Een spannende treinreis

Gisteren kwam het er niet van, beste lezers, om over de terugreis vanuit Amsterdam te schrijven, omdat wij plotseling verzocht werden naar Gorinchem  (Gorkum) te komen om daar onze kleinzoon te zien afzwemmen voor het diploma B.  Er waren namelijk kinderen, van wie hun hele familie kwam kijken, omdat die mensen toch allemaal in de buurt wonen, dus ook ooms en tantes, neven en nichtjes.  Rein vond dat hij tenminste recht had op zijn beide Opa’s en Oma’s en gelijk hád hij. Even voor de statistieken: hij heeft het gehaald!  Kijk maar.

En dan nu eindelijk mijn avontuur, hoewel het meteen daarna spannender leek dan een paar dagen erna. Maar goed:  ik kwam de stationshal  bij Centraal binnen en zag al meteen deze onheilspellende mededeling:  Reizigers voor de richting Enkhuizen, wegens een …storing (weet niet meer wat) rijden er geen treinen tussen Zaandam en Hoorn. Reigers wordt aangeraden de trein naar Alkmaar te nemen.  Nou moe, het leek wel alsof men verzocht werd om in Groningen te komen, werd aangeraden dat maar te doen via Maastricht. Maar goed, ik liep toch eigenwijs naar de trein naar Enkhuizen die daar wél klaarstond. Ik stapte in en jawel, er zat daar toch een flink aantal mensen…  zij zaten te overleggen, allen hun smartphone in de aanslag. Ik heb zo’n ding nog niet en dacht mij maar bij deze groep aan te sluiten. “Kom erbij”, zei een zo te zien aardige man. “Nee, wij gaan NIET over Alkmaar, zijn ze nou helemaal gek, dát is een omweg, we zullen wel zien”. Zo dachten meer mensen en anderen besloten waarschijnlijk toch te gehoorzamen. Wij vertrokken en bereikten Zaandamof was het Sloterdijk nog maar? Ik was het meteen al vergeten. Er werd weer het een ander omgeroepen zodat wij met z’n allen toch maar overstapten in de trein naar Alkmaar. Aldaar aangekomen zagen wij een totaal opgebroken en daardoor extra smal perron –er werd een tunnel gebouwd, hoorde ik- en wij moesten het station van Alkmaar uit en ook weer in, naar boven en beneden om perron 2 te bereiken. Ik was blij met mijn aardig gezelschap omdat ik nogal gauw geneigd ben in paniek te raken en daardoor in verkeerde treinen of trams te stappen. Op perron 2 was het wachten geblazen op… de trein naar Hoorn. Maar tenslotte zaten wij erin, de trein vertrok en een lieve stem vertelde ons dat wij in een sprinter zaten uit Alkmaar enz. enz. en dat Hoorn het eindpunt was, alwaar overgestapt moest worden in de trein richting Enkhuizen. Wél  had ik Kwaster thuis gebeld, dat het wat later zou worden, zodat die tenminste rustig afwachtte. En zo geschiedde; in Hoorn bedankte ik de vriendelijke heer voor zijn goede zorgen en eindelijk bereikte ik Bovenkarspel. Och, ik had al vaak van dit soort vertragingen horen spreken. Het moest mij ook eens overkomen; het zat er dik in, dacht ik maar.

Advertentie

Een zonnige dag

Dat was het gisteren, een frisse maar zonnige dag en dus… Artisweer, dát dacht ik. En… op naar het gorillaatje. Ik stapte in de trein, reed een uurtje en stapte in de tram, lijn 9 (onthoudt dat – je weet maar nooit) en was zo al snel bij Artis. Op de terugweg zou dat alles heel anders gaan, maar dat hoort u misschien later wel. Toen wist ik nog niet wat mij en vele andere reizigers te wachten stond.

Ik keek op de richtingwijzer en zag daar duidelijk een gorilla getekend staan. Die richting moest ik zo’n beetje uit. Op mijn gemakje dan, want ik liep niet zomaar alle dieren voorbij, dat begrijpt u? Dat is zo heerlijk van ‘Artislid’  te zijn; je hoeft niet álle dieren te zien. Als je geen abonnement hebt, ben je daartoe wel geneigd, denk ik.  En nu, als lid dus, want zo is dat bij Artis, hoewel ik nog niet in het bestuur gevraagd ben, loop je zeer ontspannen wat rond, alleen had ik nu de weg naar het gorillahuis in gedachten. Ik volgde dus de bordjes, kwam langs de olifanten waar juist een oppasser wat aan het vertellen was  -bof! – passeerde de leeuwen, waar een oppasser net klaar was met zijn verhaal, maar waar de ‘koning der dieren’  meteen ook maar zijn echtelijke plichten vervulde bij een van zijn drie dames.  De andere twee stonden precies aan de andere kant wat onverschillig naar de lucht te turen.

Ik fotografeerde de pelikanen, die druk met hun vleugels wapperden en filmde ze en ruim daarna kwam ik bij de gorilla’s.

En jawel, jawel, daar zat moe met haar kleintje. Ze zat helaas met de rug naar ons toe, maar ik heb toch wel een beetje van de kleine nieuweling kunnen zien, beste lezers. Later toen ik er nog eens langs kwam, lag moeder voorover, haar armen beschermend over het jong heen, dat nu dus helemaal niet meer te zien was. Alweer een bof, al met al. Pas ongeveer twee uur later kwam ik er toe wat te eten en een kopje koffie te drinken. Ik keek wat rond en zag dat zowat alles al op was, maar een serveerster, die mijn hulpeloze blik zag, bood aan twee zachte kinderbroodjes voor mij te smeren. Heerlijk en wat lief, hè? Mijn dag kon niet meer stuk, dat dacht ik tenminste.

Ik wandelde nog wat rond en zag een lama bijna koninklijk op een rots staan. Hij wist niet dat hij er zo grappig uitzag door de stand van zijn parmantige oren, haha. Ik laat u wat foto’s zien en vertel later wel wat over de gedenkwaardige terugreis. Of u moet die treinverhalen al zat zijn? Dan laat ik dat achterwege. Zelf weet ik wel wat er allemaal gebeurde, nietwaar?

Ha leesvoer en …

Afgelopen zaterdag deden wij een rondje Kringloop, d.w.z. dat wij (Kwaster, zoon M en ik) de drie in de buurt gelegen Kringloopwinkels bezochten. Ik zei nog dat ik eigenlijk geen tijd had vanwege huishoudelijke bezigheden (ben erg degelijk de laatste tijd, zomaar) maar men vond het zo gezellig als ik weer eens meeging, zodat ik mij gestreeld voelde en gauw voor de verleiding bezweek. Het werd een vruchtbare middag. Ik zal u vertellen waarom.

Sedert tijden zijn wij al op zoek naar een stel  (beetje) bij elkaar passende banken, maar het lukt maar niet. Plots zag ik twee roodbruine leren banken staan, precies nagenoeg bij elkaar passend, die nog prima zaten ook. Ook zoon M. kwam naar mij toe en vroeg of ik ze gezien had. De prijs was ook al zodanig dat wij dáár niet wakker van hoefden te liggen, dus wat lette ons, nietwaar? Er lag één persoon enigszins dwars, u kunt wel raden wie. Ik mocht het wel doen van hem, maar ja…? Toevallig zagen wij daar onze goede vriend Gerrit lopen (die van het IJsselmeer en de volle maan) en zijn vrouw Maartje.Wij omhelsden elkaar en  ik vroeg hun mening en vertelde het probleem. “DOEN!”, zei Gerrit resoluut en kijk, beste lezers, dát gaf voor mij de doorslag. Dinsdag worden ze bezorgd, ik ben benieuwd.

In de volgende Kringloop zag ik een doosje van speksteen, voor mijn verzameling á 0.30 cent. Leuk! Tot slot, in de laatste, wat overkwam mij daar? Ik zag een boek wat ik graag wilde lezen en nóg een en nóg een en al gauw had ik een lekker stapeltje bij elkaar. Ik had fijn een voorraadje leesvoer,zeg maar. Ach, de een hamstert dit en de ander dat. Mijn weekend kon niet meer stuk. Dat zijn nog eens mooie dingen voor de lezende mens!

Een wonderlijke plant

Nu heb ik een plant, die het sinds september tot nu toe heel goed deed, maar laatst opeens hing zij slap. Water nodig? Nee, zij voelde nog nat aan. “Misschien te nat geweest…”veronderstelde Kwaster. Tja, zou kunnen en ik hoopte dat zij weer zou opknappen. Máánden had zij het goed gedaan, dus een makkelijke plant had ik al geconcludeerd. Maar nee, zij bleef hangen en indrogen ook al, hoewel er nog een paar frisse sprietjes stonden. Met  een kindje op schoot’ want zo heet zij, ‘kindje op moeders schoot’. Ik liet haar nog maar een tijdje staan en nu zag ik vandaag dat zij al veel meer verse sprietjes heeft gemaakt. Ik moest opeens denken aan een kamerplant die ik eens had, Slaapkamergeluk geheten en die deed het altijd heel goed, tot hij ook opeens verschrompelde. Ik trok dan het verdroogde spul eruit, gaf hem water en hup, er kwamen nieuwe takjes en blaadjes aan en na verloop van tijd, stond hij er opnieuw prachtig bij. Wonderlijk hè? Ik ga dat bij deze ook maar eens doen, wie weet?

Maar stiekem denk ik nu: waarom kunnen wij mensen niet hetzelfde doen?  Ik stel het mij zo voor: maanden leiden wij een heerlijk leventje en genieten van onze eigen schoonheid, tot … wij beginnen te verschrompelen. Als dat ons éénmaal gebeurd is, voelen wij het de volgende keer aankomen. Wij blijven dan rustig een paar weken binnen. Vraagt iemand naar ons, zegt de partner: “Zij is een paar weken op reis om op te knappen”. De vragensteller kijkt begrijpend, want één dezer dagen is hij of zij zelf ook zo ver. Het zijn dan een paar saaie weken maar het is de moeite waard. Wij komen geheel en al verjongd te voorschijn.

Als dat eens zou kunnen, als het nu bij ons ook eens mogelijk was, waarom is daar ‘in den beginne’ nooit aan gedacht?

Trots

Trots   Ik ben erg trots op mijzelf. Ik zal u uitleggen waarom. Ik had laatst namelijk het voornemen gemaakt om eens een tijdje iedere dag minstens één tekening te maken in een speciaal boekje. Ik geloof dat ik er al eens over geschreven heb.

 En nu, op dit moment, heb ik dat al (bijna) 4 maanden gedaan. Het voornaamste is dat ik er lol in heb, maar stiekem ben ik nu ook wel trots op mijzelf. Van de meeste voornemens die ik maak, komt bijna nooit iets terecht, maar deze doe ik al langer dan ik van plan was. Het heeft zelfs niets met het nieuwe jaar te maken, want ik begon de 21^e oktober 2015 al. Dan reken ik de krabbels in mijn agenda nog niet eens mee en ook niet die Piepjesberichten.

Als nu straks het schilderen net zo goed gaat… maar nee, daar denk ik nog niet aan. Nou ja, soms een beetje dan. Maar nu teken ik gewoon door, alleen met zwart potlood, soms met kleurpotlood en nu heb ik zelfs aquarelpotloden voor handen.  Een mooie dood voor mijn verjaardag gekregen. DOOS bedoel ik natuurlijk. Wat kan een mens toch stomme fouten tikken!. Het wordt zo eigenlijk een soort getekend dagboek, want als ik naar foto’s teken, zijn het mijn persoonlijke afbeeldingen. Foto’s van de verjaardag van Rein, van die van mij in Leiden, van Mare wat later weer en allerlei andere dingen die ik meemaak of zie. Enfin, ik zal er wat laten zien.

Even klikken op foto’s voor groter.

Onze weervoorspelling

Nu wij in deze tijd, ondanks de vergevorderde techniek, toch  niet écht meer kunnen rekenen op een juiste berichtgeving over één eerstvolgend uurtje,  voor een droge wandeling bijvoorbeeld om maar eens wat te noemen, hebben wij, behalve de buienradar dan,  nog drie extra tips voor u. Ik had het er met iemand over, die ook wandelt, net als ik. Hij doet dat weliswaar drie keer per dag en ik maar één keer, maar toch komen wij soms elkaar tegen en bespreken wij het weer en ook hoe gezond en prettig voor de geest onze sport is én hoe goedkoop ook eigenlijk. Alleen het weer, dat kan een storende factor zijn, nietwaar?  En dat zal het blijven ook helaas, ondanks mijn tips, die nu komen.

Tip 1. Kijk naar de lucht, niet alleen recht boven u maar naar alle kanten. Uitleg: de lucht kan blauw zijn, maar links of rechts of achter of vóór u kan er duidelijk een bui aan zitten te komen. Nó guidelijker –haha het lijkt wel Spaans zo- nog duidelijker: bij u kan de zon nóg zo schijnen, maar in Hoorn of Enkhuizen, waar wij tussenin zitten, kan het wel bar en boos wezen. Guidelijk henoeg?

Tip 2. Als u nog binnen vertoeft en denkt dat het in ieder geval droog is, pas dán op en kijk eerst in een aanwezige plas: ziet u daarin wat bewegen, dan zou het kunnen regenen. Kijkt u nog maar eens goed, want nat worden, dat willen wij toch liever niet?

Tip 3. Hiervoor is het nodig een kat te hebben. Bent u in het geheel geen kattenliefhebber, dan is deze tip duidelijk niet voor u bedoeld. Wij, kattenliefhebbers,  doen het als volgt: als onze kat binnen komt en beminnelijk een kopje geeft aan onze benen, aaien wij hem even ter begroeting en voelen aldus meteen of hij nat is. Is dat inderdaad het geval, dan regent het óf het heeft geregend en hij/zij dus nat is geworden door onder de beregende struiken door te sluipen. Pas dan helemaal goed op, is ons advies. Het is weer eens weer zoals in ons land zo vaak is waar je in het geheel geen staat op kan maken. Een paraplu is de enige oplossing voorlopig. Doet u er uw voordeel mee!  Graag gedaan. Niets te danken.

D’ouderdom

Het is wat, hoor als je zoals dat heet wat op leeftijd komt. Neem mij bijvoorbeeld. Ik doe er niet geheimzinnig over, het is geen schande en iedereen mag het weten: ik ben onlangs 71 geworden! Nu heb ik gelukkig weinig klachten, maar de laatste tijd moet je zo veel onthouden, heb ik gemerkt. Wanneer de groene bak en wanneer de grijze bak, om de week één, maar onlangs is de dag opgeschoven, van dinsdag naar woensdag. Toch zijn wij maandagavond al aan het denken: “Moet een bak niet… o nee, het is nu woensdag pas”.  Heb ik het niet, dan heeft Kwaster het wel. Wat moeten wij op dat gebied nog meer onthouden? Eens in de 4 weken het verzamelde plastic. Om de week het oud papier. En dan de gewone dingen nog zoals daar zijn: medicijnen innemen en  afspraken in de gaten (ont)houden en er zal wel meer zijn, wat ik nu eventjes vergeten ben, zie je wel? Daar komt nog bij de verstrooidheid: geregeld moet ik zoeken waar ik nu mijn koffiebeker weer gezet heb, waar ik mijn sleutels gelegd heb en nog veel meer. Er gaat veel tijd verloren met zoeken en dat is zonde. Maar komt dat echt allemaal door de ouderdom of was ik altijd al tamelijk verstrooid en vergeetachtig? Dat zou best eens kunnen maar echt weten doe ik het niet natuurlijk. “Aron”, zei mijn moeder –Arons Oma- eens tegen hem: “we worden nu toch écht oud, hoor!” Aron dacht dat mijn ouders toen ongeveer 65 en 67 waren, dus nog helemaal niet zo oud, denk ik nu. Soms moet ik er wel om lachen, hoor, hoe stom verstrooid je kunt zijn. Maar toch… sinds twee dierbaren in de familie te jong zijn overleden, denk ik vaker, als ik plannen maak, hoe lang ik nog zal hebben eigenlijk.  En ik hèb nog zoveel plannen en de dagen gaan zo snel, zeker als je zo veel tijd verliest met zoeken (haha) en plotseling indutten (doe ik ook vaak ’s avonds) . Enfin, we zien wel. Je hebt  toch geen inspraak, nietwaar?  Niemand zal mij vragen of ik wel zo ver ben, laat staan of ik er wel zin in heb en of ik wel gemist kan worden. Het is geen leuk onderwerp, beste lezers, maar het ‘mos mij effe van ’t hart’.

p.s. Maar een bloempje erbij geplaatst om de boel wat op te vrolijken.

Mare 9 jaar

Gisteren reisden wij opgewekt richting Gorinchem (Gorcum), want onze kleindochter Mare werd 9 jaar. Wij hadden ons voorzien van een mooie doos Lego met elfjes én extra oorbelletjes, want zij heeft sinds een tijdje gaatjes. Ik vond bij de juwelier heel passende: muzieksleuteltjes. U weet nog dat zij dwarsfluit speelt? Toepasselijk dan, hè? Zij mocht ze ruilen maar dat hoefde niet. Als u ooit in een klein orkest een blond meisje dwarsfluit ziet spelen en zij heeft toevallig in ieder oor de welbekende g-sleutel, dat is dat vast onze Mare.

In Leiden

 “Waar zal ik dit jaar eens mijn verjaardag vieren, Kwaster? Het is mij heel goed bevallen vorig jaar in Zuidlaren. Jou toch ook?” Kwaster was het helemaal met mij eens. Als je zoals ik 4 januari  jarig bent, heb je al veel visite gehad. Goed, wij zochten en wij vonden. Drie dagen Leiden. Leuk! Er is daar genoeg te doen, vooral als je van musea houdt én het schijnt een prachtige oude stad te zijn. Met name door de blogs van Tagrijn kreeg ik steeds meer zin om de stad zelf eens te gaan zien. Hij heeft gelijk, hoor. Het is een geweldige stad. Wij waren in het Volkenkundig Museum en zagen veel van Indonesië en daarna de volken bij de Noordpool en die in Noord en Zuid Amerika.

De dag erna, maandag, wilden wij naar de Lakenhal. Het was even zoeken, maar toen waren wij ter plaatse. Helaas was de Lakenhal gesloten op maandag. Nou, dan maar naar het Museum van Oudheden, alles kan toch niet dicht zijn? Ja, in Frankrijk, maar hier toch niet? Nou ja, om dit verhaal maar een beetje in te korten, jawel, alles was dicht, behalve Naturalis, maar daar waren wij toen te moe voor.

Intussen door al dat lopen hebben wij wél heel veel van Leiden gezien, de Pieterskerk ook binnen, een stuk van de Hortus (de rest dicht), mooie straten en grachten, zoals het Rapenburg bijvoorbeeld. (Zie boven) Ja, zo zoekend, kom je natuurlijk veel tegen.

MAAR: we hadden nog een rondvaart tegoed, zat namelijk bij ons ‘arrangement’ in, bij ‘Broodjes en Bootjes’. Onze boot was voorzien van een geheel doorzichtig dak en ramen en als we onder een laag brugje door moesten, ging brrrr… het dak naar beneden, soms zo laag dat zelfs wij (kleine mensen) het hoofd moesten bukken. Wat heeft Leiden veel water, zeg en dus ook veel bruggen. Soms wel twee vlak naast elkaar, die beiden in een andere straat uitkomen. ’s Avonds kregen wij een heerlijk diner en net toen ik mij superjarig voelde, kwam er een optochtje aan, twee dames en één ober met een hoog stuk vuurwerk en zij zongen gezamenlijk luide: “Lang zal ze leven…..helemaal tot en met…  HIEP hiep hiep Hoera!” Ja, allemaal voor mij. Nou leuk hè, vond ik wel, hoor! De dinsdag daarop gingen wij, na wat rommelen, geleidelijk weer op huis aan.  Wat een heerlijke verjaardag was het weer. Ik kan het iedereen aanraden: gewoon lekker wegwezen en verwend worden.

O ja, nog voor iedereen een goed 2016 gewenst!