De geheime boodschappen

‘ HALLO ALLEMAAL’ …  enzovoort , daar ben ik weer eens. Nog springlevend en vandaag in een zeer goede bui. Het was mooi weer en ik besloot mijn wandeling te combineren met een bezoekje aan ons winkelcentrum. Dat was lang geleden. Ik had niet speciaal iets nodig en dat is het leukste winkelen, vind ik. Van de opruiming of uitverkoop was niet veel meer te merken, maar dat kwam goed uit, want ik heb een bloedhekel aan dingen passen. Dus gezellig zo maar wat rondkijken. Eten voor de avond hadden we al, dus dat hoefde ook niet.  Waarvoor kom ik dan eigenlijk, zo vroeg ik mij plotseling af. Intussen was ik aangekomen bij de tassen- en kofferwinkel helemaal achteraan. Dat is een prachtige winkel met veel echt leren tassen. O en daar hou ik zo van. Vindt u het gek? Ik ben een dochter van een ‘lederfabrikant’.  Zo moest ik dat vroeger invullen op school. Ach kom, dacht ik, ik ga gewoon eens binnen kijken. Ik zocht namelijk een tas waar een schetsblok in paste en verf en penselen en een pot water voor in Artis, begrijpt u wel? En laten ze nu verschillende van die tassen hebben… de juffrouw die toch niks anders te doen had, liet ze mij allemaal zien. Mooie tassen, hoor,maar dúúr…………….. tja, wat doe je dan?

Ik DEED het!!!!!  “ En daar liep ik opeens met een poepsjieke tas, mensen.  Ik kreeg de neiging om te gaan zingen, zo:  “Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent …”  en ongemerkt was ik al bij de boekhandel, ja,  die sla ik nooit over. Ik zag daar twee boeken die ik graag zou lezen en plotseling besloot ik ze ALLEBEI te nemen. Men deed er een papiertje omheen en ik stopte ze in de nieuwe tas. Ook heel handig voor boodschappen, dacht ik tevreden. Maar … en nu komt pas de clou. “Hoe vertel ik het Kwaster?” Niet dat hij moeilijk zal doen maar dit is hij niet van mij gewend. Thuisgekomen probeerde ik niet al te lacherig te kijken en zette mijn boodschappen naast de bank. “Hoe is-‘t-ie?” vroeg Kwaster. “O heel goed, mooi weer enzo” antwoordde ik. Kwaster vroeg niet verder en dus zei ik na het eten –een kwartier vóór DWDD, in de veronderstelling dat hij niks gemerkt had:  “Hans, ik moet je wat vertellen”. En ik ging aan het vertellen en opeens barstte hij in lachen uit en riep: “Ik zag het aan je gezicht, je lachte zo geheimzinnigj, anders dan anders…” en toen schaterden wij allebei. Ja, ik moet er nog steeds wel om lachen, want bij zulke dingen een pokerface opzetten, is niet mijn sterkste zijde. Hihihi…

morgen maak ik een nieuwe foto bij daglicht. Deze is te grijs.

Advertentie

Storm? Alweer?

Wat hoorde ik nu gisteren op de televisie bij het weerbericht? Er zou een fikse westerstorm aan komen, ’s nachts al. De weerman, Gerrit Hiemstra, vond het ook erg vervelend, want hij begon zelfs een beetje te stotteren en zei minstens tien keer:  … met hevige windstoten,  kracht zoveel en h h h hevige windstoten, past u alstublieft op voor de hhheel hevige w wwwindstoten, een zware storm uit het westen, vooral aan de kust en half Nederland krijgt er mee te maken, zie maar …en half Nederland werd plotseling oranje – en windstoten heel veel,  wel 140(?) km per uur. En ja hoor, het is weer zo ver. Overal liggen bomen omver, las ik op Face Book, in Amstelveen alle vuilnisbakken, zo’n prachtige Catalpaboom op de auto van een neef van mij, de treinen rijden nauwelijks en zowel in Amsterdam als in Den Haag de trams ook al niet meer, voorlopig dan, “op de Florasingel is ook al een boom omgewaaid” vertelde Kwaster die een zak kattenbrokjes was gaan halen, in Haarlem liet onze nicht A, haar honden uit en van de ene is heel haar kapsel verschrikkelijk in de knoop gewaaid*.  Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar moet u eens horen. Hebben we nu nog geen storm genoeg gehad? Volgens mij al een heleboel en fikse, hoor. Het moet nu maar eens afgelopen zijn. Desnoods gaan wij dan maar de winter in en is het afgelopen met die w w ww wevige hindstoten, nietwaar Gerrit Hiemstra? Ook weermannen willen wel eens goed weer brengen, toch?

foto A. Hart

En het laatste feestje weer…

Echt waar, mensen, ik hou wel van feesten, maar dit seizoen is het wel eens zwaar in onze familie. Neem onze kleinkinderen nou: Rein is op Nieuwjaar jarig, kwam als het ware midden tussen het restant oliebollen ter wereld en Mare, zijn zus, deed het wat kalmer aan, maar toch al op 10 januari.

Háár verjaardag vierden wij, de opa’s , de oma’s en diverse ooms, gisteren. Overal hingen nog grote en kleine spoken, de overblijfselen van Rein zijn kinderpartij Ghostbusters getiteld. Mare haar kinderfeest komt nog wat later en daarna kunnen haar ouders ook wat gaan uitrusten. Wij mogen natuurlijk niet klagen maar zelfs mijn zoon, hun vader, die toch tegen een stootje kan, zei mij: “Ja, het komt wat dicht bij elkaar allemaal, met Sinterklaas en Kerstmis erbij. Poe poe…”

Maar goed, het wás gezellig gisteren. Mare was met al haar cadeautjes heel blij, de oudjes (wij dus) vonden het gezellig elkaar wéér te zien, sinds 1 januari niet meer gebeurd, en er waren drie soorten heerlijke taarten waaruit wij mochten kiezen. Rein vertelde ons van zijn feestje met allemaal jongens!  Het was geweldig leuk geweest. En verder laat ik u wat foto’s zien.

Een weblogboek maken

Een weblogboek  maken    Hoe ik dat doe, werd mij gevraagd. Nou, het is eigenlijk heel eenvoudig, bedenk ik nu. Ik hoop alleen dat ik het goed kan uitleggen. Het gaat als volgt: ik selecteer de tekst op mijn weblog, druk op kopiëren,zet het op Word en ga door naar het volgende logje als het blad nog niet vol is. Als het blad vol is, print ik het. Als ik selecteer, dan gaan de foto’s vanzelf mee. Die kun je op Word nog bewerken, bijvoorbeeld kleiner maken. Grote lege stukken kan je  opvullen met foto’s of zo, als je geen grote witte stukken wilt.  Dat is dan de opmaak. Als je het jezelf gemakkelijk wilt maken, kan je het na selecteren ook zo direct printen.

Als het boek klaar is, bijvoorbeeld als het jaar om is, ga je ermee naar een printshop.  Daar doen ze er een ringbandje omheen. O ja, eerst maak je nog een voorpagina natuurlijk. Bij mijn meneer van de printshop mag ik altijd kiezen uit een wit, een zwart of een zilverkleurig bandje. Toen wij daar de eerste keer kwamen, kregen wij tevens een hele rondleiding door het bedrijf met uitleg wat ze daar zoal deden. Dat kan ik u niet garanderen helaas. “Hee, een bekend gezicht” zei de man deze week toen hij mij daar zag staan met mijn papieren. Leuk hè om al een beetje bekend te zijn in Andijk?  Ja, ik ben nu ook een BN-er. Hij ging onmiddellijk aan het werk ,wij konden er op wachten en kwam terug met mijn mooi verzorgd werkje. Drie euro vijftig rekende hij. Nou, dat is schappelijk, nietwaar? U kunt het natuurlijk ook LATEN printen en/of er ZELF een ringbandje doorheen doen, maar zo doe ik het. Als u nog vragen heeft, stelt u ze gerust, zou ik zeggen.

Gróót verlof

Ik bén er weer, beste lezers. Ik weet niet wat mij mankeerde, maar ik had na de Kerstdagen, het Oude Jaar, het Nieuwe en tevens de verjaardag van kleinzoon Rein én na mijn eigen verjaardag nergens puf meer voor. Hoe ik mijn dagen doorgekomen ben, ik zou het niet meer weten. De goede bedoeling was er wel, hoor. Steeds dacht ik: “Morgen ga ik weer aan de slag…” maar nee, er kwam niets van. Ach, het zal wel ergens goed voor zijn.

Wél heb ik mijn weblog geprint en er een ringbandje omheen laten zetten. Ik heb zo al heel wat logboeken waarin ik kan herlezen, als ik dat wil, steeds een jaartje vol. Misschien vind u het leuk om er een paar te bekijken. Het zijn ze niet allemaal, hoor, maar dan krijgt u een indruk. Ik kies altijd met zorg een voorplaat uit en Kwaster maakt de letters erbij. Kijk, deze is van afgelopen jaar: Boeli speelt met een elektriciteitsdraad. Nee, is niet gevaarlijk.