… something completely different. Wel maak ik nog geregeld wat etsen (maar niet meer boven de honderd in één jaar) en wat tekeningetjes voor ‘10 minuten schetsen’, maar niet zo héél erg veel . Ik had al lang druk aan het schilderen moeten zijn, maar het houdt niet over, beste lezers. Wat doe ik de laatste tijd dan wel? LEZEN, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds en soms ook nog ’s nachts. Het ene boek na het andere.
Ik begon met het allerlaatste boek van de onlangs overleden Renate Dorrestein, getiteld: Dagelijks werk. Een schrijversleven. Een prachtig boek en zo dapper dat zij dit geschreven heeft in de wetenschap dat zij niet lang meer te leven had. Toch is het helemaal geen droevig boek en de dood komt nauwelijks ter sprake. Zorgvuldig heeft zij columns uitgezocht, toespraken die zij hield bij het een of ander,colleges die zij gaf aan verre universiteiten en gedachten en herinneringen uit haar dagelijks leven. Zij vertelt hoe zij tot een verhaal of roman komt en dat alles is heel boeiend, vooral als je zoals ik toch al van haar boeken houd. Ik ben heel blij dat ik dit boek niet gemist heb, zeg maar. En door dit lezen vervlogen vervolgens alle strakke voornemens om nu snel een aantal schilderijen te maken, die samen met de etsen en tekeningen een impressie van Artis zouden vormen. Artis Natura Magistra, waar ik nu al ongeveer drie of vier jaar regelmatig helemaal gelukkig rond loop te keutelen.
Goed, dat boek was uit en ik had het nu met lezen veel rustiger aan kunnen doen, ware het niet dat ik in een Kringloopwinkel een flink voorraadje boeken voor 0.50 cent per stuk had ingeslagen. Voornamelijk luchtige en leuke lectuur. Ha, ik gunde mij nog wat tijd en zocht het volgende boek uit. Van een Deense schrijver, ‘De kunst om in koor te huilen’ een droevig maar tevens zeer geestig boek. Daar zijn die Scandinaviërs ontstellend goed in, ook in dergelijke films. Ach, lees lees lees – uit en toen las ik ‘Krijg nou tieten’ van Claudia de Breij. Lees lees lees –uit en het was leuker dan ik gedacht had. Steeds had ik die boeken in minder dan twee dagen uit. Het leek wel een leesmarathon, vrienden. En nog was ik niet uitgelezen. Ik pakte van Aaf Brandt Corstius: ‘Het jaar dat ik 30 werd’. Een groot succes was dat. Schaterend zat ik op de bank. Ik werd weer vrolijk en blij en dacht het dus maar even aan jullie te vertellen. En… ik heb nog een stapeltje liggen, hoor. Of zal ik … nou we zullen wel zien.
Thérèse Aarts 
Lees lees lees! Lezen is het nieuwe schoonmaken!
Ja, de ene keer kom je hier meer aan toe, de andere keer meer daar! Ik kom zelf nooit toe aan lezen, altijd andere dingen te doen. Toch altijd fijn om te weten wat je bezighoudt.
Ik houd of moet ik zeggen hield ook heel veel van lezen, maar de laatste tijd krijg ik steeds zo’n slaap als ik ga lezen. Gelukkig heb ik Het boek van Sonja Barend en van Hugo Borst vrij ontspannen kunnen lezen. Het waren heel aardige boeken,
Ja, ik val soms ook in slaap bij het lezen. Dan valt mijn boek met een klap op de grond en schrikken Hans en Boeli (poes) zich een rotje. Maar ook op andere momenten valt de slaap mij aan. Dat zal wel aan mijn leeftijd liggen, denk ik.
Het boek van Sonja heb ik ook gelezen.