Een paardenpakje

Weet u wat ook zo leuk is aan dingen tekenen die je ziet?  Het ontdekkenvan iets dat je nooit gezien hebt. Hoe vaak heb ik niet de gewone klimop gezien, u ook neem ik aan? Maar opeens zag ik heel aparte groeisels tussen het groen. Trosjes van bessen, noemt Kwaster dat. Ik had dat nog nooit gezien.  Ik knipte een takje af en nam dat mee naar huis. Daar ging ik het zitten tekenen, tenminste dat probeerde ik dan, valt nog niet mee, hoor. En al doende zag ik dat al die besjes een klein puntje hadden, heel klein  maar ieder ding had er zo een. Het leken wel heel kleine alpinopetjes. Grappig hè?  Onderaan heb ik er eentje  getekend.

Nu was ik ook bezig geweest  ‘ons paard’ te tekenen (zie vorig logje) en zo keek ik niet alleen aandachtig naar het paaard maar ook naar zijn jasje. Dat moet wel als je er iets van wil brouwen, nietwaar?  Dus zag ik hoe slim zo’n ding gemaakt wordt eigenlijk. Een kapje wat zorgvuldig over het begin van de bibs en de staart hangt, twee riemen zodat het niet weg kan glijden en vier uithoeken* voor boven de benen (poten) zodat een paard allerlei bewegingen kan maken.

Hij of zij zou een stukje ballet kunnen doen bijvoorbeeld, te meer daar hij alleen in de wei staat of stond eigenlijk en dus zichzelf moet vermaken. Nu ben ik heel toevallig ook op ballet geweest en ken dus vele passen, zoals daar zijn de ‘plié’s, de grand plié en de demi plié en er zijn een heleboel meer passen met allemaal Franse namen. Nu zijn bij veel passen de benen gebogen,  te weten bij de ‘plié’  (ezelsbruggetje: plié gaat naar benee) en juist daarom is het zo slim om de grote uitbouwsels in het pakje te maken. Nu zult u denken, een paard en ballet, dat kan helemaal niet. Nou waarom niet? Paarden hebben daar zeker aanleg voor. Herinnert u zich het paard van Ankie van Grunsven?  Ik zou dat ook graag op de rug van een paard gedaan hebben, zou een stuk in spierpijn gescheeld hebben, maar goed. Nou als dat geen kunstig ballet is, dan weet ik het niet. Ik zal u niet lastig vallen met al die verdere passen, maar neemt u van mij aan, dat als je tekent, je altijd een heleboel leert, al ziet je tekening er ook nog  zo knuppelig uit. Zo, gratis en voor niks een goede tip. Ga tekenen in uw vrije tijd of –dat mag ook – tekenen én ballet.

*Heel dom. Ik ben het achterste uitbouwsel vergeten te tekenen.

Advertentie

Ons paard is weg

Vlakbij bij ons is al jaren een leeg veld, waarop ooit het huisje van de padvinders stond. Er is  heel veel geharrewar geweest en het bouwen erop werd uitgesteld en allerlei plannen werden verworpen.

Plotseling, een week of zo geleden, stond er tot mijn verrassing een paard. Het stond daar innig tevreden te grazen en niemand tot last te wezen. De zwanen en de eenden hadden een gezellig en schilderachtig plekje op een hoekje bij de sloot. Enfin, ik had al wat foto’s van het paard gemaakt en ik was begonnen het te portretteren. Het paard kreeg met die koude dagen een paardenjasje aan en ik bezocht hem dagelijks. Nu gingen er wel schriftelijke verhalen rond dat er gebouwd ging worden, wij omwonenden kregen zelfs een uitnodiging om ons zegje te mogen doen (en meer ook niet, vermoed ik zo) en wij hoopten toch dat het lang ging duren en wij van ‘ons paard’ konden blijven genieten. Ik vatte zelfs het dwaze plan op om naar de bouwgigant te stappen met een papier met handtekeningen en hem te vragen of hij niet eens over zijn rijke hart kon strijken en het weitje met paard (en zwanen en eenden en koeten en waterhoenen) maar zo te laten als een klein mooi stukje groen in het dorp. Inmiddels na al die huizen gebouwd te hebben, kon hij toch wel eens zo’n stukje land ongemoeid laten.

Gisteren ging ik –het zonnetje scheen- een wandeling maken en zag toen ik het weitje naderde, dat het mis was. Er stond een bulldozer grond te scheppen en … ONS PAARD WAS WEG. Verdrietig wandelde ik door en dacht: “Zelfs schoonheid kan men afbreken…” , ik kwam bij het Gezinspaviljoen en zag daar een donkere lucht aankomen, het begon lichtjes te regenen en geleidelijk  volop. Ik werd nat, maar voelde mij enigszins getroost doordat de natuur er ook om huilde. Dag lief paard! Weet je: er komen grondgebonden? woningen, zoveel en zoveel stuks met voldoende parkeervoorzieningen en die zijn oneindig veel belangrijk dan jij op je weitje. Zonde, hoor!

deel 2 Een avontuur

Ik was eigenlijk klaar met die 5 of 6 tekeningetjes over Piepje, dat vogeltje, weet u nog? Maar er waren zoveel vragen nog, zoals hoe lang Piepje bleef logeren, misschien wel tot Kerstmis, dus of er een nieuw Kerstverhaal zou komen en ook vooral of Piepje nog een avontuur ging beleven. Dus ik pakte mijn tekenpotlood, prakkezeerde diep en verzon en tekende een avontuur. Voilà:

Dramatiek

Tussen twee stormen door maakte ik vandaag een wandeling. Ik had mijn camera meegenomen omdat ik al lang geen buitenfoto’s meer gemaakt had.

En toen ik thuiskwam, zag ik twee soorten foto’s: mooie en vrolijke, toen de zon scheen kennelijk én dramatische, met dreigende luchten en beschadigde bomen.

Ik ga u nu een aantal laten zien, niet de mooie vrolijke maar juist die met volop dramatiek, de een nog meer dan de ander.

Dat past goed bij deze akelige dagen, lijkt mij.

p.s. een poes die niet naar binnen mag, noem ik ook dramatiek.

Rare dagen

Het zijn rare dagen, vindt u ook niet? Zoveel ellende in Parijs, waar ik verder maar weinig over ga zeggen, want ik heb al genoeg gedacht, hoe iemand dat toch kan, mensen, die duidelijk in paniek zijn koelbloedig  doodschieten.

Ik ga nu over op de intocht van Sinterklaas in ons dorp. Ik hoop maar dat niemand mij dat kwalijk neemt.  In ons dorp verloopt die nog steeds heel traditioneel.  Met boerenblaaskapellen en fanfares, met volop tractoren en auto’s versierd met bloemen, met paardrijdende Pieten, gewoon pik zwart en vuurrode lippen.  Verder rijdt er een afvaardiging mee van de vrijwillige brandweer, van de EHBO, van de Reddingsbrigade, van dansende meisjes, van fruitkwekers, nou ja, het hele reilen en zeilen in zo’n dorp zie je voorbijkomen.

En dan volop zwarte Pieten te voet natuurlijk en … de Sint op een prachtige spierwitte schimmel. Van mij mogen die Pieten ook andere kleuren krijgen, hoor, als men dat zwart nogal beledigend vindt, maar tot nog toe gaat het als alle jaren ervoor.  En ik, ik stond buiten enthousiast te zwaaien, als aanmoediging, want mooi weer was het niet. Men zwaaide terug, ik kreeg pepernoten en ook nog een appel van ieen fruitkweker die mij wel leuk vond kennelijk, want hij graaide in zijn kar  en stak speciaal voor mij de straat over. Het zal wel kinderlijk zijn, maar ik kan er nog steeds van genieten.

Zal ik …of maar niet?

Zo dacht ik al een half jaar ongeveer. Het ging over mijn lange haar, beste lezers. Ik had het namelijk al ongeveer 4 jaar lang, maar de laatste tijd was het moeizaam bewerken, want er zaten klitten in en nog maar net waren die eruit of er zaten al weer nieuwe in. Bovendien ben ik niet zo iemand voor kunstige kapsels te maken bij mijzelve, dus meestal werd het een eenvoudige warboelknot of een wel aardige staart. “Zal ik het maar eens lekker kort laten knippen?” dacht ik. Maar Kwaster vond het lang zo mooi. Bovendien was een groei van ongeveer 4 jaar ook niet mis. Maar opeens was ik het zat. Ik stapte kordaat naar de kapper om een afspraak te maken met Esther, mijn persoonlijke kapster, jawel. De volgende dag al kon ik terecht. En nu is het eraf. Ik heb een lekker woest kapsel en de wind kan door mijn haren waaien. Het is een heerlijk gevoel. Oké ’t is even wennen, maar toch ben ik voornamelijk blij.

Kijk mijn historische afspraak bij de kapper. De meeste mannen zullen dit niet zo goed kunnen aanvoelen, denk ik maar de dames en vrouwen en meisjes wel. Ik ben benieuwd wat ze ervan zeggen.

Het eerste boek van Piepje

Het kleine zwarte boekje van mij begint al aardig gevuld te raken, beste lezers. Het tekenen heeft mij zwaar in zijn greep. En nu is er zowaar een stripfiguurtje ontstaan: de kleine Piep oftewel Piepje. Ik heb al een hele serie losse tekeningetjes gemaakt -groot kan niet, want het boekje is nu eenmaal klein- maar dit is een eerste verhaaltje. Kijkt u maar, voor groot en klein is het bedoeld. Het heet: Piepje uit logeren.

Wat een weekend!

Er werd in onze Meisjesschool door een collega een filmweekend gehouden of hoe noem je dat? Er werd al maanden geleden van alles afgesproken. Wij zouden de gang in ieder geval leegruimen. Er was daar weer eens veel terechtgekomen omdat wij een nieuw logeerkamertje gecreëerd hadden en de ‘rommel’ daar even neergelegd was. Oké, dat deden wij. Tot zover ging alles goed; het was ons gelukt vóór de afgesproken datum. Maar daarna???? De organisatrice is samen met haar hulp heel tevreden, maar wij?  Ons kan je zowat wegdragen, eerlijk gezegd. Ik zal er volgend jaar of t.z.t. misschien wat duidelijker over zijn, want ik wil niemand kwetsen. Het gaat allemaal met de beste bedoelingen, neem ik aan. Een andere keer daarover meer dus, misschien dan, want er gebeurt altijd wel weer wat anders en misschien worden wij te oud voor die ongein.

Het gezelligst vond ik een opening van Juul  Bögemann, een lieve en ontzettend creatieve vriendin van mij, in de galerie van Han Sterk in Enkhuizen. “Stroken’ heette haar expositie. En –hoe kan het anders? – alles was op stroken geschilderd. Maar de inrichting was bijzonder: allerlei stroken op de muren maar: ook hangend aan een touwtje in de ruimte. Door een windvlaagje draaiden ze een beetje, zodat men steeds een ander beeld had. Ik heb te weinig duidelijke foto’s helaas, dus ik hoop maar dat u mijn bedoeling begrijpt.

Update:

Een piepklein boekje

Naast mijn andere schetsboekje heb ik ook nog een piepklein boekje. Eerst dacht ik: “Wat moet ik daar nu mee? Waarom heb ik dat gekocht?” maar het is leuk, beste mensen. Juist in zo’n klein boekje ben je niet bang de boel te laten mislukken.

 

In het begin tekende ik brave dingetjes, zo iets als in het andere maar dan kleiner, maar nu komen er al lolliger dingen.

(klikken op foto’s voor groter of even de bril opzetten, áls u hem kunt vinden)

Ik had namelijk twee stempeltjes die bij de Hema afgeprijsd waren en vooral met dat vogeltje heb ik veel lol. Maar goed, u mag ze allemaal even bekijken.. De serie ‘gestempelde vogeltjes’ zal zich wel uitbreiden, denk ik. Enfin, we zullen zien.

Vliegend gespuis

Ik heb een akelig probleempje. Het kwam zo: Kwaster had een tros druiven gekocht en helaas waren die niet lekker, tenminste dat vonden wij. Fruitvliegjes wel kennelijk, hoe rotter hoe lekkerder is hun smaak. Ze hadden het al van verre geroken, denk ik en waren zonder dat wij het merkten bij bosjes op de achtergebleven tros afgekomen. Het was dus een waar fruitvliegjesfestijn, totdat zij iets nog veel lekkerders roken. WIJN. Wijn van druiven, dat is tenslotte helemaal een zalige drank en je wordt er zo lollig van, zeker die kleine beestjes want die kunnen niet veel hebben om dronken te worden.

En toen kwam die mevrouw en schonk zich nietsvermoedend een glas rode wijn in. “Joepie a jee, toedeledokie! “ riep dat gespuis en stortte zich met hun ladderzatte koppetjes in het glas van die mevrouw. En net wilde die een smakelijke slok nemen… toevallig keek zij even in het glas en wat zag zij daar? Heel veel piepkleine lijkjes –akelig hè? – en een stel die nog probeerden naar de kant te zwemmen. De mevrouw dacht diep na, pakte een schoon glas, schonk zich een nieuwe wijn in en deed razendsnel een bordje op haar glas. Slim van die dame, nietwaar? Maar het bleef lastig, want om een slok te nemen, moest het boek neergelegd, want zij was aan het lezen, ‘t schoteltje opgetild, snel een ferme slok genomen en dan weer gauw-gauw de zaak toegedekt. En intussen … omdat die dame haar glas meenam van de ene ruimte naar de andere zijn er nu OVERAL fruitvliegjes. Wat doen we daar nu mee? Heeft misschien iemand een goed idee? Weet iemand daar een truc op? Ja, die druiven heb ik al lang weggegooid, maar zu zijn ze alleen op zoek naar die wijn, verdulleme! Denken jullie mee?