Hoera…honderd !

Het is toch niet te geloven, mensen, maar het is mij gelukt en nog wel binnen de plande tijdspanne. Honderd etsen heb ik dit jaar gemaakt, winkelende mensen, spelende kinderen, honden en poezen en heel veel van wat ik allemaal in Artis zag. Niet alleen de dieren, maar ook allerlei toeschouwers, leuke kinderen, opa’s en oma’s  met kleinkinderen, heel oude mensen, tieners, Artis medewerkers al of niet in een soort van treintje, nou ja, dat soort dingen ook. Zelfs de dieren die er eigenlijk niet horen, heb ik geëtst zoals daar zijn de reigers en de aalscholvers, duiven en musjes.

Ik heb nog lang niet alles vastgelegd, de bloemen in het voorjaar bijvoorbeeld, maar die moeten in kleur. Die ga ik misschien schilderen; ik heb met dat doel veel foto’s gemaakt. En ‘de eetbare tuin’, groenten en eetbare bloemen door elkaar heen voor de dieren, daar moet ik ook nog veel aan doen.

Maar goed, een mens kan beter te veel dan te weinig plannen hebben. Mijn laatste etsen zet ik vooraan: het Kerbert terras met drie leeuwen en de bulldog Kay (een lieverd) van de buren aan de overkant.

Advertentie

Wie weet hoe deze dieren heten?

Hier een mini-quiz voor u. Heeft u wat om over te denken op de zaterdag of de zondag of op beiden als u een doordenker bent. Ik heb drie portretten gemaakt afgelopen woensdag en zo kwam ik op dit idee. Et voilà, dit zijn ze:

A.  B.   C. 

Nou, ik ben heel benieuwd. Doe uw best, zou ik zeggen.

Olifanten in het water

Voor wie geen facebook heeft, hier het filmpje dat ik gemaakt heb van de olifanten, genietend van het water. (klik op de foto)

Een bijzondere dag

Gisteren was ik naar Artis. Het was prachtig weer en afgezien van alle dieren en mensen daar, maakte ik drie bijzondere gebeurtenissen mee, die ik nog nooit in het echt gezien had. Het eerste was dat ik de olifanten nu zag zwemmen. Moe stond vredig aan de kant van de takken te eten, maar haar beide dochters vermaakten zich in het water. Ik had het wel op een filmpje van Artis gezien, maar nu in het echt en dat is toch heel wat spannender. Grote zus zwom blij heen en weer en de kleine durft nog niet zo diep. Zij vermaakt zich aan de rand van het water. Een feest om te zien: zij gaat er bij liggen, zij zit op haar achterste –een koddig gezicht- zij pakt water met haar slurf en sproeit dat in het rond. Ik heb een hele tijd staan kijken.

Het tweede was op het eerste gezicht een standbeeld, maar nee, het bewoog. Zo iets had ik ook nog nooit gezien. Het was een reiger die de binnenkant van zijn vleugels liet drogen. Reigers zullen dat toch wel eens vaker doen, maar dit was nieuw voor mij.

Ik zag leuke kinderen en vrolijk geklede moeders en oma’s en daar dacht ik aan, toen ik het volgende meemaakte. Er kwam iets wapperend donkers aan, die ook de tuin wilde bezoeken.  Zwart van boven naar beneden, alleen twee piepkleine gaatjes  ter hoogte van de ogen. Ik vond het ronduit griezelig.

Ik durfde ook geen foto te maken hoewel ik dat graag gedaan had. Ik had zo’n figuur nog nooit in het echt gezien. Brrrr…echt eng, als je helemaal NIETS van iemand ziet. Toen ik in de tram zat, dacht ik nog even aan al die vrouwen in vrolijk gekleurde kleding, die ik in Artis had gezien. Ik vind Allah en zijn profeet wel erge zwartkijkers, hoor.

Een plasje

Jullie denken nu wel dat het tekenen mij gemakkelijk afgaat, maar dat is helemaal niet zo. Ten eerste teken ik tegenwoordig vaak naar een zelfgemaakte foto, ten tweede kan ik nog altijd hulp van Hans (Kwaster) krijgen want die kan pas tekenen, mensen!  Ik werd vandaag weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had laatst wat foto’s gemaakt van een losrennende superenthousiaste hond en de eerste tekening lukte aardig. Het vervolg was dat hij –want het was een HIJ- een plas moest doen. Iedereen kent dat wel, even ruiken, pootje omhoog en plassen maar. En dat gaat wel even door, want hij moet overal zijn geur achterlaten. Dat er later weer een ander overheen gaat, weet hij niet, denk ik. Ik wil maar zeggen: “Hoe vaak hebben jij en ik zoiets niet gezien?”  Bovendien had ik ook nog een foto van het gebeuren. Het was wel een harige hond en hij stond gedeeltelijk achter een buxushaagje..

Maar beste lezers, het lukte mij niet echt. Ik keek en keek: soms leek hij wel vijf poten te hebben, dan weer twee, ik kreeg er een punthoofd van. Maar ja, die hond moest toch plassen, nietwaar? Ik heb toen maar wat gerommeld, hem een tweede achterpoot gegeven, het haagje omgedraaid, dan kon je de plas duidelijker zien. Maar of het nu wat lijkt? Ik vrees van niet. Ik zou bijna zeggen: “Wie wil het ook eens proberen?” Het hoeft niet mooi te worden, maar duidelijk. Wie o wie?

Wij ook

Jippie, wij hebben er ook een. Een fraai blauw pas geschilderd kastje, want je kunt de verf nog ruiken, vol met diverse soorten boeken.  Zo’n boekenruilkastje, bedoel ik, waarover diverse mensen hier al verteld hebben. Als je een boek erin ziet staan wat je graag wilt lezen, neem je een al gelezen boek van jezelf mee, zet dat in het kastje en neem je dat andere boek mee om thuis te lezen. En wie weet, wat voor boeken er allemaal in komen te staan. Ik vind het zo’n leuk initiatief. En nu is ons dorp ook met haar tijd meegegaan.  Nog een bof: het staat schuin aan de overkant, niet zo ver lopen. Ik lees nu onverwacht het tweede boek van Paulien Cornelisse en ik vind het erg leuk.

Vollemaansfeest

Een heerlijke avond, waarin alles meezat. De volle maan kwam te voorschijn en blééf schijnen. Er waren een heleboel leuke gasten gekomen, die allemaal wat anders lekkers gemaakt hadden. Gerrit, onze gastheer had voor heerlijke wijn gezorgd.

Er waren een flink  aantal mensen die goed kunnen musiceren en zingen. De temperatuur was ook niet gek hoewel we er een warm vuurtje bij hadden. Sommige mensen zien wij maar eenmaal per jaar (meestal dan) en we zijn dan ook heel blij elkaar weer te zien.

Het is, bedenk ik nu net, al een traditie van 20 jaar, ongeveer dan. We springen dan ook niet meer zo vlot om 12 uur in ons nakie in het water, maar er wordt nog wel gezwommen. En –wat het allerbelangrijkste is- we genieten nog evenveel, zo niet meer. Wederom Gerrit en Maartje ook, hartelijk bedankt.

Le voyage d úne livre

Al een behoorlijke tijd geleden raadde een FB-vriendin mij een boek aan: Een huis in Toscane. Aangezien ik geen lid meer ben van de bieb (wegens een onenigheid in het verleden, waarin ik het volste gelijk aan mijn kant had) moet ik altijd óf nieuw kopen óf van iemand lenen of tweedehands in een Kringloopwinkel of op Internet zoeken. Het laatste deden wij. Echtgenoot vond bij Boekwinkeltjes.nl een exemplaar voor… 0.95 cent. Tot onze verrassing woonde de eigenares in Frankrijk. Dat opsturen zal dan wel duur zijn, dachten wij. Maar nee, werd ons gezegd, het zou hetzelfde kosten als een verzending binnen Nederland. Oké, wij bestelden. Na een paar dagen kregen wij een vriendelijk bericht dat het nog wel een tijdje zou duren wegens drukte maar zo spoedig mogelijk zou het verstuurd worden. Het duurde een aantal dagen maar toen kregen wij weer een mailtje dat het boek ingepakt lag en er zat een foto bij van het pakje met een bende postzegels en erop geschreven met een viltstift LIVRE.  Erbij werd wel gezegd dat het 5 of 6 dagen zou duren. Wij vonden het wel grappig zo’n foto erbij en stuurden een mailtje terug. Het werd duidelijk een boek met een verhaal, leuk! Ik was nog in een mooi boek bezig en had dus geen haast en hoewel Kwaster iedere dag naar de brievenbus liep, hielp dat niet en duurde het inderdaad minstens 5 of 6 dagen. Maar toen was het er ook. Kwaster maakte een foto van een blije Thérèse en stuurde die samen met een mail dat het boek aangekomen was. De mevrouw , die zoals nu bleek zelf een boekwinkeltje had, schreef ons terug dat het haar een plezier deed dat alles goed gegaan was en dat het haar verheugde dat er iemand blij was met een boek. Het is bijna jammer dat de spanning eraf is en onze correspondentie is geëindigd. Het is trouwens een keurig boek en helemaal niet het vod dat ik eventueel verwacht had voor 95 cent.

Steeds maar de deur uit

Net had ik nog geschreven, dat ik in zo’n prettige saaie tijd zat, waarin je veel voor jezelf kunt doen of de uitnodigingen en afspraken stroomden binnen. Een tweede vollemaansfeest bij Gerrit aan het IJsselmeer, met een ander gezelschap want het werden er te veel, geloof ik. Wij horen kennelijk bij beide categororieën en natuurlijk voelen wij ons gevleid. Hans gaat zijn visschotel maken waar iedereen zo dol op is. Ik hoop nu maar dat het mooi weer is, want dan ga ik misschien wel zwemmen. Dat heb ik nog niet gedaan sinds die kwestie met de gebroken arm.

Ik kreeg een uitnodiging van iemand die gaat promoveren in de filosofie. Zij heeft vele talenten, zij heeft al wat boeken geschreven, zij is kunstenaar en illustreert, zij maakt performances en theater  én zij studeerde ook nog en nu gaat zij promoveren zelfs. Knap hoor.

Verder heb en had ik afspraken voor de diabetescontrole. Binnenkort ontmoeten mijn jeugdvriendin en ik elkaar in Amsterdam; dat was al weer een tijd geleden. Afgelopen dinsdag was ik trouwens ook al in Amsterdam, in Artis. Het was er druk, heel veel toeristen en scholieren vanwege de vakantie.  Ik trek mij daar weinig van aan; ten slotte kom ik voor de dieren.

Nou ja, zo heb ik nog ’t een en ander, maar we zullen wel zien. Ik plaats hier gezellig een tekening bij en dat is dat.