hop naar Zwolle

Toen ik laatst bij Wieneke las, dat zij naar Zwolle was, naar het museum de Fundatie, kreeg ik opeens zo’n vreselijke zin om daar ook heen te gaan. Maar toen zij naar het Groninger museum was, kreeg ik nog meer zin om dáár heen te gaan. Het komt ook wel omdat ik veel zin heb om er weer eens tussenuit te gaan, een dagje de wei in, als het ware. Kwaster (Hans)  had meer zin in de Fundatie, dus besloten wij daar eerst heen te gaan.

De belangrijkste tentoonstelling was die van schilders van Die Brücke en van Der Blaue Reiter, de Wilden genoemd, een enorm belangrijke stroming voor onze moderne schilderkunst.  Natuurlijk heb ik al aardig wat werk van deze kunstenaars gezien, in het echt of op reproducties. Maar het is heel interessant  om eindelijk veel van deze beroemde werken bij elkaar te zien én in het echt. Boeiend vond ik ook te merken dat wat voor tijdgenoten een ware schok moet zijn geweest, voor ons, moderne mensen die heel wat gewend zijn, deze werken in het geheel niet wild overkwamen, integendeel zou ik haast zeggen.

Verder ga ik er niet veel over vertellen. Uiteindelijk moet je schilderijen zelf bekijken, nietwaar? Dat raad ik u ook ten zeerste aan. Ik geef u twee afbeeldingen, alleen van wie wat is, dat haal ik een beetje door elkaar, sorry sorry.

Advertentie

Boeli-boekje

Er is een klein begin gemaakt van het Boeli-boekje in wording. Ik probeer de dingen te beschrijven vanuit de kat. Dat is best moeilijk, want als Boeli binnensluipt met ‘iets’ in zijn bek, roep ik meestal zo iets als: “Oei, wat heeft-ie? Nee, geen vogel toch?” of iets dergelijks. Nu laat ik de kat roepen: “Taráááá…al weer raak…”enz.  gelooft u mij, dat is écht héél anders!”. En het tekenen doe ik vanuit mijzelf want Boeli kan zichzelf niet zien natuurlijk. Zo ontstaat een innige samenwerking, hè Boeli, wat jij?

klik voor groter

Schattig hè?

 

 

‘Ik mag niet klagen…’

Laatst sprak ik door de telefoon met mijn liefste nicht P. en al pratend vroeg zij mij: “Wanneer had jij mij gebeld?”, waarop ik zei: “O, dat weet ik niet meer, kan 3 dagen geleden zijn of korter of langer, geen idee, alle dagen zijn zo hetzelfde, weet je…”  Opeens realiseerde ik mij dat dat niet gewoon voor mij was. Vóór mijn val trok ik er regelmatig op uit, naar Enkhuizen of naar Hoorn en ook nogal eens naar Amsterdam, naar een museum of héél graag naar Artis. Niet dat ik mij zielig  voel , het gaat best goed met mij en mijn arm, ik mag niet klagen dus, maar in de tram stappen, dát durf ik nog niet zo goed. Ik ben namelijk als de dood nóg een keertje te vallen. En omdat ik niet naar Amsterdam kan, vind ik iets anders ook minder leuk. Eigenlijk gaat het verder wel goed, geloof ik en ik amuseer mij prima, hoor. Ik teken volop en misschien kom ik met gemak de 21^e september aan 365 + 1 tekeningen, iets wat ik met mijzelf afgesproken heb en in geval van nood voeg ik er wat dagen bij, want tenslotte is een gebroken arm niet voorzien, toch?  Nee, wie had dat nou gedacht? Ik zelf in ieder geval niet. Nou ja, moed houden maar, er zit niks anders op. En zwengelen met die arm, goed opletten buiten op eventuele oneffenheden, niet mopperen enzovoort, het is toch wat!!

o ja, ik ga een leuk boekje maken, een Boeli-boekje, allemaal wapenfeiten van hem in zijn plaats noteren, dat wordt vast leuk. één tekening staat er al in.

Update

…en dit is het geworden, beste mensen.

Leuk zo die kipjes pal bij ons aan de overkant. Overbuurman Kees heeft er vier hennetjes bij. Twee eenvoudige witte kipjes, één pikzwarte en één sierkipje -weet niet precies hoe die heet- eentje met een kuif op de kop, het lijkt wel een hoedje, een wuft kipje om te zien.

Het tegendeel

Menigeen hier sprak zijn bewondering uit over het feit dat ik mijn tekeningen van de laatste tijd zomaar met één hand klaarspeelde. Ik zelf verbaasde mij er ook al over. Tot ik mijn broer sprak laatst door de telefoon. “Ach” zei hij, “weet je, met ééen hand is niet zo moeilijk,  met twee handen tekenen, dat is pas lastig”.  En ja, -hahahaha- dat is waar.

tekening in wording – jawel met één hand. 

 

Een geluk bij een ongeluk

Wat een geluk dat ik al zo veel plezier in het tekenen had, lieve mensen. Voordat ik die smak maakte, bedoel ik. En dat mijn rechterarm in tact is gebleven. Want je hebt wat te doen, een mens kan niet de hele dag zitten lezen. Het leidt je af van de narigheid en het geeft je nog een nuttig gevoel. Dat is fijn hoor als je zo’n lastpak bent.  Ik kan al wel steeds meer zelf maar ik heb nog altijd een boel hulp nodig. Vooral die lieve Kwaster is dag en nacht in touw.

En nu heb ik alweer een schetsboek vol en om dat te vieren, schrijf ik een logje en laat ik u de laatste twee tekeningen zien van onze stoere kater, onze muizenkiller, de schrik voor de vleermuisjes en een groot gevaar voor de vogels. Dat laatste spijt mij wel; ik probeer Boeli in de gaten te houden, maar dat is schier onmogelijk.

Rommelmarkt Nesbos

Ik was voor het eerst weer eens op een rommelmarkt. Dat was lang geleden. En ik vond het leuk. We hielden het droog. Er was best veel antiek en curiosa, een klein beetje zoals vroeger het Waterlooplein was. Ik vond het zelfs zo fijn, ook om er weer eens uit te zijn trouwens, dat ik bijna vergat om foto’s te maken. Op het ‘scheiden van de markt’ maakte ik gauw- gauw er nog een paar. Bij één van de eerste kramen zag ik al meteen iets heel leuks, maar …op wat plaatsen beschadigd maar netjes gelijmd, enfin even over nadenken dan maar.

Ik zag een fruitschaal die paste bij de fruitbordjes die ik van mijn oma geérfd maar die mijn jongens ooit kapot hebben laten vallen. Voor 2 euro’s mocht ik hem meenemen. Mooi toch? Maar intussen liep ik toch over ‘dat leuke ding’ te denken. “Zal ik toch maar eens …? piekerde ik. En ik besloot het te doen, als het er nog was. “Kwaster, nog even langs die kraam, dat had je beloofd, riep ik. En ja, het stond er nog. ik deed een tegenbod en jawel, ik had het. Nou kijk eens, is dit niet een heel erg leuk ding? En hij kan open en dicht… is nog praktisch ook dus.

Een misverstand

 … zit Thé bij dokter de Haan. Zegt zij: “dan heb ik nog iets te vragen, dokter. Mag ik zoals ik nu ben helemaal van hier met de auto naar de Biesbos rijden? Voor een familiedag. Het betekent heel veel voor mij”.  Dokter buigt zijn hoofd om haar even goed in de ogen te kunnen kijken -doet hij wel vaker trouwens-  en vraagt: “Wat denk je er zelf van?”  Thé zegt: “ik zou denken van wel”. Dokter recht zijn rug en vraagt: “Zijn er andere mogelijkheden?” , waarop zij dan antwoordt: “de trein, maar… “ de dokter  spert zijn ogen wijd open en verklaart: “een mens mag auto rijden als hij 2 gezond werkende armen én 2 dito benen heeft…”

En opeens gaat er bij T een lichtje op:  “Oooooooooooo  u denkt dat ik zelf rij,  néé, mijn man rijdt, hoor” en Kwaster beaamt dit natuurlijk.  Dokter kijkt ook verrast op en mompelt: “Mensen doen soms ráre dingen…”  “Nee nee, geen haar op mijn hoofd zou eraan denken…” zegt T en kijkt mistroostig naar haar slappe armpje en voegt eraan toe: “ik kán niet eens autorijden”.  Nu lacht dokter de Haan voluit en zegt: “Enfin, daar broedt de visarend, ja zeker, voor het eerst in Europa, dat is geweldig maar of je die te zien krijgt…” tjonge, denkt T, dat was nog eens een misverstand, stel je voor geen haar op mijn hoofd zeg…

Medisch bulletin…

…aangaande de  ‘fractuur’’.  Vanochtend ging ik met Kwaster weer naar dokter de Haan, de chirurg die mij NIET opereerde, weet u nog wel?  Hij was heel vriendelijk en dat vind ik toch wel  fijn.

Hij informeerde hoe ik mij voelde, wij bekeken de nieuwgemaakte foto en hij legde uit dat je na een ‘fractuur’ van 3 weken geleden nog niet veel te zien is van nieuw weefsel, dat zo’n foto voor alle zekerheid gemaakt wordt en hij legde uitvoerig uit wat we nu zouden gaan doen. Allereerst ging de sling onverbiddellijk de prullenmand in, dat was beter om stijfheid in de toekomst te voorkomen. Tevens zou hij een brief uitschrijven voor fysiotherapie en hij legde daar ook veel bij uit. Ik zal dat niet allemaal gaan herhalen, tenslotte heeft u daar niks aan en ik zou maar pijn in de vingers krijgen van al dat getyp, nietwaar?

Ieder stapje voorwaarts is er toch één en het staat op de foto. Ziezo!

Een vast model

Ik teken al een tijdje allerlei dieren die ik op wandelingen zie en allerlei mensen op wie mjijn oog valt maar soms heb ik mijn vaste modellen zo als bijvoorbeeld onze zwart-witgevlekte kater Boeli .

Ik heb in mijn meest recente schetsblok wat tekeningetjes opgezocht. Boeli zus en Boeli zo, een zeer gewillig model, als hij slaapt tenminste.  Toch ga je proberen snel te tekenen, want hij kan zich in één vloeiende beweging plotseling omdraaien en hop, weg is je houvast. Je ziet dan een geheel andere kant van Boeli.  Een model met verrassingen dus, wel spannend.