Vrijdag jongstleden

Vrijdag j.l.     Afgelopen vijdag –weet u het nog? – was het prachtig weer. Zodoende besloot ik Hans (Kwaster) over te halen mee naar Artis te gaan. Wij hadden een heerlijke dag, de zon scheen op ons bolletje en bijna alle dieren lagen ook zichtbaar te genieten. Maar het meest benieuwd was ik dit keer naar de ‘verstoten’ babygorilla. Ik zal proberen dat in het kort te vertellen. In een dierentuin in Duitsland was een gorillaatje geboren, dat door de moeder verstoten werd. De dierentuinmensen gaven haar toen flessenvoeding en namen contact op met andere dierentuinen, waaronder Artis. Omdat onze tuin een hechte rustige groep gorilla’s heeft, is na uitvoerig beraad de keus inderdaad op Artis gevallen. Ik laat u hier de laatste nieuwsbrief lezen.

1 februari 2018  Er is een volgende stap genomen bij de introductie van de babygorilla in de gorillagroep. In de afgelopen periode is ze in kleine stappen gewend aan bijna alle groepsleden, en zij aan haar. De volgende stap is de introductie met de zilverrug. In de aankomende tijd zal er dagelijks een paar uur worden geoefend. De babygorilla zit dan in een afgescheiden deel in het binnenverblijf, zodat ze zelf toenadering kan zoeken en afstand kan nemen. Dat doet ze voorzichtig door af en toe haar hoofd naar buiten te steken.

 Daarna hoorde ik almaar niets en ik was te verkouden om er heen te gaan. Maar nu weet ik eigenlijk nog niks. Wij zagen het kleintje vrolijk heen en weer lopen en op een plank wat hoger zaten een moeder en haar mannelijk gorillajong, met wie zij (Yanga) al vaak gespeeld had. Alle andere apen waren in geen velden of wegen te zien. Waarschijnlijk buiten dan. Maar nee, helemaal niemand. Misschien dan in hun slaapgedeelte…ik weet het niet. Yanga bleef het publiek vermaken, klopte tegen het raam, klapte in haar handjes, rolde kopje, kortom het zag er vrolijk uit. Maar ik begon mij ongerust te maken. Het huilen stond mij eigenlijk nader dan het lachen. Haar speelmakker bleef sloom boven bij zijn moeder zitten, die er ook al onverschillig bij lag. Ze hopen namelijk dat een apenmoeder een beetje de bescherming op het moederloze beestje op zich zal nemen, maar als ik die dame zo zag liggen, potverdorie ik word er nu nijdig van. “Het zal vast meer tijd nodig hebben” troostte Kwaster mij.

Tja, verder hadden wij het leuk. Het wordt al een beetje voorjaar daar, de rode Vari’s koesterden zich in het zonnetje, de papegaaien zaten luid te schreeuwen, de reigers waren wat met hun nesten bezig –grote schoonmaak misschien en reparaties?-  en verder zag alles en iedereen er tevreden uit. Ik kijk alleen nu wel drie keer per dag of er nog geen nieuws is van het verstoten gorillameiske. Gorilla’s horen namelijk in een groep te leven, begrijpt u wel?

 

 

  

 

 

Advertentie

Een klein optochtje

Gisteren waren we in Enkhuizen om een boodschapje te doen en plotseling hoorden wij in de verte muziek . Zou hier sprake zijn van Carnaval? Jawel, er stond iemand te wijzen dat wij naar links moesten, niet rechtdoor, want daar kwam een stoet aan. Zoon Martijn was zo slim om onmiddellijk zijn camera te pakken en maakte deze foto’s. Het bleek  maar een klein stoetje te zijn, in feite het kleinste Carnavalsoptochtje dat ik ooit gezien heb. Nu ben ik van oorsprong een Brabantse, dus ik heb veel heel grote stoeten gezien, zelfs zo groot dat zij ergens in de stad bleven steken. Maar toch was ik heel blij zomaar onverwacht dit stoetje gezien te hebben.  Ze hadden hun best gedaan, het was mooi weer en men toeterde er lustig op los.

Dé Plek

Dé  Plek    Boem, dáár stonden wij stil, midden in de Achterhoek, om precies te zijn ergens tussen Aalten en Varsseveld, op een small weggetje. Was het nu de Veenweg of de Entinkweg? Dat wilde de Wegenwacht graag weten om ons te kunnen vinden in dat weidse land. Nergens een naamplaatje te zien. Maar goed, ze kwamen eraan maar het kon wel een uurtje duren. Over een uurtje hadden wij in het crematorium moeten zijn bj de uitvaart van een lieve (bijna) 95 jarige zwager. Maar ja, overmacht hè? Het was ons ook gebeurd toen wij onlangs op een 80-jarige verjaardag van een schoonzusje uitgenodigd waren. Stonden wij ook al met autopech. Het is het Noodlot, denk ik.

Het verschil is dat we nu daar nog aangekomen zijn, de verjaardag hebben wij destijds helemaal niet bereikt. Behalve de dienst dan hebben wij alles nog meegemaakt. Men was blij ons alsnog te zien opdagen. Wij waren ook blij natuurlijk om de weduwe te kunnen condoleren en onze daar aanwezige andere familieleden. Dit keer hadden wij alles zo goed voorbereid: de auto had pas een grote beurt gehad, ik had mijn mobieltje opgeladen, we vertrokken vroeg en waren in feite een uur te vroeg daar en toch, lieve mensen…  Enfin, het was een mooie dienst, wij hebben alsnog de teksten en voordrachten gekregen per mail  (lief Aart en Astrid, dank jullie wel) En onze zwager zal heel tevreden zijn, denk ik wel.

‘Een HOEFTNIXDAG’

Een  ‘HOEFTNIXDAG  Weet u wat dat is? Nee? Aan het eind van dit verhaaltje snapt u het helemaal. Ik had er zomaar gisteren zo één. Ik was een beetje laat opgestaan, ik nam een klein ontbijtje en ik begon alvast in een spiksplinternieuw boek. Een heerlijk begin van de dag. En dat voelde zo lekker, dat ik dacht: zou ik dat niet de hele dag mogen van mijzelf? Lezen, lezen, nu eens in het ene boek dan weer in het andere. De laatste tijd krijg ik wel eens zomaar slaap, beste lezers.  Dat zal de leeftijd zijn, denk ik dan en ga ik er tegen vechten. Maar nu –gisteren dus-  gaf ik er gewoon aan toe. Dat was ook al zo lekker. Dan werd ik wakker zonder enig schuldgevoel en las weer verder. En de afwas? Nou, laat die maar lekker staan!! Voor de frisse neus maakte ik wel even een wandelingetje en zakte bij terugkomst met dubbel plezier in mijn hoekje op de bank.  *gesnurk*

 

Kwaster vond het er zo aantrekkelijk uitzien dat hij hetzelfde kwam ‘doen’, een beetje nix, een puzzeltje maken, een muziekje lezen, een tijdschriftje doorbladeren, een hoofdstukje boek lezen en … een tukkie doen.  *snurk snurk*

 

Wilt u het ook graag eens proberen? Ik zal u wat tips geven. a. Je moet zo iets niet vooruit plannen, het overkomt je. b. Je zoekt je eigen lievelingsluiïgheden uit, niet die van mij dus. c. Degenen die nog moeten werken, kunnen het op een vakantiedag doen natuurlijk. Heerlijk midden op de camping gaan zitten, zodat je in alle rust (haha)  alle bedrijvigheid vanuit je stoel ongegeneerd kunt bekijken. Men komt dan geheid een praatje met je maken, tenminste ik had het er maar druk mee. Wordt het je te veel, ga dan lekker in je tent op je bedje liggen en doe de rits dicht van de slaapcabine. Roept men je toch (ja, heel onbeleefd) geen antwoord geven, desnoods alleen een snurkje.