Dacht ik het niet?

Ja ik had toch gelijk. Ik was echt aan vernieuwing toe. Niet voor de kunstwereld  om indruk op te maken maar puur voor mijzelf  om het nog boeiend te vinden en dan bedoel ik het schilderen. En DIT wordt het, denk ik. Zeker,  het kan nog veranderen en ik weet nog niet precies hoe en wat, maar er begint voor het eerst weer wat te gloren. Ik kan mijn weg vervolgen. Zie, het komt niet vanzelf, die inspiratie, je moet eraan werken. En dat deed ik een beetje de afgelopen paar jaar en consequent sinds eind september  iedere dag. En nu ben ik even heel gelukkig en dat moet ik dus vertellen. En al interesseert het niemand in die dunne kunstscene (kunstsien)  – dat stadium heb ik gehad- ik kan weer verder en nu echt, hoop ik. Het is dat mijn arm moet genezen, anders zette ik er toch een vaart in en van je hela hola houd er de moed maar in …

Advertentie

Eerst wat bungelen

 Zo, nu weten jullie alles wat er te weten valt. Ik vond het nogal lastig uitleggen namelijk. Nu mag ik gewoon weer onbenulligeheden schrijven als ik daar zin in mocht hebben of juist iets heel zwaars, iets ernstigs, bedoel ik. Ik hoef pas donderdag 9 juni naar dokter de Haan en ik doe reuze mijn best met lichte oefeningen, rekken en strekken, de arm af en toe een beetje laten bungelen, niets forceren alles kalmpies an, dat was het advies.

Woensdag komt mijn zusje helemaal uit Drimmelen (Brabant) mij opzoeken om eens lekker bij te kunnen kletsen. Lief hè? Daar verheug ik mij op. Zoon Martijn heeft dit weekend veel in de tuin gedaan, ook al lief!  En wie hebben het allereerst aangeboden voor mij in te vallen met bezem en stofzuiger hanteren?

De mannen! Ja echt waar! Tino en Guus zeiden dat ik maar hoefde te kikken en zij stonden klaar. Vanmiddag voegde pietsjanke (fokkema) zich bij de hulptroepen en beroemd of niet, ook zij wilde en kon met de dweil of de mop overweg, zei ze. Nou, dat doet mij heel erg goed, beste lezers, dat begrijpt u wel zeker? Nou ja, dit was het weer. Misschien gaat u zelf wat bungelen? Daar is een mens nooit te oud of te jong voor. Ja, dat zegt dokter de Haan (uit Koog aan de Zaan, heeft de kraan open lat’n staen…) uit Ja zuster nee zuster.

Langer bericht

Dit is een tweede poging van mij om uit te leggen hoe en waarom wél of niet enzovoorts met mijn arm.  Ik zal het nu korter proberen maar toch wel iets langer dan het vorige. Mijn schouder is gebroken of in ieder geval iets daar in de buurt.

De chirurg met wie ik afgelopen dinsdag een gesprek had, liet mij de foto’s zien en zei dat hij twee keuzes voor mij had, namelijk wél opereren of niet. Hij legde mij uit, dat opereren altijd risico’s met zich meebrengt en in mijn geval kwam daar nog mijn leeftijd bij, 71 jaar én het feit dat ik diabetespatiënt ben, wel in lichte mate  – geen insuline nodig, alleen pillen – maar toch.  Hij vertelde ook dat opereren ‘snijden’ betekende en dat kon weer infectie veroorzaken of andere narigheid.  “Ik begrijp al dat u mij een operatie  afraadt, dokter… “ zei ik behoorlijk opgelucht, maar “Nee nee”, viel hij mij in de rede, “u hebt zelf de keus…ik adviseer u helemaal niets . Ik leg u alleen de voors en de tegens uit.

Mocht u besluiten tot niet-opereren, dan gaan wij samen het volgende traject in…” en hij legde die gang van zaken uit.  Enfin, ik besloot tot niet-opereren. Het was wel een heel moeilijke keus. Misschien was het ook wel een blinde gok, wie zal het zeggen? Deze patiënt zeker niet.

Ik ga nu samen met dokter de Haan –zo als hij het zelf zegt, ongeveer dan- de non-operatieve weg bewandelen*. Alles heel voorzichtig doen, wel af en toe  bepaalde oefeningen  om niet te verstijven en binnen korte tijd bij hem terugkomen voor nieuwe foto’s en nader consult.

Ik vrees dat dokter de Haan het pijnaandeel alleen voor mij bestemd heeft.

kort bericht

Kort bericht: ik ga NIET geopereerd worden en begin vanaf vandaag te genezen. Een langer bericht zal volgen.

Een schuimkoekje en een tekening voor Fialas

Zondag aten wij een lekker schuimkoekje bij de koffie. Martijn kwam even langs om naar ‘het slachtoffer’ te kijken en die ook een lief kusje te geven. Daarna probeerde ik deze ‘mérinque’ te tekenen, maar dat valt niet mee. Het stelt dus voor: een schuimkoekje OP een schoteltje en NIET een bordje met een patroontje erIN.

Fialas had een vraag voor mij: waar blijft Boeli? Omdat hij net naast mijn computer re pitten lag, maakte ik een vlugge schets van hem. Ook al lastig. Je denkt dat hij stil ligt maar hij schuift steeds wat op en –helemaal erg- plots gooit hij zich dan op zijn andere zijtje. Wég pose. “Dut is ut worre”, westfries oftewel ‘dit is het geworden’. Nou? Een mens zou er nog  zenuwachtig van worde…

Tekenen, hoe gaat dat?

…. met maar één hand dan, hè? Dat valt nog lang niet mee. Maar ik heb er twee klaar gekregen. Nummer 1 is een kangoeroe. met een beetje te grote kop, maar alla, je kunt in ieder geval zien wat voor leuk beest het is.

’s Avonds kwam de overbuurvrouw die mij gevonden had, liggend op de grond. Zij kwam informeren hoe het met mij ging en had een prachtig boeket gerbera’s bij zich. Zo had ik meteen een tekenonderwep voor handen. Die is nu ook klaar. Net wilde ik een taartje gaan fabrieken, toen er al weer een gast op visite kwam, mijn zoon Martijn. dus dat taartje komt morgen pas, als er niet al té veel visite op komt draven. Ja, je weet maar nooit.

Versje

“Hij heb ’t an ze rug”, zei Truus, “hij loopt zo raar naar voren”.
“O, wat akelig”, zei An, “na dat gedoe met z’n oren”.
“Nee jôh, ik heb het niet over Jan Vogelaar.
Ik bedoel die pinguïn daar”.

Daar moest An zo vreselijk om gieren.
Jan in het pak leek wel op deze dieren.
Maar sinds zijn hoorapparaat
Kwam hij nauwelijks meer op straat.

Maar deze vogel liep te waggelen met zijn buik
En z’n voeten leken ook niet al te puik
Ze keken eens goed na dit verhaal
En zagen: Ze hebben het allemaal!

versje Hans  tekening Thé

Gevallen met de fiets

Nu was ik zo trots op mij zelf, dat ik toch weer ging fietsen en de eerste keer ging ook best goed. Gisteren was mijn tweede rit, ik ging wat verder, ik zocht een rustig stuk uit en hoe het gebeurde, ik weet het niet, maar plotseling maakte ik een rotsmak. Nu zit ik hier met een gebroken arm ,zo’n steunlap,  veel pijnstillers en moet ik a.s. dinsdag weer terugkomen in het ziekenhuis omdat ze twijfelen of mijn arm uit de kom is of niet. Als dat zo is, moet ik onder narcose en hoe ze het doen, weet ik niet, want de breuk zit pal onder de kop. Potverdomme, het is klote, stomme pech. Misschien had ik toch niet zo dapper moeten zijn, maar ja, dat is nakaarten. Getverdegetver… ik moet nu alles met een hand doen, dus ik zal minder loggen, dat snapt u wel, hè?

Deze ezel vond ik wel geschikt als zelfportret, moedeloos ter neer liggend en bang voor wat komen gaat…

Toegift

Omdat jullie de pinguïns zo leuk vonden, hier nóg een tekening: wel een heel veld vol met die bijzondere vogels.

Naar de pinguïns

Afgelopen vrijdag was het nog heel mooi weer. Daarom nam ik mijn kans waar en stapte in de trein naar Amsterdam om naar Artis te gaan. Ja, je bent lid of je bent het niet. Bovendien had ik zin om weer eens wat nieuwe foto’s te maken en zo geheel andere dieren te gaan tekenen. In de tram dacht ik opeens, dat ik eigenlijk de pinguïns al een tijd niet meer gezien had, dus ik volgde de bordjes, kwam in een pas gerestaureerde Japanse stenentuin en jawel, tenslotte bij de pinguïns.

Ze zagen er nogal lui uit, moet ik zeggen. Het was misschien te warm voor ze, wie zal het zeggen. Maar zo kon ik ze wel heel gemakkelijk fotograferen. De Jan van Genten zaten er ook nog bij, net als vroeger. Wel hadden ze er netten omheen gespannen –dat was vroeger niet- misschien om de reigers te weren, denk ik nu. Die zitten erbij alsof zij het hoogtepunt van de tuin zijn. Bovendien hebben zij hoog in de bomen het druk met voor hun jongen te zorgen. Misschien dat anders menig visje in de verkeerde maag terecht zou komen. Het zijn slimme jongens, die reigers. Bij ons in N. Holland gaan ze soms brutaalweg naast een hengelaar zitten, haha!  Nou ja, ik heb uren door de tuin gelopen, de bollen zijn een tikje op hun retour maar toch nog mooi en nu bloeien de rododendrons en de azaleas. Het was er prachtig. Ik had een heerlijke dag.