De jonge goudwanggibbon is dood. Eerst was hij vermist. Massaal ging men zoeken, op hun eiland, tussen de bosjes en in het water. En toen werd hij gevonden, dood. De verzorgers zijn zwaar aangedaan en de dokter zoekt nog naar de doodsoorzaak. Ik kreeg een schok toen ik het las. Ik heb hem zien opgroeien, met zijn moeder door de takken zien zwieren, gesteund door haar achterpoot en de laatste tijd (kort geleden zag ik hem nog) zwierde hij op eigen kracht en zag er zo gezond uit als maar kan. (Zie vorig logje) Zo verdrietig is het en ook voor de moeder. En hoe kan zo iets gebeuren of beter gezegd: wat is er gebeurd? Ik heb nog nooit gehoord van een gibbon die zomaar gevallen is… ik moet u eerlijk zeggen dat ik er wel wat traantjes om gelaten heb. En ik zal de enige niet zijn van de vaste bezoekers…
Thérèse Aarts 
Ik had het gehoord. Sneu. 😥
Dat is erg. Droevig hoor.
Ik ben benieuwd naar de doodsoorzaak.
ik ook, ze zullebn wel sectie toepassen om erachter te koimen.
Heel verdrietig, Thé. Ik kan me voorstellen dat je er beroerd van bent. Zo’n leuk levendig beestje en dan ineens dood.
Jammer, hopelijk vinden ze vlug de doodsoorzaak.
ja, dat is erg sneu. Komt helaas voor.
Triest en ik kan me voorstellen dat je daar zelf ook verdrietig van wordt hoor. Hopelijk vinden ze hoe het gekomen is.