Niet alles tegelijk

Boeli, wat een model!

Hoe meer ik teken én ets, hoe minder ik schrijf. U heeft het vast wel gemerkt. Voordat jullie nu misschien gaan denken, dat er iets met mij is, zal ik proberen gauw een stukje te schrijven.

Het komt zo, lieve lezers, dat een mens nu eenmaal niet alles tegelijk kan. En áls ik met  iets bezig ben, werp ik mij er ook helemaal in. Dat zit nu eenmaal in mijn aard. Dat had ik als kind al, heb ik van mijn moeder gehoord. Een beetje rustig de boel aanpakken is er niet bij. Daarom kom ik nu bijna niet tot schrijven. Jammer misschien, maar het is nu eenmaal zo. Ik had ook wat foto’s gemaakt om Wieneke en Hanscke het etsprocédé uit te leggen, maar ik kan ze even niet meer vinden. De foto’s dan, hè? Nou ja, komt nog wel eens en anders is daar nog altijd die heerlijk handige Google.

Ik zal u mijn laatste etsen laten zien, ik lig helemaal op schema, (zelfs erboven) nl 1 of 2 per week. Ik zit nu op 23 stuks. Het aantal doet er helemaal niet toe, maar het is goed voor mij, heb ik gemerkt. Nu mensen, ik leef nog en ik heb tijd te kort. Hier wat gezellige plaatjes.

Advertentie

Een lollig weekend

Onze familie was weer eens compleet dit weekend en het was beregezellig, kan ik u zeggen. Daar het nogal stormde en regende, hoefde niemand er op uit te trekken. Ieder vermaakte zich lekker binnen  op zijn of haar eigen manier. Mare ging onmiddellijk aan het knutselen; ze wist alle spullen van de vorige keer zelf te vinden en ze kon het zelf. Rein ging in de gang wat voetballen. Linda (schoondochter) vond het heerlijk lekker wat te lezen. Aron (oudste zoon) ging wat schrijven voor een historisch tijdschrift. Zijn werk in een archief is tevens iets wat hij heel graag doet. Wat een bofferd, niet?

Tegen de avond werd er gevraagd of het schoentje gezet mocht worden. Ja, dat mocht, maar dan eerst zingen. Ik keek vragend naar mijn schoondochter en zij meldde zonder woorden dat de kinderen niet meer ‘geloofden’.  Toch werd met groot enthousiasme ieders schoentje gezet en we gingen zingen. Niet één liedje, nee het hele repertoire deden wij en het viel alles mee hoe goed wij onze bundel nog kenden. Toen wij alles gehad hadden, werd er gevraagd of iemand misschien nog een nieuw liedje kende. En ja hoor, er kwamen er nog wat. De volgende ochtend werden wij dik beloond: voor de kinderen een zakje gouden munten en voor iedereen, ook voor ons, een letter van chocola-ha. Voor iedereen de juiste, voor mij bijvoorbeeld niet de O van oma, maar de T van Thérèse. Rein las het met veel plezier voor.  Zo grappig dat niemand uit zijn rol viel, echt geen moment, alsof het afgesproken was. Misschien bestaat Sint ook wel –ik heb dat altijd gedacht- de Pieten niet natuurlijk, dat zijn wij  inmiddels wel aan de weet gekomen, de kinderen waarschijnlijk ook door al die discussies. Het beste zal zijn het volgend jaar de Pieten af te schaffen en vrijwilligers te gebruiken. Nou ja, het was een heel gezellig weekend, de Pieten zijn veelal daarbij in het geheel niet nodig. Dat ziet u.

 

Tja…?

Tja, wat is er allemaal gebeurd sinds mijn laatste logje van 7 november? Kennelijk voor mij niet de moeite om er over te gaan schrijven. O ja toch, ik schrok mij wezenloos woensdag ochtend toen ik op FB zag dat die Trump toch gekozen was.  Hoe is het mogelijk?  Maar goed, daar hebben al veel mensen het nodige over geschreven.

De vorige week ben ik begonnen mijn atelier weer eens goed op te ruimen; het was er een bende. Ik begon maar ergens, ik zal het u vertellen. Eerst had ik mijn etspers al ontdaan van doosjes, schilderijen en allerlei spullen. Dat was een logisch begin natuurlijk, want anders had ik geheel geen etsen kunnen drukken. Toen ruimde ik een baan vrij naar de etspers, zodat ik er gemakkelijker bij kon komen.

En zo ging ik verder, de hele week, mensen. Het is nog lang niet klaar, maar het vordert. Ik heb bijvoorbeeld een grote werktafel uitgegraven en schoongemaakt. Hij ligt er nu stralend en vol verwachting bij. Zondag zijn wij, zoon M. en ik, even naar de aankomst van Sint gaan kijken. We hadden ook gewoon thuis kunnen blijven, want hij rijdt voorbij ons huis, één keer heen én één keer terug (wat een luxe, niet?)  maar je hebt dan weer eens andere foto’s, dachten wij.  En dat was goed gedacht. Verder ga ik stug door met etsen, veel van de dieren van Artis.  Ach, had u gehoord dat er een girafje was geboren en dat hij heel gauw al dood was?  Zo jammer is dat. Tot slot zal ik u mijn nieuwste etsen laten zien en neem mij voor de zoveelste keer voor wat vaker iets te schrijven, maar ja???  We zullen zien.

Gezellige praatjes

Laatst op een gezonde wandeling heb ik alweer kennis gemaakt met een hondje en zijn bazinnetje. Dat komt zo, voor zover u het nog niet weet, vaak als ik een hondje zie, dan vraag ik of ik even een paar foto’s mag maken. Meestal zie ik een mengeling op iemands gezicht van verbazing maar ook van trots. Het mag bijna altijd. Al doende vertel ik dat ik een tekencursus volg  (niet echt gelogen, vind ik) en meestal vertelt de bazin wat van haar hond en er komt (bijna) altijd een gezellig praatje van. De laatste mevrouw, die ik ontmoette, zei dat haar hondje een Tibetaanse spaniel was, dat het een heel oud ras was, die bij de monniken in Tibet daar iets met de gebedsmolens deden en de wacht hielden en zo raakten wij dus in gesprek. Zij vertelde dat zij ook wel eens tekende en zo liepen wij gezamenlijk op huis aan, want zij scheen vlakbij mij te wonen. Dit alles doet mij opeens aan mijn vader denken. De hond van mijn zusje kwam daar vaak logeren en mijn vader was verbaasd dat opeens allerlei mensen met hem in gesprek raakten, alleen maar omdat zij ook een hond uitlieten en elkaar dan vaak tegenkwamen . Als de hond weer thuis was, miste hij de lieverd erg maar ook de gezellige buurtpraatjes.

Wat heeft dat nu met mij te maken? Nou, ik loop zonder hond en toch heb ik vaak met deze of gene een aardig gesprek. “O deze hond heeft veel meegemaakt, hoor; is net op tijd gered…” ook zulke verhalen komen mij ter oren. En thuis begin ik te tekenen, de laatste was dus een Tibetaanse spaniel, die een klein beetje bang was voor hoge geluiden, die van mijn camera bijvoorbeeld. En omdat hij uit Noorwegen kwam, heette hij Knut. Een stoere naam hè voor zo’n klein hondje. Kijk, dit is hem. Misschien teken ik hem nog een keertje, want ik heb nog één  foto van hem, recht van voren, is wel moeilijk. We zullen wel zien. Deze is alvast klaar.

Op rolletjes

Tot mijn eigen stomme verbazing blijven mijn plannen in de kunst op rolletjes gaan. Trouw heb ik iedere week 2 etsen gemaakt, in totaal 14, echt mislukt is er nog niks en ik teken er ook nog steeds bij.  Kleine tekeningen in een blokje, maar goed. Ik heb het even nagekeken –zomaar, om mijzelf aan te moedigen- en zag dat ik in oktober 21 tekeningen gemaakt heb. De etsen zal ik dadelijk laten zien. Ik had nooit gedacht dat een strak plan bij mij zou werken, maar ik schijn dat nodig te hebben. Had nu niemand mij dat eerder kunnen zeggen?  Het is een beetje laat om alsnog beroemd te worden, nietwaar? Jong fris talent, dát wil men. Of eigenlijk ook weer niet, want in de politiek doet men er alles aan om de kunsten als iets overbodigs voor te stellen, ‘een hobby van links’ zelfs.  Alleen de ‘ouwe kunst’ is van belang, dat is echte kunst –dan weet je wat je hebt-  en de musea vragen dan ook een behoorlijke prijs, want ook zij moeten meer en meer zichzelf bedruipen. Maar goed,  ik heb weer plezier in het vak en daar ben ik blij om.