“Verder ging gewoon alles goed natuurlijk” schreef Ria (uit Zeeland) in haar reactie. Nou, zeg ik, Thérèse, dat is helemaal niet zo gewoon. Er had nog van alles kunnen gebeuren. En dat gebeurde ook. We hadden dus die opgehaalde kaartjes, maar moesten evengoed toch nog in een lange rij staan wachten. Nou moe! En in het nieuwe café –lang niet zo gezellig meer als het oude, van vóór de verbouwing, want het is net alsof je in een soort kelder zit- in het nieuwe cafe dus bestelde Kwaster appeltaart. “Met slagroom?” vroeg de serveerster. Kwaster begon te glunderen. Even later kwam zij terug, zei dat het haar speet, maar dat de appeltaart helaas op was, maar dat ze hele lekkere yoghurtpunten hadden bijvoorbeeld. Maar dat hoefde Kwaster niet. Toen moesten wij onze lunch doen met een superklein rond koekje bij de koffie, nou? Dat is toch wel nog een domper erbij, lijkt mij, na dat in de rij staan. Maar de tentoonstelling was mooi, van Matisse en tijdgenoten en ik kan het weten, want ik zag hem al voor de tweede keer.
En wat er ook had kunnen gebeuren, bedenk ik op eens. We hadden ons kind (42 jaar) wel kunnen verliezen of hij ons, want het is een groot museum waar je zo de weg kwijt raakt. Of de tram had kunnen botsen of … nou ja, bedenkt u zelf maar. Ik heb dit keer flink wat foto’s gemaakt, niet van de kunstwerken want die staan al in een boek thuis, maar van de mensen. Ik kan het niet laten, want je ziet heel veel interessante types daar, die vol aandacht naar de kunstwerken kijken en dus niet op mij letten. Ik zal er eens wat uitkiezen.
“… Die van de kleuterschool heb ik niet meer…” hoorde ik iemand zeggen.
Thérèse Aarts 
Wat schrijf jij toch superleuk Thérèse. En ja. Je kind van 42 kwijtraken in de menigte. Je moet er niet aan denken. Mijn kind van – jawel 43 – bivakkeert even thuis. Hij woont al sinds 1997 in Londen. Daar is het leven anders.
Nou ja. Ik heb het te aanvaarden.
Maar je kind kwijt raken in een museum? Ik moet er niet aan denken.
En wat betreft de appeltaart voor jouw Kwaster: die mag hier ook verorberd worden. Mét slagroom. U roept maar. 😉
Nou, dat klinkt goed….
Oh jeetje, ik dacht dat alleen ik een doemdenkster was, maar jij kunt er ook wat van. Nou het meeste is toch wel goed gegaan dacht ik, wel zonde van die taart.
Nee hoor Ria, ik ben geen doemdenkster, maar ik vind ‘lichtelijk overdrijven’ voor een (leuk?) verhaal erg aantrekkelijk.
Ik begrijp echt niet dat Hans gewoon zomaar een lekkere yoghurtpunt afslaat. Jeeeeeeee, een yoghurtpunt! 😉
Gottegot, wat een gruwelijke denkbeelden schieten je door het hoofd. Het dagje is gelukkig goed afgelopen ondanks het appeltaarttekort maar toch… de museumpolitie met mobilofoons, zoekend naar het kwijte kind, tramongeluk, je moet er niet aan dènken.
Nee, je moet er niet aan denken. Zal ik ook niet meer doen de volgende keer als ik een uitstapje maak. 🙂
Wat een domper dat ze dat nou dan weer net niet hebben, ik had dan wel zo`n ander ding genomen, want maak graag van de nood een deugd en aan het toeval over.
Je kind kwijt raken, je moet er toch niet aan denken….. maar in deze nieuwe tijd is het misschien niet zo heel erg, àls je je kind tenminste met het telefoontje hebt leren spelen. dan is er nog het één en ander op te lossen. Dat is niet het geval als iets echt op is, zoals de appeltaart. Dan houdt alles op. Leuk om niet de kunst te tonen, maar om de mensen die er naar kijken te laten zien. Daar houd ik wel van.