Naar Haarlem

 Afgelopen vrijdag waren wij met vrienden gezellig een dagje uit. We gingen naar Haarlem waar Hans (Kwaster) en onze vriend Menno zijn geboren en getogen (wat dat ook is?)  De bedoeling was dat de mannen samen gezellig zouden gaan nostalgeren en kijken of hun scholen er nog stonden en hun geboortehuis en zo het een en ’t ander, tegelijkertijd samen hun ervaringen uitwisselend, want dat is leuker dan in je uppie. De dames (Lies en ik) mochten ook mee, mits wij ons zelf een tijd zouden vermaken. Daar hadden wij geen enkele moeite mee, hoor.  Lies wist aardig de weg in Haarlem zodat wij nergens naar hoefden te zoeken.

Wij liepen door de grote Houtstraat met deftige winkels,  sloegen af naar de Gierstraat, waar leuke kleine winkeltjes zijn, liepen een hofje in, nou ja, een hof zeg maar, waar wij werden aangesproken door een booskijkend oudje*, kwamen op de grote Markt, waar in het stadhuis kunst was, die wij aandachtig bestudeerden, kregen toen wel wat honger, ploften neer bij de Korenbeurs, waar wij koffie bestelden, maar waar… ze geen een normaal broodje hadden. Er waren alleen (harde) broodjes met bijna een hele warme maaltijd erop en laat ik nu trek hebben in een eenvoudig broodje kaas. Ik meldde dit aan Lies en toen de juffrouw zei dat zij inderdaad geen broodje kaas hadden, zei Lies kordaat dat we dan wel ergens anders heen gingen. We dronken onze koffie nog wel even op en gingen verder op zoek.

Later hebben wij ons weer bij de heren gevoegd, nog wat meer kunst gekeken en toen vonden wij het wel genoeg, want wij voelden onze voeten. “Blijven jullie gezellig bij ons eten? Ik heb het zo klaar, ik heb er eigenlijk op gerekend”, zei onze gastheer. Nou, dat vonden wij ook heel leuk en zo aten wij nog heel lekker en praatten er nog een eind op los. Zo, dat was een gezellig daggie, vonden wij met z’n allen.

*Oud vrouwtje hangend uit een raam:  “Apies kijken zeker?”  Lies: “U bedoelt?”  Vrouwtje: “Nou, zomaar hier wat rondgluren…”  Lies: “U vindt dat vervelend?”   Vrouwtje: “Ja natuurlijk, en maar naar binnen kijken, bah – dat is toch vervelend, nee vind ik niet leuk”.  Lies: “Nou het is een mooi hofje maar we gaan al weer. Dag mevrouw.”   Vrouwtje zegt niks.  Thé: “Nou, hier kom ik niet wonen, hoor Lies!  En we keken nota bene niet eens ergens naar binnen”.

 

Olifantje gezien

… op diverse filmpjes had ik haar al wel gezien, de kleine olifant, maar gisteren zag ik haar in levende lijve. Het spande er nog om, hoor. In Artis aangekomen nam ik geen risico en liep meteen door naar het olifantenverblijf. Ik had verwacht alle olifanten buiten te zien, want het was helemaal niet koud en het waaide ook niet.  Maar nee, ik zag geen mensenmenigte staan en dus waren de olifanten binnen. Maar van 12.00 tot 16.00 uur mocht je in de stal kijken aan de achterkant van het gebouw. Ik ging daar dus heen maar ik zag het al. Er stond een heel lange rij mensen geduldig te wachten. Nee, dat zag ik niet zitten. Dan maar eerst een lekker kopje koffie en een broodje, dacht ik. Daarna ging ik weer even kijken maar nee, nog steeds een lange rij. Dan maar gewoon wat rondlopen en geduld hebben, dacht ik optimistisch.

Ik kwam bij de lemuren (halfapen), die los mogen lopen en die zaten helemaal klaar voor een fotoserie. Ik kon er vlakbij komen. Het is altijd weer een verrassing welke dieren je dit keer heel goed kunt zien. Na een tijdje overal gekeken te hebben, kwam ik iemand van Artis tegen. Toch even vragen, dacht ik. “Nee”, zei de oppasster, “de olifanten zijn al buiten geweest. Volgende keer beter maar…”.

Ik maakte wat herfstfoto’s want er zijn ook heel bijzondere  bomen in de tuin, maar eerlijk gezegd was ik toch wel een beetje teleurgesteld. Ik besloot –waarschijnlijk tegen beter weten in- nog een tijd rond te lopen en dan nog eens naar de stal te gaan, desnoods maar in de rij te gaan staan.

Maar ik heb geluk; er staan maar een paar mensen en als ik ze vragend aankijk, zegt één man: “Om drie uur komen ze naar buiten; is nog maar een half uurtje”. Ha hiep hoi, ik loop maar weer wat rond, ik maak wat foto’s en tegen drieën ga ik samen met vele anderen bij het hek staan.  Het zal toch wel echt gebeuren, denk ik.

Enfin, wij wachten en wachten en … plots gaat een luik open, wij zien een slurf en een klein olifantje. Wij kunnen alles heel goed zien en het is echt ontroerend ze met z’n drieën te zien lopen. Kijk, hier wat foto’s. De rest kunt u er wel bij denken, lijkt mij.

Goed bezig

Alles gaat goed met het olifantje in Artis. Zij kan al heel veel met haar slurfje, zo iets moet zo’n kleintje allemaal ontdekken maar zij is er snel mee. Morgen mag zij voor het eerst naar buiten om 13.00 uur. Ik ga niet, hoor; het zal er wel zwart van de mensen zien.  Ik houd wel het nieuws van Artis bij natuurlijk. Wist u bijvoorbeeld dat er een jonge mandril is geboren een paar dagen geleden, net vóór het olifantje? Je zult zien dat niemand meer bij het mandrilletje gaat kijken, wat sneu nou! Ik zelf ga natuurlijk wel een kraambezoekje afleggen, als ik in Artis ben. Met mij gaat het ook goed. Tot heden heb ik 2 etsen in een week gemaakt en ook nog wat tekeningen. Binnenkort ga ik schilderen, ik heb er een voorgevoel van. Hè wat lekker als je er opeens weer in zit en het weer boeiend vindt. Ik heb weer wat foto’s gemaakt van de etsen, dan kunt u ze zien. Van de werkwijze heb ik dat nog niet gedaan, helemaal vergeten, maar ik zal het binnenkort wel eens doen.

Voor de jonge olifant

Meteen nadat ik gehoord had, dat de jonge olifant geboren was en ik een foto van haar gezien had, ben ik aan een ets begonnen. Hij is nu klaar. Dat is mijn cadeau met de oprechte wens dat zij (Sanuk) een grote, flinke olifant mag worden zoals haar moeder en haar halfzus. Dat zij veel lol mag hebben straks in het nieuwe olifantenverblijf. En dat alsjeblieft dat akelige virus deze kleine zal overslaan. Het verlies van Mumba zijn wij nog niet vergeten.  Enfin, ik denk dat heel veel mensen ontroerd zijn en ook blij. Het wordt vast heel druk in Artis met allemaal gelukkige mensen, die heel even op kraamvisite zullen komen.

Herfst in Artis

Gisteren ben ik weer naar Artis gegaan en het was voor mij een heerlijke dag. Het leek wel of alles meezat en er iedere keer opnieuw een verrassing kwam.  Ik zal proberen het uit te leggen.

Vorig jaar in de herfst werd ik overweldigd door het zien van honderden knaloranje pompoenen, dit keer zag ik een groot aantal mensen er druk mee bezig,  met winterviooltjes planten, pompoenen neerleggen,  paarse heideplantjes en eetbare planten voor de dieren in de grond stoppen, allerlei en nog zo meer.  Nu zag ik hoeveel werk het was en hoeveel mankracht eraan te pas kwam. Zo zag ik ook het kleine gorillaatje wat ik gezien heb toen hij pas geboren was. Wat was hij gegroeid en wat gingen zijn broers of zussen wild met hem om, wat een stelletje rauwdouwers. Maar ma vond het goed, dus maakte ik mij ook niet ongerust. Weer een gelukje vond ik, daarnet zaten ze nog te suffen en opeens kwam er volop leven in de tent.

Ik heb zorgvuldig bij de zwangere olifant gekeken of je niks zag bewegen, want het kan zo maar eind oktober geboren worden. Ik keek bij de pelikanen, maakte wat foto’s  en opeens kwam daar een mevrouw met een paar emmers met vis aan. Wat een opwinding, mensen. Kennelijk gebeurt dit zonder er zo’n show van te maken als bij de zeeleeuwen. Daarom vond ik het een soort cadeautje, dat ik daar toevallig was, op de goede tijd én de goede plaats.

Evenzo ging het met de penseelzwijnen. Een meisje kwam met een bak met brokjes langs en gooide er een paar handjes in. Ook tot vreugde van de duiven en wat kauwen. Maar dát namen de zwijnen niet en boos stormden zij keer op keer op die bende vogels  af en slurp slurp daar gingen de brokjes naar binnen. Het was een spannend gezicht.

Ik ging het vlinderhuis binnen en dacht ze maar niet meer proberen te fotograferen, want dat is mij nog nooit gelukt. En nu? Ja, opeens wel. Niet geweldig mooi, maar toch… Och het is heel veel weer wat ik gezien heb.

De volgende keer zal ik eens wat leuke wetenswaardigheden beschrijven en laten zien, want er is zo veel moois daar.

PS  Ik ben het avontuur in de kinderboerderij ook vergeten.

 

Vooruit dan maar…

Ik zal braaf doen wat mij gevraagd werd, nog een gewone dag beschrijven. Ik ging NIET naar Artis, dus deze dag zal vast  overeenkomsten vertonen met die van gisteren. Ik stond vandaag wat te laat op, ik dronk koffie en tekende een 10 minuten-tekening.

Daarna rommelde ik maar wat, maar wat precies? Ik weet het niet meer. Na de middagboterham maakte ik een portrettekening (naar een foto) van een lieve vriendin.

Daarna maakte ik een wandeling en fotografeerde wat dingen die op een komende herfst wezen. (zie facebook, als u daaraan doet). Ik deed de afwas en ruimde hier en daar wat op. Maar eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in en dan schiet het ook niet op. ’s Avonds aten wij door Hans bereide vissticks, aardappelpuree, erwtjes uit de diepvries en lekkere sla met van alles erin. Ons toetje was Griekse yoghurt met honing. Boeli kreeg een klein eigen bakje maar zonder honing. Morgen wordt waarschijnlijk leuker want dat wordt Artis, als er niets tussenkomt tenminste.

O ja, ik zag ook een soort Hitlerkat met zo’n raar snorretje. Ik ben zo blij dat Boeli er veel beter uitziet, zo’n stomme snorremans moet ik niet, hoor.

klik op foto’s voor groter.

Zomaar een dinsdag

Omdat ik niet goed weet wat te schrijven, ga ik eens iets anders proberen. Ik ga vertellen hoe deze dag verloopt. Awel, daar komt-ie: ik stond voor mijn doen tamelijk op tijd op en ging douchen, aankleden, naar beneden en daar Boeli begroeten en brokjes geven. Ik zette koffie en at wat. Ik ben niet zo’n ontbijter maar moet iets eten bij mijn pillen voor de diabetes. Ik maakte een 10 minuten tekening, ik kijk niet meer op mijn horloge maar schat de tijd. En nu? Nu schrijf ik dit logje, ha ha.

En nu is het al weer bijna 2 uur. Ik wandelde naar de Big Bazar om een elektrische vliegenmepper te kopen, want wij barsten ondanks al onze netheid van de fruitvliegjes. Helaas… waren ze op. Kennelijk was het hele dorp aan het meppen geweest. Ze hadden wel een mooi aquarelblok, dus dat komt altijd van pas. Dan maar naar de Blokker, ook op. “Maar het helpt bijna niks” troostte de verkoopster mij. “U kunt beter een stukje appel in een bakje doen of appelsap als u dat heeft, daarbij een scheutje azijn en water, plastic folie erop, gaatjes inprikken zo dat ze er wél in kunnen maar niet eruit”. Wat aardig hè zo’n gratis tip.

Toen ik daar toch eenmaal was, liep ik even bij de boekhandel naar binnen, even kijken alleen, dacht ik. Ik kocht daar een handwerkboek en een leesboek Billy de kat, niet zo duur allebei. En daar ik bij onze supermarkt was, ging ik even naar de planten kijken. Ik kocht er één, voor op mijn atelier, dat nu weer intensief gebruikt wordt en zo’n plant zo’n sierlijk gezelschap vormt.

Toen ging ik weer op huis aan, bepakt en bezakt. Ja, op zo’n winkelcentrum blijf ik altijd te lang snuffelen, gelukkig kom ik er niet vaak. Thuis gekomen, gingen wij lunchen. Hans maakte twee bakjes met appel enzo klaar, maar dat hielp niet. Wij kwamen toen op het idee een scheutje rode wijn erbij te doen; dat zou misschien beter werken, want ze vallen ook altijd ’s avonds spontaan in mijn glas, het liefst in rode wijn. Nu afwachten maar

Daarna maakte ik nog maar een tekening, lekker met kleur, dacht ik en véél langer dan in 10 minuten, maar het mislukte. Wel potver… heb ik nou al afgewassen? Nee, laten we dat dan maar eens gauw gaan doen. Toch heb ik de pest in als er iets mislukt, hoor en ik mag het niet eens stuk scheuren omdat het in mijn schetsblokje zit en wat erin zit, moet erin blijven, sprak ik in het begin met mijzelf af. Slim natuurlijk, je zou anders met een vrijwel leeg boekje komen te zitten. PAUZE. Wat ik vanavond doe? Dat weet ik nog niet. Misschien maak ik daar morgen een logje over of niet.

klik voor groter