Kerstmis 2017

Ze slapen niet echt, hoor. De boeven, ze kunnen zo bij het toneel.

Zo, dat hebben we weer gehad. Hoewel het heel gezellig was uiteindelijk,  de hele familie compleet was, hadden wij in de aanloop naar het feest allerlei tegenslag. Ik noem maar wat dingen: wegens tijdgebrek besloten wij de kerstpost voor het eerst van ons leven met de mail te doen, in de veronderstelling dat wij van de hele familie én van onze vrienden alle mailadressen wel zouden hebben. Maar nee, dat was dus niet het geval. Het kwam er toen op neer, dat wij, in de zenuwen geschoten,  sommige mensen die wij áltijd stuurden vergaten nota bene. Inmiddels waren wij te laat voor Kerst en behoorlijk stressig geworden, terwijl wij net gedacht hadden dat het zoveel gemakkelijker zou zijn. Bovendien waren wij telkens wat kwijt, het laatst mijn nieuwe verse agenda, die ik juist tijdig gekocht had, Nou ja, nog vóór de Kerst stortten wij al bijna in en was ik geneigd om te gaan kijken of er voor ons nog plaats was ergens in een herberg in een of ander land.

Maar dapper besloten wij thuis te blijven en het Kerstfeest gewoon te vieren net als héél véél andere mensen, boodschappen te gaan doen, bedden te dekken, de ergste rommel te ruimen en menu’s voor vegetariërs door te kijken. Een boompje en mijn mooie kerststal stonden er al een tijdje. Nou ja, wij vergaten wat en Kwaster ging nóg maar eens naar de winkel. Maar ik geloof dat het toen wat rustiger werd in onze gemoederen. En toen werd het Kerstmis, wij lagen bij nacht in ons bed. Wij sliepen heerlijk en hoorden d’engelen nauwelijks zingen. Verder was er geen pech meer, iedereen vermaakte zich, er is niets aangebrand, noch eten, noch mens of kind en dat, lieve mensen, was het wel zo’n beetje. Hoe was uw Kerst, als ik  vragen mag?

Advertentie

Naar Leeuwarden

Gisteren reden HansKwaster en ik –in de veronderstelling dat het redelijk weer zou zijn –  helemaal naar Leeuwarden.  Het was echter mistig en het werd steeds mistiger ook nog. Dat is niet zo goed voor mijn zenuwen, lieve mensen.  Want je moet ook weer terug, al is het maar om Boeli eten te geven. Maar het is allemaal goed gekomen, zal ik u alvast vertellen.

detail detail

We gingen naar een tentoonstelling van Pietsjanke Fokkema, die bij ons in de school een atelier heeft.  Ze had ons een tijd geleden al een voorproefje gegeven door allerlei tekeningen te laten zien en erbij te vertellen. Wij zijn dus al een beetje ‘Pietsjanke-kenners’ en dan is het extra boeiend het in het Fries Museum te zien hangen. Dat was ook nog een heel werk, want het is een installatie die uit grote tekeningen bestaat maar ook uit heel kleine en diverse voorwerpjes. Het gaat over haar jeugd in Friesland, over haar vader en moeder, haar opa en oma en het kleine dorpje daar. Dat is ook meteen de band die zij met Friesland heeft en waarom het Fries Museum werk van haar heeft aangekocht. Dat is een groot compliment voor een kunstenaar, dat begrijpt u wel. Ik vond het erg mooi gepresenteerd en het is prachtig persoonlijk werk. Bijna alles is zwart/wit, getekend met potlood. Heel bijzonder. Ik zal u wat laten zien, niet zo veel, want er moeten nog mensen gaan kijken en het is niet zo lang meer.

Niet gelukt (1)

Het idee ‘doorloopverhaal’ (waarschijnlijk een door mij verzonnen woord) is niet gelukt. Het is als het ware in een opstopping van gebeurtenissen terechtgekomen. Ik zal u eerst uitleggen wat ik bedoelde met een  doorloopverhaal. Ik was van plan geregeld wat foto’s te maken en dan zo af en toe een klein stukje blog erbij te schrijven én dat meteen plaatsen, waarop er later  –verrassing– weer een stukje zou volgen of meerdere en de volgende dag ook zo. Helaas, tegen de avond al raakte vader Aron met zijn kinderen helemaal door het dolle en onderbrak ik maar mijn te schrijven verhaal. Misschien een volgende keer, héél misschien dan.

Het belangrijkste was dat we samen een dolgezellig weekend hadden, waarin er gedwarsfluit werd,  Mare solo en samen met haar moeder, ons raam versierd werd met kersttekeningen, we spelletjes gedaan hebben, waarmee we vreselijk gelachen hebben, terwijl we de spelregels niet eens kenden en ook het winnen of verliezen er niet toe deed. Het heet het Kikkerspel, maar wij zijn de gebruiksaanwijzing kwijt geraakt alsook de spelregels. Wij verzonnen zelf maar wat en dat was wél zo leuk eigenlijk. Toen raakten wij drieën Mare, Rein en Oma een beetje door het dolle. Vandaar óók het mislukken van het ‘doorloopverhaal’.

 

Helaas werd er besloten om al ’s middags terug te gaan helemaal naar Gorinchem vanwege de beroerde weersomstandigheden. Heel verstandig, hoor, dat wel.  “Toch had ik graag hier nog willen blijven” zei Rein spijtig. Nou, ze hebben er dan ook 3 uur over gedaan i.p.v. anderhalf uur, maar veilig thuis gekomen. De andere zoon hoefde maar tot Hoorn maar het was ook daar glibberig en glad maar ook hij is goed aangekomen. Hè hè gelukkig maar. Akelig dat gevaarlijke rotweer.

 

Een doorloopverhaal

Is weer eens wat anders, maar of het lukt? We zullen zien. Een paar uurtjes geleden zijn de kleinkinders gearriveerd, Mare en Rein, samen met hun vader Aron en hun moeder Linda. Ze hebben met de nieuwe viltstiften de ramen versierd, in kerstsfeer gebracht dus. Straks zullen ze er wel mee doorgaan,. Ze hebben wat gedronken en een broodje gegeten en daarna gingen we meteen aan de appeltaart. Intussen zocht ik voor iemand, die dat nodig had ijzerdraad. Daarna werd mij gevraagd of ik blauw garen had. Gelukkig wist Mare het zelf te vinden, dat scheelt weer. Daarna ‘deden we een spelletje waarbij je gewoon kon blijven zitten op je stoel’. Het spelletje heet: ‘Neem een persoon in je gedachten”. Kent u het? Het was de Kerstman en toen prinses A a A… hoe heet ze nou? De oudste, die!’ Ah, prinses Amalia! Ja,ja, moeilijk hoor. Ze zijn nu even naar de Kringloop en ik kan jullie berichten van de stand van zaken hier. Tot later. O ja, ik heb in de sneeuw een foto gemaakt van Mare.

Neef M. werd 40 jaar

…en dat was reden voor een groot feest. Hij woont in Bronlaak, een tehuis voor mensen met een geestelijke en/of lichamelijke beperking. Maar wat nu precies hun beperking ook is, feestvieren kunnen ze als de beste. Er was familie van ons, maar ook veel vrienden en vriendinnen  die in het huis wonen. Al met al gezellig druk en dus ook heel veel cadeautjes. En dat werd zo feestelijk geregeld: een broer en een vriend reikten om de beurt één cadeautje uit de stapel aan, de jarige pakte het uit, hield het omhoog om het ons te laten zien en wij op onze beurt klapten allemaal. Dan kwam het volgende geschenk.

Lieke, ons jongste nichtje, had dat al snel door. Haar oogjes glommen van pret en als er dan weer iets in de lucht gestoken werd, ja hoor, zij klapte nog het meest enthousiast van allemaal. Je zag haar bijna denken: zo’n feest is wel héél leuk. En dat ging zo maar door. We werden ook nog verwend met gebak –zelf gebakken door de vader van Lieke, die een heel goede patissier is. Later bleven we nog eten, kortom het was een geweldig feest.