Weet u nog …

Weet u nog dat spelletje “Alle vogels vliegen…?”   IK zal uw geheugen even opfrissen. Eén iemand had de leiding en riep: “Alle vogels vliegen” en als je vond dat het klopte, stak je gauw je handen omhoog. En dat ging in een rap tempo verder: “Alle mussen vliegen, alle eenden vliegen, alle apen vliegen…”enz. Stak je bij alle apen vliegen je handen omhoog was je AF. Tot er eentje overbleef en die was de winnaar. Wat er verder dan gebeurde, weet ik niet meer zo goed. We deden dat spelletje e.a. vooral op verjaardagsfeestjes en een lol dat we hadden…. ! Ja, dan verlang ik wel eens naar die tijd, dat je geweldig plezier had om de kleinste dingen. De leraren en leraressen vonden dat minder, hadden daar weinig begrip voor en stuurden wat giechelkonten de klas uit. Regelmatig stond ik dan ook in de gang, maar goed, ik kon nu eenmaal slecht mijn lachen inhouden.  En mijn lachen was ook nogal aanstekelijk en dus zat er niks anders op.

Dat alles kwam opeens in mij op, toen ik vanmiddag braaf een sneeuwuil zat te etsen. Misschien kunt u dat spelletje ook weer eens doen, is echt heel leuk. Ik ga nu even kijken hoeveel vogels ik in mijn etsenverzameling tot nu toe heb. Ze staan namelijk allemaal in een album op Facebook, maar… niet iedereen doet aan FB, dus speciaal voor jullie ‘de vogels’.

…en een dood vogeltje (Boeli zijn schuld)

Klik op foto voor groter

Advertentie

Eruit

Afgelopen woensdag werd er mooi weer verwacht en daarop vertrouwende ging ik met Kwaster (Hans) naar Artis. Eens kijken hoe alle dieren het maakten, want ik had ze al een tijd niet gezien wegens makke aan een voet. Het is nog niet helemaal over, maar het duurde mij te lang.  Ik wilde ERUIT. Een mens kan toch niet altijd maar binnengaats vertoeven?  Dus daar gingen wij en na een tijdje kwam de zon door, hoera! Het werd heerlijk weer de hele middag. Hier en daar lagen er nog wat sneeuwplekken en elders was het al superzonnig.

Bij de pinguïns bijvoorbeeld was veel wit en hun zwembad was nog stijfbevroren. Ze stonden dan ook met z’n allen wat beduusd voor zich uit te kijken. Bij de lemuren (rode vari’s) daarentegen zat of hing men vergenoegd te zonnebaden en dat is toch echt niet zo ver van de pinguïns, want Artis is in verhouding tot andere een kleine tuin. Maar wél de oudste van Nederland, o zo!  Ik ging naar het pas klaargekomen verblijf van de panters kijken, maar daar was het nog wat glibberig, dus je kon niet goed naar boven klimmen, maar dat komt de volgende keer wel.

“Nu gauw naar het olifantje, Hans” haastte ik mij te zeggen. Sinds Mumba (pas vier jaar) is doodgegaan, ben ik er voorlopig niet gerust op. Gelukkig liep Sanuk in blakende gezondheid naast haar moeder en grote zus wat rondjes te lopen, met takken te sjouwen, haar slurf te trainen, iets óm te gooien en zij had het duidelijk naar haar zin. Verder zag het er ook allemaal prima uit. De 130.000 bollen zitten nog warmpjes in de grond. Daar verheug ik mij ook op. Dat is ieder jaar weer zo’n geweldig gezicht. Men maakt prachtige kleurcombinaties, steeds weer anders. Enfin, het was een heerlijke middag en Kwaster heeft er ook van genoten. En ik dan… eindelijk eruit!

Denken

Ik lees momenteel  (o.a.dan*)  ‘Voor een echt succesvol leven’ van Bas Haring, een filosoof. Ik kende hem niet, maar zoon M. raadde mij dit boek sterk aan toen wij in een Kringloopwinkel waren en dus kocht ik het, voor 50 cent mét handtekening en een persoonlijk schrijven.

‘Gewoon een handtekening?  GEWOON? DAT IS heel bijzonder’. Bas Haring’. 

Ik schrijf het er even bij omdat wij wat moeite hadden met de man zijn geleerde handschrift.  Service van de zaak, zeg maar. Het duurde een tijdje tot ik eraan toe kwam, maar ik ben er nu in bezig. Ik las en las en intussen dacht ik: “Jeeminee, wat een gezwam, ik word er helemaal gek van…”. Maar ik ben een doorzetster tegenwoordig en zette dus door. In een minder straf tempo en wel iedere dag vóór ‘Meneer Foppe gaat over de rooie’ één nieuw hoofdstuk. En nu zit ik er goed in, kan je wel zeggen. Het is zelfs zo dat ik dankzij  Bas tot het schrijven van dit stukje gekomen ben. Ik nam de tijd om te denken over het almaar niet-schrijven van mij. ‘Gaat er dan NIETS door mij heen? Ben ik een leeghoofd geworden?’. Zo ongeveer en meer ging er door mij heen. Ik voel mij niet schuldig, hoor. Ik verbaas mij alleen. Een paar jaar terug schudde ik iedere dag een stukje uit mijn mouw. Bij wijze van spreken dan. Maar goed, er staat nu wat en misschien word ik nog eens een filosofisch vrouwtje en komt het schrijven weer wat op gang.

*Ik las o.a. Oorlog en Terpentijn, een IsabelleAllendetje, van Hella de Jonge: ‘Los van de wereld’, van John Boyne ‘Het winterpaleis’ en een Wim de Bie’s meneer foppe (zei ik al). Allen aanraders, de een meer dan de ander, maar dat is logisch.

P.S. De sneeuw smelt hier ook al aardig. Dag sneeuwman, dáááág!

Alweer…

Hoe is het toch mogelijk, vragen wij ons vaak af. Boeli is alwéér in de sloot gevallen. Dat vermoeden wij dan. Gisteravond kwam hij druipend binnen. Alleen zijn kop was nog droog. “Ach Boeli, wat ben jij nat, tjonge…” roepen wij. Dat stelt hem gerust. “Zij zijn niet kwaad, gelukkig. Ze vinden het zielig”, denkt Boeli. Ja, het is ook een treurig gezicht. En het voelt koud, hij bibbert wat en af en toe schudt hij een rillend pootje uit. Daarna gaat het grote likwerk beginnen. Wij willen hem wel helpen met een handdoek maar intussen weten wij dat de kans bestaat dat hij dan kwaad wordt. Een handdoekje voor hem op de bank leggen mag wel. Dat zit kennelijk lekker aan zijn natte kontje en dan maar poetsen hè almaar door en door. Zo veel water in de haren en maar zo’n klein roze tongetje om dat alles droog zien te krijgen. Ik zie niet veel resultaat en kan het niet laten om er nog een handdoek bij te halen. Heel voorzichtig en aan de kant waar hij het niet ziet, droog ik mee. Verstoord kijkt hij op. Ik doe snel de handdoek achter mijn rug. Beiden gaan wij door, maar dan weer allebei aan verschillende kanten.  Hij tolereert het een beetje, lijkt wel. Hij gaat eens onder de verwarming liggen maar dan weer bij ons op de bank, een beetje zielig zijn, is toch wel lekker, schijnt hij te denken. Tja, wij denken dat hij een TE fanatieke jager is en zo hard achter zijn prooi aanholt, dat hij niet merkt dat er een sloot was *PLONS*