Even een klein berichtje dat jullie weten dat ik nog leef, beste lezers. Ik ben ontzettend ijverig aan het tekenen en nog een heleboel andere dingen meer. Nu is het zo, dat wat ik (misschien?) wilde schrijven, niet eens meer weet. Daarom plaats ik voor de afwisseling maar eens wat tekeningen. Ik heb ook al nieuwe plannen gemaakt, maar dat moet nog komen. Werk in uitvoering, zeg maar.
Klik voor groter
We wisten het wel, hoor maar we schrokken toch , Kwaster en ik. Voor het plastic zouden we een bak krijgen i.p.v. plastic zakken en ook maar meteen –het kan niet op- een andere bak voor het ‘restafval’. Vandaag stonden ze allebei voor ons neus. Eén dezelfde donkergrijze maar dan spiksplinternieuw, mooi glimmend en schoon. Oké. Maar die met de oranje deksel, tjonge… de koningskleur schetterde in ons gezicht en schalde door de straat: “ORANJE BOVEN oranje boven oranje boven”. Verder hebben wij nog een ouwe groene bak voor het composteren. Maar nog even en men komt op het idee de grijze rood te verven, een witte te maken voor het oud papier en een groene wordt dan … ja blauw. Oranje, roodwitblauw, het hele jaar de vlag uit. Men zal wel niet op het idee komen? Nee, dat zou kunnen. Nou ssssssssst mensen, láten we het toch zo. Maar het is wél knaloranje, hoor!
Dikke staart Onze Boeli kwam vanochtend al voor de tweede keer met een enorm dikke staart binnen. “Och jongen”, zei Kwaster, “hebben ze je geplaagd?” Daar liet Boeli zich niet over uit. Ik zelf keek er vol bewondering naar. Het was een imposant gezicht. “Hoe zou hij dat nou doen?” vroeg ik mij af. “Kwaster, ik wou dat ik dat ook kon. Dat je hem langzaam maar zeker dikker zag worden, dikker en nóg dikker … oh men zou naar mijn opgezwollen staart kijken en wijzen en zeggen: ‘O pas op, hoor! Haar staart wordt dik en dan is het oppassen geblazen! O pas toch op!! Ik zou maar gauw voor haar koffie gaan pakken, want anders…’ Kwaster keek beschaamd voor zich, want hij had weer op zich laten wachten door een spelletje nota bene en daar kreeg zij een … o nee, werd zij ongeduldig door, want koffie in de ochtend is … o zo belangrijk.
Het weer van… het weer van de voorbije week. Weet u dat nog? Hebt u dat onthouden? Nee hè, ik denk het niet? Misschien een enkeling wel, maar de meeste mensen niet. Daarom ga ik u dat nu eens haarfijn vertellen, beste lezers. Ik ben al eens (op facebook) uitgenodigd om weervrouw te worden en dus zal ik eens een weerstukje schrijven. Hoe het de a.s. week gaat worden, dat is niet zo moeilijk, n.l. de temperatuur zal schommelen tussen de 3 en de 10 graden en het zal wat regenen en heel af en toe zal de zon schijnen en zo blijft het zo’n beetje kwakkelen. Maar het weer van de vorige week was heel interessant.
Namelijk de afgelopen maandag ging ik wandelen en binnen één uur scheen heel even de zon, toen regende het, daarna hagelde het, kleine korreltjes. niet heel lang, want toen regende het weer en plotsklaps scheen de zon, ook niet zo lang, maar goed. De temperatuur was maar 3 gr.
Dinsdag was het stralend weer, een strak blauwe lucht, droog en het had ietsjepietsje gevroren.
Woensdag 17 februari alweer zonnig, heerlijk wandelweertje en toch maar 3 graden, zálig weer! (plaatje 3) Donderdag was het verschrikkelijk grijs weer, de hele dag, maar het maakte mij niet uit, want ik had andere dingen te doen.
En dan de vrijdag: hij begon met een mist, een MIST, jeetjemina en pas tegen 12 uur begon pas de zon te schijnen, zodat ik toch nog een fijne wandeling kon maken, met foto’s en allerlei bezienswaardigheden.
En het weekend dan, zult u vragen? Ja, dát zult u toch nog wel weten?? Nee? Nou het was slecht weer –sneu voor de werkers onder ons- en zondag –vandaag dus- nóg veel slechter. Ha, weet u het weer? Nou beste mensen, de lente komt eraan, houdt goede moed en neem een pluutje mee, de komende week.
Een keer per jaar moet onze Boeli naar de dierenarts om een algehele keuring te ondergaan, de AKK, de algehele kattenkeuring. En vanochtend was het weer zo ver. Boeli vindt het vréselijk, het gedoe voornamelijk. Eerstens gaat hij nietsvermoedend en nieuwsgierig een wit huisje bekijken, met op de bodem een dikke zachte handdoek nog wel. Achter hem gaat het deurtje dicht. “Gut, ja, da’s waar ook. Nu weet ik het weer, potver…” Hij voelt zich danig beetgenomen. Vervolgens tilt iemand dat huisje op en brengt hem naar de overkant van de straat. Daar wordt hij in de auto geladen. Het vrouwtje komt naast hem zitten om hem geruststellende woordjes toe te spreken. Maar daar heeft Boeli niks aan, hij mauwt, heel hard, nóg harder, hoog, lààg. Hij steekt een pootje door een opening en wijst op de sluitingen, maar het vrouwtje doet net of ze niks begrijpt. De auto stopt en Boeli wordt bij de dok naar binnen gedragen. Een vrouwenstem roept vriendelijk: “Daar hebben we Boeli”. Hij moet het huisje UIT, hij zat er net zo veilig en die dame gaat zich met Boeli bemoeien. Ze weegt hem, ze voelt onder aan zijn buik, ze kijkt in zijn oren, ze bestudeert zijn tandjes, ze neemt zijn temperatuur op, in één oor –dat was schrikken- ze voelt aan zijn vacht en ze geeft tot slot een prik, tegen katten- en niesziekte. “Zo, hij is prachtig in orde. Vooruit Boeli, je kan er weer een jaar tegen en je krijgt van mij een tien!” Boeli kijkt nog even of dat eetbaar is, ziet niks en gaat met enige aandrang zijn huisje weer in. Terug weer in die schommelende kar, maar dan is het leed weer geleden. Ha, heerlijk thuis, rennen, jagen, slapen, muisjes vangen, vogels opjagen, een klein tukje, even wat brokjes en weer naar buiten. Leve de vrijheid, hiep hoi!
Kent u hem nog, Ed van Thijn? De vroegere burgemeester van Amsterdam. Niet te verwarren dus met Joop van Tijn, zonder H. Ik kwam bij de Kringloop een boek van hem tegen: ‘Het verhaal’. Het is zo’n beetje zijn hele levensverhaal. Het is pas geschreven in het jaar 2000. Eerder kon hij het niet opbrengen. Hoe hij en zijn ouders de oorlog overleefden, hoe zijn jeugd was na de oorlog, waarin zijn ouders gingen scheiden, hoe hij leed onder zijn asthma, maar desondanks in zijn studententijd goed in roeien werd, hoe hij langzaam maar zeker in politiek geïnteresseerd raakte en het aanbod van zijn vader om in de textielzaak te komen afsloeg. Met warmte en humor vertelt hij over zijn vrolijke levenslustige vader, Sal van Thijn, een getapt figuur in Amsterdam en een geslaagd zakenman. Hoe hij zich schaamt als hij als aankomend PvdA-man met zijn vader meerijdt naar het Ajaxstadion in een protserige Amerikaanse Chrysler. Hoe hij het liefst helemaal onzichtbaar had willen zijn. Met medelijden en liefde vertelt hij over zijn moeder, een mooie maar trieste vrouw. In tegenstelling tot haar (ex) man kon zij het leven niet zo oppakken als hij dat kon, ondanks alles. Veel speelt zich ook af in de tijd toen wij zelf wat jaartjes in Amsterdam woonden: de Maagdenhuisbezetting, de kraakbeweging, het huwelijk van prinses Beatrix met Claus en de rookbommen en vooral is interessant wat zich daarbij achter de schermen afspeelde. Hij werkte nauw samen met Joop den Uyl, voor wie hij ook grote bewondering koesterde. Ach, het is maar een fractie van wat er allemaal speelde in die tijd. Ik kan u het boek sterk aanraden, maar of het nog ergens te krijgen is?? Dat is het leuke van mijn Kringloopvondsten: niet altijd die Top-10 boeken, maar eens wat geheel anders, iets verrassends.
Gisteren vierden wij voor het eerst in ons leven Chinees Nieuwjaar. Wij waren daartoe uitgenodigd door Siau Lee (heeft bij ons een atelier, weet u nog? ) Ik had wat bij Google gekeken wat dat inhield want veel wist ik er niet van. Het duurt 14 dagen (klopt, volgens Siau Lee) en meestal komt dan de hele familie bij elkaar. Maar aangezien die van haar in Maleisië woont, zijn wij en andere vrienden een beetje haar familie. Wat er verder bij Google stond, was mij wat te ingewikkeld, maar het was een bijzonder feest.
Siau Lee is een zorgzame gastvrouw. Er was een soort fondue bourguignonne, maar dan met bouillon. De tafel stond vol met allerlei soorten vleesjes, garnalen, visballetjes en groente, zoals wortels, pakzoi, peultjes, rettich en nog meer waarschijnlijk. Dat alles ging langer of korter de bouillon in en zo gauw je bordje leeg was, kwam Siau Lee al aandraven met weer andere hapjes. Ook had zij verschillende sausjes gemaakt en legde uit wat het allemaal was. Het was volgens mij echt Chinees eten en het was heerlijk. Intussen hadden wij leuke gesprekken, in het Engels en Nederlands door elkaar. Siau Lee is geslaagd voor haar inburgeringscursus maar als ze iets snel wil vertellen, gaat zij toch op Engels over. Maar goed, het was een heel gezellige avond.
Bij deze zal ik u zeggen, dat ik erg tevreden over mij zelve ben. Iedere dag maak ik een tekening, soms wel twee. Ik maak mijn wandelingen en fotografeer, , ik lijn én val wat af, her en der, zo nu en dan ruim en poets ik wat in huis, ik lees en tot nog toe was ik dus heel genoeglijk bezig. Af en toe ga ik eens naar Amsterdam of naar een museum aldaar. Ook al heel goed, vind ik. Maar gisteren dacht ik zomaar opeens: “Het wordt eigenlijk wel een beetje eentonig. Ik moet weer eens iets nieuws gaan doen. Weer eens boetseren? Nee, nog even niet. Weer eens gaan fietsen i.p.v. wandelen? Maar dan moet mijn fiets wel in de revisie, zeg maar. Bovendien moet het niet zo waaien, bah! Tja, dat ben ik niet gewend dat ik helemaal geen plannen heb. Nou ja, we zullen wel zien. Er zal vast wel wat in mijn bolletje opkomen en zo’n haast heb ik er ook niet mee. Welnee!!! Of toch wel???
Uit de serie Ontmoetingen
Plaatje 1 Thé: Hé, een poes! Poes poes! Kom maar, poes. Poes: “Oh wat een lieve stem. Ik word er helemaal warm van. *geeft kopjes aan een regenpijp*. Wat bedoelt zij nou? Wil zij dat ik kom? Tja..
Plaatje 2: Thé: “Zal ik je even aaien, oh wat een lieve poes… o kom maar hoor lieverd…” Poes: “Zal ik het doen? Kan geen kwaad, denk ik zo maar.. Nou, vooruit dan. Eerst voorzichtig even ruiken, ja, is goed, nee nog niet aaien, mevrouw, nou heel eventjes dan.
Plaatje 3 Poes verwijdert zich en gaat met haar rug naar Thé zitten en denkt: O, dat was spannend. Maar net doen of er niks gebeurd is. *poes fluit zacht voor zich heen, o nee dat kan niet, neuriet even…
Plaatje 4 Poes: Nog even kijken en dan ga ik maar naar binnen, even aan mijn moeder vertellen. Dag mevrouw. Tot de volgende keer.
Thérèse Aarts 