Laatst op een gezonde wandeling heb ik alweer kennis gemaakt met een hondje en zijn bazinnetje. Dat komt zo, voor zover u het nog niet weet, vaak als ik een hondje zie, dan vraag ik of ik even een paar foto’s mag maken. Meestal zie ik een mengeling op iemands gezicht van verbazing maar ook van trots. Het mag bijna altijd. Al doende vertel ik dat ik een tekencursus volg (niet echt gelogen, vind ik) en meestal vertelt de bazin wat van haar hond en er komt (bijna) altijd een gezellig praatje van. De laatste mevrouw, die ik ontmoette, zei dat haar hondje een Tibetaanse spaniel was, dat het een heel oud ras was, die bij de monniken in Tibet daar iets met de gebedsmolens deden en de wacht hielden en zo raakten wij dus in gesprek. Zij vertelde dat zij ook wel eens tekende en zo liepen wij gezamenlijk op huis aan, want zij scheen vlakbij mij te wonen. Dit alles doet mij opeens aan mijn vader denken. De hond van mijn zusje kwam daar vaak logeren en mijn vader was verbaasd dat opeens allerlei mensen met hem in gesprek raakten, alleen maar omdat zij ook een hond uitlieten en elkaar dan vaak tegenkwamen . Als de hond weer thuis was, miste hij de lieverd erg maar ook de gezellige buurtpraatjes.
Wat heeft dat nu met mij te maken? Nou, ik loop zonder hond en toch heb ik vaak met deze of gene een aardig gesprek. “O deze hond heeft veel meegemaakt, hoor; is net op tijd gered…” ook zulke verhalen komen mij ter oren. En thuis begin ik te tekenen, de laatste was dus een Tibetaanse spaniel, die een klein beetje bang was voor hoge geluiden, die van mijn camera bijvoorbeeld. En omdat hij uit Noorwegen kwam, heette hij Knut. Een stoere naam hè voor zo’n klein hondje. Kijk, dit is hem. Misschien teken ik hem nog een keertje, want ik heb nog één foto van hem, recht van voren, is wel moeilijk. We zullen wel zien. Deze is alvast klaar.
Thérèse Aarts 
Mensen met een hond schijnen altijd aanspraak te hebben in het park. Als ik er een tegenkom kan ik het ook niet laten en geef ik ook meestal even een aai over de kop. (Van de hond, niet van de eigenaar.)
Nou… die zou dat misschien ook wel lekker vinden.
Wat een leuk verhaal is dit, Thérèse. En ook de tekening is prachtig, met die hoekigheid erin, bereikt met louter arceringen! Doorgaan daarmee!
Ik vind die losse manier van tekenen van jou erg leuk. Je ziet precies hoe zo’n hondje eruit ziet. Ik ben mezelf ook tekenen aan het leren, je ziet wel eens wat voorbij komen op Facebook, en probeer zo dicht mogelijk de werkelijkheid te benaderen. Ik ben nu bezig met een husky pup met de mooiste blauwe ogen. De vacht lijkt mij erg moeilijk, daar zit ik nog wat over te dubben en proeftekeningetjes te maken.
Maar je onderwerp was: praatjes onderweg. Ja dat is waar, toen ik nog een hond had raakte ik ook vaak met andere baasjes aan de praat. Dat doe ik zonder hond niet zo snel. Jij dus wel met je camera!
Leuke manier om aan de praat te raken, goed idee ook.
Zo natuurlijk, die hond. Knap.
Het wordt eenzame mense ook aangeraden om vaak met een hond te wandelen, desnoods lenen ze er een. Helemaal niet zo gek.
Ik heb mijn honden nodig om naar buiten te gaan, want anders zou ik heel vaak een excuus verzinnen waarom het vandaag niet nodig is om er uit te gaan. En ja van tijd tot tijd levert het leuke gesprekjes op.
Hier ook vaak gesprekjes, erg gezellig. Het is een prachtig hondje!
Leuk zeg. Zulke gezellige praatjes. Mooie tekening ook. Bij ons lopen de honden los. Dat vind ik altijd een beetje griezelig en kan ook niet zomaar iemand aanspreken over de hond want het kan ook zijn dat die een ander baasje heeft. 🙂
Ja, goh zeg, dat is wel verwarrend. Haha, en vooral niet zeggen: “Wat een lelijkerd is háár hond!” terwijl het dan net haar eigen lieve lelijkerd is.
Ja, als er een verhaal achter zit is het veel meer waard. Mijn hond houdt niet zo van contact en ik ook niet zo.
Natuurlijk vinden alle hondenbaasjes het leuk als ze jouw belangstelling krijgen voor hun hartelappie(s). Door onze honden hebben wij in al die jaren hele leuke mensen leren kennen tijdens de diverse wandelingen. We komen elkaar ergens tegen, maken een praatje en we kennen vaak niet eens elkaars naam. Wel die van de hond(en). Als we elkaar een tijdje niet gezien hebben, dat kan gebeuren natuurlijk, dan wordt er meteen geinformeerd of alles wel in orde is. We leven mee als een hond moet inslapen of ernstig ziek is. We leven mee als er een nieuw exemplaar verschijnt, hetzij een pup hetzij een herplaatser. Ik zou het niet kunnen missen!
Ja leuk Wieneke. Ik hoor er ook bij zo met mijn camera en de tekening die komt, grappig hè?