dus, lieve lezers, als ik even niet reageer op uw weblog enzo dan weet u hoe dat komt. Ik hoop dat het snel over is, want het is geen lolletje, dat snapt u. Tot nader, zal ik maar zeggen.
Het schiet niet erg op, maar dat had ik al gezegd. Daarom heb ik het ook een ‘project’ genoemd. (zie hier) Tenminste ik heb wel eens de indruk gekregen dat een project de tijd nodig heeft. Maar goed, het vordert. Ik heb haar robuuste lijf gebreid, dat was een heel gebrei, vond ik. Het moet nog verder opgevuld en wat platgedrukt zodat het langwerpig gaat worden. De kop met bovenbek is ook klaar. Ik schat zo dat het nog in 2015 klaar zal zijn. Ook heb ik een naam voor haar verzonnen. Het nijlpaard Petronella gaat zij heten, mijn tweede doopnaam. Niet dat ik op haar lijk of zij op mij, maar ik vind het wel een lekkere ouderwetse naam. Als u een betere c.q. leukere naam weet, mag u het zeggen. Ik zal die eventueel in overweging nemen, mits die leuker is dan Petronella. Vervolgens moet ik nog 4 poten breien, een onderkaak, 2 bolle ogen, 2 oortjes en een staartje. En dan het grote in elkaar zetten, daar zie ik het meest tegen op. Maar ‘wij zullen dóórgaan’ is het motto. En zo is dat. Die grote brei-dingen zijn eigenlijk ook niks voor mij. Daarom begin ik ook niet aan een trui of zo. Maar ja, die zijn nog nuttig, wat je van een nijlpaard niet kan zeggen, vindt u wel?
Zouden wij midden in een nieuwe zondvloed zitten, beste lezers? U heeft vast wel gemerkt dat het al dagen regent en regent, almaar door aan één stuk bijna? Eerst was er een vreselijke hittegolf en nu weer bui na bui, zelfs hagel en onweer en veel regen, heel veel regen én… hemelwater, zoals een goede loodgieter dat noemt. De regenmeters zullen al lang overgelopen zijn, denk ik. Zelf doe ik het zonder, dus ik weet het niet echt. Heeft u wel eens van Noach gehoord, beste lezers? Nou, ik wel, hoewel ik het fijne niet helemaal begrijp –bijbelonvast als ik ben- maar ik begin nu toch echt te denken dat er ergens een nieuwe Noach zit met allerlei dieren in een ark. Hoe ik daar zo opkom? Ik zal het u vertellen. Het komt door onze Boeli. Zaten wij eergisteren ietwat verveeld naar de televisie te kijken, toen opeens Boeli binnenkwam met iets heel groots in zijn bek. “O oooo Boeli, nee, wat is dat nou? Boeli foei, BOELI!!!” riepen wij allen. Zoon Martijn was er het eerste bij. “Een duif”, zegt hij, “hihihi en nog wel een vredesduif, kom kijken, hij heeft een palmtakje bij zich…Boeli toch!” En jawel, een duif met een palmtakje, alleen dood, hè. Arme duif. En de nieuwe Noach, N.2 zullen we maar zeggen, wacht tevergeefs. En daarom zal het nog wel even doorregenen, lijkt mij. Uiteindelijk zal duif nr. 3 met een groen takje terugkeren, als … hij maar niet onze Boeli passeert…ik hou mijn hart vast. Spannend, hoor!
Gisteren kwam ik op mijn wandeling langs het huis van een kunstcollega en vriendin Ankie P. Nu kom ik daar wel vaker langs, maar opeens dacht ik: kom, laat ik eens gaan kijken of ze thuis is. En ja, ze was thuis, maar nog maar net. Zij en haar man waren namelijk naar Egmond geweest, naar het strand en het bos. Verstandige mensen, nietwaar? Maar ze vond het gezellig en ging meteen een kopje thee zetten. Ze maakte plaats op haar terrasje aan het water. Ik bewonderde haar tuin en ging zitten.
En toen gebeurde er iets wonderlijks. Opeens voelde ik mij in een andere wereld, vanwege het geboomte dat weerspiegelde in de sloot. Nou ja, de sloot, het leek wel een soort Amazone, maar dan smal. Toch was ik nog gewoon in Bovenkarspel, mensen. Oké oké, ik overdrijf een tikje misschien, maar zo voelde het. En Ankie voelde het zelf ook zo. “Eigenlijk werd ik daarom verliefd op dit huis” zei ze en ik vond dat helemaal niet gek. Een praktisch huis met erachter een klein wondertje. Mooi toch?
“Verder ging gewoon alles goed natuurlijk” schreef Ria (uit Zeeland) in haar reactie. Nou, zeg ik, Thérèse, dat is helemaal niet zo gewoon. Er had nog van alles kunnen gebeuren. En dat gebeurde ook. We hadden dus die opgehaalde kaartjes, maar moesten evengoed toch nog in een lange rij staan wachten. Nou moe! En in het nieuwe café –lang niet zo gezellig meer als het oude, van vóór de verbouwing, want het is net alsof je in een soort kelder zit- in het nieuwe cafe dus bestelde Kwaster appeltaart. “Met slagroom?” vroeg de serveerster. Kwaster begon te glunderen. Even later kwam zij terug, zei dat het haar speet, maar dat de appeltaart helaas op was, maar dat ze hele lekkere yoghurtpunten hadden bijvoorbeeld. Maar dat hoefde Kwaster niet. Toen moesten wij onze lunch doen met een superklein rond koekje bij de koffie, nou? Dat is toch wel nog een domper erbij, lijkt mij, na dat in de rij staan. Maar de tentoonstelling was mooi, van Matisse en tijdgenoten en ik kan het weten, want ik zag hem al voor de tweede keer.
En wat er ook had kunnen gebeuren, bedenk ik op eens. We hadden ons kind (42 jaar) wel kunnen verliezen of hij ons, want het is een groot museum waar je zo de weg kwijt raakt. Of de tram had kunnen botsen of … nou ja, bedenkt u zelf maar. Ik heb dit keer flink wat foto’s gemaakt, niet van de kunstwerken want die staan al in een boek thuis, maar van de mensen. Ik kan het niet laten, want je ziet heel veel interessante types daar, die vol aandacht naar de kunstwerken kijken en dus niet op mij letten. Ik zal er eens wat uitkiezen.
“… Die van de kleuterschool heb ik niet meer…” hoorde ik iemand zeggen.
… is zo fijn/fijn/fijn…
Zaterdag bespraken wij onder de maaltijd wat wij zoal de zondag zouden kunnen gaan doen. “Ik zou nog graag naar Matisse gaan. Is die er nog?” vroeg zoon Martijn die het weekend bij ons was. “Ja” zei ik, “tot half augustus nog. En ik heb een gratis treinkaartje, is nog geldig, is ook meegenomen toch? Misschien moeten wij voor zondag wel even bespreken? Het kan druk zijn…” Tot zover ging alles goed... Kwaster beloofde dat op zich te nemen. Er was nog plaats dus bespraken wij voor morgen tussen 12 en 2 uur. Kwaster printte die dingen uit. Het kostte ons wel veel dure drukinkt maar ja, wat kon ons nog gebeuren? So far so good… ’s Avonds maakten wij het niet te laat om zondag minstens de trein van half 11 te kunnen halen, na een fatsoenlijk ontbijtje. Bis jetzt war Alles in Ordnung… Wij ontbeten met een eitje, een broodje en een kop koffie. De avond te voren had ik al dat treinkaartje aan echtgenoot gegeven, kon hij het alvast in zijn portemonnee steken. Bon… Wij haalden op ons gemakkie de trein, checten in en begonnen aan een gezellige treinreis. Geen dure parkeerproblemen stonden ons te wachten, heerlijk! Binnen een uurtje zouden wij in Amsterdam zijn en met lijn 2 zo bij het Stedelijk. Een uitstekend plan. Toen wij het dorpje Hoogkarspel naderden, zei Martijn: “Je hebt toch wel de kaartjes, Pap?” Er viel een stilte. Pap voelde voor de vorm wat aan zijn zakken, maar hij wist het al. “Vergeten…” zei hij. “Op de grote tafel”. “Je maakt een grapje…” riep ik nog optimistisch, maar nee… We moesten snel beslissen, terug of nog een keer 15 euro betalen met de kans dat het nu wel VOL zou zijn. We stapten in Hoogkarspel uit. Hadden wij dit op het vorig station bedacht, hadden we zo terug kunnen reizen, want de treinen wachten daar op elkaar. Maar nu moesten wij een half uur wachten.
Alle drie probeerden wij opgewekt te blijven, gevolg was dat ik van de zenuwen waarschijnlijk alsmaar moest lachen en Kwaster en Martijn zwakjes mee lachten voor de sfeer. Tja, niet best luitjes… Terug op ons eigen station snel thuis de kaartjes gehaald én op tijd weer terug. Wij stapten in de trein van half 12. En verder? Ging het verder wel goed? En hoe was de tentoonstelling? Morgen, morgen vertel ik verder… (wordt vervolgd)
Kom, dacht ik, toen ik het in een krantje las, daar ga ik morgen maar eens heen. En dat deed ik. Ze zijn leuk deze markten. Er is van alles, wat antiek of kitsch, oude boeken, speelgoed van vroeger,’ heul veul’ sieraden, te veel als je het mij vraagt en zo nog van alles.
Voor de kinderen is er niet alleen dat eeuwige springkussen, maar men deed spelletjes met ze en er was een heuse poppenkast. Af en toe kwam heks Hupsakee uit Sprookjeswonderland vrolijk voorbij. 
Het was wél verleidelijk allemaal, zeker voor zo’n ouwe snuffelkont als ik ben. Maar ik heb maar één dingetje gekocht: een kistje met houten blokjes. Misschien vindt u er niks aan, maar ik vind het prachtig, al die naturel houtkleuren. Mijn kleinkinderen mogen ermee spelen, maar moeten de blokjes daarna netjes terug doen, want het is Oma’s doosje, o zo! 
Verder kocht ik een degelijk schetsblok, met lekker stevig papier. En… een hanger van Agaat, heel donkerrood. Een ketting ervoor had ik al. Behalve een lekkere kop capucino was dat alles. Valt wel mee, dacht ik zo. Ik had een gezellige middag en heb meteen een hoop foto’s gemaakt. Het was wel een tikkie warm, maar het was te doen. Eigenlijk zou ik zelf ook een kraam moeten nemen voor alle haaksels en breisels, maar daar moet ik toch even over nadenken.
klik op foto’s
Het is toch echt een geweldige traditie om ieder jaartje hartje zomer bij onze vriend Gerrit aan het IJsselmeer de volle maan te bejubelen. “Twee mensen nemen eten mee voor drie” legde Gerrit uit. Ieder jaar wordt er namelijk zo veel eten gemaakt alsof heel Enkhuizen en omstreken een stevige vork mee komt prikken. Gerrit zorgt voor de drank en daar hij een vermaard vinoloog is, drinken wij daar altijd heerlijke wijn, dat begrijpt u.
klik op foto’s voor groter
De laatste jaren zijn er ook muzikanten bijgekomen en dat maakt het nog gezelliger. Ook hadden wij er bijzonder mooi weer op, zodat we de hele avond lekker buiten konden zitten, luisterend naar zeemansliederen en vele andere. Kortom het was een ‘rijke’ avond. Dank je wel, lieve Gerrit.
En dan heb ik nog een verrassing voor u: een video van een bijzonder origineel en grappig optreden van Danielle Janssen en Cor van Sliedregt. Ik heb hun toestemming ervoor.
Bent u benieuwd geworden, kijk hier op de website van Cor en Danielle. http://www.codacoda.nl Een zeer veelzijdig muziekechtpaar. Ook is Cor een uitstekend fotograaf en Danielle beeldend kunstenaar, vooral in de weeftechnieken.
Thérèse Aarts 