Oma en opa in verleiding gebracht

Wij hadden een leuke tijd met de kleinkinderen deze Kerst.  Zij kwamen met heel veel spullen. Alle knuffels moesten mee, voor als zij gingen slapen. Cadeautjes hadden zij bij zich en winterjassen en toiletspullen en reservekleren en … nou ja noem maar op. Het verbaast mij altijd enorm hoeveel er mee naar binnen komt en natuurlijk ook weer weggaat. Papa Aron loopt dan altijd nog eens rond of zij alles wel bij zich hebben. Wij zwaaiden en ploften op de bank neer. Het IS leuk maar –dat zal niemand ontkennen- ook REUZE vermoeiend. Toen wij de volgende dag de boel opruimden, vonden wij nog twee onbekende tassen. Ach toch vergeten: van bij de andere opa en oma de dingen die overgebleven waren. Zoals geraspte kaas, schuimkoekjes (roze en witte) , zachte kaneelstaafjes, een pak melk, hee nóg een zakje met die overheerlijke schuimkransjes, die bij ons al lang op waren gegaan. “Die nemen wij 1 januari wel mee”, zeiden wij. ’s Avonds ging Hans vroeg naar bed en ik zat nog lekker wat te lezen. Maar opeens dacht ik aan die kransjes. “Ach, twee zullen zij niet missen”, dacht ik valselijk. En omdat niemand het zag, zette ik het zakje naast mij en begon te eten, tjonge, ik leek wel uitgehongerd. “Hansje”, zei ik beschaamd en vertelde wat ik gedaan had. “Ach, er is nog een zak, één is ook wel genoeg”, dacht hij. Ik was helemaal opgelucht en zat hier op de computer te vertellen van het Sprookjeswonderland. Ik tekende wat en kwam mijn gum halen in de kamer. Wat zag ik daar? Opa met een zak schuimkransjes naast zich en de zak was bijna leeg, haha.

Net wilde die ook aan de zachte kaneelstaafjes beginnen, met de woorden “die missen zij toch niet…” terwijl hij het busje niet open kreeg. “Dat is juist het enige wat ze zeker zullen missen” zei ik waarschuwend. Tja… nou vooruit dan, het kreng ging toch al niet open. “Hoe moet dat nu straks? Zeggen dat we het glad vergeten zijn dan maar?” Ja, dat leek Kwaster ook het beste. Dus als jullie nu ook niks zeggen, komen wij er goed van af. Maar als zoonlief dit logje leest –wat hij soms doet namelijk- zijn wij mooi de pineut. Erg hè? Je zult maar zulke grootouders hebben!

Advertentie

Mensenplezier

Wat ik ook heel plezierig vond –plezant zouden de Belgen zeggen) was dat mijn schoondochter Linda en ik met de kleinkinderen nog eens naar het Sprookjes(winter)wonderbos zijn geweest. “Het zal misschien voor de laatste keer zijn, Mam”, zei mijn zoon. “Binnenkort zullen ze er wel te groot voor zijn, misschien nu al..” Nou, NU nog niet. Zij renden dan misschien langs sommige huisjes, maar bij andere dingen, waarbij verteld wordt en  lichten aangaan, stonden zij erbij te luisteren alsof zij er nooit geweest waren. Het was dus genieten, ook voor Linda en mij.

In de kersttijd is namelijk het park een aantal dagen open. Alles werkelijk alles is in kerststemming, in ieder huisje staat een kerstboom, er lopen meerdere sprookjesfiguren rond, zoals heks Hupsakee, Sneeuwwitje, een grote sneeuwpop en de kerstman kwam aangetuft. Ik zal u zeggen: we hebben reuze genoten met z’n viertjes. En als de kinderen over een tijdje niet meer willen, gaan schoondochter en ik gewoon alleen. Dat kan toch ook?

Kattenplezier

Weet u wat ik zo leuk vond deze kerstdagen?  IK was er zelfs een beetje ontroerd door. Dat Boeli van de kleinkinderen cadeautjes kreeg. Dat vond ik zo  lief bedacht. Een stokje met een speledingetje eraan én een (opvouwbaar) tunneltje waar hij doorheen kan stuiven. Eerst was hij er nogal door overdonderd, maar na een tijdje begon hij ermee te spelen tot groot plezier van de kinderen. Tenslotte denderde hij door zijn tunnel, en rolde er zelfs mee ondersteboven. Kortom, hij stelde ze niet teleur, verre van dat. En hij heeft ons allemaal aan het lachen gemaakt, die grapjas toch.

filmpje

De dag vóór Kerstmis

Toch nog even gauw-gauw een kerstverhaal voor mijn trouwe lezers. Wat er met Kerstmis zelf gebeurde, dat weet nu onderhand iedereen wel. Maar wat er gebeurde vóór het zover is, dat weten jullie nog helemaal niet. Want het duurt namelijk best een tijd voordat het allemaal gaat gebeuren. Al ver tevoren staan overal de kerststallen klaar en hebben wij, gewone mensen, het druk met de feestvoorbereidingen. Maar al die heilige figuren, die hebben eigenlijk weinig meer te doen dan afwachten. En wachten, dat duurt altijd lang, dat weet ook iedereen.

Op een avond, kortgeleden, heerste er een diepe stilte in de stal. Er was gelukkig  bijna al weer een dag voorbij. Opeens hoorden zij een stem, die diep zuchtte en zei: “Maria, is het nu nog geen Kerstmis? Ik verveel mij zo”. Het was de engel, die al een hele tijd boven de stal hing. Maria hoorde het en zei: Nou, ik anders ook wel, hoor! Ik zal de stal eens even goed uitvegen. Vooruit, iedereen naar buiten en probeer maar iets leuks te doen, hopla!”

Nou dat was niet aan dovemans oren gezegd. Het herderinnetje wilde Maria nog helpen, maar ook zij werd naar buiten gezwaaid. Maria had het goed op haar heupen, zeg maar. Iedereen zette het op een lopen, ook de os en de ezel en zelfs de deftige kameel.  En wat kregen zij een lol, zo samen. Maria moest er zo om lachen dat zij af en toe even op haar bezem leunde, want zij had het niet meer. De schaapjes buitelden over elkaar, zaten in de kribbe, klommen op de os en op de kameel, die van het lachen door zijn poten ging. Jezus reed op de ezel, eerst gewoon en toen achterstevoren. Balthazar liet aan iedereen zijn nieuwe kleding zien en de jongere herder zijn bril. Hij keek daardoor wel een beetje sullig maar dat kon de pret niet drukken. Een herder hoeft ook niet zo slim te zijn, als hij zijn schaapjes maar kan tellen, ook het zwarte schaap. Nou enfin, kijkt u maar eens goed naar deze vrolijke boel. Morgen is daar alles een en al heiligheid. Te zijner tijd, want ik heb het ook skrikkelijk druk dit jaar, zal ik u ervan berichten. En verder? Nou, allemaal een fijn feest gewenst dus!

 

Het kattennummer

Dat kocht ik, een bijlage van de Volkskrant. Nou, ondanks dat er heel leuke stukjes in stonden –begrijpelijk nietwaar?- en er vergelijkingen gemaakt werden met de concurrent, namelijk de hond, las ik toch iets van Midas Dekkers, wat mij enorm schokte. Erger nog, het leek mij gewoon NIET WAAR. En Midas is een bioloog nog wel. Van zo iemand verwacht je dat niet. Wat zei hij dan, zult u nu denken. Ik zal een stukje citeren: “… Intelligent? Nee, poezen zijn volstrekt achterlijk.  Soms kijken ze of ze diepe gedachten hebben, maar daar trappen wij mensen toch niet in?” Daar wil ik tegen in brengen dat onze Boeli wel heel slim is. Neem alleen al het geval van die deuren in onze ouwe school. Om het voor u gemakkelijker te maken, tekende ik voor u de very moeilijke weg die onze Boeli moet afleggen om buiten te komen. Ziehier.

klik voor groter

Eerst moesten wij hem na zijn verblijf in het asiel twee maanden binnen houden, hetgeen hij heel rustig opnam, alsof hij wel begreep waarom dat was. SLIM. Toen ging het gebeuren. Wij stonden buiten om op te letten of hij de weg terug niet kwijt zou raken. Maar hij schoot tot onze grote schrik als een pijl uit de boog er van door.  Maar na een tijdje wat voor ons een eeuwigheid leek, kwam hij terug, (slim!) liep regelrecht naar het luik en ging via de juiste weg –dus dezelfde weg terug- naar zijn etensbakje om een hapje te eten. Geen gezoek of verdwaald zijn, niks. SLIMSLIMSLIM. Zo. IK heb nog maar over één ding twijfel: is slim nu hetzelfde als intelligent? Volgens mij wel, is slim alleen een gemakkelijker woord. Wat denkt u?

PS De foto is wél goed, maar het blad is al een beetje stukgelezen.

Olifantenpoep-papier

Ik wandelde vanmiddag even naar de Wereldwinkel, eigenlijk gewoon omdat ik daar al heel lang niet meer geweest was. En wat zag ik daar toch veel mooi dingen.  Maar ja, eigenlijk had ik niets nodig en ik zag ook niets wat leuk was voor mijn kleinkinderen, hoewel die ook niets nodig hebben, want zij hebben ook al veel. Maar ja, het was gezellig om er wat rond te lopen. Opeens viel mijn oog op een boekje tussen twee mooie boekensteunen: een leeg boekje met gekleurd stevig papier. Daar zou ik in kunnen tekenen of schrijven of allebei tegelijk. Ik ben dol op die boeken en boekjes, hoewel ik ook die nog wel in voorraad heb. Op de achterkant stond de volgende tekst: ‘Elephant Dung Paper’.  Nu wist ik niet wat het woord ‘dung’ betekende, dus vroeg ik het aan een mevrouw in die winkel. “Dat papier” zei zij triomfantelijk, “is gemaakt van olifantenpoep!”  “Aha, dat is bijzonder” zei ik enthousiast. “Ik koop het. Er zitten toch geen lijntjes in?”  Nee, dat was niet zo. Dus het was iets interessants en dan kan je het gerust eens kopen. Ik had nog nimmer op olifantenpoep-papier getekend, nee!  Wij praatten nog wat, o.a. over olifanten en ik kreeg nog een uitleg over dat papier in het Nederlands en zo ging ik tevreden op huis aan.

Een wonderlijk boek

Ik heb het uit: ‘Nachttrein naar Lissabon’  van Pascal Mercier. Het werd mij via- via door iemand aangeraden. De schrijver is leraar filosofie aan een universiteit van Berlijn. Dus ik begreep wel dat het geen gemakkelijk boek zou zijn. In het begin had ik ook wel mijn bedenkingen, zoals of het wel iets voor mij zou zijn bijvoorbeeld. Maar gaandeweg begon het mij te boeien; af en toe dacht ik nog wel: ‘O jee, daar komt weer zo’n filosofisch stuk’ maar ik ging al meer mijn best doen om het te begrijpen.  Op een gegeven moment, langzamerhand, begon het boek te leven, alsof ik er zelf bij was als het ware. Ik ga niet vertellen waar het over gaat, want het zit nogal ingewikkeld in elkaar en dan zou ik waarschijnlijk de plank misslaan. Zo als wie precies de hoofdpersoon is, het kan de een zijn die meer te weten wil komen van een ander, maar die ander zou net zo goed de hoofdpersoon kunnen zijn. Ik ben veel van Portugal te weten gekomen waar ik heel weinig van wist eigenlijk. Van de Revolutie daar bijvoorbeeld en het Verzet.

Kan ik het boek aanraden? Ik weet het niet zeker, dat is het wonderlijke. Wel ben ik heel erg benieuwd of iemand het gelezen heeft. Misschien iemand van de familie Zwennes in Den Haag? Dat zijn nogal lezers!  De oorspronkelijk titel is:  ‘Nachtzug nach Lissabon’.  Wie o wie?  En toch wel een aanrader, denk ik. Toen ik het boek na een tijd uithad, had ik opeens een gevoel of ik lang in een Filmhuis had gezeten en ik, hoewel ik niet alles begreep, toch een heel boeiende film had gezien. Wonderlijk hè?

Nog wat Piepjes?

Weet u nog, dat piepkleine tekenboekje van mij? Dat staat nu vol –nee, aardig vol, maar nog niet helemaal –  met tekeningetjes van Piepje en zijn nichtje en  het hondje en zijn vriendjes en vriendinnetjes.  Sommigen zijn niet zo passend voor de kerst maar ik heb er een paar uitgezocht.  Twee zijn nog van het Sinterklaasfeest, dat mag toch nog wel? En u mag er zelf wat bij verzinnen… en anders spreken de meesten voor zich, denk.

Mare haar eerste concert

O wat leuk was het gister. Wij woonden een heus concert bij, waarin onze kleindochter mee mocht spelen op haar dwarsfluit. Wij hadden laatst wel gehoord dat ze mee mocht doen met een groepje beginnende strijkers, maar dit was een compleet orkest met ook hobo’s, klarinetten, fagotten, hoorns , heuse pauken en ander slagwerk. Er waren niet alleen beginnende strijkertjes maar ook volwassen violisten, cellisten en een bassist. Ik hoop dat ik niemand vergeet. O ja, een heel leuke dirigent én een vertelster. Zij gingen Het tinnen soldaatje spelen voor een publiek van voornamelijk papa’s en mama’s, broertjes en zusjes en opa’s en oma’s. Dat stond ook op een scherm waarop later de bijpassende plaatjes zouden komen. “Dag Opa’s en Oma’s” stond er allerleerst en daaarna de rest, begrijpt u wel? Dus wij voelden ons heel welkom.

De vertelster begon het verhaal te vertellen en telkens klonk er een bijpassend muziekstuk. Op een gegeven moment vertelde zij van een jarige prins en dat iedereen voor hem ging zingen en… de dirigent draaide zich om en nodigde ons allen uit mee te zingen en bij het ‘hoera hoera hoera’ ging hij op de grond zitten, tilde een grote teddybeer omhoog terwijl vooraan de broertjes en zusjes hun meegebrachte knuffels ook omhoog tilden. Dat was geweldig, vond ik. Later in het verhaal ging hij voor in de polonaise en die kleinen achter hem aan. Zo ontstaat vanzelf de liefde voor muziek.Ik heb grote bewondering voor zo iemand.

En weer later, toen het concert onder donderend applaus afgelopen was, mochten de kinderen en de grote mensen ook zelf proberen hoe dat nu was, op een viool spelen, op een fluit blazen en op de pauken slaan.  Kortom ik denk dat er niemand is die niet ontzettend genoten heeft.

10 december in Artis

Had u ook gehoord van dat olifantje in Artis, dat zomaar heel plotseling is doodgegaan? Ik had haar, Mumba al vele keren bezig gezien en zij was vaak aan het loltrappen. Een beetje zand en steentjes opzuigen met de slurf en dat dan naar de duiven blazen, lekkeren meetoeteren met de grote fanten en wat al niet. Ik vond haar erg leuk en nu is zij er niet meer. Ik las dat de andere dieren zorgzaam steeds bij haar gebleven waren en na haar dood ook de gelegenheid kregen rustig afscheid te nemen. Zo zijn olifanten. Ontroerend vind ik dit altijd. En gisteren ging ik naar Artis niet voor Mumba; ik wás het al van plan. “Toch maar even kijken” dacht ik dapper. Een vrouwelijke oppasser kwam net aanlopen, deed het hek van de grote met die slagtanden open, die normaal apart staat en gooide hen wat hompen brood toe en riep iets bemoedigends. Ja, voor hen is het ook een schok. Ik stond daar en keek naar ze.

Ze zagen er wat mismoedig uit, vond ik. Ma olifant sloeg haar slurf even om Pa (ik weet niet of het echt Pa is) en verder scharrelden moeder en dochter (halfzus van Mumba) een beetje rond. Ze liepen vlak naast elkaar en ja, ze sloegen ook al de slurven om elkaar heen. Het deed mij  wat, hoor. Ik hoorde hen zeggen: “Ach moe, wat is het toch vreselijk! Het was zo’n lieverd en zo inenen!”  En moeder zuchtte diep en zei: “Ja kind, ik weet niet hoe ik je troosten mot. (Zij spreken allebei  wat Amsterdams). “ Zelfs Slagtand is wat van streek…. *zucht* “Ach, laten we nog maar een rondje lopen. Meer kennen we ook niet doen. Kom Yindee, in beweging blijven, meid!”  En zo hadden die twee het moeilijk. Ik werd er eigenlijk behoorlijk treurig van en ben eerder dan anders de stad ingelopen.