Koningsdag 2016

Het is nog wennen voor mij, want vaak zeg ik nog steeds Koninginnedag, maar goed. Daar zal ik niet de enige in zijn. Ik ben daarnet naar de Vrijmarkt geweest, in ons eigen dorp. Was het wat? Tja, het was droog, een beetje scheen zelfs de zon af en toe, maar men hád er helemaal niet op gerekend, zag ik. Normaal is het afgeladen vol en kan je echt geen plaatsje meer vinden, als je dat zou willen. Bovendien moest ik zoeken naar mensen met oranje versierselen. Wél hadden enige doordouwers met het te verwachten weer rekening gehouden en een partytent opgezet of een klein half tentje: hun spullen mochten natregenen, maar zij zaten droog. Nu kon ik twee dingen doen, alsnog de trein naar Mokum pakken bij wijze van spreken dan of gewoon maar wat selectief fotograferen. Dat laatste werd het dus.

Het lijkt door mijn manier nog heel wat, zag ik thuis. Maar u moet er de lege plekken wel bijdenken, hè?

O bijna vergeten te melden: de eigenlijke jarige is onze zoon Aron, die op 27 april geboren is. Toen er namelijk op die dag in 1971 in A’dam druk gevlagd werd, besloot hij dan eindelijk maar eens geboren te gaan worden. En mijn lieve moeder, die mij kwam bijstaan, zei het meteen: “Dan zal hij later op Koningsdag jarig zijn” en zoals meestal had zij gelijk.

Wij feesten dus eigenlijk dubbel. Kleindochter Mare staat fluit te spelen voor haar jarige vader en misschien speelt Rein daar ook gitaar, als hij denkt dat hij al zo ver is. Maar dat is in Gorinchem en dat feest halen wij nog wel in, o zo. O ja, één puntje van kritiek op ons dorp: vrijmarkt mág, maar binnen de hekken én slechts tot 12 uur.  Tikje bekrompen, vind ik, is het hier niet een échte vrijmarkt of WAT?

 

Advertentie

Rustige en blijde tijden

Dat is veel beter, nietwaar? De eerste  en voornaamste reden is dat ik eindelijk bericht gekregen heb van zoon Martijn. Hij kon er niks aan doen, want de laptop lag meestal ergens onderin de auto en men kampeerde veelal zonder stroom. Dat vindt zoon het echte reizen en hij geniet dan ook volop. Ziezo, is moeders (en paps!) ook weer blij, hiep hoi!

Verder … ik kijk even op mijn aantekeningen, slim hè om die te maken?  – kocht ik na veel gezoek in een heleboel winkels een nieuwe zomerjas. Ik ben er erg blij mee. En omdat ik toen zo blij werd, kocht ik ook maar een nieuw boek, ‘Vele hemels’   (boven de zevende)   van Griet op de Beeck. Ik werd er nieuwsgierig naar, toen zij bij DWDD zat en ook al bij Pauw, geloof ik tenminste.

Wat nog meer? Even spieken… o ja, dat mijn tekening van hondje Lola goed aangekomen was en dat Wieneke er heel blij mee was. Zij had n.l. gevraagd of ik het wilde proberen.

En het laatste was het toezenden door mijn schoondochter van een filmpje waarin het beginnersorkest met strijkers en blazers optreedt, waarin mijn kleindochter Mare meespeelt op de dwarsfluit. Zo leuk is dat, die enthousiaste musici , hier en daar gaat het soms behoorlijk vals, maar alle begin is moeilijk, zeker op de viool, denk ik. Ik zal nog proberen het filmpje hier te plaatsen, maar dat komt later dan, want ik ben daar niet zo handig in.

Ook teken ik nog altijd verder en ben nu van plan een jaar vol te maken, 366 tekeningen dus (schrikkeljaar!)  Ik ben weer een tevreden mens, ja, het is gewoon zo.

 

Woelige tijden (2)

Dit weekend heb ik ook al van een kampeerbusje wakker gelegen. Ik zag het bij iemand staan op Facebook en was er meteen helemaal weg van. Misschien zou dat juist iets voor ons zijn, dacht ik. Kwaster (Hans) kan niet meer zo goed kamperen in een tent en autorijden doet hij graag. Twee vliegen in één klap als het ware. We zouden veel gemakkelijker kunnen trekken van hier naar ginder, geen natte tent hoeven inpakken, geen haringen met spijkers de grond in moeten meppen en noem de voordelen maar op. Enfin, in eerste instantie was hij ook enthousiast maar het zakte omdat hij steeds meer dacht dat dát misschien ook te moeilijk zou zijn of worden vanwege zijn reumaklachten. Het is wel sneu, vooral omdat het hem wel wat leek. Wij hadden ruim de tijd gekregen om het te overdenken, tot zondag 12 uur.  Ik hoopte eigenlijk tot die tijd dat hij misschien zou zeggen: “Ach laten we het gewoon proberen… “  Maar nee, het ging niet door. Nou ja, ik ben er nu al weer een tijdje overheen. Ik maak al lang weer andere plannen, het zijn dus eigenlijk ook al geen woelige tijden meer. Of toch…? Want … ik had nog veel meer te vertellen, dacht ik, maar … ik kan er toch niet meer opkomen wat ik in ’s hemelsnaam wilde schrijven. Ik heb er vandaag de hele dag over gedacht, maar het wil mij niet te binnen schieten. Dan zal het ook wel niet belangrijk geweest zijn, denk ik dan maar. Of ik aan het dementeren ben? Nee vast niet, dat zit niet in onze familie. Ik doe teveel door elkaar, denk ik. Dat zal het wezen.

bij foto: daar liggen onze plannen, in het water. Van zoon nog niks gehoord.

Woelige tijden

Hoe bedoellu, zult u misschien denken? Nou, mijn hoofd loopt een beetje om. Ten eerste is mijn jongste zoon onlangs voor een vakantie naar Las Vegas gevlogen. Op uitnodiging van een vriend, een Amerikaanse dierenarts, die hij op Curaçao heeft leren kennen. Samen gaan zij door een deel van Amerika trekken. Wij kregen via Facebook bericht dat hij goed aangekomen is, wel met wat vertraging en mét een jetlag maar daarna hoorden wij niets meer. Hij blijft vier weken weg. Zou het gezegde kloppen: geen bericht, goed bericht? Tja, ik zou het toch wel leuk vinden een piepklein berichtje te krijgen, maar ja… wij doen net als de eenden dan maar, steken onze hoofden even onder water, horen niks, zien niks en wachten maar.

vervolg morgen of zo.

Jachtdrift

Ik denk dat onze Boeli daar erg last van heeft. Want wat gebeurde? Boeli kwam net binnen, door en doornat en stinkend naar sloot. Alweer. Het is nu al heel wat keren gebeurd. Hij heeft er niks van geleerd, lijkt wel. Nu stel ik mij dat zó voor: hij hoort én ziet iets bewegen in de een of andere sloot –wij hebben er veel- hij rent er keihard op af, kan niet meer stoppen en voordat hij kan denken: “O sloot…”, ligt hij er al weer in. En wat kan een kat nat zijn, mensen. En vies was hij ook nog. Ik mag hem niet helpen met drogen, want dan wordt hij kwaad, ook dát nog. Ik leg nu maar een handdoekje neer, hij neemt er op plaats en gaat aan het poetsen. Een heidens karwei, maar ja…

Artis op z’n mooist

Ik was gisteren in Artis. Het was een ideale dag ervoor. In de tram erheen zag ik op het Damrak en op de Dam grote bakken met tulpen staan, één kleur per bak. Een feestelijk gezicht was dat. En in Artis aangekomen zag ik de bloemenpracht daar. Ik wist dat er duizenden bollen de grond waren ingegaan en het resultaat was er dan ook naar. Ik zal er verder kort over zijn, want iedere keer véél over de dierentuin vertellen, gaat u misschien vervelen. Hoewel … ik zelf blijf onverdroten enthousiast.

Het allermooiste vond ik een jong lamaatje, dat daar in het zonnetje lag. Er was niet eens over geschreven, is kennelijk heel gewoon, maar MOOI !!!

Het allerleukst vond ik alweer de pelikanen -zo dichtbij kan je zo goed zien- en hoog in de bomen de reigers op hun nesten. Een gekrakeel van jewelste.

De mooiste foto’s heb ik gemaakt tot mijn eigen verbazing van de beverratten.

Het grappigste was de goendi met een klein kwastje aan zijn kontje om zich te toiletteren.

En heerlijk slordig de kamelen die hun wol erbij lieten hangen.

Zo is het toch iedere keer weer anders in de tuin. Met de trein ging ook alles goed, dus ik had een heerlijke dag.

Een stekeltjeskop

Een vriend van ons –ik zal geen naam noemen- laat één keer per jaar zijn hoofd volkomen kaal scheren, in de lente.  Dan kan hij het rustig laten groeien tot het volgend jaar. Oké, het is dan wel een lang kapsel geworden, maar het is nog altijd een volle mooie zilverwitte haardos, na een tijd dan, hè?

Nu was ik vanmiddag begonnen met één boompje te snoeien, want dat moet ook ieder jaar en plots toen het af was, moest ik aan G. denken. (Jawel, één letter mag wel.) Het boompje, een Catalpa op stam- had weliswaar geen gladgeschoren kop maar toch een geinige ‘bebop’, een grappig stekelkoppie, zeg maar. In mijn gedachten zag ik er twee ondeugende ogen in en een brede grijns. “Was het weer nodig, dame?” vroeg hij mij. “En u doet het nog wel zelf. Laten de mannen verstek gaan? Hebben zeker een goeie smoes verzonnen, niewaar?”  Ik knikte maar eens, want ja, men had het druk en de baas zelf was gewond geraakt aan zijn hand (met verstoppertje spelen! )  en wat doe je dan als pronte vrouw? Knippen, zo kaal mogelijk. Dan kan hij er weer een jaartje tegen. Het deed hem plezier. Hij stond te glommen van trots en ik eigenlijk ook wel.

Naar ‘De Woid’

   Omdat ik toch een beetje veel bang geworden was door al die akelige aanslagen, kreeg ik gewoon schrik om naar A’dam te gaan. Tenminste, ik denk dat het meespeelde. En ik wilde eigenlijk zo graag weer naar Artis om de jonge miereneter te zien en de tulpen zien bloeien. Dat was vorig jaar zo’n prachtig gezicht. Ze waren zo uitgekiend qua kleur door de tuin geplant. Zo iets kan je wel aan de mensen van Artis overlaten. Het is een pracht van een tuin, in ieder jaargetijde en er staan ook heel oude bomen. Het is echt een tuin met een geschiedenis. Maar enfin, het werd geen Amsterdam.

Maar vlakbij is een kinderboerderij en een volière in een tamelijk mooi park en wel in Lutjebroek. Ik was daar al heel lang niet meer geweest en ging daarom daar maar eens naar toe. In Lutjebroek zal toch nooit iets gebeuren, was mijn heimelijke gedachte. Sommige mensen denken zelfs dat het niet eens bestaat… En het was een goede keuze. Met het oog op mijn ‘tekendrift’ zoals iemand het zo mooi noemde, fotografeerde ik daar heel wat dieren: allerlei geiten, kippen en hanen, kalkoenen, vrouwtjes en pronkende mannetjes, zwarte zwanen op een nest, parelhoenders en pronkende pauwen –ja, het is lente- schapen, eenden, duiven en een volière vol met allerlei. Alles is daar puur op z’n west-fries, dus de vogelkooi heet ‘Het Vleugelpelois’ (paleis) en het park ‘De Woid’ wat de weide betekent. Dus eigenlijk ben ik naar een mini-dierentuin geweest als je het zo wilt ‘bekoiken’ zal ik maar zeggen. Ik heb voorlopig weer genoeg te tekenen en binnenkort ga ik echt naar Artis, hoor! Hier alvast wat foto’s van ‘De Woid’.