De laatste dag van september

O wat een heerlijke dag is het vandaag. Ik heb lekker gewandeld in het bos. Zonder jas nog wel.

Het was er druk trouwens, want het is woensdagmiddag, bedacht ik opeens. De kettingen liggen nog in de plas, hoewel er niemand meer in het water was. Maar kinderen en ook honden speelden daar in het zand

. Het is een gezellig gezicht. Ik kwam ook veel wandelaars tegen, allen in een bijzonder goed humeur zo te zien. Wat kan het weer toch belangrijk zijn voor een mens. Ik laat u nog wat foto’s zien en dat was dan dat.

Advertentie

Het 5e seizoen ofwel…

…nazomer, nog meer gespecificeerd van die mooie dagen eind september met een knalblauwe lucht, windstil en een heerlijk temperatuurtje.  Dat hadden we de afgelopen dagen en misschien, hoop ik van harte, houden we dat nog een tijd. Wat deed ik dit weekend? Eigenlijk bijna niks, gewoon een beetje genieten en rustig aan doen.

Vandaag kwam ik wel in de benen, maakte een wandeling dus en snoeide weer een stuk van wat struiken die te groot zijn geworden. Ik kwam laatst op een lumineus idee. Als ik nu iedere 14 dagen wat zou knippen in de tuin en dat meteen in de groene emmer zou doen,kan de boel meteen afgevoerd worden, want dat is vaak zo lastig om het ook weer kwijt te raken. Dit doe ik nu al een paar weken en het begint zichtbaar te worden. Mooi zo!

Kwaster heeft vannacht naar de maan gekeken. Hij zou mij wakker maken als het de moeite was, maar het viel hem tegen, vertelde hij. “Een supermaan” heet die. Wat dat precies is? Ik heb er geen flauw idee van. U?

Paleis het Loo

  ‘klik op foto’s 

‘Zin in een dagje Paleis? Ik heb kaartjes voor jullie’, schreef Facebook-vriendin Joyce . Nou, dat leek ons wel. Ook Kwaster vond het een mooi idee. En zo togen wij naar Apeldoorn, eerst naar het huis van Joyce en haar man. Wij dronken koffie, wij lunchten maar vooral praatten wij honderduit. Het was leuk om elkaar in het echt te ontmoeten. De heren doken in de genealogie, dus dat was ook al een mooi aanknopingspunt. Het was zelfs zo gezellig dat wij bijna vergaten dat wij ook voor het Paleis kwamen. Maar wij kwamen er.

De tentoonstelling van Sisi was er nog. Ik zou daar niet speciaal voor gegaan zijn, maar nu wij er toch waren… ‘eventjes maar Kwaster’ zei ik. “En dan gauw naar het echte spul,  de schilderijen en kamers en de tuin, als het droog is’. U moet weten dat ik vroeger dol was op de Sisi-films met Romy Schneider. Maar nu was ik helemaal afgekickt. ‘Even snel er langs lopen’ was mijn voornemen. Kwaster ging er even bij zitten. En o oo wat zag ik veel interessante dingen. En wat volgde de film destijds het echte leven van Sisi, behalve dat die stopte voordat de ware ellende begon, nou ja, zij reisde wél heel veel. Wat ze allemaal meenam, zag je ook. Gaandeweg raakte ik toch weer helemaal in de ban van deze vrouw. “Kijk maar rustig, hoor’ zei Kwaster die dit ongetwijfeld al verwacht had.

Maar goed, toen snel naar het echte Paleis. Daar zagen we veel van de Oranje’s, van de stadhouders, van de Willem-koningen en hun echtgenotes en van koningin Wilhelmina (en prins Hendrik) en van prinses Juliana, de kamers, de kabinetten en de zalen, meubels maar vooral veel schilderijen. Het is ondoenlijk om een keus te maken; u kunt er het beste zelf eens naar toe gaan. Het is echt heel boeiend, ook al bent u niet zo geïnteresseerd in het koningshuis. Het is tenslotte toch ‘onze’ vaderlandse geschiedenis. Ook wat foto’s? Nou, een paar dan. Bij Sisi mocht je helemaal niet fotograferen, dus kocht ik wat kaarten in de Paleiswinkel (hihi). Is weer eens wat anders dan een museumshop, hè? Verder mocht dat wel, zonder flits uiteraard. Kijk:

foto 2 Sissi met lange haren (O wat ben ik jaloers)
foto 4 Wilhelmina, Hendrik en Juliana in 17e-eeuws kostuum geschilderd
foto 5 Galerij
foto 6 Kinderen van stadhouder Frederik Hendrik
foto 7 Een van de vele boeketten uit eigen tuin, zoals mijn vriendin vertelde.
foto 8 vergeten welk kabinet dit was. Let op spiegel.

Een ezel

Een ezel

Ach zei een ezel in Artis
weet u wat heel apart is?
ik wou zo graag een kalfje
geen hele maar een halfje
ik ben al blij als het een kwart is.

Flessenscheepjesmuseum (anderszins)

En dan nu de wat andere dingen, zoals daar zijn: de bijzondere schepen of boten (wat is het verschil eigenlijk? Weet iemand dat?)  Een duikboot, een Missisippiraderboot, een zeeman aan boord.

  

Boegbeelden:

Religiosa en gereedschappen:

Flessenscheepjesmuseum

Het was een idee van zoon Martijn om gisteren zondagochtend eens naar het Flessenscheepjesmuseum in Enkhuizen te gaan. Wij waren daar nog nooit geweest en het trok mij eigenlijk ook helemaal niet. Maar Kwaster en zoon haalden mij met alle macht over de streep. “Misschien zit er wel een scheepskat ergens aan boord, Mam” was M. zijn sterkste argument, terwijl Kwaster dreigde zonder mij helemaal niet te gaan. Ik ging dus ‘overstag’.

Het museumpje staat tegenover de (eindelijk) gerestaureerde Drommedaris. Wij werden allerhartelijkst welkom geheten door een knappe meneer die wel iets weg had van een verleidelijk zeeman. Hij begon meteen iets heel interessants te laten zien: achter een houten deur kon je de spui van weleer zien, toen er nog gespuid werd. Het water was toen een open riool, dus u begrijpt…  Het huisje waarin het museum gevestigd is, is er later overheen gebouwd. Dat was al erg leuk om te weten.

Ja, en toen de flessenscheepjes, hè?  Men was begonnen met ongeveer 200 flesjes maar het groeide al snel uit tot  ? –ik weet het niet meer- boven de duizend in ieder geval. Onze gids vertelde ook dat de zeereizen vroeger lang duurde, dat er na een tijd genoeg lege flessen aan boord waren en dat men zodoende zich ging vermaken met scheepjes te maken. Wij zagen ook een filmpje hoe men dat deed. Er zijn twee manieren, de 1^e is het scheepje te maken buiten de fles en alles voorzichtig in te klappen als het de fles in moet en dan ook weer uit te klappen; de 2^e is het scheepje meteen in de fles te maken, met allerlei dun, lang gereedschap, dat daar ook te bezichtigen lag. Dat was allemaal heel interessant.

Maar het waren wel héél veel scheepjes, hoor. Ze stonden of hingen OVERAL, zeg. “Ik zie nergens een scheepskat”, begon ik dan ook te zeuren. Ja, je moet toch wat tegenwicht bieden, nietwaar? Maar ik genoot wel en dat zagen ze ook best. Maar ik moet u zeggen: het leukst en mooist vond ik de ‘rare’ scheepjes, de echte vrouwelijke boegbeelden, die geheimzinnige oude spui IN/ONDER het huisje, de religiosa en andere dingen in flessen, de héél kleine bootjes in een fietslampje bijvoorbeeld, de curiosa dus. Ik plaats hier wat foto’s als een  algemene indruk en in het vervolg komt nog wat van het leuks, zeg maar. Morgen of zo.

En toen…

En toen, ja toen…  werden wij opeens nostalgisch gestemd, zelfs sentimenteel. “Zullen wij eens op zoek gaan naar jouw oude huizen?” stelde Kwaster voor. “Waar ik woonde toen?” vroeg ik voor alle zekerheid.  Ja, dat bedoelde Kwaster. “De Postelstraat” zei ik “en een zijstraat van de Hinthamerstraat…” “De Gasthuisstraat” wist Kwaster. De laatste was het gemakkelijkst, want de Hinthamerstraat is dé winkelstraat en begint bij de Grote Markt en die hadden wij al gezien. Wij liepen en al gauw waren wij op de Markt en vandaar gingen we de winkelstraat in. En na enig zoeken, jawel… daar was het. Eén hoog, twee ramen van mijn gezellige kamer en één raam van de keuken die ik met een ander meisje deelde. “Daar is het raam, waar jij bijna een in brand staande koekenpan naar buiten gooide…” lachte Kwaster. Ik stond druk te fotograferen en herkende duidelijk het stoepje met de drie treetjes waarop wij destijds de indruk van onze bezwete bibsen hadden achtergelaten, toen wij tientallen kistjes boeken naar boven gesjouwd hadden.  Ik was diep ontroerd; het huis wás er nog en wat was het lang geleden.

Omdat de Postelstraat wat verder was en wij moe geworden waren, besloten wij de auto op te halen en zo op zoek te gaan. Het was wat lmoeilijker te vinden, maar het lukte ons.  Ja hoor, dat was het. Beneden zat toen een mannetje handmatig sigaren te rollen, wist ik nog.  Het was nu nog een aparte ruimte. Er was een heel smal zijsteegje, het Uilenburgstraatje.  Ook daar heb ik foto’s gemaakt en ook daar raakte ik ontroerd. Kon je sommige dingen nog maar eens overdoen, dacht ik. Het was een geweldige tijd.

Naar Limburg (2)

De volgende dag beloofde het ’s ochtends nog mooi weer te worden. Daarom besloten wij naar het natuurgebied De grote Pelen te gaan. Vroeger werd hier de turf afgegraven en nu is het een prachtig bos met veel water.

’s Middags toen het inmiddels was gaan regenen zijn wij met de auto de omgeving gaan bekijken. Ook kwamen wij terecht bij een café waar een 50-jarige bruiloft aan de gang was. Er kwamen steeds meer keurig aangeklede mensen aan met duidelijk een envelopje in de hand. Het betreffende bruidspaar hebben wij niet gezien omdat zij binnenwaren en wij op het terras zaten. Maar een lawaai, tjonge tjonge… ’s Avonds besloten wij een eenvoudig hapje te gaan eten, een patatje ofzo. Kwaster had een snackbar gezien daar om de hoek. Wij stapten er nietsvermoedend naar binnen en wat zagen wij? Een enorm grote zaak, echt heel groot.  Wij raakten er zomaar van in de war. “Het was heel eenvoudig” zei een aardig meisje, “u neemt plaats, kijkt wat u hebben wilt en drukt op een belletje, dan komt er iemand en zo gaat dat”. Wij deden zoals gezegd. En dat dacht u? Binnen no time hadden wij een lekker menuutje voor ons neus. Het smaakte heerlijk ook. “Kwaster”zei ik, “was het hele leven maar zo eenvoudig!”  

De volgende dag was al meteen de laatste dag. Die moest dan ook goed besteed worden. Na rijp beraad besloten wij nóg een keer naar Den Bosch te gaan, vooral voor die musea. We hadden zó veel nog niet gezien. Ook daar zal ik wel wat foto’s van laten zien, anders wordt het allemaal te veel.  Mocht u ooit in Den Bosch komen, moet u daar beslist gaan kijken. Na het museumbezoek zijn we nog iets heel anders gaan doen, hahaha, maar dat is voorlopig nog mijn geheim.

Stedelijk museum Den Bosch: tentoonstelling Keramiek van Erik Andriesse.

Naar Limburg

Om onze huwelijksdag te vieren  (13 september 1968) gingen wij een paar dagen naar Helden (Helje) in een hotelletje in Limburg. Wij hebben het reuze gezellig gehad en hebben daar best veel gedaan. Op de heenreis al verraste Kwaster mij door te zeggen: “We zijn nu vlakbij Den Bosch en gaan daar onze eerste stop maken; anders komen wij veel te vroeg bij het hotel aan”. Dat vond ik een heel goed én romantisch idee, want daar hebben wij elkaar ontmoet,  lang geleden op de kunstacademie.

Wij stalden de auto in een parkeergarage en kwamen al meteen bij de St. Jan. Wij gingen daar naar binnen en ‘o wat was die mooi!’ Dat waren wij helemaal vergeten hoe indrukwekkend zo’n kathedraal kan zijn, mensen en wat is er veel te zien. Wij zagen het gebrandschilderde raam van Marius de Leeuw, een leraar van ons destijds en zo waren wij al snel terug in die heerlijke jaren. Ik zal daar een ander keertje wel eens wat over vertellen. Wij keken onze ogen uit, wij maakten heel wat foto’s en zelfs gingen wij de kapel van Onze Lieve Vrouwe in, hoewel men daar alleen voor gebed mocht komen. Goed, wij zijn daar heel stil geweest en Kwaster stak een kaarsje op. Daarna gingen we weer naar buiten, de zon in, want het was ook nog eens mooi weer!

Wij liepen naar de twee nieuwe musea daar, het Brabants Museum en het Stedelijk Museum, die binnendoor met elkaar verbonden zijn. Handig hè? Op het terras in de grote binnenplaats namen wij een kopje koffie en … een echte Bosche bol. Dat was ook al lang geleden. Heerlijk!!  Vervolgens dwaalden wij heel lang door het museum en zagen allerlei kunstenaars van nu en van lang geleden. Genoten heb ik vooral van Jan Sluiters.

Daarna reden wij weer door en kwamen in Helden aan. Wij zagen de kamer, rustten wat uit en gingen dineren, wat een luxe, niet? (morgen verder maar…)

“O kom er eens kijken…”

Het leek bij ons gisteren opeens pakjesavond, nou meer pakjesmiddag dan. Kwaster kwam van de brievenbus met een pakketje de kamer in. “Ha een verrassing voor mij” riep ik blij. “Dat is vast van Wieneke! (Mijn weblogvriendin, mensen)  Zij deed al zo geheimzinnig en schreef op mijn nieuwsgierig gevraag: ‘Ik zeg niks, je zult het wel zien”.  O wat spannend, hè? Ik maakte de enveloppe open en wat kwam er uit? Een heleboel petieterige pakjes, met plakband helemaal rondom heel stevig dichtgeplakt. Het was nog een ware kunst om ze open te krijgen en het stelde ook mijn geduld tamelijk op de proef. Ik zag een blauw kopje, een blauw schoteltje maar opeens een piepklein ORANJE theepotje en toen weer iets blauws en het was oppassen, want ook de piepkleine dekseltjes zaten apart verpakt. Maar ondanks de opwinding bleef ik geduldig aan het uitpakken, enthousiaste kreten slakend, dat dan weer wel. Wat was het nu, zult u vragen. Twee sierlijke serviesjes voor het poppenhuis  i.o. (in oprichting). Nou, is dat een verrassing of niet? Het lijkt wel wat op een verloving, vindt u niet? Een begin van de uitzet a.h.w. Ik ben er heel blij mee. Heel hartelijk bedankt, lieve Wieneke.

klik   De euro is om te laten zien hoe klein alles is.