En tot slot een broedende meerkoet die mij even haar eitje(s) liet zien, een bootje met een meneer, een eendenpaartje, een broedende fuut, die gelukkig gewoon bleef zitten op haar eieren, een sloot met molen, spoorwegdingen en als allerlaatste een ouderwets dorpsgezicht, waarop alleen de rollator iets ‘nieuwerwets’ is.
Wat een droevige dag was het gisteren. Ik wilde net een blij en opgewekt stukje gaan schrijven toen ik van de aanslagen hoorde. En een vriend plaatste een foto van een televisiebeeld op internet en hij schreef erbij: “Weer zo’n dag”. Ja Sjoerd, om moedeloos van te worden.
Net maakte ik een wandeling. De zon scheen en er was zo veel moois te zien. “Waarom dan zó de wereld verzieken? Mensen doden, die jou niets gedaan hebben? Wanneer is dat begonnen? En vooral wanneer houdt dit op?” Vragen, gedachtes en angst. En terwijl ik wandelde, maakte ik de ene foto na de andere. Wat is er toch veel moois, dacht ik. Daarom plaats ik maar een aantal foto’s, lieve lezers. Om de zinnen te verzetten. Dat is dan mijn manier van positief denken, want eerlijk gezegd, het maakt mij behoorlijk angstig.
Hier serie 1 van ons dorpje. (Morgen het tweede deel)
klik op foto’s
Gisteren besloot ik toch maar –na lang aarzelen- een boek te gaan kopen in de Boekenweek. Ik twijfelde aldus: misschien krijg ik wel bezoek a.s. zondag en dan kan ik helemaal niet gratis met de trein mee. Ik vind dat altijd zo leuk. Veel mensen hebben ook daadwerkelijk dat boekenweekgeschenk in de hand, leuk hè? Maar het is maar één keer per jaar Boekenweek… Daarna stond ik te twijfelen of ik mijn camera mee zou nemen of toch maar een keertje niet? Ik besloot maar van wél. En dat was heel verstandig achteraf.
klikklik
Nadat ik een boek had uitgezocht en een geschenk erbij kreeg, liep ik terug richting in-/uitgang winkelcentrum. En daar zaten een heleboel oude heren, bijna allen in het zwart gekleed of donkergrijs en dat was een té mooi gezicht om niet mijn camera te voorschijn te halen. Eerst fotografeerde ik zomaar wat om de mannen af te leiden en toen nam ik hen. Maar ze hadden me door. Ze begonnen meteen van alles te roepen maar gelukkig hadden ze volop lol. Men wilde nóg wel eens, men grapte wat af, de meesten dan en daarna wilde men de foto’s zien. Ze waren heel tevreden en toen ik zei dat ik hen waarschijnlijk ook ging tekenen, wilde men best komen kijken of het wat geworden was. “Piet neemt u toch niet, hè mevrouw? Mij moet u nemen, ik ben moeders mooiste….hahahaha” en zo werd het nog extra gezellig die middag. Intussen ben ik klaar met tekening 1. (Ik heb tenslotte nog meer foto’s van de mannen)
…alweer niet aan bloggen toegekomen. Nou ja, het is geen halszaak, vind ik, dat bloggen. Ik heb wel getekend en dan kan ik u laten zien dat er ook mooie dingen op de wereld zijn, als je er maar op let. Ik was thuis, ik was in Hoorn én ik was in Groningen om aldaar mijn lieve tweeling-nicht en haar man te bezoeken. Het was een heerlijke dag. We werden getrakteerd op lekkere dingen en we wandelden in de vrije natuur omdat zij aan de rand van de stad wonen. Helaas was ik mijn camera vergeten.
Maar goed. Waar gaan mijn tekeningen over? Ik zal het een beetje opsommen in volgorde. Eendjes, een rondje zwemmend. Een zomaar poes tussen de sneeuwklokjes. Nogmaals een troepje grazende meerkoetjes. Een zomaar hond. Een relaxte Boeli, helemaal plat. Een andere zomaar kat. In Hoorn een boxer aan boord. Een ouwe teddybeer in het museum. Mijn nicht Pieternel. Vogelliefde (1).
En op wat groter formaat papier: gesprekken, eenden in de storm (ziet u de wapperende veren?) en anemoontjes. Het lijkt wel een tekenmarathon, vindt u niet? Haha, ben ik toch sportiever dan ik dacht.
Klik op foto’s
Ik ben vandaag naar het museum van de 20e eeuw in Hoorn geweest. Het is vanaf het station een heel eind lopen en daarom doe ik dat het liefst met mooi weer. Dat was het dus vandaag. Er is daar een tentoonstelling ‘De Wonderjaren’. Het gaat over de jaren vijftig, de periode van de wederopbouw. Er is over die tijd heel veel te zien. Meubels, speelgoed, boeken, tijdschriften, keukens en kookspullen,kleding en heel veel foto’s waarin de tijd van toen herleeft. Voor de wat ouderen is het een tentoonstelling waarbij je steeds denkt: “O ja, dat was zo, goh, dat kon mijn moeder wel zijn. Ja, zo’n badpak had ik ook enzovoort. Voor de jongeren is het ook leuk al die dingen van vroeger te zien. Bovendien wordt hen gevraagd wat voor eten ze vroeger niet lekker vonden, wat hun lievelingsboek was en nog meer van die dingen en dat kunnen ze op een briefje schrijven en opprikken. Het is grappig om er wat van te lezen. Ik las bijvoorbeeld ‘snotlof’ waar iemand witlof bedoelde –ik zie het voor mij- en ook las ik: …álles wat mijn moeder kookte… niet zo aardig voor die onbekende moeder die vast haar best deed. Dus voor wie daar een reis voor over heeft, het is beslist de moeite. Bovendien ligt het museum op een buitengewoon mooi punt aan de Hoornse haven.
O ja, dat ben ik nog vergeten. Op de heenweg moest ik opeens heel nodig naar de toilet –kan gebeuren, nietwaar?- en ik nam na dat geregeld te hebben, plaats op een terrasje aan de Appelhaven of Bierkade, dat weet ik nu even niet. Zij hadden de rode loper voor mij uitgelegd, jawel en ik zat daar heerlijk in het zonnetje. Voor de eerste keer dit jaar. Goed, het is een eindje lopen, maar je passeert menig café met een terras, zoals het Veerhuys, de Hoofdtoren en de Volendammer, berucht omdat daar eens een man is vermoord! Ook passeer je een vishandel waar je allerlei broodjes kunt krijgen met haring, met zalm, met garnalen en noem maar op. Kortom je kunt er een echte uitgaansdag van maken.
Ik zag laatst toen ik terugkwam van een wandeling toch zo iets raars. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dus maakte ik een foto om het thuis nog eens op mijn gemak te kunnen bekijken. Maar het was waar. Zou het door de klimaatverandering komen? Dat bomen … o nee, ik vergeet helemaal te vertellen wat ik zag. Ik zag dat de boom naast de juwelierszaak plotseling veel groter was dan … de kerktoren. Nou? Dat kan niet hè? Je hoort tegenwoordig vaak over de klimaatverandering spreken en wel zo dat die helemaal niet goed zou zijn. Maar mij leek dat stiekem eigenlijk wel een verbetering, de opwarming van de aarde dan. Een beetje aangenaam warm is toch veel fijner dan die akelige kou? Bovendien hoeven we minder te stoken en ook minder kassen te gebruiken, want alles groeit veel harder en dat is allemaal heel goed voor het ‘Milieu’. Vroeger betekende trouwens het milieu heel wat anders dan nu. Weet u dat nog? ‘Zij komt uit een goed milieu’ was meer dat zij deftig was en nog meer dat zij rijk was, in goede doen dus eigenlijk. Maar ter zake. Dat bomen ook zo hard zouden gaan groeien, daar heb ik helemaal niet aan gedacht. Hoge bomen vangen veel wind, zegt men en dat is misschien wel gevaarlijk. Straks waait die boom op de juwelier én op ons huis en zijn wij allen morsdood. O help, dat rotmilieu ook altijd. Vroeger was je bang voor de nonnen, toen voor proefwerken, daarna voor de BOM en nu weer voor HET MILIEU. Het is ook altijd wat, mensen!
Nu weet ik het weer. Ik wilde u even melden dat ik een heel goed boek gelezen heb. Het is alleen een beetje moeilijk te vertellen waarom ik dit boek zo geweldig vond, zonder alles te verklappen dan. Ik zal het een beetje proberen. Het is net of je opeens allerlei ernstige dingen waarover je je vroeger zo zorgen maakte, opeens van een heel andere kant bekijkt en wel zo, dat je er opeens de gekkigheid van inziet. Dit alles in verhaalvorm,in een roman. Mocht u wat tobberig aangelegd zijn, zo als ik bijvoorbeeld, lezen dat boek. Wilt u graag een spannend boek, ook al prima. Mocht u nooit lezen – of bijna nooit- lezen verplicht! Nou ja, kijkt u maar. Misschien heeft u het al lang geleden gelezen, het zij zo. En anders, DOEN!
Thérèse Aarts 