Uit Boeli’s boekje

Advertentie

Zielstevreden

Daar zit ik nu op een klein stoeltje zielstevreden alle plantjes tussen de steentjes van het terras uit te trekken. Ik doe het niet al te lang, want dat is misschien niet goed, maar ik ga gewoon iedere dag een stuk verder. Weet u wat het is, beste lezers? Ik ben gewoon blij dat ik weer dingen mag doen na al die weken van rust, nou ja, van tekenen en lezen dan. Meer mocht ik niet, geloof ik. Ons stoepje was namelijk hard bezig om helemaal onder te groeien en dat is niet de bedoeling. Als er hier en daar wat aardigs te voorschijn komt, vind ik dat wel leuk, hoor. Daarom vinden sommige mensen mij ook een tuinier van niks, maar ja, ieder doet het op zijn eigen manier, vind ik dan. En laatst nog, ik kan het zelf bijna niet geloven, heb ik met veel plezier de brede schoolgang boven gemopt en gesopt . Het gaf mij ook veel voldoening moet ik zeggen. Mooi is dat, hè? Ik ken mijzelf bijna niet terug want ik ben zo helemaal niet. Dus ja, ieder nadeel heb z’n voordeel, je hebt weer eens gelijk, Cruyffie. Nou ja, niet helemaal, denk ik. Want lang voordat mijn arm weer min of meer gewoon zal doen, zal mijn poets- en onkruidwoede al danig geslonken wezen. Dat weet ik wel zeker. Maar goed, laat ik maar zo lang het duurt, genieten van mijn onverwachte werklust.

Deze lieverdjes laat ik lekker staan, hoor. Of het moeten er te veel worden.

Juist

“Kwastertje” zei ik, “ik moet weer eens een logje schrijven, weet jij wat?  Ik weet niks. De vorige keer heb ik al Boeli’s gedachten gebruikt, dat kan ik toch niet weer doen?  Maar mijn hoofd lijkt wel een zeef te zijn, zo vliegt er een gedachte doorheen, zo boem is hij ook weer weg.  Sommige mensen gaan juist iets doen om hun hoofd leeg te krijgen, bijvoorbeeld wandelen of …nou ja, weet ik veel, ‘daar word je hoofd zo lekker leeg van’ zeggen ze dan.  Maar ik heb altijd juist graag een vol hoofd en meestal is dat ook zo, maar nu ik zo veel teken en kleur, krijt en schilder, zie ik in gedachten vol blijdschap trouwens allemaal nog te maken tekeningen, schilderijen en … boekjes ook al. Ideeën zijn er dus wel, maar niet op schrijfgebied.

En dan … de huisschilder die de school zou komen schilderen, komt maar niet, wij wachten al sinds vorig jaar. De lingeriekoopman op de markt heeft mij vorige week de verkeerde maat BH’s meegegeven, waardoor ik deze week (altijd op donderdag) alweer naar diezelfde markt moest en dat is nu niet direct mijn hobby.. Bovendien regent het vaak in het dorp op donderdag of is het juist bloedheet zoals vandaag. En willen wij eigenlijk wel in de school blijven wonen? Dat is een heel groot probleem. Te groot om er over na te denken voorlopig. En moet Boeli een belletje aan, al of niet?  En wanneer zou ik weer een beetje kunnen zwemmen met deze arm? Ik oefen ijverig, maar die arm helemaal strekken gaat nog lang niet. En die snoepjes die voor mijn neus lagen, zijn veuls te lekker en zijn al bijna op, misschien nu al, want Kwaster zit er vlak naast.

Wijsheid vanBoeli

Aan het woord is dit keer eens onze Boeli voor de afwisseling. Hij heeft dit alles hardop bedacht en ik was er van onder de indruk. Daarom heb ik het snel genoteerd, want zo iets verstandigs hoor je ook niet elke dag. Verder moest hij nog een tijdje stilzitten voor een ernstig portret en dat deed hij. Zie hier het resultaat, lieve lezers en neem de wijze les ter harte, ook al heeft u helemaal geen 4 poten en zeker geen staart. Het gaat natuurlijk om het diep nadenken maar dat had u vast al wel begrepen.

Dé arm

Hoe gaat het met mijn arm, zult u misschien wel denken of niet ,mag ook. Ja, heel raar, het gaat heel goed en toch had ik geen zin erover te schrijven. Dokter de Haan zag op de foto’s dat er flink wat aangegroeid was of hoe dat ook heten moge en zei dat ik patiënt af was, maar nu heel flink moest gaan oefenen. Mijn sympathieke fysiotherapeut was ook al enthousiast en zei: “Ik dacht het al, ik zei het toch de vorige keer…”en ja, dat was zo. Hij had dit nog bijna nooit meegemaakt, vertelde hij, zo’n snelle vooruitgang. In mijn leeftijdsklasse zal hij waarschijnlijk bedoelen, denk ik. Natuurlijk was ik reuze blij, dat wel, hoor. Maar waarom ik geen zin had om erover te schrijven, weet ik niet zo goed. Het is ook wel een beetje gênant hoor om van een fiets te vallen. Bovendien durf ik nu NOOIT meer.te fietsen.  En wat zie ik in vakantieadvertenties? ‘Prachtige natuurgebieden om te fietsen en te wandelen’. Echtgenoot kan niet lang meer wandelen en ik durf niet meer op een fiets, mooi stelletje zijn wij. *moppert nog even verder*

Een kwartiertje later:  nou ja, thuis kan het ook gezellig zijn hoor! Túúrlijk, wat krijgen we nu? Nee, nou zal die mooi zijn. Alles bij de hand, een heerlijk bed en een oost-west-thuis-best-wekker ook al. En onze Boeli dan, met al zijn streken, never a dull moment, zeg maar. Je moet gewoon tevreden zijn, lieve mensen, dát is het.

 Misschien kan ik binnenkort wel schommelen, rustig aan dan.

Vorderingen Boeli-boekje

Aan Boeli zal het niet liggen dat zijn boekje nog niet vol is, want hij beleeft volop, niet om bij te houden. Maar ik wil ook andere dingen blijven tekenen, vooral nu het zomer is, mijn allerliefste seizoen. Zo heb ik bijvoorbeeld een ‘nieuwe’ boom ontdekt, maar dat komt nog een andere keer.

Nu krijgt u weer wat nieuwe tekeningen van Boeli te zien met commentaar van hemzelf.

En dan nog iets. Ik heb nog steeds geen titel naar mijn zin gevonden. Misschien vinden jullie het  leuk om mee te denken? Nee? Voor een prijsje dan? Wat voor een? Nou, jullie willen ook  álles weten. Een door Thé zelf gebreid schattig muisje! Met lange staart als boekenlegger en met een korte om op een feestkurk of -pak te prikken. Binnenkort word ik heel beroemd en dan heb je zomaar een Thé-kunstwerk, is goudgeld waard, hoor!

Een mooie vondst

Ik maakte onlangs een wandeling langs een brede sloot en wat zag ik daar? Een heel veld waterlelies en hun grote bladeren waren “rúcksichtloos” uit het water geschept en wreed op de oever gegooid.   “O wat vreselijk zonde” dacht ik, “wie doet dat nu met zoiets prachtigs?” Maar toen herinnerde ik mij dat de sloten regelmatig uitgediept moeten worden en de wallenkanten schoongemaakt. Anders zouden de sloten zomaar dichtgroeien. Ja, je woont op het platteland en dan weet je dat.

Evengoed stond ik met droeve ogen naar de ravage te kijken. Ik zag een paar bloemen liggen die er nog fris uitzagen. Weet je wat, dacht ik, ik probeer hier een nieuwe profielfoto te maken. En ja, gelukt, leuk, vind ik zelf dan.

Vervolgens nam ik wat mee naar huis om het in een schaal te leggen. En ja, één bloem deed het. Hij fleurde op en ging helemaal open. Voor wie een vijver heeft, zal dit bekend zijn, maar voor mij was dit heel bijzonder.  ’s Avonds ging hij weer dicht, tot mijn verbazing. “Wow Hans, zou hij morgen weer opengaan?” vroeg ik. Nee, dat dacht hij niet, “Ze bloeien misschien maar één dag”, veronderstelde hij, want ja, voor hem was dit ook nieuw. De volgende ochtend, JAWEL, hij ging weer open. Wat mooi, het leek wel de Efteling bij mij thuis, nee nog mooier, want deze was echt. Hij is nu al drie of vier keer open en dichtgegaan. Vanochtend had ik haast, vergat te kijken –ook schoonheid went kennelijk- en zag hem dicht daarstraks. Misschien gaat hij morgen nog een keertje open of zou hij ons ondankbaar vinden? Het lijkt mij wel een bloem met een zeer gevoelige ziel.. Ik heb hem al mijn spijt betuigd en morgen zal ik meteen kijken.

Nog even dit…

Nog even wat aanvullende tekeningen bij de tentoonstelling in de Fundatie. In musea in het algemeen heerst altijd zo’n rustige beschaafde sfeer, vind ik. Iedereen passeert elkaar keurig, er wordt niet gebotst. Zo men al met elkaar praat, doet men dat zachtjes. Staat een persoon aandachtig een schilderij te bekijken, loopt een ander daar altijd ACHTER langs. Als je niet beter wist, zou je haast gaan denken dat het in onze volksaard zit. Maar nee, ga maar eens op een camping staan. Wie maakt daar de meeste herrie? Ja hoor, WIJ. Het is zo.

Verjaardagslunch

Onze vriend Gerrit besloot dit jaar zijn verjaardag te vieren met een feestelijke lunch en wij hoorden bij de gelukkigen die hiervoor uitgenodigd waren. Ik zal zijn nieuwe leeftijd maar niet noemen, want zo te merken vind hij dát minder, ouder worden.

Maar goed, het was een reuze gezellig feest. Wij keken uit op het IJsselmeer met mooie luchten, allerlei soorten boten en bootjes, kleine golfjes en voor ons koffie met gebak. Nou, is dat niet super?

Daarna kwamen de wijnen op tafel. Gerrit is een groot wijnkenner en hij liet ons dan ook de keuze tussen overheerlijke soorten. Wij proosten op de jarige, wij wensten hem al het goede en vooral op nog vele jaren in goede gezondheid. Intussen was er een lunch klaargezet, warme én koude gerechten. U wilt wel precies weten wat? Oké, warme kip en saté, een vleessalade en/of een vissalade en allerlei soorten stokbrood. Mmmmmmmmmm !  Er werd gesmikkeld en gesmuld, dat begrijpt u. Zelfs de zon kwam er zowaar door, zodat de een na de ander zijn stoel oppakte en buiten ging zitten.

Lieve  Gerrit, ik heb genoten, ik hoop jij ook en nog reuze bedankt.