Nu plan 1 voortijdig is afgerond, 366 tekeningen zijn zelfs ver binnen het jaar klaar, wordt het tijd om over plan 2 na te denken. Ik denk dat ik eruit ben, lieve mensen. Tot 21 september teken ik nog gewoon verder , ja waarom niet, ik vind het veel te leuk. Tegelijkertijd houd ik ook wat vakantie, doe ik leuke dingen en geniet ik nog wat van de zomer, als dat mogelijk is dan. Maar na 21 september of op 1 oktober ga ik etsen. Het liefst zou ik kunnen zeggen dat ik iedere dag een ets ga maken, maar er komt veel meer ambacht bij, het zink schuren en poetsen en randjes en kantjes vijlen, voor er een plaatje klaar is om te bewerken. Je kunt ze ook kant en klaar kopen maar dat zou te duur worden. Tegenwoordig doet men het ook op plastic, maar ik heb dat nog nooit gedaan. Vóór 21 september ga ik wel alvast wat dingen uitproberen. Het wordt dus niet zo’n strak plan als het eerste, want tussendoor blijf ik tekenen en/of schilderen, maar het etsen is dan discipline nummer 1.. Zoiets had ik gedacht dus.
En al wandelend kwam ik langs het atelier van een collega. Er hingen schilderijen van haar en alsof de duvel ermee speelde, een rijtje etsen met knijpers aan een koord. Ik had ze al eerder bekeken maar nu lette ik meer op de techniek. Opeens kwam zij naar voren gelopen, deed de deur open en riep enthousiast: “Thérèse, kom binnen…” Ik bekeek binnen haar werk, zij liet mij haar echte atelier zien achter de zaak –haar man is lijstenmaker- wij kletsten, veelal over het vak en ik vertelde van mijn etsplannen. Zij werd meteen enthousiast en bood mij hulp aan als dat nodig was en … om mij aan te moedigen, mocht ik een ets van haar uitzoeken als een cadeautje. Wat lief hè? Als dit geen goed begin is voor het nieuwe plan, dan weet ik het ook niet. Ik koos deze: een fluitspeelster, juist ja, omdat kleindochter Mare dat ook zo mooi kan. U begrijpt dat mijn dag helemaal goed was. Wat kan een mens soms toch blij zijn, heerlijk!