Kringloopzaterdag

Dat doen wij nogal eens op zaterdag, kringloopsnuffelen, behalve Boeli dan, die liever thuis blijft. Wij hebben allemaal zo onze specialiteiten om te bekijken. Zoon M. zoekt vooral naar leuke dingen uit de jaren 70, Kwaster naar meesterschilderwerken uit de vorige eeuw of ouder en ik voornamelijk naar boeken en soms naar ‘antiek en brocante’.  Andere zoon A.-die minder vaak hier is-  kijkt naar speelgoed voor zijn kinderen en schoondochter L. ook en soms naar kinderkleren. Dat dus in het kort. Het kan namelijk ook heel goed gebeuren dat wie van ons ook met heel iets anders uit de winkel komt, een passend excuus reeds bij de hand.

En ik? Ik ben het ergste van allemaal. Zoon M. houdt mij daarom terdege in de gaten, vooral als ik een winkelmandje aan de arm heb.  Daar staat weer tegenover dat ze het jammer vinden als ik niet meega, want het is dan veel saaier. Want ik heb een nieuwe hobby: rariteiten, zeg maar. Ik heb ook een nieuwe tactiek, ik heb het mandje aan de arm, ik stop de gevonden kostbaarheid onder een paar boeken (à o.50 cent per stuk, alle boeken!!) en loop met mijn meest denkbare onschuldig gezicht richting kassa. M. heeft mij wel degelijk in de gaten, maar gauw vraag ik aan Kwaster hoe hij het vindt,  voor maar één euro… “O leuk” mompelt hij verstrooid. En de kogel is door de kerk, zeg maar. Intussen heb ik ook een zeer handige tafel gezien (met vier laden, dus met één grote veeg alles opgeruimd) én een antiekerige kast met geslepen glas erin, die mij heel passend leek voor op mijn atelier. Er kunnen namelijk heel wat kwasten en verven enzovoort achter dat glas. Mooi en vrolijk, leek mij dat. Maar zoon M. heeft mij weerhouden. Zo houden wij de spanning erin en te hoge kosten buiten. Verstandig.

 

Advertentie

Een fijn boek

Ik heb het uit, het boek van Jelle Brandt Corstiu : ‘As in tas’ . Hij beschrijft zijn fietstocht met een zakje as van zijn vader Hugo Brandt Corstius van Amsterdam naar de Middellandse zee. Het klinkt een beetje luguber misschien voor sommigen, maar dat is het helemaal niet. Het is een verre en zware tocht in zijn eentje en zo komen er geregeld herinneringen aan zijn vader naar boven. Een heel eigenaardige man maar een die hij steeds meer begon te waarderen, naarmate zij allebei ouder werden. Daarom valt er aardig wat te lachen en tegelijk ontroerde het mij ook sterk.

Ik las het boek zowat in één keer uit, als het ware mee fietsend met Jelle. Verder zal ik niet veel verklappen, dat zou zonde zijn. Het is zo subtiel geschreven, dat moet u zelf maar lezen. Ik durf u het boek van harte aan te bevelen, want ik kan mij niet voorstellen dat iemand het geen heel fijn boek zal vinden.

Apies kijken

Afgelopen woensdag was het prachtig weer, dus leek het mij het beste om naar Artis te gaan. U zult misschien wel eens denken: “Wordt zij dat nu niet beu?”  Nee, beste mensen, want elk bezoek is anders, echt waar. Dit keer zag ik hoe de Nijlgans-pulletjes flink gegroeid waren.

Ik zag dat de olifanten een bad kregen en tegelijk met een tuinslang bespoten werden, misschien vanwege het warme weer. Zij genoten, dat begrijpt u. Ma olifant leunde daarna verzaligd tegen een houten wand, zoals een kat een kopje geeft en viel van genoegen bijna om. Ik schrok er van, maar het ging goed. Ik zag nog veel mooie tulpen, maar vergeleken met vorige keer liep het terug. De rododendrons daarentegen stonden nu  uitbundig  in bloei, hele grote struiken, allemaal in het paars.

Ik zag ook veel mooie mensen, jonge en oude, bescheiden gekleed of juist uitbundig. Ik zag wel drie klassen kinderen aan het tekenen, onder leiding van hun juf. Ik stond een tijdje te kijken en te luisteren. Misschien leer ik er nog wat van, nietwaar? Ik zal er wat foto’s van plaatsen, dan weet u waar ik het over heb. Ik voelde mijn voeten wel, hoor. Dat zal door het warme weer zijn gekomen. In de trein was het ook behoorlijk heet, maargoed, ik ben weer veilig thuisgekomen na een heerlijke dag.

 

Succes

Afgelopen woensdag –dus de week is nog niet om- ben ik begonnen met streng te lijnen. Zeker, zeker, uit ijdelheid, dat speelt mee, maar voornamelijk omdat het belangrijk is voor mijn diabetes. Ik slik weliswaar alleen pillen ervoor, ik hoef geen insuline te spuiten, maar er moeten eigenlijk wel wat kilootjes eraf, volgens de diabetesverpleegkundige en die weet het natuurlijk. Ik ben nu binnen een week al 2 kilo afgevallen, dus dát noem ik succes. Het gaat niet vanzelf, hoor! Ik laat er veel voor staan. Bovendien had ik nog in diezelfde week twee feesten: één buiten de deur in Enkhuizen, waar Hans als kunstcurator een prijs moest uitreiken. We zaten in de Mastenbar bij de haven, waar je een prachtig uitzicht hebt.

Keek je weer even de kring gasten rond, kwam men langs met een drankje en heerlijke hapjes. Ik heb wel wat genomen, hoor, maar MATIG hè. Dat is al moeilijk genoeg. En zondag j.l. was het Moederdag, ook een beetje feest dus. Toch is er twee kilo weg. Normaal schrijf ik hier niet over, maar misschien helpt dit wel om het vol te houden. Want het is nog een lange weg, vrees ik. Nou nee, het MOET, maar ik hoop dat ik het zal volhouden. Moedigt u mij gerust wat aan, alle beetjes –nee, geen hapjes – helpen of spreekt u mij gerust bestraffend toe als ik gezondigd heb. Tenslotte doet u er een goede daad mee!

Een vroeg vollemaansfeest

Ik bedoel maar dat het water van het IJsselmeer nog te koud is om te zwemmen. Wij zijn tenslotte niet zo dapper/gek (vult u maar in) als veel Russen.

Maar wij hebben wél een groot gedeelte van de avond lekker buiten gezeten. Alleen al dat kijken over het water is zo heerlijk en rustgevend.

Daarbij schenkt onze vriend Gerrit een goede wijn en … wordt er gemusiceerd. Wat later op de avond werd er een heerlijke maaltijd verzorgd en nog steeds konden wij buiten zitten. Wij zagen oude bekenden terug en maakten kennis met nieuwe. Kortom een heel bijzondere avond. Gerrit maar ook Maartje, onze hartelijke dank.

PS klik op deze foto voor een filmpje