Het Zuiden roept … 3.

Aan ons ontbijt vroeg ik aan Hans:  “Wat zullen we gaan doen op onze laatste dag? Zullen we de rest van het van Abbe museum gaan bekijken? Zo vaak komen we niet in Eindhoven. Of eerst nog wat wandelen in een ander stuk bos?”  Hans hoefde al niet meer na te denken. Hij lachte geheimzinnig. “Nee Hans, we gaan nog niet naar huis. We hebben nog een hele dag! “ Hij lachte nog ondeugender en zei: “Je zult het misschien gek vinden, maar ik zou het liefst naar Jip en Janneke gaan kijken”. Nou, dat had ik inderdaad niet gedacht. “Heel leuk Hans, wil ik ook. Weer naar Zaltbommel!”

We waren snel ingepakt en gingen op weg. En al gauw waren wij ter plekke. Wij parkeerden de auto aan de Waal en bewonderden de allernieuwste brug. Daarna liepen wij het stadje in. Het begon met een beetje pech, want het Stadskasteel (museum) ging pas om 1 uur open, onze IJsmeneer was ook nog dicht, maar “de kerk is open” zei Hans opgetogen. Hij heeft iets met kerken vooral sinds hij een boek geschreven heeft over zijn overgrootpa, een kunstschilder,  die veel voor neogotische kerken geschilderd heeft. Wij gingen dus naar binnen en daar was iets aan de gang met groente en fruit, alles bio en gezond, dat soort dingen. Overal lagen pakken stro om het landelijk te maken. Hans kon toch de kerk nog wel bekijken, al vond hij dat gedoe wel raar en ik ging daar maar eens een rondje maken. Ook die markt of wat het ook voorstelde, was eigenlijk nog niet open.

Men was nog druk aan het inrichten, maar goed, toen wij alles gezien hadden gingen wij naar het grote Stadskasteel, vooral voor Fiep moet ik zeggen. En Fiep wás leuk. Het was niet zo’n grote expo, maar wel reuze gezellig.

Wij zagen ook Fiep haar tekenbureau, krijtjes en pennen. Ik begon mijn eigen Fiepverzameling weer meer te waarderen. Daarna liepen wij de tuin nog rond en dronken wat fris. En toen was het afgelopen; we gingen naar huis. We hadden prachtige dagen gehad, Hans evengoed, hoor.  Een romantische mini-huwelijksreis, zo voelde ik het. Dag dag.

Advertentie

Het Zuiden roept … 2.

Enfin, daar waren wij nog in Zaltbommel, terwijl wij naar Eindhoven moesten. “Misschien dat wij dat alles op de terugweg komen bekijken” zeiden wij. Goed, op naar Eindhoven dus en wel naar het van Abbemuseum. Dat was wel even zoeken maar we kwamen er.

Door een passage, langs een kerk en ja hoor. Wij zagen daar een tentoonstelling van mensen die in de loop van 30 jaar een prijs van Heineken hadden gekregen. Ik heb maar  wat uitgekozen wat op mij de meeste indruk maakte.

Schilderijen van Matthijs Röling en hele grote kleurige ceramiek bakken van …de naam weet ik niet meer.Er waren veel prachtige dingen bij, maar ik kan natuurlijk niet alles laten zien. ’s Avonds stond er een diner voor ons klaar en de volgende dag ook al. Het is een zaligheid daar niet over na  te hoeven denken, een luxe ook. De volgende dag gingen wij een grote wandeling maken. Vanuit ons hotel konden wij zo het bos in.

En laat het nu precies zo’n heerlijk Brabants bos zijn, waarover ik al schreef in het vorige stuk. Ik heb een heleboel foto’s gemaakt, maar ik moet een keus maken. Hier zijn ze dan. Morgen beschrijf ik de laatste dag. Wat gaat de tijd toch snel voorbij, als je het fijn hebt.

Het zuiden roept… 1.

Aangezien  het afgelopen donderdag onze trouwdag was, de bruid (ik dus) volop zin had om dat te vieren maar…  de bruidegom niet los te wrikken is  van zijn computer en het schrijven daarop van een boek en derhalve nergens anders aan denkt, zeker niet aan een trouwdag, nam ik het heft zelf maar in handen. Ik zocht en vond. Het zuiden, vlakbij een stad i.v.m. musea en dergelijke en bossen en alles wat daar bij hoort, zandverstuivingen, heidevelden, naaldbomen en ook bladerbomen, tekenen van de naderende herfst zoals daar zijn eikels, dennenappels, paddenstoelen, hazel- en beukennoten, bruine, gele en rode bladeren, kastanjes… Ziet u het voor u? Dat soort bossen.

  

Ik legde dat alles vast met een hotel en toen dat eenmaal gebeurd was, nodigde ik mijn wederhelft uit om mee naar het zuiden af te reizen. En hij ging waarachtig mee, ja hij moest wel eigenlijk. Het was een heel eind rijden donderdag, onze broodjes waren al op en we kregen zin in koffie. “Zou je het leuk vinden om eens in Zaltbommel te gaan kijken?” hoorde ik tot mijn stomme verbazing de chauffeur zeggen. “Ja, zeker wel”, zei ik meteen. “Ik wil nu eindelijk die toren wel eens van dichtbij zien” legde mijn echtgenoot Hans uit, “maar ja ja eerst koffie natuurlijk” zei hij gauw. Enfin, wij liepen door het stadje –een mooi stadje overigens- maar nergens iets wat op een kopje koffie wees. Ten einde raad vroegen wij het maar aan een mevrouw en ja hoor, die wist van wanten. Daar om de hoek, wees zij, en aan de andere kant  is ook een ijssalon, die ook koffie schenkt, dacht zij. En jawel hoor, wij kregen een heerlijk kopje koffie mét een ijsje erbij. O, wat smaakte dat heerlijk, na dat lange zoeken. Intussen vertelde de ijsmeneer wat er allemaal te zien was in Zaltbommel, een stadskasteel, ingericht als een museum met o.a. een tentoonstelling van Fiep Westendorp (die in dit stadje geboren is), een waterpoort, dé kerk met de beroemde toren (…en temidden van die rommel, rommel, ligt de toren van Zaltbommel,,,u kentdat wel, hè?)

Nou, ik ga straks weer verder… geduld dus.

Geen aan- of afrader dus

Even een beetje hardop denken… ‘ net heb ik met de grootste moeite ‘Dé Max Havelaar’ van Mutatuli gelezen –was er nooit van gekomen- of ik maak in mijn volgende boek  iets heel raars mee. Ik had expres nog wel een luchtig boek gekozen na dat ouderwetse geschrijf *, u begrijpt dat wel.

In het eerste hoofdstuk, dus meteen al goed raak, is een BOOT aan het woord. Ja, u leest het goed, een boot, een schip, dat praat…en niet een enkel keertje maar telkens. Zo om het hoofdstuk ongeveer, in een ander lettertype. Ik ben er nu dus op bedacht, dat scheelt. Maar het is een rare gewaarwording, hoor.

Wat wel grappig is, is dat Bovenkarspel erin voorkomt en Hoorn en Enkhuizen, een beetje alsof iemand de moeite heeft genomen het speciaal voor mij te schrijven. Onzin natuurlijk, hij of zij zal er zelf wel gewoond hebben. Maar genoeg hardop gedacht, ik ga het boek gewoon verder lezen. Maar een aanrader zal het niet zijn, denk ik zo maar. Ik ben blij dat ik dit fenomeen van die boot even met u hebt kunnen delen’.

* ietwat overdreven. Er zit best veel goeds in, maar lange moelijke zinnen en maar uitweiden over het hetzelfde onderwerp, tjonge…