“ Tja…mmmm…wat zal ik zeggen? Het is niet belangrijk wat ik zeg. Mij vraagt niemand ooit wat. Bovendien…iedereen komt toch alleen voor dat kleine joch, met die strepen en spikkels. Raar beest. Hij kan het natuurlijk ook niet helpen, dat hij er zo mal uitziet, maar al die aandacht voor zo’n klein rotjong en ons zien ze gewoon over het hoofd, nou ja…mensen… ach ik lig hier rustig. Mij hoor je niet klagen…”
Hiep hoi, eindelijk was ik weer eens in Artis. Ik was er heel lang niet geweest vanwege dat stomme ongeluk. Er werd van alles geboren en uitgebroed daar zonder dat ik persoonlijk eens poolshoogte kon komen nemen. Maar nu was ik er dan eindelijk.
En ik had geluk, lieve mensen, want ik zag het jonge tapirtje, zo’n leuk beessie, bruin met witte streepjes en vlekjes. Later verdwijnt dat allemaal en wordt hij grijs, maar nu ziet hij er nog heel vrolijk uit. Mijn foto’s zijn niet zo best geworden, want ik moest nogal ver inzoomen en zie op zo’n aandoenlijk moment je toestel maar eens stil te houden. Ik ben echt aan een nieuwe camera toe tussen haakjes. Verder liep ik zomaar wat gelukzalig rond, zo her en der een kijkje nemend. Ik zag twee heel andere zwanen, ik denk tenminste dat het zwanen waren, omdat ze ook zo’n lange nek hadden. Ik zag wéér pulletjes van een of andere eendensoort. Er stond nog veel in bloei en ik ga gauw nog eens, reken maar van yes!
Aangezien ik op 21 september klaar was met mijn vorige jaarplan , het mij goed bevallen is en ik zelfs 414 stuks gehaald heb (i.p.v. 366) , wordt het nu tijd voor jaarplan nr. 2. Dat wordt het ETSjaar. Mijn plan is 1 á 2 etsen per week te maken, al naargelang de bewerkelijkheid. De rest van de week ga ik door met tekenen, want ik vind het veel te leuk, ook al is het niet altijd gemakkelijk. Daarnaast begin ik weer rustig met schilderen. Nou, is dat geen mooi plan? Voor mij wel, want ik ben een mens van ‘uitstellen, van “morgen maar” … enz.’ En dit werkt! Zo goed zelfs dat ik gisteren al mijn eerste etsje gemaakt heb. Een droge naald, d.w.z. dat je de tekening met een etsnaald erin krast (zwaar werkje, vind ik) en dat de plaat niet in het zuur gaat. Een vogeltje is het geworden, een beetje dood want het was een cadeautje van Boeli. Ik heb het destijds gefotografeerd en zo kon ik het nu gebruiken.
P,S. Het valt nog niet mee om precies de goede druk te krijgen.
Wij waren een weekje in Noord Brabant in de Kempen, in de omgeving van de Acht Zaligheden. Daar verbleven wij in een natuurhuisje. Dat is een huisje dat NIET in een van de grote vakantieparken staat, maar geheel alleen of met een paar huisjes in de natuur staat. Ons huisje stond dan ook in het bos, van waaruit wij meteen konden gaan wandelen, als wij daar zin in hadden.
Wanneer wij dan weer terug in het huisje waren, hoorden wij geregeld een flinke klap. “Het zijn eikels die van de bomen vallen, Thérèse” zei Hans geruststellend. “Ach ja vanzelf, het is de natuur”, beaamde ik. Het had wel wat, hoor.
En wat deden wij zoal daar? Nou, wij wandelden door de bossen en over een uitgestrekte hei, zaten nogal eens op een terrasje voor een koffie met appelpunt, voor een lekker koud wit biertje, want het was heel warm en ook een keer voor een heerlijk diner, want het was toevallig onze trouwdag toen.
We zijn ook nog in België geweest, want ook dat was vlakbij. We waren bij een beroemd oud klooster met een grote kruidentuin, een grot met Maria erin –een beeld dan- en zoemende bijtjes en bloemetjes. Het was een Norbertijnenklooster, maar of er nog Norbertijnen over zijn, weet ik niet, Ik heb er niet één gezien namelijk. Ook in de kerk was geen pater te zien. Maar misschien zaten zij wel te bidden voor onze puur slechte wereld, wie zal het zeggen?
In ieder geval hebben wij genoten in en rond ons natuurhuisje. Wel zijn wij op de Postelse heide lichtelijk geschrokken van koeien die daar zomaar rondliepen te grazen. Niet van die bruine Hooglanders, maar witte en een paar bruine mét hoorns.
Op de laatste dag zijn wij ook nog naar Den Bosch geweest, hebben daar wat gedwaald en hebben de twee musea daar bezocht. Er is daar altijd veel te zien, oud én nieuw en het zijn prachtige lichte ruimtes met een grote tuin erbij. Toen weer op huis aan, waar Boeli helemaal opgewonden was van blijdschap dat wij er weer waren.
klikklik
Ach kijk nou toch. Boeli was een beetje boos op ons maar nu zijn we weer verzoend.
Omdat ik om diverse redenen helaas geen hond kan houden –laat Boelemans (Boeli) het maar niet horen- fotografeer ik vaak de honden die ik tegenkom als ik wandel en zij uitgelaten worden. Hun bazen vinden het altijd goed en zijn vaak ook wel trots dat hun honden getekend gaan worden. Ik zeg dat er altijd bij namelijk. Soms kijken ze enigszins verbaasd en zie je ze denken: “Nou ’t is toch maar een straathondje “ of “…eigenijk is ’t een lelijkerd” of ze vertellen mij wat voor ras het is of “hij heeft veel van een Friese Stabij”of iets anders. Dus bijna van elke hond weet ik wel wat. Leuk, hoor. Nu maakte ik laatst twee foto’s van dit Malthezer Leeuwtje en hoe kwam dat? Hij deed juist een poepje aan de overkant in een bloemenperkje voor iemands voordeur en de bazin ruimde omslachtig de uitwerpseltjes op in een plastic zakje, wat mij de tijd gaf om van het hondje verschillende foto’s te maken. Thuis ben ik ze meteen gaan tekenen.
Het andere beestje is een: nou, zo mooi issie anders niet-hondje maar ik vind ze bijna altijd mooi of leuk. Zo heb ik al veel hondjes getekend. Dus eigenlijk heb ik al wel ongeveer 15 honden of iets meer of iets minder. Ik zal ze eens gaan tellen. Te zijner tijd dan. Toch handig als je gewoon kan tekenen wat je dolgraag zou willen hebben…
klik voor groter
Kees is de buurman aan de overkant. Hij heeft zijn kippen in een hok met een ren, maar geregeld mogen zij wat los scharrelen. Er is ook een prachtige haan bij. Ik weet wel zeker dat zij het goed hebben daar, want Kees heeft een flinke lap grond, zeker in kippenmaatstaven gemeten. Ik heb een tekeningetje van ze gemaakt. Met deze is hij begonnen Inmiddels heeft hij er nog 2 gewone witte bij, één zwarte en één wit zijdekipje met een pluimpje op de kop. Die laatste is nog wat schichtig maar over een tijdje kan ik die ook nog wel een tekenen.
Hebben wij eindelijk de schilder mét hulpkrachten die de school komen opknappen, gebeurt er het volgende. Ik laat u wat foto’s zien, want ik ben te boos voor woorden.
Na mijn wandeling zag ik de ravage. De ‘verdachte’ stond hoog boven mijn hoofd gewoon te schilderen alsof hij van niks wist of dat het heel normaal was één mooi boompje (van de twee, die bij elkaar horen) half omver te rijen met een hoogwerker, doormidden te knakken en het niet eens te komen zeggen, laat staan spijt te betuigen. Kijk nou toch hoe het eruit ziet. *snik*
Thérèse Aarts 