“Hermitage aan de Amstel…” , dat roept de conducteur van de tram altijd om als ik naar Artis ga. Maar deze keer ging ik inderdaad naar dit museum, met een lieve buurvrouw. Het was de eerste keer dat wij samen op stap gingen en wat hebben wij een gezellige dag gehad! In de Hermitage was o.a. een tentoonstelling over Rusland, de oorlog en de revolutie, maar vooral over de Romanovs, hun leven, hun rijkdom en hun droevig einde. Het is natuurlijk geen leuk onderwerp, maar toch heel interessant. Ten eerste omdat er zo veel bewaard is gebleven en door het commentaar hierop wordt het leven van de heel rijken én van de heel armen zo verduidelijkt voor ons, honderd jaar later.
De tsaar en de tsarina met hun vier dochters én hun enige zoon leefden een teruggetrokken leven, voor zover dat mogelijk was. Bijna alles draaide om de kleine tsarevitch die aan hemofilie leed en met wie men heel voorzichtig moest zijn. Men hoopte zo dat hij toch de latere tsaar zou worden, hoewel dat erg onwaarschijnlijk zou zijn geweest, las ik. Er is heel veel moois te zien, veel uit de Art Nouveau- tijd, sieraden, vazen, kleding, meubelen en schilderijen. Typerend voor die tijd is ook, dat de bekende eieren en sieraden van Fabergé te zien zijn, de hofedelsmid maar ook de later door hem ontworpen voorwerpen voor het leger, samowars, potten en pannen, alles van koper. De eerste wereldoorlog was uitgebroken –de revolutie nog niet- en zelfs de tsarevitch vergezelde zijn vader eens, het arme kind in een klein uniformpje, ook te zien.
Er zijn veel filmpjes van allerlei gebeurtenissen, zoals van de ‘Bloedige Zondag’, de dag dat de tsaar trouwde en er feest zou zijn voor het volk, maar dat eindigde door de enorme opkomst in een bloedbad, mensen die vertrapt werden in het gedrang. Verder ga ik niet zo veel vertellen. U kunt de tentoonstelling nog zelf gaan zien tot 17 september, dus nog tijd genoeg.
Nog even dit: omdat ik dacht dat je geen foto’s mocht maken, had ik alleen mijn oud cameraatje meegenomen en zijn mijn foto’s niet al te best. Maar goed, beter iets dan niets, toch?
Thérèse Aarts 
Mooi, die achternichtjes van prinses Wilhelmina, knappe meisjes toch.
ze hadden dan ook een vader met een prettig hoofd, ons arme
Willemientje moest het doen met die kop van koning gorilla.
Hahahaha! Ja, het was een knappe kerel; viel mij ook op.
Ik ben op zoek naar Therese Aarts, kunstenares. Wie helpt mij; ik weet niet hoe ik op haar moet reageren op deze pagina.
Bij voorbaat dank voor de reactie
Nu, je hebt mij nu toch gevonden, Magda?
Ik wacht tot de rijen minder lang zijn, of viel het nu mee?
Wij konden zo doorlopen en ook bij de kassa was er niemand, maar het was ook een dag waarop prachtig weer voorspeld was. Maar er zijn al veel mensen geweest, denk ik. Volgende week is het misschien druk, museumweek hoorde ik toevallig. Groetjes Jeanne,
als je weer eens zoiets onderneemt ga ik mee, geef op tijd een seintje
Zeker, we kunnen best zo iets gaan doen. Ik zou je ook graag weer eens zien, lieve (S) Fialas.
Goh, wat leuk nog zeg, dat zou je toch haast niet verwachten. Echt heel interessant is het niet, maar toch wel een verhaal dat verteld mag worden.
Mooie portretten. Hollywood avant la lettre 😉
Mooie tentoonstelling. Voor mij een beetje te uit de buurt. Ik zag Victoria, de serie, op tv, ik geloof dat de tsaar een kleinzoon van haar was? Wat een leven en dat jongetje had die ziekte die vaker voorkwam in de familie, bij jongens alleen (hemofilie, niet homofilie). Dramatisch einde en dan het gedoe om dochter Anastasia, waarvan men dacht dat ze de dans was ontsprongen en verschillende vrouwen claimden later dat zij Anastasia waren. Mooie foto’s hoor, oude camera’s kunnen ook best goed fotograferen! 🙂
Boeiend hè? En inderdaad heel tragisch.
Leuk bij jou een verslag te lezen. Ik zou er kort geleden met een kennis heen gaan, maar die is ziek geworden. Maar heb nog de tijd tot september. Wat een boeiende geschiedenis is dit.
(Als ik naar een museum ga waar ik nog nooit ben geweest bel ik altijd van tevoren of je mag fotograferen. Hoef ik dat toestel niet voor niets mee te sjouwen.)
Wat slim om even te bellen; zou ik nooit aan gedacht hebben. Ja, het is een heel interessante tentoonstelling. Het geeft een goed tijdbeeld ook als je van geschiedenis houdt. Ik zou best nog een keertje willen gaan.
Gezellig met de buurvrouw op stap!