“Hermitage aan de Amstel…”

“Hermitage aan de Amstel…”  , dat roept de conducteur van de tram altijd om als ik naar Artis ga. Maar deze keer ging ik inderdaad naar dit museum, met een lieve buurvrouw. Het was de eerste keer dat wij samen op stap gingen en wat hebben wij een gezellige dag gehad! In de Hermitage was o.a. een tentoonstelling over Rusland, de oorlog en de revolutie, maar vooral over de Romanovs, hun leven, hun rijkdom en hun droevig einde. Het is natuurlijk geen leuk onderwerp, maar toch heel interessant. Ten eerste omdat er zo veel bewaard is gebleven en door het commentaar hierop wordt het leven van de heel rijken én van de heel armen zo verduidelijkt voor ons, honderd jaar later.

De tsaar en de tsarina met hun vier dochters én hun enige zoon leefden een teruggetrokken leven, voor zover dat mogelijk was. Bijna alles draaide om de kleine tsarevitch die aan hemofilie leed en met wie men heel voorzichtig moest zijn. Men hoopte zo dat hij toch de latere tsaar zou worden, hoewel dat erg onwaarschijnlijk zou zijn geweest, las ik. Er is heel veel moois te zien, veel uit de Art Nouveau- tijd, sieraden, vazen, kleding, meubelen en schilderijen. Typerend voor die tijd is ook, dat de bekende eieren en sieraden van Fabergé te zien zijn, de hofedelsmid maar ook de later door hem ontworpen voorwerpen voor het leger, samowars, potten en pannen, alles van koper. De eerste wereldoorlog was uitgebroken –de revolutie nog niet- en zelfs de tsarevitch vergezelde zijn vader eens, het arme kind in een klein uniformpje, ook te zien.

Er zijn veel filmpjes van allerlei gebeurtenissen, zoals van de ‘Bloedige Zondag’, de dag dat de tsaar trouwde en er feest zou zijn voor het volk, maar dat eindigde door de enorme opkomst in een bloedbad, mensen die vertrapt werden in het gedrang. Verder ga ik niet zo veel vertellen. U kunt de tentoonstelling nog zelf gaan zien tot 17 september, dus nog tijd genoeg.

Nog even dit: omdat ik dacht dat je geen foto’s mocht maken, had ik alleen mijn oud cameraatje meegenomen en zijn mijn foto’s niet al te best. Maar goed, beter iets dan niets, toch?

Advertentie

Eindelijk…

.. weer eens een logje. Ik was gisteren met Kwaster (Hans) gaan wandelen in ons Streekbos. Dat was best een tijdje geleden en het was ook nog prachtig lenteweer, dus dan moet je daar toch wel van profiteren.

Zo is het bos eigenlijk op z’n mooist. Er zijn nog kale bomen maar ook heel pril groene en dat vind ik altijd zo bijzonder. Ze vallen dan bijzonder op, die kleine jonge frisse boompjes.

Het was druk in het bos met ouders en kinderen en ook veel honden. Die kunnen toch genieten, geweldig. Zo, dat was toch weer wat. Ik zal wat foto’s uitzoeken, want in mijn enthousiasme heb ik natuurlijk een heleboel gemaakt, ook met het oog om wat te tekenen, te etsen of te schilderen.

Zo, allemaal de klokken een uur vooruitzetten en  minstens een uur langer slapen. Tenminste dat doe ik waarschijnlijk, hoor. Ze kunnen me wat. Ik wen er langzaam wel aan.

Nog een boek

Dat boekje over die brutale eekhoorn las ik zomaar tussendoor en dat ik het zo gruwelijk vond, beste lezers, dat was maar een grapje, maar dat hadden jullie wel begrepen natuurlijk. Ik las wel een heel interessant boek ‘Omweg naar Istanbul’ ,  de kusten van de Zwarte Zee. Een journalist Olaf Tempelman en een fotograaf Marco van Duyvendijk maakten samen een reis rondom de Zwarte Zee. Vervolgens werd er door het duo een interessant boek van gemaakt met schitterende foto’s.

De reis begint in Istanbul. Dan naar boven naar Varna en Balcic (Bulgarije), vervolgens komen we in Roemenië, Oekraïne, de Krim, Rusland, Abchazië, Georgië om uit te komen in Turkije en te eindigen weer in Istanbul. Olaf Tempelman, de schrijver weet van iedere plaats wat interessants te vertellen, van het heden maar ook van het verleden, want je kunt daar geen plaats tegen komen of er is daar heel veel gebeurd. Oorlogen, volksverhuizingen en moord en doodslag. Soms zijn de mensen wel eens ergens gelukkig geweest maar dan werd de hele boel weer omver gegooid door de Osmanen, de latere Turken, de Europeanen, de Russen en allerlei volkeren van wie wij pas hoorden toen de Sovjet Unie uit elkaar viel.

Om kort te gaan, er was daar meer kommer en kwel dan vrede en geluk. Ik zou het nu al bijna niet meer na kunnen vertellen, zoveel is daar gebeurd waar wij waarschijnlijk heel weinig van afweten. Mocht u het boek ooit tegenkomen, lees het, zou ik zeggen. Het is ook prettig geschreven, in 2013, dus zoveel zal er intussen niet veranderd zijn, alleen in de Krim waarschijnlijk.

Een kinderboekje

Nu kreeg ik laatst van zoon Martijn zo’n schattig Beatriix Potter boekje in het Engels. Ik begon dadelijk te lezen.  Het begon meteen al aardig, zo: ‘This is a Tale about a tail…’  (een verhaal over een staart) . Die staart behoorde aan een kleine rode eekhoorn en zijn naam was Nutkin. Hij had een broer genaamd Twinkleberry  en een héleboel neefjes.  Waarom geen nichtjes weet ik niet.  Maar goed,  zij woonden in een bos aan de rand van een meer. Middenin dat meer was een eiland waarop in een dikke holle boom een uil woonde; Old Brown heette hij.  Op een dag in de herfst maakten de eekhoorntjes een vlot van twijgjes en roeiden met een stok, hun staart als zeil gebruikend naar het eiland. Daar groeiden namelijk heel veel notenbomen, dat vergat ik nog te zeggen.

En allen maakten voor Uil een diepe buiging en vroegen heel beleefd om zijn toestemming om noten te verzamelen. Iedereen? Nee, de kleine Nutkin maakte een gek dansje en zong een mal zelfgemaakt versje en dat alles zag er heel brutaal uit. Old Brown zei er niks van en gaf zijn toestemming. De eekhoorns gaven hem als cadeautje drie vette muizen. De volgende dag kwamen zij terug en de derde en de vierde dag –zo gaat dat in Engelse verhaaltjes – en iedere keer brachten zij wat anders mee, een lekkere mol en smakelijke kevertjes en iedere keer werd Nutkin brutaler en brutaler tot … op een dag Old Brown hem pakte, hem in zijn huis bracht en *niet schrikken, beste lezers* hem bij zijn staart hield met de bedoeling hem te VILLEN, to skin him, ik heb het opgezocht in het woordenboek.

Maar Nutkin rukte en trok en ontsnapte, echter met maar een half staartje. En als je hem nu ontmoet, gaat hij roepen en schelden. Het is dus nooit meer helemaal goedgekomen met hem. Zo ongeveer ging het verhaal. Nu vraag ik u: is dit nu zo’n schattig boekje?  Doodeng vind ik het en dat nog wel voor kleine kindjes vroeger, die toch helemaal niets engs gewend waren, nog geen televisie, dus… Nou ja, ik ben er zelf nog wel van geschrokken. Goh hè hè… wat vindt u daar nu van?

Nieuw plan

Ha hoera!  Het gaat goed met de etsen. Ik had mij voorgenomen er twee per week te maken of één als het een meer bewerkelijke is. Ik ben nú al boven de vijftig en dat is ruim genoeg voor een half jaar. “We zitten nu pas net in maart”, zult u zeggen, maar ik ben begonnen in oktober. Als ik mij iets voorneem, begin ik ook meteen. Dat is het beste, is mijn ervaring. Het aantal is natuurlijk niet echt belangrijk – ik krijg geen boete als ik te weinig produceer -maar ik heb zo iets gewoon nodig. Een stok achter de deur of mijzelf achter mijn broek zitten, zo iets begrijpt u wel? Omdat het zo goed gaat, ga ik mijn plannen voor het tweede half jaar een tikkeltje wijzigen. Als de maand maart om is (een half jaar) ga ik eventueel minder etsen, groter tekenen en één schilderij per week maken. Dat is het plan. “Wat hebben wij ermee te maken, jij doet toch wat je zelf wilt…”, zult u zeggen. Nou, ik hoop eigenlijk op een beetje aanmoediging, dat is het enige wat u hoeft te doen. Dat wilde ik maar even zeggen. Ik plaats er een kleine ets bij, die ik vanmiddag gemaakt heb. Ik vond hem zelf zo leuk geworden. ‘Een vrouwen-onderonsje’ is de titel..